Je bent nog niet begonnen lees ik? Je begint ook met 15-20 min, maar je krijgt steeds meer opdrachten gelang de weg en deze zijn ook steeds lastig en langer. Op het einde is er geen sprake van 15-20 min, meer 30-45 min.... Dit heb ik ook aangegeven in de evaluatie. Wel hebben we bijna geen afspraken gemist en waren we er met 1 jr 1 mnd ervanaf. Dit is ook afhankelijk hoe snel je zoon/ dochter door de opdrachten gaan, ze moeten de regels kennen en snappen, voordat ze door mogen naar de volgende regel. Inmiddels kent mijn zoon de regels beter dan mijn dochter zonder dyslexie....
Klopt, we beginnen binnenkort. Dan is er pas plaats. Ik hoop eigenlijk dat het bij die 20 minuten blijft. Dat was al zo'n ellenlange tijd toen we nog moesten oefenen van school. Maar goed, 't is een jaar flink aanpoten en dan als het goed is alleen nog onderhoud.
Dat is echt niet standaard zo hoor... Van wat ik ken, is het huiswerk voor thuis lezen. Dat is dan het hele traject max. 20 minuten. Spelling wordt dan op school opgepakt. Maar dat schijnt wel verschillend te zijn per instituut; hoe zij de samenwerking met school hebben geregeld.
Hier wordt niets op school gedaan, daar moeten de kinderen meedraaien met hun klas in reguliere klas.
Bij ons doe je vooral veel thuis voordat de diagnose gesteld wordt. Je moet dan flitsen met je kind (computerprogramma waarbij woorden snel gelezen moeten worden) en leeskilometers maken. Daarna wordt t kind weer getest. Als dan de 3x e-score is behaald wordt de officiële dyslexie test gedaan. Is de diagnose daadwerkelijk dyslexie, dan krijgt t kind begeleiding op school. Er worden doelen gesteld, 1x in de zoveel tijd wordt je op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen en verder hoef je thuis niks extra te doen. Ik vind t een fijne manier van aanpak. Ze kijken eerst of er met extra hulp (buiten de klas en thuis) een beter resultaat/hoger nivo bereikt kan worden. Lukt dat niet en de diagnose is gegeven dan wordt er alleen nog maar professionele hulp gegeven. Met de diagnose dyslexie zal je met alleen oefenen nooit verbetering krijgen. Professionele hulp kan het kind op een bepaalde manier dingen aanleren die ik als ouder nooit bereik door thuis te flitsen of leeskilometers te maken. Die professionele hulp was best intensief. Ze zouden dan echt niet blij zijn geweest als Ze thuis ook nog extra aan de slag moesten. Om ze toch enthousiast te houden heb ik in die periode heel veel voorgelezen. Dat deed ik echt om de woordenschat uit te breiden en ze goed begrijpend lezen aan te leren.
Het is fijn als de hulp op school gegeven wordt, tegelijkertijd ben ik wel blij dat ik heb gezien wat het programma is en waar mijn zoon op vastloopt en hoe hij de hulp moet toepassen (de regels) zodat ik hem kan corrigeren na de training. Hier was het sowieso 3x E en de school moet extra werken RT met het kind voordat het sowieso getest mag worden, dat hoeft niet eens de ouder te doen. Lezen was hier echt een straf en wat voelde hij zich dom als hij het niet kon. Daar ga ik thuis geen druk op leggen. Ik kan je wel vertellen dat hij een gat in de lucht sprong toen er uit kwam dat hij ernstige dyslexie had, zie je wel ik ben niet dom... vreselijk. Gelukkig zie we nu een ander kind dat nog steeds achterblijft maar wel goed in zijn vel zit.
Ik werd tijdens t traject na de diagnose ook regelmatig bijgepraat. Dat vond ik ook wel fijn. Verder inderdaad ook RT voordat er getest werd en flitsen en leeskilometers thuis. Dat gat in de lucht springen herken ik. Dat hebben er hier 3 van de 4 ook gedaan. Met name de oudste 2 die pas op VO de diagnose kregen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij nr 4 wel even wat weg moest slikken. Omdat ik weet hoe lastig t kan zijn voor een kind. Van 1 weten we zeker dat ze t niet heeft, de jongste is nog even afwachten, die is nog maar 3. Mn man heeft ernstige dyslexie, die heeft t dus doorgegeven aan de kinderen. Soms vind ik t wel erg lastig, zeker met studiekeuze. Maar t is niet anders en ik ben blij met alle professionele hulp die er momenteel is. Mn man heeft dat 35 jaar geleden echt niet gehad.