Slaapprobleem topic nummertje zoveel. Maar heb toch echt wat feedback nodig. Mijn dochtertje is nu 8 en halve maand. Vanaf 7 maanden ging ze doorslapen. Van 19:00 - 08:00. Toen ze net 8 maanden was werd ze behoorlijk ziek en was 2 weken een ander kindje. Schreeuwen en brullen om vanalles en nog wat, en slapen, ho maar. Vanaf dat moment is het een drama s'nachts. Toen ze ziek was schoven we het om de zoveel uur wakker worden en krijsen daarop af. Ze raakte zo overstuur dat ze pas rustig werd in onze armen. Af en toe hebben we haar toen tussen ons in laten slapen, omdat we zo'n ziek muisje niet te lang wilden zien huilen. Nu is ze ondertussen weer beter, maar ze wordt nog steeds midden in de nacht wakker en lijkt bang alleen te zijn. Ze slaapt pas echt weer als we haar mee in bed nemen. Ondertussen zitten we hier dus aan vast. Het is niet erg dat ze bij ons wil slapen, maar ik vraag me nu toch af wat precies de reden is. Is het omdat ze zo ziek is geweest, dat ze uit ritme is? Hoort het bij 'de leeftijd' en 'de sprong'? Komt het omdat we haar nu hebben laten wennen aan het slapen tussen ons in? Iemand ervaring?
Met ons jochie hebben we hetzelfde gehad. Geloof een maandje ouder, maar hetzelfde idee. Hij was gewend aan het bij ons slapen, en daarnaast wat verlatingsangst. Dus dat viel samen. We hebben hem eerst op zijn kamer in slaap laten vallen, terwijl wij op zijn kamer erbij zaten. Vaak met onze hand op zijn lijfje. Daarna steeds verder afbouwen, tot hij met een aai over zijn bol zo doorsliep. Later met 15-16 maand nog eens hetzelfde verhaal. Maar sindsdien is het een goede slaper, en wordt 's nachts amper wakker.
Klinkt een beetje als de 'negen-maanden-sprong'... Heb er wel eens wat over gelezen, dat babies zich dan gaan realiseren dat ze alleen zijn op hun kamer en dat slapen dan moeilijker wordt, omdat pappa en mamma er niet zijn..(Staat in m'n CB boekje trouwens ook)..Maar het is uiteraard wel vervelend.. Succes!
Ook hier herkenbaar! (5,5 mnd). Iemand schreeft mij (ik startte hier ook een topic over) dat de ka had gezegd dat kindjes wel 6 weken van slag kunnen zijn na ziek te zijn geweest. Gelukkig gaat het in slaap vallen binnen een paar dagen alweer beter, zowel 's nachts als overdag. Maar nu heb ik nog een meisje dat 's nachts niet meer echt wakker wordt voor de voeding, maar er wel om brult . Dus ik moet haar steeds halfslapend voeden, en dat schiet niet echt op. Hoop dat dat er ook nog vanaf slijt!
Het gekke is dat het in slaap vallen niet het probleem is. We leggen haar rond 20:00 op bed en ze slaapt dan vrijwel direct in slaap in haar eigen bedje. We hoeven ook niet bij haar te blijven. Ze wordt gewoon snachts wakker en wil dan niet meer alleen verder slapen.
heel toevallig hier ook! nu net 8 maanden goed een week terug behoorlijk ziek geweest, en slapen is echt bagger, alleen op ons bed (die barricadeer ik van alle kanten nu) dus volgende week als dat weer een beetje op regel is (want ze heeft echt twee slaapjes op een dag nodig) dan ga ik haar weer op haar eigen bed doen. ze zit ook echt midden in een sprong nu, en super aanhankelijk
oooh dat is echt een sprongetje, ik ben er niet weer doorheen! hier ook 4 weken drama nachten gehad, en nu ineens is het weer over! er was hier laatste ook een topic over, over de 8,5 maand sprong dat die wel het alle ergste is tot nu toe! VOL HOUDEN! KOMT GOED!
Ooh heel fijn om herkenbare verhalen te lezen! Ze is idd ook heel erg aanhankelijk. Begint meteen te huilen als ik de woonkamer uitloop of als ik haar heb gedragen en ergens neerzet. Als ik het zo lees is het waarschijnlijk een combinatie van 2 dingen: ziek zijn geweest en die vreselijke sprong!
Hoi hoi, Misschien een beetje off-topic maar wat ik me afvraag is waarom zoveel mensen hun kindjes bij hun in bed nemen en dat blijven herhalen? Dan lijkt het me toch logisch ( zonder verwijt hoor) dat ze dat op een goed moment niet anders willen? Wij hebben ( mannetje nu 1.5 jaar) nog nooit gedaan terwijl hij veel en lang ziek is geweest. We zijn lekker in een stoel bij hem op de kamer gaan zitten als er wat was/huilen/ziek/tandpijn/krampjes. Maar altijd zo min mogelijk van zijn kamertje afgegaan zodat ie daar niet aan zou wennen. En ik moet zeggen dat het ( tot nu toe) goed gewerkt heeft. Sterker nog, hij ziet ons bed als springplank ipv slaap atribuut, haha... Ik zeg natuurlijk niet omdat dit bij ons gewerkt heeft, dat het bij iedereen zal werken, kinderen verschillen natuurlijk. Maar misschien een idee om het zo aan te pakken.... Groetjes Marieke
Marieke, wij hebben het risico gemomen bij 1,5. Hij was ontzettend ziek (tegen 40 graden koorts), had last van verlatingsangst (net begonnen op kdv), en we hadden hem liever bij ons in bed, ipv daar de hele nacht zitten. Normaal was hij ook prima te troosten, desnoods met een half uurtje ernaast zitten. Maar een hele nacht op die stoel zitten was geen fatsoenlijke optie voor ons..
Marieke, je zegt het zelf al, maar ik kan inmiddels uit ervaring spreken dat dit bij twee kinderen volstrekt verschillend kan zijn. Als onze oudste pijn heeft of ziek is, werkt het echt het beste om hem in zijn bedje/op zijn kamer te troosten en daarna zo snel mogelijk weer alleen te laten, die heeft er alleen maar last van als je hem bij je neemt. Die heeft (muv doodziek zijn tgv Mexicaanse Griep) dan ook nooit bij ons in bed geslapen en dat beviel ons allemaal uitstekend. De jongste daarentegen is heel anders, als zij pijn heeft krijg ik haar echt heel erg slecht getroost in haar eigen bedje. Het enige wat zij dan wil is op mij liggen (ook al is ze inmiddels 8 mnd oud). Ik was eigenlijk tegen slapende kinderen bij ons in bed, maar je moet wat als je kind ziek is of duidelijk pijn heeft en dit de enige manier is. Ze gaat altijd wel weer direct haar eigen bed in zodra het leed geleden is, en dat gaat gelukkig tot nu toe prima. TS, het klinkt nu inderdaad als gewenning of sprong, ik zou ook de tip van ernaast blijven zitten met handen op het lijfje eens uitproberen. Sterkte!
De reden waarom ze met ons mee in bed gaat? Omdat we eerst een week lang hebben geprobeerd haar in haar bedje te troosten/in slaap te laten vallen. We bleven op de stoel naast haar zitten, net zolang totdat ze rustig werd. Af en toe was dat niet voldoende en moesten we haar optillen en even in onze armen tot rust laten komen. Pas als ze dan diep sliep had het zin haar terug te leggen in bed, alle pogingen ervoor eindigden in hysterisch gehuil zodra we haar loslieten. En nadat ze dan eindelijk weer sliep (meestal ging hier een uurtje of 2 overheen), begon het hele verhaal weer opnieuw na een uurtje. Ik kan je vertellen dat, na een week lang geen oog dichtgedaan te hebben, wij niet en de kleine niet, haar mee in bed nemen een hele goede oplossing lijkt. Bovendien zijn wij geen ouders die per definitie vinden dat het slecht is je kindje bij je te laten slapen, alhoewel wij ook liever gewoon met zn tweetjes in bed liggen dan met zn drietjes. Wij willen gewoon dat zij goed slaapt. Voorheen was dat in haar eigen bedje. Nu heeft ze schijnbaar gezelschap nodig. Natuurlijk wil elke ouder dat zijn kindje op de lange termijn gewoon goed en lekker in zijn/haar eigen bedje kan slapen, dan hebben wij als ouders ook onze nachten voor onszelf. Vandaar dit topic en mijn vraag of dit erbij hoort, of dat we haar beter niet meer mee in bed moeten nemen vanwege gewenning, ook al doet dan niemand meer een oog dicht s'nachts.