Hey dames, Ik vraag me echt af hoe ik dit moet aanpakken... Ik heb een oppaskindje van 4 en na alles wat ik tegen hem zeg of aan hem vraag zegt hij "Wat??" of "Waaat??" Nou heb ik helemaal geen zacht geluid waardoor hij me niet zou kunnen verstaan en de laatste tijd praat ik nog een tikkeltje harder in de hoop dat hij een keertje niet "Waaat?" zegt Ik begin me er zo langzamerhand aan te ergeren... Soms zeg ik dan ook "nee, ik ga het niet nog een keer zeggen" maar meestal vraagt hij dan nog een keer "waaat??" Ik heb er aan zitten denken of hij misschien slechthorend is maar soms lijkt het of hij gewoon te dromerig is om in één keer te horen wat ik zeg. Dat hij een beetje te sloom is ofzo..? Maar het is echt bloedirritant af en toe (moest het even kwijt hoor) Tips?
Je moet het kindje duidelijk maken dat het niet netjes is om 'waaaat?' te zeggen. Als hij je niet verstaat dan wil je graag horen: wat zeg je? Als het kindje vanaf dan steeds vraagt 'wat zeg je?' dan weet je dat er misschien echt iets niet oke is qua gehoor. Als hij Waaaat blijft zeggen moet je het negeren of zeggen dat je het pas herhaald als het kindje dat netjes kan vragen.
Dit inderdaad! Of testen door iets leuks te zeggen en als hij dan weer " waaaaat" zegt te zeggen " ik weet het zelf ook niet meer, wat denk je dat ik zei?", als t kindje t kan herhalen of iets wat erop lijkt dan kan t " waaat" zeggen ook gewoonte zijn.
Ah herkenbaar had dat vroeger ook eens bij een kindje. Bij mij hielp het om eerst de naam te noemen ... wachten tot uk reageert daarop en dan pas te zeggen wat je tegen hem wilde zeggen. Is het niet voor hem bedoeld dan zeg je dat ook ... was hier zo klaar en duidelijker.
De zoon van een vriendin van me deed dat ook altijd, maar dan met: "he?". Hij kwam ervan af toen het enige antwoord dat hij kreeg was: "wat zeg je?". Hij heeft geen problemen met gehoor, het was voor hem gewoon een stopwoordje. Met wat doortastendheid kwam hij er wel vanaf.
En wat dacht je van de moeder hierover aanspreken en vragen of het haar ook opgevallen is?? Als het een gehoor probleem is kan je roepen wat je wil namelijk. Anders dan dat, misschien "mag het van mama wel".
Mijn zoon van 3 doet het ook. Wat...wat... Ha ha.. Maar wij zeggen dan ook gelijk...nee je vraagt, wat zeg je? En nu leert hij dat langzaam
Ik was als kind echt slecht horend. Mijn moeder kwam daar achter omdat ik ook altijd zei "wat zeg je" toen heeft ze het een paar keer geprobeerd met wil je een snoepje? En dat hoorde ik ook nooit. Of wil je 2 gulden? En ook dat hoorde ik nooit hahaha. Maar ik zou het met de ouders overleggen en hem gewoon elke keer als antwoord te geven wat zeg je?
Haha mijn stiefdochter zegt op alles wat ik vraag of zeg "waarom dan?" Ook zo vervelend. Je doet er niks aan...
Om te beginnen zou ik dit met de ouders bespreken. Lijkt mij de meest logische stap. Valt het hun ook op? Wat doen zij ermee? Het kan een gewoonte / stopwoordje zijn, voortkomen uit dromerigheid of een probleem met het gehoor. Dat laatste kun jij niet oplossen, dat is aan de ouders. Met de eerste twee dingen kun je wel wat. Wat hierboven al gezegd wordt: als je denkt dat het dromerigheid is, zou ik inderdaad eerst de naam van het kind noemen en wachten tot je de aandacht hebt. Als je vermoed dat het een stopwoordje is, zou ik in ieder geval gaan eisen dat het kind "Wat zeg je?" zegt. (Dat kost al meer moeite en is dus minder aantrekkelijk.) En inderdaad eens testen met leuke dingen of het kind het dan ineens nog wel weet.
Oooh ik zou mij ook dood irriteren. Maar eerst idd uitsluiten dat het geen gehoorprobleem is en met de ouders praten. En vervolgens een paar keer duidelijk uitleggen dat hij het voortaan netjes moet zeggen en mocht hij dat niet doen volkomen negeren. Wanneer hij het wèl netjes zegt, de hemel in prijzen!
Mijn oudste heeft dit ook heel lang gehad, alleen zei ze niet 'wat' maar 'wat zeg je'. Het was voor haar een manier om wat langer over een antwoord na te kunnen denken. Toen ze 4,5 was was het weer over.
Bedankt voor de tips allemaal!! daar ga ik zeker iets mee doen. Hij merkt er niks van dat ik me irriteer hoor, maar vanbinnen vreet ik mezelf op haha. Helemaal als je 's ochtends vroeg steeds "Waaat?" te horen krijgt.. dat is niet bevorderlijk voor je humeur Eerst zijn naam noemen werkt niet, hij zegt nog steeds "waat?" Het is ook wel een eens gebeurd dat hij na een paar seconden ineens wel wist wat ik had gezegd zonder dat ik het ging herhalen. Daarom denk ik dat het gewoon een stopwoordje is, iets wat hij aangeleerd heeft, terwijl hij wel weet wat ik gezegd heb. De ouders pikken trouwens wel meer van hem dus zal me niks verbazen als zij gewoon steeds herhalen zonder hem erop te wijzen.
Waarschijnlijk is het een gewoonte geworden. Mijn neefje komt heel vaak bij ons over de vloer, al vanaf dat hij 2 was en heeft dat ook een periode gehad. Iedere keer als hij antwoordde met WAAAATTTT??? Kreeg hij van mij als antwoord; wat zeg je? Was best snel over, maar zal per kindje verschillen.
Hier was dat ook zo. Ik begon ook te twijfelen aan het gehoor van mijn zoontje. Elke keer dat wat zeg je??? Grrrrr ik werd er gek van!! Maar het was idd een soort stopwoordje. Want als ik zei van je hoorde me wel... Kon hij weer gewoon antwoord geven
Oh hier ook. Pff! Dan heb ik net een héél verhaal gehouden tegen zoontje. Krijg ik als antwoord: "Wat zeg je mama?" Hij zegt het dan wel heel netjes, maar ook ik erger me er kapot aan. Dan heb ik dus net dat hele verhaal gehouden, kan ik het nóg een keer vertellen!