Door privé problemen (een kind waar het slecht mee gaat na een diagnose en waar wekelijks wel afspraken en zorgen voor zijn) slaap ik slecht en merk dat werken me teveel energie kost. Het werk zelf is prima en leuk en de afleiding is fijn maar ik voel me uitgeput. Binnenkort heb ik een gesprek met een bedrijfsarts maar wat die gaat zeggen? Mijn Zorgverlof is op (en vakantie dagen gaan ook rap), aan de afspraken en zorgen komt komende weken nog geen eind. Hoe kan ik overeind blijven? Iemand hier ervaring mee en hoe heb je het allemaal gecombineerd?
Ik herken de situatie. En het lastige was dat mijn werk natuurlijk ook nog thuis was. Maar ik moet zeggen dat het werk mijn afleiding was. De enige uren op de dag waarop ik er een beetje afstand van kon nemen. Ik probeerde wel op andere momenten meer rust te pakken, maar eigenlijk lukt dat niet. Dat uitgeputte herken ik zo, en kan al weer huilen als ik eraan denk. Ik ben zelf bij een psycholoog geweest om een en ander op een rijtje te krijgen. Wens je heel veel sterkte. En als je gewoon iets kwijt moet, wil "zeuren" of oid, dan hoor ik het wel! Mag ook in pb.
Hoe flexibel is je werk? Heb je de mogelijkheid om tijdelijk minder uur te gaan werken? Wellicht dat je een aantal uur per week ziek gemeld kan worden om het behapbaar te houden. Dat heb ik zelf wel gehad, terwijl de aanleiding ook niet werkgerelateerd was, maar kwam door een privé situatie.
Op langdurend zorgverlof zit als ik mij niet vergis geen grens. Dit zal ws wel onbetaald zijn. Maar ik zou dit bespreken met de bedrijfsarts en je manager of je dit de komende tijd kan inzetten en hoeveel. Sterkte. Hier een soortgelijke situatie waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ik heb gelukkig een flexibele werkgever die me uren laat opnemen wanneer het nodig is. Zolang alles maar in overleg gaat met het team. Uiteindelijk hebben werkgevers dan meer aan je dan wanneer je volledig uitvalt door ziekte/overwerkt raken.
Ik zou in overleg gaan met arboarts/ werkgever. Misschien een idee om tijdelijk deels ziek te melden? Zodat je voorkomt dat je straks helemaal niets meer kunt, omdat je te lang over je grenzen heen bent gegaan. Veel sterkte!
Mijn bedrijfsarts vroeg me destijds waarom ik niet naar ander werk zocht. Moet ik er wel bij zeggen dat mijn kinderen blijvend zorgintensief zijn door een aangeboren afwijking. Mijn eerste gedachte was dat een andere baan in een al zeer hectische periode nou echt niet iets was waar ik voor open stond. Wij hadden in die tijd iets van 350 medische afspraken op jaarbasis voor onze kinderen, gelukkig zijn dat er inmiddels minder. Maar inmiddels werk ik alweer jaren voor een andere werkgever met minder reistijd, minder contracturen en de flexibiliteit om die uren (in overleg uiteraard) zelf in de week in te delen. Werkgevers staan hier vaak voor open als je hiervoor een goede reden hebt en hierover in gesprek gaat. Mijn advies is dan ook (tijdelijk) minder werken, in ieder geval zolang je voor je kind al die afspraken hebt. Probeer alle extra zorg met iemand te delen, je partner, je ouders, desnoods je buren. Probeer ook je andere taken te verminderen. Laat de boodschappen een tijdje bezorgen, neem een hondenuitlaatservice, vraag of je buurvrouw af en toe je kind naar school brengt, alles wat jouw workload voor een dag wat naar beneden brengt is een optie. En, probeer indien mogelijk afspraken te combineren. Wees ook niet beschaamd om een voorgestelde tijd voor een afspraak te verzetten. Natuurlijk snap jij ook wel dat je niet altijd een gunstige tijd kunt kiezen, maar dat betekent niet dat je altijd maar om 2 uur 's middags hoeft te accepteren. Sterkte