Ik denk dat het vooral belangrijk is om te luisteren naar je gevoel. Jouw moederhart vertelt je vaak precies hoe te handelen. Onze zoon was een huilbaby vanwege verborgen reflux. Hoeveel mensen in mijn omgeving zeiden: laat hem maar huilen, hij valt vanzelf in slaap... ik kon het niet eens meer op twee handen tellen. Maar al die mensen waren er niet bij als onze zoon zichzelf na 5 minuten al totaal over de rooie had gekrijst. Hij had pijn, hij had behoefte aan veiligheid en dat merkten wij. Hij heeft daarom heel vaak tussen ons in geslapen, ik heb uren met hem gewiegd. Tot zijn eerste verjaardag kon hij niet zelfstandig alleen in slaap vallen. Maar hij sliep na 5 minuten op de arm vasthouden, we konden hem wegleggen en hij sliep de gehele nacht door (dus ook geen speentjes brengen etc., echt doorslapen). Heel vaak zeiden mensen: wat doe je jezelf toch aan, zo heb je toch geen rust en tijd voor jezelf. En weet je? Dat maakte me erg onzeker. Blijkbaar is 'de norm' dat je baby snel doorslaapt, alleen in slaap kan vallen en dat je zoveel mogelijk je eigen leven kan leiden. Het consultatiebureau en de kinderarts stonden gelukkig helemaal achter ons en moedigden mij juist aan: 'Neem hem bij je, hij heeft het nodig'. En nu? Hij is ruim 1,5 en sinds dat hij 1 jaar is gaat hij zonder problemen wakker naar bed en valt zonder te huilen na een paar minuten in slaap. Ik heb er geen enkele training bij toegepast. Hij liet steeds vaker merken dat hij het kon en steeds vaker zijn wij hem wakker weg gaan leggen, met als resultaat dat hij vrolijk brabbelend in bed ligt en dan vanzelf slaapt. Mijn tip? Volg je gevoel. Als 5 minuten laten 'jammer' huilen werkt, dan doe je dat. En als je kind alles bij elkaar krijst en je kan je kind niet laten huilen? Dan neem je hem of haar lekker bij je. Het komt echt goed uiteindelijk, op jouw manier! Vertrouw op je gevoel en kijk naar je kind. Een richtlijn is maar een richtlijn.
Dit onderzoek is gedaan met kindjes tussen 6 en 16 maanden, dus dat lijkt me ook heel iets anders dan een baby van een week of 8 (want bij de eerste kreeg ik toen al enkele "tips" over hoe te zorgen voor doorslapen). Voor de rest ben ik het erg eens met iedereen die zegt dat je vooral je eigen gevoel en je kindje moet volgen!
Wel bijzonder dat mensen het 'vorige artikel' wel klakkeloos geloven, 'jaaa, want onderzoek heeft uitgewezen dat...' En dit onderzoek mag volgens dezelfde mensen gelijk bij het oud papier, dat is wel erg selectief omgaan met informatie'.
Tja.. Luister goed naar je gevoel en nog meer naar je kind zou ik zeggen. Mijn eerste dochter huilde standaard ruim een half uur! Voordat ze eindelijk in slaap viel. Aan het begin continu er naar toe, hele stappenplannen gehad. Maar al snel werd duidelijk dat hoe vaker we er heen gingen, hoe harder ze begon te krijsen. Dus al na 3/4 weekjes wisten we dat dat nou eenmaal haar manier was om in slaap te komen. Terwijl onze tweede echt niet ging slapen als ze huilde in bed, die heb ik dus eigenlijk nooit laten huilen. Niet omdat ik tegen huilen ben (ja, ik ben zo iemand die gelooft dat het soms zelfs goed is om je kind te laten huilen), maar omdat de tweede gewoon echt niet ging slapen als ze in bed huilde.
Ik denk dat het belangrijk is waar je je als moeder goed bij voelt. Het zomaar laten huilen is hier uitgesloten, en ik ben bij haar als ze huilt en me nodig heeft. Daar voel ik me goed bij. Als ik al 3x boven ben geweest en het houd niet op dan wil ik haar wel eens even laten huilen (max 10 minuten) het gaat tegen mijn gevoel in om haar gewoon te laten huilen. Ze huilt sowieso bijna nooit, alleen als er echt wat is. Toen ze uit het ziekenhuis kwam sliep ze bijna meteen door. Inmiddels is ze 16, 5 maand en slaapt meestal van 18:30 Tot 08:00 uur
Ik lees zo vaak termen als mopperen, jammeren, inslaaphuiltje... Ik herken dat helemaal niet. Hier is huilen gewoon fullblown huilen tot aan hysterie toe. Ik heb ze in zeldzame gevallen weleens laten huilen als oudere baby, omdat ik het gewoon echt niet meer wist. Dan vielen ze uiteindelijk inderdaad na niet al te lange tijd (10-20 min) in slaap. Maar wel met als gevolg dat ze dan na een kwartier weer volledig hysterisch wakker werden. De stress zat gewoon nog in hun lijf. Daar schoot ik dus ook niets mee op. Dus wees gezegend met mopper-, jammer- en inslaaphuiltjes, maar in mijn optiek valt dat niet onder de noemer "laten huilen".
Hier precies hetzelfde. Maar ze huilt max 5 min en valt dan in slaap. Ook is ze geen baby meer & kan je echt bespelen
Herkenbaar, mijn oudste had dat ook niet, gewoon gelijk hysterisch. Jongste wel, soms huilt ze 1 minuut, en ik hoor dan gelijk al of het minder word, dan gaat ze slapen, of dat het harder wordt, en dan haal ik dr uit bed. Zo' verschil, en de jongste vind ik wel makkelijker wat dat betreft haha.
Dat zeg ik toch helemaal niet? Elke ouder doet z'n best en probeert een goede basis te leggen. En dat hechting wel iets ingewikkelder ligt dan dat weet ik, anders kan ik mijn diploma zo weg gooien Wat mij stoort aan dit onderzoek, is dat het zo uitgaat dat het dus de waarheid in pacht heeft en er dus maar 2 effectieve methodes zijn. Dat geeft mensen die voor het huilen zijn, animo om af te geven op mensen die het anders doen. Dat geldt andersom natuurlijk ook! En daarbij vind ik het heel zorgelijk dat het cb dit als richtlijn adviseert. Zoals ik eerder in een link aanhalde, is het NIP haar samenwerking met het cb gestopt. En daar waar ik het NIP hoog acht en het cb wat minder vind ik dat echt heel schokkend. Het cb is er wat mij betreft om te wegen en te meten en als ouders erom vragen verschillende oplossingen aan te bieden. Maar dit: de slaaptrainingsmethode, dat is zo niet het advies waar ik en vele andere moeders op zitten te wachten. Maar als je dat advies dan in de wind slaat, tja dan heb je alles aan jezelf te danken. Dat klopt gewoon van geen kanten.
En toch is 30 tot 40 procent van de kinderen onveilig gehecht. Ik zal niet klakkeloos beweren dat dit door het laten huilen komt, maar ik vind dit percentage enorm. Zoveel is er dus helemaal niet nodig voor een onveilige hechting en waarom dit risico nemen?
Tja kinderopvang is ook slecht voor de hechting met ouders. En hoeveel babys gaan daar wel niet naar toe? Ik denk dat geen enkele normale ouder een krijsende baby in bed legt en na een uur weer komt kijken. Alles gebeurt uit liefde en naast die minuten huilen is er een heleboel verzorging en troost. Ik laat onze dochter pas vanaf een maand of 9 wat langer huilen als ik echt alles geprobeerd heb en niks meer goed is. Maar andere nachten sus ik haar naast me in slaap.. We proberen allemaal t beste te doen toch
Aantal kinderen met problematische gehechtheidsrelatie - Prevalentie In de richtlijnen jeugdhulp wordt verwezen naar verschillende onderzoeken m.b.t. hechting. Voor kinderen met bijv. autisme ligt het percentage nog hoger. Het blijft altijd een combinatie van meerdere kind- en ouderfactoren. Ik vind dit hoge cijfer vooral aangeven dat hechting een precair proces is en dat we er vaak te makkelijk over denken dat onze kinderen wel veilig gehecht zullen zijn. Voor de duidelijkheid. Een onveilige hechting is wat anders dan een hechtingsstoornis.
Wat een moeilijke problematiek. Hoe weet ik of mijn kinderen veilig gehecht zijn? Ik doe er alles aan er voor ze te zijn, maar is dat voldoende?
Maar in dit stuk gaat het voornamelijk over adoptie en pleeggezinnen. Niet over een normale thuissituatie..
Inderdaad ja, dit gaat niet over 'normale' gezinnen, met twee gezonde ouders zonder psychische problematiek... Ik zie niet in wat dit nu te maken heeft met het wel dan niet laten huilen van een kind. Laten huilen staat niet gelijk aan een adoptieproces, een tehuis of verwaarlozing...
Maar in het begin staat wel dat tussen de 30en 40 procent van de gezonde, thuiswonende kinderen onveilig gehecht is. Wat ontzettend veel! In problematischer situaties liggen de percentages hoger, tot in de 80 procent.
Als je een (jonge) baby regelmatig lang laat huilen dan is dat in ieder geval nooit positief voor de hechting. Dat kan iedereen wel bedenken lijkt mij. Het is de enige manier voor een baby om van zich te laten horen en te laten merken dat hij je nodig heeft. Een baby huilt nooit voor niks. Mijn zoontje heeft de eerste weken heel veel gehuild en hem oppakken en wiegen hielp vaak niet en maakte hem soms nog meer overstuur. Ik heb er toen voor gekozen om bij hem te blijven en hem gerust te stellen door zachtjes praten en er gewoon te zijn. Ook al huilde hij dan nog steeds, ik moest er niet aan denken dat hij helemaal alleen zo lag te huilen. Ieder haar methode en ik zeg niet dat laten huilen slecht is. Als het voor jou en je kind werkt is dat prima. Hechting is zo gecompliceerd en niet alleen afhankelijk van regelmatig lang laten huilen. Maar een positief effect op de hechting zal het niet hebben. Ik denk dat je moet kijken naar je eigen gevoel, wat voor je kindje werkt en wat jij als moeder belangrijk vindt.