Hoi Hoi, Enige tijd geleden heb ik gereageerd op het topic "Help, Ik kan het niet alleen". Hierin waren de broer van mijn vriend en zijn vrouw te zien met hun autistische kind. Dit alles is buitenom de familie van mijn vriend gegaan. Zelfs mijn vriend's ouders wisten hier helemaal niets vanaf tot ze savonds het programma op tv zagen waar notabene hun hond voor opgehaald was. Ze klonk altijd erg vrolijk aan de telefoon. Maar na het programma lijkt het bergafwaarts met haar te gaan. De contacten zijn niet echt goed dus mijn vriend en zijn zus krijgen dit mee , maar zijn broer & vrouw niet. Ze klinkt erg depressief , komt zo ook over en zit als een dood musje voor haar uit te staren. Vorige week kreeg ze te horen dat haar gebit plaats moet maken voor een kunstgebit en uiteraard is dit voor haar de rede om zo te doen. Echter merken wij dat dit na het programma begonnen is en niet door het slechte nieuws van de tandarts. Vanmorgen kregen we te horen dat ze een afspraak heeft bij het ggz. Ik heb mijn vriend verteld dat hij toch echt eens telefonisch contact op moet nemen met zijn broer om te melden hoe zijn moeder er aan toe is na dit programma. Maar elke keer als hij zijn broer belt word deze opgezadeld met klusjes en is er geen gesprek mogelijk. Ik vind gewoon dat hij moet bellen en zijn broer dit echt moet weten. Maar hoe krijgen we haar nou een beetje opgepept? Wat kunnen we doen zodat ze weer wat vrolijker word. Ze is al op leeftijd en het is gewoon zo sneu. De hele familie lijdt eronder alleen de personen waar het pogramma om draaide niet. HELP !! Groetjes Jacq84
Heb het programma niet gezien. Maar als dit alle zo buiten hun om gegaan is! Is het wel heel erg sneu voor jou schoonmoeder. Kan zo voorstellend dat ze door dit programma is gaan piekeren en zich op de een of andere manier schulig voelt en dat ze zelf haar niet verhaal heeft kunnen doen. Waarschijnlijk is het voor haar heel zwaar geweest om daar na te kijken. ( heb het echt niet gezien dus geef ook maar een idee) Je klinkt als een lieve schoondochter. Misschien kan jij eens rustig met haar gaan praten. En laat haar, haar verhaal doen. Spreek over haar gevoelens hoe ze zich voelt of ze zich schaamt of dat ze zich ergens heel erg boos om maakt. Je zegt ze is al wat ouder en ouderen hebben vaak geleerd hun problemen voor zich zelf te houden je ellende hou je binnen.s kamers en nu is dat niet meer zo. Wees er voor haar.