Hoi Dames (en heren), Vandaag zijn wij voor het eerst naar de gynaecoloog geweest voor het intake-gesprek. Dit hield vooral veel vragen in over hoe onze leefwijze was en of we ziektes hadden in de familie. Hierna kregen we beide een lichamelijk onderzoek. Bij mij bleken veel eiblaasjes te zijn.. Dit is dus PCO zei ze. Op internet zie je allemaal enge verhalen hierover, maar zij zei tegen mij dat het geen kwaad kon. Gezien ik toch wel rond de 30/35 dagen ongestel word. Ze zei dat dit makkelijk verholpen kon worden door middel van medicijnen. Ik wil me hier dus ook niet druk over maken. Voor de rest was alles goed. Alleen het slijmvlies was nog een beetje dun, maar ik zit ook pas op dag 13. Bij mijn vriend voelde alles goed aan. Van buiten was het dus precies zoals het hoorde, bij hem speelt dus voornamelijk de kwaliteit van zijn sperma. Nou moet ik vrijdag weer langskomen om een echo te maken en om te kijken of er al een eitje aan het ontwikkelen is en of mijn slijmvlies al wat dikker is. Het plan is dan ook om mijn cyclus deze maand in de gaten te houden zodat zij ook een idee hebben van hoe mijn cyclus in elkaar zit. Mijn vriend moet 6 januari op bezoek bij de uroloog voor verdere onderzoekjes & hij moet nog een keer sperma inleveren. Blijkbaar kan de kwaliteit van de sperma van een man erg schommelen. Wanneer we alle uitslagen hebben en de kwaliteit van mijn vriend blijft slecht, worden wij doorverwezen naar iemand anders. Als de kwaliteit beter is dan de vorige keer, kunnen wij waarschijnlijk gewoon bij onze gynaecoloog verder. Hier hopen we voor, gezien dit een hele aardige vrouw is. Ik vind het allemaal erg spannend. Ook hebben wij er trouwens voor gekozen om het nog niet te vertellen tegen familie *heb het alleen tegen 1 iemand gezegd en zij steunt mij volledig*. Ik heb gewoon geen zin in mensen die het afkeuren of commentaar hebben, ik wil mij gewoon positief focussen op 'onze kleine in spé'. Zijn er nog meer meiden hier die net bezig zijn met het traject & hoe hebben jullie dit ervaren?
Hallo laney, welkom op het forum! Bij mij is in oktober ook PCO vastgesteld. Na de onderzoeken bleek bij mijn man alles 'meer dan goed'. De eerste maanden nadat ik met de pil gestopt was werd ik wel gewoon uit mezelf ongesteld, maar na 8 maanden niet meer, en ik had ook geen positieve tests. Dus zo ben ik bij de gyn terecht gekomen. Ze kunnen inderdaad met hormonen veel doen. Meestal begin je eerst iets als Provera of Primolut, om je mensturatie op te wekken (alles 'schoonspoelen'. Daarna krijg je Clomid, deze pilletjes zorgen voor een betere groei van de eicel. Soms kan het probleem ook zijn dat de eicel wel groeit maar niet springt, daarvoor hebben ze ook weer wat. Als Clomid niet werkt zijn er nog verschillende andere mogelijkheden. Aangezien jij wel gewoon uit jezelf ongesteld wordt, kan het zijn dat het bij jou iets anders gaat lopen, dat weet ik niet precies. Je vraag naar hoe anderen dit ervaren. Dat is bij mij heel wisselend. De eerste 48 uur na de diagnose zoemde het maar rond in mijn hoofd. PCOS, PCOS, ik heb gewoon iets... Kinderen krijgen gaat gewoon niet gewoon... Daarna kon ik er iets afstand van nemen en werd ik er wat rustiger onder. Ik heb nu de eerste ronde Clomid erop zitten en dat heft helaas niet gewerkt. Achteraf gezien vond ik die 2 weken waarin ik om de dag naar de gyn moest voor echo's eigenlijk wel heel zwaar (emotioneel). Maar dat is misschien ook zo geweest omdat ik steeds slecht nieuws kreeg. Misschien is het anders als ze wel steeds constateren dat er een eitje groeit. Wij hebben het aan onze (schoon)ouders, broer/zus en 4 goede vrienden verteld. Ik was het eerst niet van plan om aan mijn (schoon)ouders te vertellen (mijn ouders hebben een rotjaar achter de rug, en wilde ze niet meteen ook hiermee belasten), maar mijn moeder kent mij als geen ander en ze had gewoon door dat er wat aan de hand was. Hmmm, mijn verhaal wordt alweer heel lang. Ik kan je wel vertellen dat hier op het forum schrijven mij veel helpt met het 'dealen' met deze hele gebeurtenis. Schrijven met meiden die hetzelfde doormaken is toch anders dan spreken met mijn man/moeder/zus/vriendinnen. Ik zit trouwens op deze pagina bij het forum genaamd 'Nieuw clubje PCO en Clomid...'. Daar zijn afgelopen maand 3 meiden zwanger geworden, dus geef de hoop niet op! Heel veel sterkte!
Hier hetzelfde als jij, TS. Mijn man is sterk verminderd vruchtbaar, en ik heb PCO. Ik weet ook nog goed hoe ik me voelde toen ik dat hoorde. Ik ben er toen veel over gaan lezen. Ik heb heel veel aan dit boek gehad. Wij hebben uiteindelijk ICSI in Gent gedaan. In mijn handtekening zie je het resultaat. Een vriendin van mij heeft ook PCOS en die is nu al 2 keer spontaan zwanger geworden. En wat je gehoord hebt, is waar hoor... PCOS is de meest voorkomende vruchtbaarheidsstoornis bij vrouwen, en er is heel makkelijk iets aan te doen met hormonen. Is niet altijd even leuk, maar er is echt nog zoveel mogelijk! Geef de moed niet op hoor!
Bedankt voor jullie reacties meiden!! Zometeen ga ik weer naar de gynaecoloog en dan gaan we kijken of de eiblaasjes zijn gegroeid en of het slijmvlies dikker is geworden. Eerlijk gezegd denk ik dat ik geen slecht nieuws krijg hierover, omdat ik dus wel gewoon ongestel word. Dus er gebeurd wel spontaan wat daarbinnen. Ik maak me meer zorgen over de spermakwaliteit. Als die niet goed genoeg is, vallen de makkelijke methoden al meteen weg. Maar we blijven hopen. @Karen79: Super leuk dat je zwanger bent! Is het in 1 keer gelukt?