Inleiden, hoe en wat?

Als het zo gaat als bij mij dan krijg je een infuus met een middel wat de weeen opwekt. Bij mij heeft de hele bevalling vanaf het infuus tot aan de kleine in mijn armen maar 5 uurtjes geduurd. Ik weet nog goed dat ze op een gegeven moment zeiden dat ik teveel praatjes had en toen hebben ze het infuus nog even opgeschroeft....... en toen ging het heel snel. Waarschijnlijk gaan ze je vliezen ook nog breken, dat vond ik een mega vaag gevoel.

En voor de rest.... Succes! Elke bevalling is een unieke ervaring. Ik hoop dat je jouwe net zo positief is als de mijne.....

 

Ik ben ook ingeleid d.m.v. een infuus. Mijn vliezen waren gebroken en ik had geen weeën en de kleine had in het vruchtwater gepoept. Ik begon ook met rond de 2 cm ontsluiting.

Hier hielp het infuus in het begin niet echt, dus werd steeds iets hoger gezet, tot het ineens niet meer te houden was, toen waren we 5 uur verder en had ik misschien 1 cm ontsluiting erbij :x

Toen heb ik een ruggenprik gekregen en is het infuus lager gezet (was inmiddels na middernacht) zodat ik nog iets kon slapen en nog energie over zou houden voor het persen. Ik ben toen in een paar uur naar 8 cm gegaan.

Toen is de ruggenprik lager gezet en toen ik persweeën kreeg zat ik op 10 cm.. Toen nog bijna 2 uur persen en toen was ze er eindelijk..

Op zich geen slechte ervaring met het inleiden maar ik ben wel van mening dat het te snel omhoog gezet werd voor mijn lichaam om bij te benen.. Ik denk dat als de weeën natuurlijk op gang komen het rustiger aan gaat, maar goed, daar heb ik geen ervaring mee, is puur persoonlijk gevoel.

 

Hier ook een inleiding gehad, maar net als jou was mijn lichaam zelf ook al bezig. Ik kreeg een ballonnetje ingebracht de avond voor de inleiding, toen had ik 's ochtends 3 cm. Vervolgens krijg je 's ochtends je infuus. Elk halfuur werd het iets opgeschroefd. Het verschilt per persoon wanneer je wat begint te voelen. Ik vond het zelf wel behoorlijk pittig. Ik had weinig tijd tussen de weeën, maar als de dosering werd verlaagd, kwamen ze weer onregelmatig, wat ze niet wilden. Je vliezen worden tussendoor ook nog gebroken trouwens, heel bizar gevoel, vond ik. Uiteindelijk heb ik bij 6 cm ontsluiting om pijnstilling gevraagd, het was toen 3 uur 's middags. Ruggeprik raden ze me af, omdat ik volgens hen nog zo ontspannen was en dan is echt al je gevoel weg. Ik kreeg toen een pethidine-injectie. Was echt heerlijk, werkte als een malle. Ik was helemaal van de wereld, net drugs (denk ik, heb geen ervaring met drugs, maar zo stel ik het me voor!). Het zou de scherpe randjes van de pijn weghalen, maar ik voelde echt amper pijn, heerlijk. Je wordt er lekker suffig van. Toen ik weer wat bij kwam was het 5 uur en had ik 9 cm en mocht ik persen. Om half 6 was mijn kleintje er.

Wat ik vervelend vond was dat ze de baby de hele bevalling in de gaten wilden houden dmv een ctg. Bij mij lukte het niet om een schedelelektrode op haar hoofdje te plaatsen, dus had ik die knoppen op mijn buik, wat me behoorlijk beperkte in mijn bewegingsvrijheid. Ik weet niet of ze dat standaard doen bij inleidingen, een ctg-scan?
Verder denk ik wel dat het wat pittiger is, doordat het zo onnatuurlijk is, door het infuus. Het ging soort te snel voor mij, maar goed, Rebekka moest er zo snel mogelijk uit doordat ik pre-eclampsie had en het gevaarlijk werd.

 

Oh, ik lees op internet dat pethidine meestal 4 uur werkt. Misschien heb ik hem toch eerder gekregen dan 3 uur of werkte het bij mij gewoon korter.

 

Hier eerste keer ingeleid met precies 38 weken. Ik had toen al bijna 3 cm ontsluiting. Met gel.
Na een uurtje kwam ik in een weeenstorm en kreeg de weeën nauwelijks opgevangen. Toen ik 5cm had mocht ik naar boven om een ruggenprik te laten zetten. Eenmaal boven aangekomen 10 cm.
En was ze er binnen een kwartier.


Tweede keer ook ingeleid, ook met 38 weken.
Ook toen 3cm ontsluiting.
Nu begonnen ze met de vliezen breken en het infuus aanzetten (te hoog) gevolg een lange wee en vanaf het breken tot ze op mijn buik lag duurde het twee uur en veertig minuten.
Ik kijk helaas niet terug op positieve ervaringen van het inleiden. Vond het erg heftig.

Nu zwanger van de derde en hoop nu natuurlijk te bevallen.
Ik hoop voor jou op een mooie ervaring en een voorspoedige bevalling.

 

Ik ben ook ingeleid met 41 weken ivm hoge bloeddruk. Mijn vliezen werden gebroken door de vk en ik kreeg een infuus met weeenopwekkers. Dit werd steeds hoger en hoger gezet. Ik had rugweeen en mijn man drukte steeds een koud washandje tegen mijn rug. Ongeveer 7 uur na dat mijn vliezen werden gebroken zag mijn moeder dat ik me geen houding wist te geven en vroeg of ik geen pijnstilling kon krijgen. Het was al te laat voor een ruggenprik want ik had al 7 cm ontsluiting. Ik kreeg wel een morfine pompje. Hier werd ik in het begin heel duizelig van maar later werd de pijn minder en kon ik tussen de weeen door slapen.

Toen ik eenmaal 10 cm had mocht ik persen alleen had ik geen persweeen en deed ik het op eigen kracht. ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er niet veel meer van weet, ik was in een roes, mijn eigen wereld. Mijn baby had het moeilijk dus hij MOEST eruit. De vk gaf een knip die doorscheurde tot een totaal ruptuur(gelukkig geen last van gehad). Ik gaf alles wat ik had en de vk trok hem eruit. Een prachtige jongen genaamd Ruben.

Helaas ging er na mijn bevalling van alles mis. Dit heeft verder niks met inleiden te maken en de kans is klein dat het gebeurd. Mijn kleine jongen werd gelijk weggehaald omdat hij niet ademde. Het enige wat ik gezien had was zijn achterhoofd. Ondertussen werd ik heel duizelig en verloor ik 3 liter bloed. Mijn placenta bleef hangen en die moesten ze met geweld eruit halen. Ik werd naar de OK gebracht. Gelukkig was ik nog helemaal duf dus ik heb haast niets meegekregen. Na dat ik geholpen was en ik weer een beetje bij kennis was wilde ik graag weten hoe het met mijn kleine jongen was. De artsen vertelde mij dat we een engeltje op onze schouders hadden want zowel mijn zoon als ik hadden er bijna niet meer geweest.

Ruben had veel zuurstof nodig maar maakte het nu weer goed. Ongeveer 6 uur na de bevalling ik mijn prachtige ventje in de couveuse. Een wonder van 51 cm lang en 3406 gram. Na een paar dagen mochten we naar huis. Mijn gezin, gelukkig en gezond! Van vliezen tot geboorte duurde bij ons 10,5 uur.

 

Jeetje wat een heftig verhaal!

 

Hier ook ingeleid bij Fabiënne.

Ik had ook al 2 cm ontsluiting op de dag van inleiding. Ze konden hierdoor dus meteen mijn vliezen breken. Ze hebben het eerste uur afgewacht of mijn lichaam het zelf ging oppakken, zo niet ging het infuus aan. Dat gebeurde dus ook. Iedere 20 minuten ging hij wat hoger. Na een krap uurtje had ik van het een op het andere moment vreselijk veel pijn. Ik was van 2 naar 5 cm gegaan in dat uurtje tijd. Na het toucheren heb ik 3 minuten lang een helse pijn gehad en voelde ik haar zo naar beneden zakken waarna het "poepgevoel" kwam. Ik zei dan ook dat ik moest persen, maar dat kon volgens hen niet gezien ik 3 minuten daarvoor pas 5 cm had. Toch nog een keer getoucheerd, en jawel, ik had toch echt 10 cm!

In 20 minuten tijd heb ik mijn meisje eruit geperst. Achteraf is het me allemaal zo mee gevallen dat ik dacht: Was dit nou alles? Dat wil ik nog wel een keer doen!

Nu weer in afwachting haha. Hopelijk komt deze kleine wel gewoon spontaan op gang, maar bang voor inleiding ben ik absoluut niet (ondanks dat andere vaak zeggen dat het meer pijn doet dan wanneer het spontaan begint).

 

Ik ben ingeleid bij 41+2. Mijn lichaam was er totaal niet klaar voor, nog geen enkel teken dat het zou beginnen. Gyn. zei bij de routinematige serotiniteitscontrole dat het zeker niet voor de 42wk spontaan zou beginnen, mijn bmm was heel erg lang en stug. Zodoende inleiding dmv ballonkatheter. Omdat het zo geforceerd was, heb ik een zware bevalling gehad die net niet in een keizersnede eindigde. In totaal ben ik 37uur bezig geweest, mijn zoon is met 41+4 geboren.

Nadat de ballon verwijderd en de vliezen gebroken kreeg ik een infuus om de weeen op te wekken. Ik had toen 3cm ontsluiting door de ballon. Acht uur later had ik nog steeds 3cm, maar wel al een weeenstorm van meer dan een uur. Toen kreeg ik een ruggeprik. Omdat ik niet tegen morfine kan wilde ik in eerste instantie geen pijnstilling, maar de arts dacht dat ik door de pijn te gespannen was en uitgeput zou raken. Uiteindelijk heeft de anesthesist een ruggenprik zonder opiaten gefabriceerd die heel goed hielp. Ik kon ontspannen en was door de pijn zo moe dat ik urenlang sliep terwijl de ontsluiting opeens erg snel ging. Helaas wel twee uur moeten persen en uiteindelijk met een knip en vacuumpomp is onze zoon geboren. Hij was dan ook een stukje groter dan verwacht haha (geschat 3500gr, uiteindelijk 4325)

Ik heb geen fijne bevalling gehad, maar ik denk maar zo: liever op deze manier doordat mijn bmm zo lang en stug was, dan dat mijn bmm te kort was en mijn zoon veel te vroeg geboren zou zijn...die gedachte maakt alles goed

 

Ik heb vandaag n afspraak gehad en inleiden besproken (omdat ik nu 41 weken ben). Het brengt risico's met zich mee die niet heel groot zijn. Maar mocht de baby nog goed zitten dan kan het beter niet gebeuren.

 

Gefeliciteerd met je zoontje! Logisch dat je even niet kon reageren toch

Dat is dan inderdaad snel gegaan zeg! Fijn dat alles goed is met jullie, lekker genieten van elkaar!