goedendag dames, Het gaat om het volgende, ik heb een zoontje van ruim 2 jaar. Dat hij ongeveer een jaar was heeft hij heel erg last van verlatingsangst gehad. Als ik hem naar het kinderdag verblijf bracht brulde hij het uit als ik weg ging hoorde ik hem een blok veder op nog zo vreselijk zielig me hart brak echt iedere keer weer. Na een maand of 3 werd het geleidelijk aan minder. Maar nu zins een week of 2 is het weer terug en niet zo een klein beetje ook. Als ik hem af zet begint hij en houd pas na een uur op. En thuis ook s,avonds met slapen en dat heeft hij nog nooit eerder gedaan. Hij is er gesteld op zijn slaap, hij wil niet eens bij ons in bed slapen alleen in zijn eigen bedje, over stappen naar een peuter bed geen probleem de eerste dag meteen tot 10 uur de volgende dag door geslapen, bij andere slapen ook geen probleem, maar nu zins 2 weken iedere dag krijsen in zijn bedje, hij komt er niet uit maar ligt heel hard te huilen en roept de hele tijd MMMMMAAAAAAAMMMMAAAAA(niet zijn vader roepen he) Om de 10 minuten zijn kamer in gaan en troosten heeft geen zin als je hem stil hem en gaat begint hij weer opnieuw. Het werkt wel om vanuit de woonkamer naar hem te roepen dat we er zijn er dat we niet weg gaan.(wonen in appartement dus hoeven niet al te hard te roepen) Maar dit is zo niet xander. Hebben meer kindjes rond deze periode hier last van? En wat doen jullie hier tegen? Hoop dat iemand een tipje heeft. Groetjes miranda
Onze dochter vraagt elke dag: niet weg gaan he mama! en dan is het antwoord: nee hoor.. wij gaan koffie drinken en dan naar bed! ergens vlak na dr verjaardag was het op de top.. hele boel bij elkaar gillen en ook vastklampen als je in de buurt kwam. en als ze toevallig een keer snachts wakker werd.. hopsa daar ging het weer. wat hier ook erg opviel was dat als ik naar de kamer ging (ze riep idd altijd alleen mama) het alleen maar erger werd en als papa ging... ze uiteindelijk wel weer wilde gaan slapen. in de loop van de tijd hebben we inmiddels de krokodil de tuin in gejaagd, swieber vertelt dat hij alleen overdag mag spelen, een nachtlampje aangeschaft voor de pluche beer die bang was in het donker en bovendien zeggen we nooit meer dat we WEG gaan als we eigenlijk bedoelen dat we in de woonkamer gaan zitten dat nam ze blijkbaar extreem letterlijk... Nog een tijdje gehad dat ik zei "ga maar slapen, mama komt als ze ook naar bed gaat nog even kijken" dat scheelde ook al. Nu lukt het door gewoon te verzekeren dat we echt niet weggaan (en dus ook niet wegblijven!) maar gewoon beneden koffie gaan drinken. Oh en als er toch per ongeluk iemand weg moet savonds... dat niet doen op het moment dat ze naar bed gaat Of er voor... Of er na... maar niet tijdens het bedritueel Het echte gillen heeft hier 3 weken geduurd... maar we zijn inmiddels ruim een half jaar verder en ze vraagt ngo steeds elke avond: niet weg gaan he?! dus het kost vooral tijd ben ik bang en eh.. beetje creatiefheid in het uitvissen wat het probleem is en er een oplossing voor vinden die voor een peuter ook werkt
Hier wordt er iedere avond gevraagd of ik ook ga slapen. Dan zeg ik meestal dat ik ook ga slapen maar eerst nog even beneden onze vogel in de kooi moet doen, de keuken moet opruimen en papa naar bed moet sturen. En dan zegt ze zelf erachteraan dat de tv nog uit moet. 9 van de 10x is het dan goed en gaat ze netjes liggen en valt uiteindelijk in slaap.