Na lang proberen is het toch gelukt we hebben een dochtertje ze is nu 13 maanden oud en we zijn ook zeer gelukkig.ook hebben we ooit gezegd dat we blij mogen zijn met 1.maar nu begint het bij mij weer te kriebelen,ik kan niet zeggen tegen mijzelf het is goed zo nu,maar nu krijg ik mijn partner moeilijk mee!hij zegt dat hij blij is zo en wilt niet weer heel het ivf traject in ,ik moet wel zeggen dat we nog een cryo overhebben en die kan gewoon in een natuurlijke cyclus kan teruggeplaatst kan worden van een eerder ivf poging .natuurlijk is het ook zwaar,maar toch wil ik het een kans geven,hebben jullie hier ervaring mee en hoe gingen jullie hier mee om met een partner die er anders tegenover staat!
Wij staan nog niet voor jullie keuze. Maar ik denk er al wel over na.. Want ik heb zo iets.. ik zou het zo weet doen als we al een kindje hebben.. terwijl mijn man 1 keer deze ellende genoeg vind.. Ik denk, dat je er goed over moet praten en je gevoel met elkaar moet delen. En evt eerst de cryo laten terugplaatsen. Dan kun je daarna altijd nog verder kijken als het niet lukt..
Ook bij ons is het nog lang niet zo ver, maar het belangrijkste is er samen over praten en delen hoe je erin staat. Uiteindelijk moet je samen tot de keuze komen! Wel bijzonder dat juist jouw man tegen het hele ivf- gebeuren op ziet, want juist als vrouw moet je dit ondergaan. Misschien proberen uit te vinden wat hem hierin tegen houdt? Misschien weet je dat ook al. En de cryo eerst terugplaatsen kan je ook altijd overwegen, want dat is natuurlijk veel minder ingrijpend.
Ja dat is ook zo,ik heb het idee dat hij het zwaar vind in mij plaats en de ingreep die bij hem is gebeurd heeft hij nog last van psychisch..hij heeft geen zaadleiders dus moet er zaad weggehaald worden met pesa....ook gisteravond heb ik het weer bespreekbaar gemaakt en hij zegt dat ik blij moet zijn met mijn dochtertje,er zijn zoveel mensen waarbij het niet lukt en bij ons is het na een lange weg gelukt....wees blij met wat je hebt....ook zegt hij of ik het hel traject opeens vergeten ben ,er zijn risico's aan verbonden ,er zijn iets meer afwijkingen als je zwanger bent van icsi,ivf....stel je voor zegt hij dat het een afwijking heeft ik wil het traject mooi afsluiten ect...je snapt ook dat ik na het gesprek van gister nog steeds op de zelfde plek sta!ik heb ook gezegd dat de antwoorden niet bevredigend genoeg zijn voor mij en mij er niet bij neer kan leggen om het zo te laten!
Hallo, ik zit met een enorm dillema en hoop dat iemand mijn verhaal herkend en mij misschien op kan beuren :S. Mijn verhaal: Mijn eerste dag van mijn laatste ongesteldheid was 1-11-2015. Ik heb me voor het eerst postitief getest op 29-11-2015(was wel een heel licht streepje). Ik kreeg lichte bloedingen(alleen met afvegen)op 7-12-2015 tot en met 11-12-2015. Ik heb ook op 11-12-2015 een echo gekregen ivm die bloedingen. Bij de bloedingen heb ik overigens geen enkel krampje gehad. Mij werd verteld dat het een beginnende miskraam was aangezien er helemaal niets(!) te zien was op deze echo...ook geen verdikt baarmoederslijmvlies. 1 week later op 17-12-2015 moest ik terug komen en toen was er een vruchtzakje te zien van 3 mm...(!) weer 2 weken later zag met op 31-12-2015 een vruchtzakje van 1 cm, maar men zag er niks in. Nu ben ik op 8-1-2016 voor het laatste geweest en was het vruchtzakje 3 mm gegroeid... De Gynacoloog heeft haar excuses aangeboden aangezien zij zei dat 4 weken terug een miskraam was....maar dat het waarschijnlijk een late bevruchting is geweest...toch deelde ze me weer mee dat het er niet goed uitzag en begin over curretage en pillen. Ik voel mij heel erg zwanger, borsten groeien en doen zeer, heb al tig testen verslonden en die testen uber duidelijk, ben moe, emotioneel(huil al bij tekenfilms etc).. Ik heb gezegd dat ik over ander halve week weer een echo wil en dan wil gaan kijken...(zie teveel verhalen dat er ineens wel groei is). Heeft iemand hier ervaring mee? of kan iemand me wat vertellen over mijn bizarre verhaal? groetjes C
Hoi Cherise, Je bent met je verhaal in het topic van iemand anders terecht gekomen. Je kunt beter je eigen topic aanmaken in 'zwanger zijn/zwangerschap'. Even een stukje naar beneden scrollen en op 'nieuw onderwerp' klikken.
Hoi Missouri, Pfff, snap dat je je vreselijk rot voelt. Als ik je verhaal zo lees komt het op me over dat jullie allebei graag gehoord willen worden door de ander en daardoor niet goed naar elkaar luisteren. Bij mijn man en mij werkt het volgende dan goed: -Eerst laat je hem zijn verhaal doen en je stelt vragen (waarom, hoe bedoel je dat, hoe voel je je daarover) -Probeer echt zo goed als je kan om te begrijpen waar hij mee zit of hoe hij zich voelt. -Zolang je het gevoel hebt dat je het niet begrijpt blijf je vragen stellen. -Als je hem begrijpt is het helemaal niet meer moeilijk om met hem mee te voelen en zal hij zich gehoord voelen. -Vermijd een welles/nietes gesprek. Het gaat er niet om wie er gelijk heeft, want jullie hebben allebei gelijk over hoe je je eronder voelt. Het gaat er alleen maar om de ander te begrijpen en accepteren. (Jij voelt je heel anders en hoeft het dus niet met hem eens te zijn, maar je begrijpt hem wel.) Daarna vraag je of hij naar jou wil luisteren en keren jullie het eigenlijk om. Jij zult je ook echt begrepen voelen. Wat er hierna gebeurd is dat jullie er over na gaan denken. Je houdt van elkaar en wilt het beste voor elkaar. Je denkt mild over elkaar, omdat je je begrepen en veilig voelt. Pas hierna kun je een gesprek voeren over hoe belangrijk het is om geen kind meer te krijgen (je man) of het nog eens te proberen (jij). Heel veel succes en ik hoop van harte dat je wensen vervuld worden, want ik weet hoe het voelt om te wachten als je heeeeel graag (nog) een kindje wilt!
En misschien een andere vreemde/brutale vraag. Willen jullie perse nog een tweede biologisch gezien een kindje of is bijvoorbeeld adoptie of pleegzorg (in welke vorm dan ook) een optie?
Hoi ik wil inderdaad gewoon nog een kindje van ons 2 ,als ik zie hoe leuk het is om jezelf in het klein te zien,ze heeft karaktertrekjes van ons allebei en daarom nog een kind van ons,ik snap haar zooo goed ik ben de moeder
hoi je hebt gelijk,onze gevoelens verschillen,ik heb wel goed naar hem geluisterd en hem uit laten praten over hoe hij denkt ten opzichte van mij!we begrijpen elkaar heel goed dat wel ,hij begrijpen dat mijn kinderwens nog groot is voor een tweede,en ik begrijp hem,maar toch blijft mijn gevoel hetzelfde!!hij wilt nog wachten tot in de zomer misschien dat hij dan anders kijkt!het blijft moelijk!