Misschien heb je wat aan mijn verhaal: Onze oudste is spontaan "door de pil heen gekomen"; heel onverwachts, maar super gewenst...door mij. voor mijn man hoefde het eigenlijk niet. Hij zei toen ook meteen dat het daarbij zou blijven. Voor de 2e heb ik dus echt wel even moeten "zeuren" maar toen had hij ineens de smaak te pakken en begon hij bijna meteen na de geboorte over een derde. Dat heeft uiteindelijk wel 4 jaar geduurd en een jaar later heb ik een mk gehad...toen vooral op zijn initiatief zw geworden. We hebben toen heel bewust een pauze ingelast die door allerlei omstandigheden in ons gezin langer duurde dan verwacht was. Maar nu de jongste inmiddels toch alweer 7 is, willen we allebei toch nog heel graag weer een kleintje. Dus je ziet, je weet nooit hoe het zich zal ontwikkelen, maar geniet ondertussen van ieder moment van je zw-schap alsof het je laatste is.
Ikz ie zelden dat dat volgende kind er niet komt als er 1 van de 2 nog heel graag wil. Ik denk zelf wel dat de kriebels voor een zwangerschap en het nog niet "compleet" voelen zullen blijven, er ook nog zullen zijn als ons derde kindje is geboren, maar realistisch gezien is het na een derde wel klaar.
Wat fijn om jullie verhalen te lezen! Natuurlijk niet fijn dat sommigen hetzelfde meemaken, maar wel prettig om te weten dat ik er niet alleen in ben. Ik hoop heel erg dat mijn vriend straks zal zien hoe geweldig een tweede wondertje is en hoe leuk een derde er misschien ook wel bij zou zijn. En dan zullen we wel verder zien... Eerst inderdaad maar eens lekker genieten van deze zwangerschap!!
Bij mij een hele andere situatie, maar het gevoel dat het de 'laatste keer' zal zijn, is wel herkenbaar. Voor mij is het de eerste en de laatste keer dat ik dit allemaal meemaak. Ik heb wel 2 miskramen gehad hiervoor en heb dus zeker eerder het 'zwangere gevoel' gehad, maar dat duurde helaas maar zo kort. Ik ben nu alweer 4,5 jaar samen met mijn vriend, maar was daarvoor 17 jaar samen - waarvan 7 jaar getrouwd met mijn ex. In dat huwelijk zijn we een paar keer 'ervoor' gegaan, maar mijn ex was minder vruchtbaar en dat wisten we al redelijk snel, dus heb nooit echt hoop gehad op een kindje in dat huwelijk. Het kwam tot een scheiding (niet daardoor, want we hadden al eerder besloten toen we er maar niet uit kwamen samen om dan vooral maar niet door te gaan met proberen kinderen te krijgen) en toen was ik inmiddels 35 jaar. Ik ben een jaar alleen geweest (met wel een scharrel af en toe ) maar heb lang gedacht dat ik nooit kinderen zou krijgen. Totdat ik mijn vriend leerde kennen in 2006 en na een half jaar gingen we al samenwonen. Hij was ook gescheiden en had een zoontje van toen 6, inmiddels 10 jaar, en dat klikte gelijk. In 2008 waren we er van overtuigd samen nog een keer te proberen een kindje te krijgen en in juni was het raak, maar het ging in augustus net zo snel weer mis. Daarna weer een tijd geprobeerd en was het raak in februari 2009 en 8 weken later ging het weer mis. Afijn... ik was de hoop langzaam maar zeker aan het verliezen. Een jaar heeft het toen weer geduurd voordat ik weer zwanger was en ik voelde dat het deze keer anders was. Ik ben inmiddels 39 jaar en ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat het me nog mag overkomen en dat we toch straks in februari ons mannetje hopelijk in de armen kunnen sluiten!! Tegelijkertijd weet ik ook dat het hierbij blijft. Ik had mezelf altijd als doel gesteld niet door te gaan met probereren na mijn veertigste en daar blijf ik bij. Mijn moeder was 41 toen ze mij nog kreeg, mijn zus is 11 jaar ouder en hoewel ik dit nooit als nadelig heb ervaren (mijn ouders waren vaker thuis bijvoorbeeld en bleven 'jong' doordat ze nog een 'kleine' hadden, vind ik het voor mijn lijf teveel gevraagd, ook omdat ik nog werk natuurlijk en mijn moeder was destijds 'gewoon' thuismoeder. Dat besef, dat het de eerste, maar ook de laatste keer is dat ik dit zal ervaren, raakt me soms best diep, maar tegelijkertijd ben ik dolgelukkig dat het me alsnog allemaal mag overkomen.