Na in februari gestopt te zijn met de pil met de gedachten 'we zien hoe het loopt' ben ik onverwachts erg snel zwanger geworden van de tweede. Hoewel we ontzettend dankbaar hiervoor zijn waren we allebei niet in de jubelstemming toen we erachter kwamen. Bij onze dochter hadden we precies dezelfde reactie, hoewel dat iets langer duurde. Het is zo gek... Je bent er van tevoren zo mee bezig en hoop je er zo op! Maar als het eenmaal zover is overvalt het je en vindt ik het ook echt spannend. Gelukkig hebben mijn man en ik het allebei en weten we ook dat wanneer de tijd komt dat we het mogen vertellen we het ontzettend leuk gaan vinden!! Ben benieuwd of er meer zijn die dat hebben?? Zie namelijk bijna alleen maar blije eerste reacties
Bij mijn eerste positieve test sprong ik op en neer van geluk, huilde daarna tranen met tuiten. Het hele plaatje zeg maar. Toen mijn man 3 maanden na de bevalling vermoedde dat ik weer zwanger was lachte ik het weg. Toch deed ik een test en toen die 2 streepjes liet zien bleven de tranen uit en stond ik ook niet te springen. Ik was eerder verbijsterd, zo snel al! Na de eerste echo en een kloppend hartje gezien te hebben heb ik me nog een tijdje druk gemaakt om van alles maar was ik bovenal heel blij. Na deze bevalling ging ik weer aan de pil, 10 maanden later weer het vermoeden zwanger te zijn maar ik was aan de pil dus dacht dat het een negatieve test zou zijn. Bij het zien van de inmiddels welbekende 2 strepen barstte ik in tranen uit, helaas op dat moment niet van vreugde. We zaten al 10 maanden met een huilbaby en ik was op alle vlakken op. Een zwangerschap zag ik echt niet zitten en wat als dit ook een huilbaby zou zijn vroeg ik me af. Maar ook deze keer voelde ik alleen nog blijdschap na de eerste echo. Je bent dus niet de enige die dit heeft en ik denk eerlijk gezegd dat dat heel normaal is, zeker bij een 2de of volgende zwangerschap. Ik zeg wel eens dat dan de nieuwigheid eraf is, klinkt vreselijk maar zo bedoel ik het niet. Bij een eerste zwangerschap is alles nieuw en heb je veel vragen, bij een volgende is dat toch minder. Maar dat is mijn ervaring natuurlijk.
Ik ben deze tweede zwangerschap alleen maar heel angstig geweest, dus ook geen jubelstemming hoor. Na 2 miskramen hebben we niet eens meer getest voor de eerste echo. Pas na 12 weken en een goede NIPT kon ik eindelijk een beetje genieten. Ik was ook vooral verbijsterd dat het was gelukt, aangezien we best wat teleurstellingen te verwerken hebben gehad voordat ik voor de 2e keer zwanger werd.
Thanks voor de reacties... het bizarre is dat ik nu bloedverlies heb.... voornamelijk bruin maar ook een beetje rood. Ik weet niet wat dit gaat betekenen maar voel me nu vooral erg rot...
Hier was het na 3 maanden raak. Ik was niet geschokt, maar vond (en vind) het wel onwerkelijk. Je hoopt er steeds zo op, en als het dan zo ver is denk je van 'uhh, is het echt?'. Haha. Nu wordt het steeds echter en ga er sinds een week van genieten. Ben ontzettend misselijk geweest, veel gespuugd en kilo's afgevallen. Dat vond ik echt zo zwaar en baalde ontzettend. Hoop dat die periode over is!
@Marleen1, ik herken mijzelf erg in jouw verhaal.. Nadat Ik (en mijn vriend wat korter, denk 2jaar) al 4jaar een kinderwens had en we vorig jaar september eindelijk konden proberen om zwanger te mogen worden. Was ik dolgelukkig. Eindelijk mochten we dan. Ronde 1, negatieve ovu testen. Toch gehoopt, dat het zover mocht zijn. In mijn achterhoofd wist ik wel dat het nog een tijd (maar hoelang?) Kon duren. Maar die gedachte, vond ik maar niks. Ronde 1 eindigde. Op naar ronde 2, en op de dag dat ik dacht dat ronde 3 zich zou melden, bleef deze uit.. Omdat ik nog niet wist hoe mijn cyclussen waren, dacht ik deze komt van de week wel... Maar ook die week geen cyclus en geen ronde 3. Voorzichtig heb ik wat testjes gekocht en gedaan. Allemaal een minimale streep. Inmiddels was het 27 oktober, CB test gedaan.. Nou duidelijker kon Niet! 1-2weken zwanger. Het was toen 3+5, zo pril.. toen kwam niet alleen alle blijdschap naar boven maar ook een gevoel, zoals jij omschrijft, het overvalt je toch ineens. Misschien ook omdat je dacht ' kan nog wel even duren".. Alle gevoelens kwamen tegelijkertijd omhoog. Ik las dat je donderdag wat bloedverlies hebt gehad.. Hoe is dat nu? En hoever ben je? Heb je een vk gebeld?
Wij waren een half jaar nadat ik met de pil gestopt was zwanger. Ja ik was wel blij, maar voor verbijsterd. Ook na de eerste echo nog steeds niet echt doorgedrongen en echt heel blij, beide niet. Inmiddels voelen we het kindje heel goed, staat het kamertje klaar en kan ik vooral niet wachten tot ons kleintje er is. Ook mn man komt steeds even voelen of hij wakker is. Maar het heeft heel wat weken geduurd voor we echt blij waren en het goed was doorgedrongen, ondanks dat we er bewust mee bezig waren. Als iemand me nu verteld dat ze zwanger is ben ik blijer voor haar, dan dat ik toen bij mezelf was
Ik herken me heel erg in jouw bericht, en ik ben eigenlijk blij te zien dat er nog mama's (to be) zich zo voelen. Ik heb een tweetal weken geleden ontdekt dat ik zwanger ben van een tweede. Ongepland. Ik nam de pil en heb voor mijn zoontje een operatie en ovulatieinductie gehad wegens PCO. Voor ons was het eigenlijk een uitgemaakte zaak dat het bij één kindje zou blijven. Ondanks dat we besloten hebben het kindje zeker te houden kan ik precies maar niet wennen. Vanmorgen stond ik zelfs op en kwam er even door mijn gedachten "ik wil mijn leven terug", wat ik overigens erg vreselijk vind. Ik weet dat ik hier moet aan wennen maar makkelijk is het niet. Komt er nog bij dat ik heel de dag door kotsmisselijk ben wat natuurlijk ook niet bevorderlijk is voor mijn moraal. Ik hoop dat ik me na de eerste echo echt wat blijer ga voelen en stilaan zal groeien in het idee van nog eens mama te worden...
Ik heb bij iedere geplande zwangerschap de eerste dagen lichtelijk paniekerig gevoeld: omg, wat heb ik gedaan!? Vooral het stukje, nu kun je niet meer terug en alle twijfels/onzekerheden die allemaal tegelijk weer naar boven komen en in mijn geval ook angst voor zwangerschapskwaaltjes. Ja, heb idd moeten wennen, dat vond ik eigenlijk een beetje suf van mezelf, want dit was toch wat ik zelf gewild had ? Meestal was het na een weekje onrust wel weer een beetje gezakt. Bij ongeplande zwangerschap was het allemaal nog veel heftiger omdat je er eigenlijk helemaal niet mee bezig was en het niet verwachtte.
Hier ook geen jubelreactie, maar vooral erg bang. Eerst maar eens zien en dan geloven En daarna komt de jubelstemming dan wel. Bij de zwangerschap van mijn zoontje, waar we 6 jaar op hebben gewacht, dacht ik echt dat ik zou gaan schreeuwen en huilen bij de positieve test. Maar niets was minder waar... mijn man en ik zaten elkaar dom aan te gapen op bed hahahaha! En nu ben ik zo bang dat het weer mis gaat (november ook gebeurd) dat ik helemaal niet blij ben. Misschien morgen na een goede bloeduitslag.
Hey dames, Bedankt allemaal voor jullie reacties! Zo goed om ervaringen te delen. Helaas heb ik een miskraam gehad vorige week......... Nadat ik bloedverlies had kreeg ik krampen en werd het alsmaar meer. Heel erg dubbel om mijn eigen berichtje weer te lezen. Ondanks dat ik zo moest wennen was ik er echt heel blij mee... ben nog wel wat verdrietig maar heb ook goede hoop voor de toekomst. Bizar allemaal he!!! Ik kan jullie allemaal niet anders dan een goede zwangerschap wensen!!!
Oh Marleen, wat een rotbericht!! Of je nou moet wennen of niet, het had zo welkom geweest!! Hopelijk is het snel weer raak! Een fijn topic van herkenning! Mijn eerste zwangerschap was een verrassing, maar daar was ik heel snel aan gewend, want het was nu eenmaal zo. Maar mijn huidige zwangerschap was super gepland en in 1 keer raak, maar toch gaf dat echt veel onzekerheid/tijd nodig om te wennen, veel meer dan bij de verrassingszwangerschap, heel bijzonder. Nu had ik er zelf (samen met mijn man) voor gekozen. Was het niet te snel na de eerste, zijn we er wel klaar voor, wat oneerlijk voor mijn zoontje dat hij straks al zijn mama moet gaan delen, etc etc. Natuurlijk zijn we gezegend dat het zo snel raak was en zijn we in de wolken, maar moesten echt 2 of 3 dagen wennen aan het idee dat we weer zwanger waren!
He jeetje Marleen, Ik wil je heel veel sterkte wensen en een hele dikke knuffel voor jou.. Doe rustig aan meid.
Sterkte Marleen! ik moet wel zeggen dat ik je verhaal juist heel erg herken hoor. Gisteren voor het eerst in mijn leven positief getest. En mijn eerste reactie naar mijn vriend toe was "Ja maar,... ik heb nooit verder gelezen, ik weet niet wat ik moet doen als het echt zo is.." dus niet echt een jubel stemming. Juist heel erg verbijsterd, overtuigd dat het iemand anders is waar ik heb over heb. En gisteren hebben we ook echt met z'n tweeën een tijdje gezeten van 'jeeetje.... en nu?' het moet nog landen zullen we maar zeggen. Morgen nog maar eens testen...
Aangezien ik een zware bevalling, veel pijn tijdens kraamperiode, en daarna we het een heftige eerste 1,5 jaar vonden, hadden wij ook van t weekend zoiets van OMG ons leven is voorbij. Maar jee als ik hem nu zo lekker hoor spelen en daar een broertje of zusje bij denk, denk ik het komt wel goed. Zullen tropenjaren worden, maar we gaan er voor.