Hoi dames. Zoals jullie zien ben ik nu 22 weken zwanger. Tot 18 weken is alles vlekkeloos verlopen, vanaf dan ben ik harde buiken beginnen krijgen. Na enkele dagen gingen ze over, maar 4 dagen later waren ze er weer. Ik heb enorm veel stress wat mijn ex (de papa van het kindje betreft) maar ik doe verder geen al te grote inspanningen. Bleek dat mijn baarmoederhals verkort was naar 2,6 cm. Ik ben 2 weken opgenomen in het ziekenhuis, mijn kindje is perfect in orde en er is geen achterliggende reden waarom ik die harde buiken krijg. Ik mag dus niks meer doen. Natuurlijk ben ik nog in het verkeerde stadium om effectief iets te doen. Ik krijg sinds vorige week al pre par maar op dit moment mist dit nog wat zn effect omdat mijn baarmoeder er nog niet gevoelig aan is. Ik neem nog uterogestan en indocid erbij ( die laatste kan schade aan het hart van de foetus veroorzaken). Ik leef nu naar 24 weken, dan kunnen ze meer voor me doen (baxter en longrijping). Ook heb ik een niersteen, ik zie fysiek en emotioneel heel erg af... Ik ben de laatste 2 weken heen en weer gesleurd door m'n gevoel. Ik sta er alleen voor en nu mis ik wel de steun van een partner. Toen ik opgenomen ben in het ziekenhuis heb ik hem opgebeld maar hij leek eerder opgelucht dan bezorgd dat het niet goed ging. Is geen enkele keer gekomen, en na een week krijg ik een smsje waarin hij me het beste wenst maar afscheid van me neemt. Ik heb mijn telefoonnummer veranders nadat hij me dan enkele dagen later vroeg hoe het nu zit? In mijn ogen komt dat over als, is ze dood of nog niet. Ik ben echt gebroken. Wat als ik haar verlies? Zal ik dit een plaats kunnen geven? Hoe moet ik verder zonder haar? Al die vragen stel ik me elke dag keer op keer. Ik ben enorm teleurgesteld in mijn lichaam. Als ik haar verlies dan is dit mijn schuld, ze is perfect gezond. Ik voel haar zo vaak trappelen in mijn buik maar het breekt m'n hart omdat ik zo bang ben. Als er iets gebeurd ben ik wel voorbereid maar kun je je op zoiets voorbereiden? Zal ik ooit nog zwanger durven worden? Ik heb al een mk gehad hiervoor. Als ik 28 weken haal zal ik pas weer wat rust vinden. Ik wil mijn meisje zo graag leren kennen, jullie begrijpen vast wel de onmacht Duimen jullie mee voor ons?
Natuurlijk duim ik voor jullie mee! Lijkt me erg moeilijk voor je. Rust is idd het enige wat je kunt doen. Kennis van mij had dit ook, is inmiddels 34 weken zwanger en was er ook mee bezig vanaf de 21e week. Dus het kan goedkomen meid! Houd moed! Verder kan ik je weinig zeggen, maar ik zal aan jullie denken!
Ik duim zeker met je mee! Denk eraan: wat er ook gebeurt, het is nooit jouw schuld. Misschien werkt je lichaam niet mee, maar jij als persoon hebt dit niet veroorzaakt. Het enige wat je kunt doen is je zo rustig mogelijk houden, stress zoveel mogelijk vermijden, doen wat je dokter/verloskundige zegt, je medicijnen nemen en steun zoeken bij mensen die WEL om je geven. Vergeet je ex-partner, aan hem heb je nu niets. Steunen je ouders of je vriendinnen/vrienden je niet? Of andere familieleden? Lucht je hart bij hen en vraag om steun. Die kun je nu wel gebruiken. Vraag anders bij je ziekenhuis of ze een maatschappelijk werkster hebben met wie je kunt praten.
meid wat een verdriet! Wat zul je bang zijn. Zoek idd steun bij mensen die wel om je geven, en blijf praten over je gevoelens. Kan me voorstellen hoe radeloos je je nu moet voelen. Hou vol! Ik duim voor je hoor!
Hey meid Ik leef heel erg met je mee hoor! Weet wat je doormaakt... zat al aan de prepar vanaf week 13, utrogestan vanaf de dag na m'n eisprong en had een bandje rond m'n baarmoeder. Neem je medicijnen en verder kun je niks doen dan platliggen en hopen dat je snel die 24 en liefs 26 of 28 weken voorbij bent. Ik heb trouwens wel en baxter gehad aan 21 weken en een paar dagen zwangerschap, dus het kan nu wel, ze moeten het alleen nog willen in het ziekenhuis... Een baarmoederhals die verkort is tot 2,6cm zegt niet veel... er zijn veel vrouwen waarvan de baarmoederhals sowieso maar 3cm is. Dus daar hoef je je niet veel zorgen om te maken. Zet je ex uit je hoofd en concentreer je op je meisje, die spanning rond hem doen jou en haar niet veel goed. Ik duim met je mee en tel samen met jou de dagen af tot ze levensvatbaar is! Je mag me altijd pb'en als je wil ook! Liefs Kirby
Dank je wel allemaal. Inderdaad wat je zegt Kirby, ze moeten nog willen in het ziekenhuis. Hoe vaak heb ik nu al niet gehoord dat de natuur wel z'n werk zal doen. Ik word er gek van. Mijn moeder steunt me en vrienden ook. Mijn ex treitert me door per ongeluk mailtjes door te sturen die hij naar zn (blijkbaar) nieuwe vriendin wou sturen. Ik walg zo erg van hem, maar ik moet nu even mijn gevoel uitstellen. Het is allemaal zo moeilijk. Aanstaande vrijdag heb ik nog een echo.
Ah meis... Dikke knuffel hoor! Gelukkig steunen je mams en je vrienden je! Lig je in Nederland in het ziekenhuis?
Allereerst: wat een blieperdeblieppp is die ex van je zeg! Misschien ook nog zijn mailadres blokkeren? Maar, wat een nare situatie zeg, kan me voorstellen dat je heel bang bent om je kindje te verliezen! Ik zal zeker voor je duimen!
Nee ik lig in Belgie in het ziekenhuis. Ik moet zeggen dat ik zeer erg teleurgesteld ben in onze ziekenhuizen. Ik ben 13 november opgenomen met dus die verkorte baarmoederhals en constante harde buiken. Ze zeiden me dat ze niks konden doen voor me, alleen dafalgan nemen en 2 pilletjes uterogestan van 100 mg. Na 2 dagen mocht ik naar huis. Ik had zelfs mijn eigen gyn niet gezien, alleen maar de assistente. Ze hadden me op het hart gedrukt dat weeënremmers niet konden voor de 24 weken en longrijping dus ook niet. Na 1 dag thuis geweest te zijn kon ik het niet meer houden van de spanning en ben ik naar een ander ziekenhuis geweest en daar zei de gyneacoloog, hebben ze je ZO naar huis laten gaan? Ik heb de eerste dagen Valium gekregen omdat ik constant huilde, wie verwacht nu zoiets? Ik kreeg onmiddelijk 3x 200mg utrogestan, spierverslappers en indocid. Dat is al heel wat meer dan ervoor toch? Vorige week zaterdag werd ik wakker en wou rechtzitten om te eten toen ik plots geveld werd door een enorme pijnscheut in mijn rechterzij en dat trok zich door tot mijn lies en rug. Ik dacht dat dit weeën zouden zijn, in paniek heb ik op mijn belletje gedrukt voor de verpleging. 15 min heb ik moeten wachten! Terwijl het 8u s morgens was en er max 5 kamers bezet waren, waarvan ik de enige ruster was. Ik was zo bang, ik was aan het huilen en aan het roepen en niemand die kwam! Uiteindelijk heeft de assistent dan een echo genomen en ik vroeg hem, zou het kunnen dat ik met die 2,6 cm toch nog dicht bij 40 weken raak? Zijn antwoord, je mag al blij zijn als je er 26 haalt, meer moet je niet hopen. Bleek uiteindelijk een door mijn baarmoeder verdrukte nier te zijn waar een steentje inzit. Ik heb nu een andere gyneacologe, een hele lieve dame die ik wekelijks zie. Ze zei me dat ze pre par normaal niet zo vroeg in de zwangerschap geven? Ik maak me wel zorgen om die indocid, ik heb 20 weken mijn uiterste best gedaan om niks verkeerds te doen en nu neem ik schadelijke medicatie. Mijn meisje spartelt nog vrolijk rond in mijn buik, ze is heel erg actief. Ik voel me schuldig tov haar, ze voelt mijn stress ook aan denk ik dan. Ik heb ook het gevoel dat stel dat ze aan 23 weken ofzo geboren word, ze zelfs de moeite niet zullen doen om haar te redden. Ik ben echt bang hiervoor. Nuja elke dag is er eentje bij maar het is pas echt "bijtellen" vanaf die 24 weken he Ik bid en hoop om 28 weken te halen. Enkele gyneacologen in het ziekenhuis willen dat ik een cerclage doe, maar mijn gyn vind het een te groot risico omdat mijn harde buiken niet stilvallen en ze dan door aan mijn baarmoederhals te "werken" het misschien nog meer opwekken. Ik heb een cerclage geweigerd, ik wil niet dat mijn zwangerschap ten einde komt door mensenhanden plus dat ik nog geen opening heb. Als het lot er zo over zal beslissen, zal ze toch komen, met of zonder cerclage. Wat vinden jullie?
miischien moet je over die cerclage even een vraag stellen in de lounge meis, daar lezen zoveel meer mensen! en dan krijg je misschien ook meer antwoorden? ik brand vanavond weer een kaarsje voor je kleine meisje
Ik heb een cerclage gehad aan 13 weken tijdens mijn zwangerschap van Ana-Lucia omdat het na Assia overduidelijk was dat mijn baarmoeder niet sterk genoeg was om het alleen te doen. Je bent wel aan een hele risicovolle termijn om het te laten doen, dus ik zou het misschien ook niet doen, alhoewel ik mede daardoor Ana-Lucia 36 weken heb kunnen dragen. Assia is na 23 weken geboren in het AZ in Kortrijk en de helicopter stond klaar in Brugge maar het heeft niet mogen baten, ze heeft maar een klein half uurtje geleefd. Dus ze doen wel moeite. Wat een kutassistent om je zo bang te maken, je kan met 2,6 weken nog over de 40 weken geraken zelfs! Hangt er gewoon vanaf hoeveel je rust enz. Ze mogen prepar wel zo vroeg in de zwangerschap geven, maar uiteraard alleen als het echt nodig is, indocid heb ik niet gehad, dus daar kan ik niets over zeggen. Maar prepar had ik vanaf toen ik net 13 weken was, ik ben toen opgenomen omdat ik helaas al echte pijnlijke, harde buiken had. We zijn begonnen met een pilletje om de 6u om mijn baarmoeder rustig te houden, later opgetrokken naar eentje om de 4u en twee om de 4u, heb ook een tijdlang aan een baxter gelegen met prepar infuus (van 22 weken tot 24 weken) daarna weer pilletjes. Ik heb tien weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis doorgebracht, de rest van de weken moest ik thuis platliggen en deed iemand anders mijn huishouden. Het was superzwaar maar het meer dan waard! Ik heb een prachtige dochter van 17 maand! Nog ivm die indocid, ik weet niet hoe schadelijk het is, maar kunnen ze het niet afbouwen en eventueel stoppen of vervangen door iets anders? En anders moet je bedenken dat het echt nodig is om je meisje in je buik te houden... liever weeënremmers toch dan dat je meisje nu al komt? Laat je niet doen door de artsen en als je denkt dat het niet goed zit, dring dan aan op een onderzoek. Ik tel samen met je af tot je 36 weken bent! Je moet er in geloven! Liefs Kirby
Hey Kirby, Het is in AZ Sint Jan in Brugge waar ze me op dafalgan en 200 mg uterogestan gezet hebben. Vannacht een goeie nacht gehad. Weer een dagje erbij.
hey meissie komop je gaat het redden jij en je dochter komen hier goed uit heb vertrouwen in jezelf heb vertrouwen in je dochter rust zoveel mogenlijk en laat je goed in de gaten houden probeer stress hoe moeilijk ook zoveel mogelijk te vermijden wij tellen met je mee en hopen en bidden dat je over een paar weken een gezonde prachtige dochter in armen mag nemen groetjes nathalie
Weer een dagje erbij idd! Mag ik vragen waarom je eigenlijk die indocid moet nemen? Heb even gegoogled en dat is toch eigenlijk geen weeënremmer?
Ik heb er geen enkel idee van want ik heb de bijsluiter ook al gelezen en lijkt me alleen pijnstillend. Dat ga ik vrijdag nog eens vragen aan de gyn want ik zeg het, ik neem het echt tegen m'n zin. Maar laatst zei ze, als ik je nu laat stoppen met indocid dan sta je hier binnen 1 dag opnieuw. Ik lees ook dat veel vrouwen adelat en prepar samen krijgen, normaal zou ik dit nu toch ook al kunnen krijgen. In de bijsluiter van pre par staat vanaf 21 weken, dus met die zever van "voor 24 weken kunnen we niks doen" moeten ze niet meer afkomen. Vorige week toen ik nog in het ziekenhuis lag zei een andere gyneacoloog nog dat ik zeker die week met indocid moest stoppen, en tsja ik neem het nu nog steeds. Soms denk ik om zelf af te bouwen naar 2 per dag ipv 3, maar dat kan ik ook niet risceren... Vrijdag mag ik hopelijk stoppen. Die pre par is best wel heftig spul, mijn hart springt er bijna uit en ik neem nochtans beta blokker.
Ik zou niet zelf gaan rommelen met die medicijnen! Laat ze het nog maar eens goed uitleggen waarom je ze moet nemen. En vraag of er alternatieven zijn en hoe groot de kans op schade is. Misschien is de kans nl. wel heel klein (ik weet het; iedere kans is te veel, maar toch). Sterkte en doe het rustig aan.