Hoi, laat ik voorop stellen da tik een heelrijke lieve zoon heb van bijna 1 jaar! Het is een prachtventje en zou echt nooit zonde rhem willen en kunnen. Echter de laatste tijd valt het moederschap mij erg zwaar. Ik merk dat ik weinig geduld heb. Hij voelt dat natuurlijk feillos aan. Huilen met eten, huilen met spelen, wil alleen maar op schoot en lijkt dat echt af te dwingen maar ja da t gaat niet altijd. Ik zit mezelf echt in de weg. Ik werk zelf met kleine kinderen en daa rheb ik veel geduld mee, maar niet met mijn eigen kind. Ik schrik hiervan, dit had ik niet verwacht. Zijn er nog meer mama's die zich onzeker voelen, maar soms ook weinig geduld hebben. Ik hoop nu niet dat ik veroordeeld wordt, ik wil juist ervaringen van andere moeders horen.
Ik herken je gevoel zeker wel. Ik heb af en toe ook geen geduld met onze dochter, ze zit op het moment in de klimfase dus ik word helemaal gek soms en heb ik de neiging om zo gigantisch uit mijn slof te schieten. Ik heb wel geleerd om eerst tot 10 te tellen, dat helpt goed. Onzeker, denk dat heel veel moeders dat zijn met hun eerste kindje. Heb inmiddels wel geleerd om dingen los te laten, niet eten das dan pech bijv. Het valt niet mee om los te laten en concequent te blijven overigens en soms moet ik echt een middenweg zoeken.. Maar sindsdien zitten, zowel mijn dochter als ik beter in ons vel.. Bij mij is overigens wel de aard van het beestje, ongeduldig en opvliegend karakter. Helaas heeft onze dochter dat ook dus er staat ons nog wat te wachten
hey ja ik herken het wel hoor...Max is een vrolijk kereltje, slaapt goed blablabla dus eigenlijk niks te klagen zou je zeggen maar hij kan vaak zoveel aandacht opeisen! 5 minuten in de box en hij ligt alweer te jammeren! soms heb ik het dan echt even gehad. ik werk zelf 32 uur en als ik dan vrij heb kan ik meestal ook nog geen minuut gaan zitten en even voor mezelf bezig zijn of even lekker het huishouden doen...soms bel ik mijn ouders dan op of ze hem even willen komen halen en dan voel ik me achteraf zo slecht! dan denk ik...nu heb je tijd met hem doe je hem weer weg! al is het maar voor een uurtje. voel me echt een slechte mama dan...dus ik herken wel wat je zegt. maar het zou misschien ook niet goed zijn als alles maar rozegeur en maneschijn zou zijn...nu respecteren we de mooie en leuke momenten misschien wel extra moeders he...
Het is soms ook best heftig, zelfs met een gezond, lief kindje. Mijn zoontje is een hartstikke vrolijk mannetje, maar soms vraagt hij veel aandacht terwijl mijn hoofd er even niet naar staat. Uiteraard heeft hij daar geen boodschap aan, maar dat maakt het soms wel even pittig. Gelukkig kan ik altijd goed met mijn vriend afwisselen. Dan blijft een van ons op zondagochtend even wat langer in bed liggen of ik ga 's avonds lekker in bad. En onze zoon gaat met enige regelmaat uit logeren (ongeveer 1x per 6 weken/2 maanden). Af en toe die momentjes voor jezelf zorgen ervoor dat je je kunt opladen. En wat ik merk is dat naar mate hij ouder wordt, je leukere activiteiten kunt ondernemen. Hij vindt winkelen heel leuk, we zijn vandaag naar een boekenwinkel geweest, vond hij helemaal fantastisch. Probeer af toe iets ontspannends voor jezelf te doen, jij bent ook belangrijk!
haha, wauw, wat een lieve reacties! Soms baal ik dan van mezelf da tik dan zo denk en het zo voel. Je wilt alles ook zo goed doen dat je jezelf wel eens voorbij loopt. Ik besef me dat we een heerlijk ventje hebben, wat bovenal gezond is. Dat is toch echt het belangrijkste! De mooie momenten stijgen boven alles uit! En als je dan door de week kijkt, dan zijn die momenten vooral waar het om draait! Ik heb de schoolvakanties vrij en dan breng ik hem ook naar het kdv voor een momentje voor mezelf. De eerste dagen maakte ik altijd schoon thuis. Nu doe ik dat nie tmeer. De volgende vakantie ga ik lekker naar d ekapper en de stad in. Gisteren op een verjaardag was hij ook weer zo lief aan het spelen en af en toe kom hij dan even voor een kroel en wat drinken en hobbelt dan weer verder met zn ballejte en schoenlepel. Iederen genioet van hem en zegt dat het een heelrijk ventje is, ja dan vgroei ik toch weer elke keer van trots! Bedankt allemaal en blijven genieten!!!!!!
Ik herken het (nog) niet en hoop natuurlijk dat ik daar ook geen last van krijg in deze mate. Maar wilde even zeggen dat ik het knap vind dat je het bespreekt. Denk ook dat het goed is om dit te blijven delen, misschien krijg je nog eens een tip hoe je het beter kan relativeren. Mij helpt het wel om te bedenken dat dingen echt bij bepaalde ontwikkelingen horen en dat ze echt niet doet om mij te pesten of te sarren. Zo kan ze nog helemaal niet denken, haar ontwikkelingen zijn nog niet zo ver om op die manier te denken zeg maar.
Bij een kleine baby is het vaak wat duidelijker: eten, slapen, poepen plassen en meestal is het huilen omdat je kindje honger heeft of gewoon bij je wil zijn... een kindje dat ouder wordt en meer gaat begrijpen (en wil begrijpen maar nog niet kan...) van de wereld, gaat een eigen willetje vertonen en raakt ook wel eens gefrustreerd omdat het niet kan wat het wil! dit merkte ik erg met ons mannetje. ook nu soms nog maar de dwarse buien zijn van korte duur gelukkig. geduld is idd soms moeilijker bij je eigen kindje...waarom? hgeen idee maar ik heb het ook! tot 10 tellen, even laten huilen/krijsen en dan weer naar je kindje toegaan en troosten. dat helpt bij mij. hem uitleggen waarom hij/zij iets niet mag/kan en hem steunen...en ja, het blijft zoeken ook naar balans (wat sta je je kindje wel toe, wat mag hij niet). en dat zoeken vergt geduld maar dat kan je niet altijd hebben omdat je ook nog mens bent, moe of dingen aan je hoofd hebt!
Hij is in de ochtend ook zo chago. Miss heeft hij ons de hele nacht gemist. Om half 6 of 6 uur is hij wakker, wil meteen eten en tot ana zn ochtendslaap is het huilen, tot krijsen aan toe. Hij komt niet to spel, terwijl als ik hem afzet op het kdv of na zn ochtendslaap is hij de vrolijkheid zelve. Een totaal ander mannetje! Moet ik hem dan juist bij me houden (en kom tot niets die ochtend) of toch maar gewoon de dingetjes doen(aankleden, afwasmachine opruimen, tafel afruimen en stofzuigen) met een huilend ventje. Het gaat allemaal in fases, dat helpt het zeker te relativeren! Nogmaals dank! Ik moet me ook niet zo druk maken...... Fijne dag allemaal!
Ik heb ook periodes/momenten/dagen dat ik minder geduld heb. Helemaal nu ik zwanger ben en ik sneller moe ben. Maar dan probeer ik mezelf steeds te zeggen: ik heb het toch niet geheel in de hand hoe het loopt en wat hij wel of niet wil. Dus dan probeer ik het los te laten en de tijd te nemen. Maar ja soms werkt dat gewoon niet... Het kan ook een fase zijn hoor. Die van mij heeft na een maand of 6/7 ook vele lastige periodes gehad. Veel bij mij zijn, hangen, lastiger slapen, enz. Ik probeer echt de tijd te nemen en relaxt te zijn en doen als ik bij hem ben. Maar het is lastig. Nu hij voorbij een jaar is, gaat het weer stukken beter hoor!