Het klinkt misschien een beetje raar.. maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Ik ben 10 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje. Het was een makkelijke bevalling, gewoon thuis. De weeën waren wel heftig (maar goed.. dat is meestal zo) de bevalling duurde vanaf het begin van de weeën ± 6 uur. Verder was ik niet uitgescheurd o.i.d., een 'makkie' dus. Nu is het zo dat ik zelf Heel erg positief terug kijk op de bevalling, ik weet nog wel dat de ontsluitingweeen pijnlijk waren, maar ach.. het was zo bijzonder.. ik zou het zo nog een keer doen. Ik kijk zelfs echt uit naar de tweede keer. Mijn man daarentegen heeft de bevalling als heel zwaar ervaren, hij vond het echt naar, vooral om mij zoveel pijn te zien hebben. Hij was nadat onze zoon geboren was ook bekaf, rooie wangen, doodmoe. En ik had natuurlijk energie voor tien. Ik dacht eerst, noujaaa, aansteller, ik heb dat kind er uit geperst! Maar als ik hem zo hoor vertellen, tsja.. ik heb het echt heel anders ervaren. Dat zal ook vast door de hormonen komen. Hij vond de bevalling enorm heftig, heel barbaars en hij wil ook nog wel een tweede, maar die bevalling.. daar ziet ie tegenop. Ik kijk er juist naar uit Komt dit iemand bekent voor? En is een tweede bevalling voor mannen minder heftig misschien?
Hier nog een man, die ontzettend bekaf was na de bevalling. Daarom is het ook altijd belangrijk te vragen, hoe het met de man is hihi. Die van mij praat er nu ook nog wel eens over, ik kan me er weinig van herinneren, aangezien ik behalve het persen niets heb meegekregen haha.
Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Ik heb de bevalling voor een groot deel in een roes meegemaakt, terwijl hij veel bewuster was en meer zag. Hij had er zelf niets over gezegd, maar toen ik het hem een keer vroeg, zei hij wel dat het nogal heftig is om het allemaal te zien gebeuren. Maar hij is erg nuchter, en zal nooit zeggen dat het voor hem heftiger is geweest dan voor mij, hij realiseert zich dondersgoed dat ik véél meer pijn heb gehad dan hij (ook al heb ik 'm in z'n schouder gebeten bij het opvangen van de eerste perswee...) Na de 1e bevalling was hij doodmoe en wilde heel graag slapen toen de vk en kraamhulp weg waren. Ik lag klaarwakker in bed en ging na een uurtje m'n zus bellen. Daar werd hij nogal chagrijnig van, hij wilde echt slapen. Na de 2e bevalling lag ik er heel anders bij. Was bekaf. Van mij mocht iedereen weg, ipv nog even samen een taartje te eten. Ben in slaap gevallen terwijl de vk en kraamhulp nog in huis waren, ik was kapot (viel ook steeds half in slaap tussen de weeën in, heel raar).
Voor mijn man is het ook heftig geweest (maar voor mij ook). Mijn man vond het verschrikkelijk dat hij alleen maar kon toekijken terwijl ik zoveel pijn had. Plus dat het voor hem nog extra heftig was, omdat ik een bloeding had. Ik heb daar weinig van meegekregen, maar hij zag het bloed eruit spuiten. Hij kreeg onze dochter in zijn handen gedrukt en zag hoe ik met spoed naar de OK werd gebracht. Binnen enkele minuten was de kamer van helemaal vol met "wit" naar helemaal leeg. En hij zat daar te wachten terwijl hij niets wist, met dochterlief in doeken gewikkeld in een kamer die nog helemaal onder mijn bloed zat. Was niet zo leuk voor hem... Er kwam overigens wel snel iemand om met hem samen Thirza te wassen en aan te kleden en naar een andere kamer te brengen. Maar het lijkt natuurlijk erg lang als je zo zit en geen idee hebt wat er aan de hand is.
Mijn man heeft het ook als erg heftig ervaren. Ik op zich ook wel maar meer omdat het gewoon pijnlijk was en lang duurde. Ik ben nooit bang geweest dat er iets mis zou gaan ofzo en liet alles over me heen komen. Maar mijn vriend daarentegen was echt heel bezorgd steeds. Hij is zelf twee keer bijna flauwgevallen! Mijn vliezen braken om negen uur savonds en om 7 uur in de ochtend had ik nog maar 3 cm. Dus gingen we naar het ziekenhuis. Die plotselinge overgang van veilig thuis naar zon medische omgeving daar schrok hij heel erg van. Zo erg dat ze een extra ziekenhuisbed voor hem moesten neerzetten omdat hij dus van zn stokkie ging . Daarna duurde het nog 12 uur voordat de baby kwam. Eerste een mislukte ruggeprik, toen kreeg ik hoge koorst, toen een knip en een vacuumverlossing. Ik vond het zo zielig voor mijn vriend. Hij zei echt: ik was zo bang dat hij er niet uit zou komen. Toen hij er uiteindelijk was viel hij weer bijna flauw, de gyneacoloog moest hem opvangen . Ik denk dat het voor elke man afschuwelijk is om zijn vrouw zo te moeten zien te lijden. En dan het wachten tot de baby er eindelijk is. Voor hen is het natuurlijk ook spannend, hun kindje wordt eindelijk geboren! Maar ligt totaal niet in hun handen. Ze kunnen alleen toekijken en steunen en hopen dat het goed gaat. Lijkt mij ook heel heftig!
Dat klinkt heel logisch, maar mijn man heeft het niet zo ervaren. Hij zei de eerste keer na afloop: "Nou, dat ging goed he, was geen moeilijke bevalling." (Hij had gelijk hoor, maar toch wil je dat liever niet horen op dat moment ) De tweede keer ging zo snel dat er geen tijd was om het heftig te vinden. Dus hoewel veel mannen het misschien zo voelen, hoeft het niet zo te zijn. Ik denk dat het ook erg van de bevalling zelf afhangt.
Mijn man was laatst heel zielig aan het piepen omdat ik liet vallen dat er (wat mij betreft) over een paar jaar wat knipjes bij hem gezet worden. Nou, dat wist meneer nog niet hoor. Dat doet vast pijn en dan zou ie twee dagen wijdbeens moeten lopen. Ik heb hem er aan herinnerd dat ik dan in ieder geval één en hopelijk twee bevallingen achter de rug heb en dat ik dus niet zo heel erg veel medelijden met hem ga hebben dan. Maar goed, het feit dat hij zichzelf zo zielig vond, doet mij vermoeden dat de bevalling voor hem zeker niet heftiger is geweest dan voor mij. (Ik vond hem behoorlijk heftig doordat het lang duurde, toen nog een weeënstorm en uiteindelijk persweeën die wegvielen..)
Hier vond manlief de eerste bevalling erg heftig (was ie ook ). Ik vond hem ook heftig, maar had weinig tijd om daarbij stil te staan. Ook achteraf denk ik: "tja, ik had weinig keus hè? Ik moest het nou eenmaal doen en daarmee basta". Maar hij heeft gezien hoe de gynaecoloog Lucas letterlijk uit mij getrokken heeft met de vacuumpomp en hoeveel kracht hij daarvoor moest zetten. Ik heb dat allemaal niet zo meegekregen omdat ik uit alle macht aan het persen was en tegen de verpleegkundige aan het vloeken was die op mijn buik hing Toen hij Lucas eenmaal vasthield, zijn ze vrijwel meteen samen in slaap gevallen, zo schattig! De tweede bevalling was voor hem een verademing. Die ging een stuk sneller en hij wist inmiddels wat het in kon houden. Hij wist ook dat hij vooral niets hoefde te doen en er alleen maar hoefde te zitten. Ik moest het toch alleen doen en trek me dan erg terug in mezelf. Dat werkt het beste en nu wist hij dat ook. Dit keer was hij dus nog helemaal fris en alert. Dus ja, ik denk wel dat een tweede bevalling voor een man 'makkelijker' wordt, al zal het nooit iets zijn wat ze met plezier tegemoet gaan, denk ik. **overigens: ook hier de afspraak dat hij ooit twee knipjes gaat laten zetten, ik heb genoeg gedaan **
Ik geloof niet dat NooNooman het zo heeft ervaren. Hij vond het allemaal erg bijzonder, dat wel. Hij schrok een beetje toen hij zag wat voor impact de heftige weeën hadden op de hartslag van ons meisje, maar ik geloof dat hij dat het ergste vond. Ik vind het altijd zo lief als mannen zeggen dat ze het vreselijk vonden om hun vrouw zo'n pijn te zien lijden. Voor de bevalling dacht ik altijd: ik hoop dat NooNooman dat ook zegt, zo lief! Maar dat heeft ie dus nooit gezegd. Toen ik 'm er een keer naar vroeg was het: tuurlijk is dat niet leuk om te zien... Maar meer maakte ie er ook niet van, haha wat een hork heb ik!
Mijn vriend heeft het wel een beetje zo ervaren, vooral omdat hij het vanuit een andere hoek meemaakte en niet in de roes zat waar ik wel in zat. Eva zat klem tijdens de geboorte en bij Lisa zat de navelstreng om haar nek waardoor ze blauw zag. Dat vond mijn vriend best heftig, maar ik heb dat niet zo meegekregen.
Mijn vriend vond het vreselijk om mij zo te zien. Hij voelde zich compleet machteloos. Dat na zoveel pijn en zo'n lange tijd weeen opvangen en daarna een keizersnee, was voor mij een verlichting. Hij vond dat ook heel erg heftig. Bij de 2de ging het allemaal wat gemoedelijker. Heb het zelf niet als heftig ervaren en hij ook niet. Een keizersnee was bekend terrein voor ons...
Tja, ik heb zelf de bevalling als vrij heftig ervaren (vrijdagochtend vliezen gebroken, zaterdagmiddag (14.00) ingeleid met 1cm, 's avonds (22.00) nog 1cm, en bevallen op zondag om 8.25. Mijn kerel daarentegen deed niks anders dan klagen dat ik hem zo'n pijn deed (kneep in z'n hand bij iedere wee) en dat ie wilde slapen omdat ie 'zo moe' was! Terwijl ik dus 's nachts in bad de weeen op lag te vangen, lag meneer te slapen.. Wij moesten beide 2 dagen in het ziekenhuis blijven, en meneer kwam om half 12 een keer aankakken (bezoek voor papa's was vanaf 10 uur) omdat ie even lekker wilde uitslapen! En ik werd in 't ziekenhuis om half 6 wakker gemaakt voor medicatie, half uurtje later voor bloedprikken, half uurtje later voor dit, uurtje later voor dat. Heb meneer dus ook al duidelijk gemaakt dat ie bij een tweede zulke dingen niet hoeft te flikken, want dan ben ik bij hem weg. Maar al met al heeft hij de bevalling (volgens eigen zeggen) niet als heel heftig ervaren..
De bevalling zal voor een man denk ik niet perse heftiger zijn maar misschien wel net zo heftig als voor een vrouw. Ja ok, de vrouw heeft alle pijn en die raakt helemaal bekaf, maar de man moet het allemaal maar aanzien en horen. Ik denk ook dat het per man anders is. De mijne heeft de eerste bevalling niet als heftig ervaren, maar hij vond wel dat hij machteloos stond. Hij is een heel nuchter persoon en dat is wel fijn. Hij is niet snel van streek en hij zou nooit klagen tijdens de bevalling dat ie moe is of dat ik zijn hand pijn doe met knijpen. Ik denk dat wij als vrouwen in ons koppie de rollen eens moeten omdraaien. Je man ligt veel pijn te lijden en jij kunt helemaal niks doen om dat beter te maken, alleen maar er zijn voor hem en een beetje zorgen. Stel je eens voor hoe dat moet voelen... het lijkt mij in ieder geval niks.
Mijn bevalling was niet geweldig, maar ben het zo met bovenstaande uitspraak eens! Mijn vriend was een schat tijdens de bevalling, ik mocht in zijn handen knijpen, als ik iets wilde dan pakte hij dat, als ik zei dat ie z'n mond moest houden deed ie dat ook. Op den duur moest ik overgeven en toen heb ik nog half over hem heen gespuugd, maar ik heb hem nooit horen klagen!
Voor mijn man was de 1ste bevalling absoluut heftiger dan voor mij. Na 4 uur had ik 9 cm ontsluiting, ik was door deze snelheid echt half van de wereld, hormonen gierden door mijn lijf, de pijn nam me in beslag. Bij hem natuurlijk niet, hij was 'broodnuchter'. Bij het breken van de vliezen bleek onze dochter in het vruchtwater te hebben gepoept, maar toen was het te laat om naar het ZH te gaan. Ik mocht persen, maar toen zakte de hartslag van de baby naar rond de 50 en dat ging niet meer omhoog na elke wee. Ik hoorde dat wel, ik zag dat de VK haar zuurstofapparatuur pakte, ik merkte op een gegeven moment ook haar stress, een haastige giga knip, keihard duwen op m'n buik, haar stem die zei dat ik het echt DEZE WEE eruit moest persen....... als ik nu een foto zie van vlák na de bevalling ziet mijn man asgrauw en lijkt wel 10 jaar ouder.
Mijn moeder was bij mijn bevalling en vond het erg heftig, maar ze heeft niet ervaren wat ik ervaren heb. Zij vond het heftig om te zien hoe er aan me getrokken en geduwd werd om mijn kind eruit te krijgen, terwijl dat voor mij juist een opluchting was. Voor mij was het heftig dat mijn weeën allemaal zo snel achter elkaar kwamen, maar omdat ik mijn energie nergens anders aan wilde verspillen dan het opvangen van de weeën hebben anderen dat niet zo meegekregen.
Mijn bevalling ging niet van een leien dakje () en ik geloof wel dat die ervaring voor mijn man ook een flinke rol speelt in het niet willen van een tweede. Nu wil ik dat ook niet, dus dat scheelt, maar ik geloof wel dat die bevalling voor mijn man zwaarder meetelt dan voor mij. Maar logisch ook, want ga maar na: als je iemand waar je van houdt pijn ziet lijden, dan zou je toch altijd liever zelf de pijn hebben dan te moeten toekijken?
Hier net als TS, 6 uurtjes totaal. Had me voorbereid op veel meer pijn en ellende, wat dat betreft viel dat heel erg mee. Maar pas later, en nu nog, denk ik er met afschuw aan terug en als ik het me indenk het weer te moeten staat het zweet op mn voorhoofd. Heel gek. Mijn man vond het heel bijzonder en ook moeilijk dat ik pijn had. Hij wist niet zo goed wat hij moest maar leefde erg me. Hij zou er wel tegenop zijn maar niet zo ver van te voren. Pas op het moment denk ik. Vrouwen leven er toch meer naar toe.