Dysmatuur..

Ik werd met 34.1 weken opgenomen in het ziekenhuis, met een kindje in mijn buik wat naar schatting 3 pond woog.
Ik had pre-eclampsie, en daardoor was de groei-achterstand ontstaan. Ik heb toen 2,5 weken bedrust gehad daar, en ben uiteindelijk spontaan bevallen met 36.4 weken. Op de echo die 2 dagen voor de geboorte was gemaakt werd onze dochter 5 pond geschat. Ze was er helaas maar ruim 4 (2070 gram). Dat betekende automatisch dat ze in de couveuse terecht kwam. Daar heeft zij al met al maar 1 dag ingelegen, om vervolgens naar een warmtebed te gaan. Ze deed het op zich heel goed, maar was dus te licht en wilde niet drinken. Het heeft uiteindelijk bijna 3 weken geduurd voor we haar mee naar huis mochten nemen. Wanneer zij eerder zelf was gaan drinken, had dat natuurlijk de ziekenhuistijd aanzienlijk verkort. Ze is geboren op 6 juli 2006, en we namen haar na 19 dagen mee op 25 juli 2006. Ze woog toen 2140 gram, slechts 70 gram meer dan bij haar geboorte. Een vrij moeizame start.
Ik heb de hele ziekenhuistijd, die voor mij bijna 6 weken geduurd heeft (voor en na de geboorte) als erg heftig ervaren. Er gebeurd heel veel in je leven, maar je hebt niks in eigen hand. Ikzelf wilde in het ziekenhuis bevallen (al voordat ik wist dat dit er allemaal aan zat te komen), dus dat het daar uiteindelijk ook toe kwam, was voor mij geen domper. Maar heel veel andere dingen er om heen wel. Het heeft mij echt best veel moeite gekost om deze tijd te verwerken.
Ik heb het ervaren alsof ik totaal geen kraamtijd heb gehad, en dat was bere-vermoeiend. Daarom wil ik je meegeven om jezelf goed in acht te nemen, mocht je zoiets overkomen als wat ons is gebeurd. Ik wilde bij mijn kindje zijn en dacht niet echt meer aan mezelf, en dat sloopt je.

Ik hoop voor jullie dat het alles meevalt, en dat het blijft bij die ene domper dat je helaas niet thuis kunt bevallen, maar wel snel met een gezond kindje naar huis mag!

 

Mijn zoontje had bij de geboorte een groeiachterstand van 4 tot 5 weken. Ik had pre-eclampsie en de groeiachterstand werd ontdekt met 36 weken en een paar uur later lag ik op de operatietafel. Tymen woog 2380 gram en was 46 cm lang, prematuur en dysmatuur dus.

Na zijn geboorte moest Tymen gelijk in de couveuse en kreeg een infuus voor glucose en een voedingssonde. Tymen was verder helemaal gezond. Hij had alleen wat moeite met zelfstandig eten, omdat hij nog zo moe was. Hij heeft twee dagen in de couveuse gelegen en 12 dagen in een bedje op de warme kamer. Met 38 weken, toen Tymen dus twee weken was kregen we hem mee naar huis. Tot op de dag van vandaag gaat het heel erg goed met hem, en eet hij heel erg goed. Hij is nog altijd heel tenger, zit in de onderste lijn van de groeicurve. Maar verder is hij zo gezond als een vis!

 

Ons zoontje ferron is ook dysmatuur geboren. Alleen wisten wij van niets van tevroen.

Hij werd met 35 weken geboren, en woog bij zijn geboorte 2185 gram en 44 cm.
Hij moest meteen de couveuse in. alle onderzoeken waren prima.
Ik had geen infectie of iets dergelijks. Geen oorzaak toen nog vd pre(dys)maturiteit.

dat kwam pas aan het licht tijdens de nacontrole.
Ik blijk een afwijkende baarmoeder te hebben, (een dubbele), waardoor Ferron niet meer kon groeien in mijn buik.
vandaar zijn dysmaturiteit.

Nog steeds vind ik het erg slecht dat mijn verloskundige dit niet goed heeft gecheckt.
ik had nl al wel een paar keer aangegeven dat mijn buik niet zo groot was, en dat ik niet veel was aangekomen. Ik moest me maar niet ongerust maken, er was niets aan de hand.
Ook bij de 20 weken echo waar toen al te zien was dat Ferron iets op achter liep qua groei (1,5e week) werd me verteld dat ik me niet ongerust hoefde te maken.

Nu valt dit natuurlijk allemaal wel mee bij ons, maar toch vind ik het wel een goede zaak dat jij onderzocht blijft worden.

het is niet het einde vd wereld, je moet alleen wel rekening houden dat je kindje in een couveuse kan komen te liggen bij zijn geboorte. En misschien een ziekenhuisperiode van enkele dagen of weken.
En waarschijnlijk andere voeding als je voor FV kiest. Bv kan je wel gewoon geven, als het lukt....

Ferron heeft bijv 6 maanden lang "Nutrilon Nenatal1" gedronken om zijn gewicht omhoog te krikken als het ware.
Nu gaat het overigens prima met onze vriend.
het heeft even gedruurd, maar hij zit nu op het gemiddelde gewichr en lengte van een kind van zijn leeftijd.

Ik hoop op een voorspoedige bevalling voor jou en je kindje.

wat wil jij trouwens zelf? Word je geadviseerd om plat te liggen en zoveel mogelijk te rusten?

 

Hoi,

Ik heb ook bijna 4 weken in het ziekenhuis gelegen voor ons zoontje geboren werd. Met 35 weken werd een groei achterstand van ruim 4 weken geconstateerd (ben ook boos hoor op vk want met 30 weken vonden zij mijn buik al erg klein en ben ik in het zh geweest ivm weinig leven). Ik heb met 36 weken een groei-echo gehad en ons mannetje werd op max 1900 gram geschat. Ben per direct opgenomen en heb absolute bedrust gekregen. Na een week mocht ik naar huis met thuis-ctg (ctg werd thuis gemaakt door verpleging kraamafdeling zh) maar helaas ben ik na een paar dagen weer opgenomen. Had teveel harde buiken en 1cm ontsluiting. Ons zoontje lag ook al sinds 20 weken in stuitligging. De gyn. vond het beter om hem zo lang mogelijk in mijn buik te laten zitten. Met 39,2 wkn is hij met keizersnede gehaald en woog gelukkig 2775 gram! Heeft dus een hele grote groeispurt gemaakt!
Zijn dysmatuur zijn kwam voort uit een afwijkende baarmoedervorm van mij. Vandaar ook zijn stuitligging. Wss gaat het bij een volgend kindje ook op deze manier.

Nu is Luuk 5 maanden en echt "Hollands Welvaren". Zit qua gewicht boven gemiddeld en is een heerlijk mannetje!

Heel veel sterkte en neem je rust, het helpt echt!

Liefs, Babette

 

Sibel is mijn eerste, dus nee, ik had geen kindjes thuis toen zij geboren werd.
Ik ben inmiddels wel weer zwanger van de tweede, en mijn angst is ook dat die in het ziekenhuis moet blijven straks, en hoe ik zoiets dan ga aanpakken.
Ik heb geen bv gegeven, en in het ziekenhuis adviseerden ze om 2 voedingen per dag zelf te komen doen (toen ik een week na de geboorte het ziekenhuis verliet). Ik had direct zoiets van: twee? Ze krijgt er 8 op een dag, dat betekent dat ik slechts 1 vierde van haar voedingen zelf doe. Dat voelde erg fout. Ik heb er toen voor gekozen om er 4 per dag zelf te doen. 3 overdag alleen en de avondvoeding samen met mijn man. Soms deed ik er zelfs 5.
Ik had het geluk dat ik snel herstelde na de bevalling, veel hulp kreeg thuis (poetsen, koken, wassen, etc), zodat ik ook steeds op en neer kon (ik woon zo'n 10 km van het ziekenhuis).
Achteraf zeg ik wel dat het ontzettend zwaar was! Ik heb helemaal geen kraamtijd gehad, en ben mezelf in die 1e weken wel heel erg voorbij gelopen! Ik heb daar ook psychisch later best last van gehad. Niet dat ik echt psychische klachten kreeg, maar ik merkte wel dat ik een heel stuk gewoon niet verwerkt had. Ik zat met heel veel nare gevoelens over de kraamperiode. Heel veel onrust, en ook best een hoop verdriet, omdat het dus niet liep zoals ik gedacht, gewenst en gehoopt had.
Ik denk dat het dus belangrijk is, dat je ervoor waakt dat je zelf ook voldoende rust krijgt! Je bent immers kraamvrouw!
Maar ik vind dat wel heel erg dubbel hoor, want je wilt eigenlijk niets liever dan bij dat kleine hummeltje zijn, terwijl je elke keer ook weer breekt als je afscheid moet nemen na zo'n bezoekje.

Ik denk dat je moet doen waar je je goed bij voelt. Misschien is dat dan voor het moment de juiste keuze, waar je achteraf dan toch 'last' van hebt (zoals ik), maar wat kun je anders dan je gevoel volgen?

Veel sterkte en succes!
(Ik hoop natuurlijk dat het geboortegewicht alles meevalt en dat je kleintje snel mee naar huis mag!)

 

Ik ben nu 10,5 weken, pril dus nog! Maar een echo gehad 1,5 week geleden en alles zag er goed uit. Placenta aan de achterkant, dus zal het kleintje snel gaan voelen!
Ik had pre-eclampsie de vorige keer, en da's waarschijnlijk de reden geweest waarom Sibel zo klein was. De placenta had al kalkvlekken, terwijl ik 3,5 weken te vroeg (spontaan) ben bevallen. Verder lag Sibel in stuit, en heb ik volgens de gyn een afwijkende baarmoedervorm.
De pre-eclampsie zal zich hoogstwaarschijnlijk niet herhalen deze zwangerschap, en indien het wel het geval is, begint het al een paar weken later dan de vorige keer, dus dan zit ik al tegen de 38/39 weken, dat scheelt. Maar wat ik mij wel afvraag is of Sibel niet zo klein is gebleven vanwege die afwijkende baarmoedervorm. Want dat kan nl ook. De vk heeft extra groei-echo's beloofd deze zwangerschap, dus dat verlicht mijn zorgen een beetje...

Leuk dat jouw kindjes ook half Turks zijn! Ik had het niet gezien aan de naam van je dochter (is toch niet Turks?).

 

Goh een topic over dysmature kindjes. Mijn dochter werd na 37 weken en 5 dagen thuis geboren. Tijdens de zwangerschap heb ik geen noemenswaardige klachten gehad dus een thuisbevalling mocht gewoon. De baby werd klein geschat maar aangezien mijn man en ik ook niet lang zijn werd dat niet raar gevonden. Toen mijn dochter geboren is, na een prachtige bevalling, bleek ze 1860 gram te wegen bij 40 cm. 2 uur later lag ze in de couveuse.

Ik werd ook opgenomen op de kraamafdeling wat het voeden makkelijk maakte. Ik deed 7 van de 8 voedingen zelf. Ik gaf borstvoeding en daarnaast kolfte ik. Ze dronk onvoldoende uit de borst omdat het teveel kracht kostte dus de rest gaf ik met een flesje.

Als je de mogelijkheid hebt om ook opgenomen te worden dan zou ik dat doen. Met je oudste zal het echt wel goed gaan, denk ik. (ik heb makkelijk praten aangezien dit mijn eerste is, maar ik heb daar meerder moeders gezien die wel meer kinderen hadden) Het mooie van een opname vond ik dat ik alle verzorging zelf kon doen. Alleen de nachtvoeding deed de verpleeging maar daar werd ze niet eens wakker van. Iedere luier werd door mij verschoond. Nou moet ik zeggen dat ik me meteen na de bevalling helemaal top voelde en ik alles weer kon.

Succes met alles. Ik ben benieuwd hoe het gaat. Geen zorgen maken hoor!

 

Het is een goeie tip van je om opname te doen zodat je veel bij je kindje kan zijn. Ik ben de 1e week ook in het ziekenhuis gebleven, maar daarna moest ik naar huis, mijn bed was nodig (een week was het maximum, als mijn bed eerder dringend nodig was geweest had ik eerder al weg gemoeten). Daarna lag onze dochter nog bijna 2 weken in het ziekenhuis en dan heb je dus geen andere keus dan op en neer rijden.

 

Je weet hoeveel tijd het kost om te voeden; eerst verschonen, aan de borst, eventueel een flesje. Al met al minimaal een half uur. Ik kan me zo voorstellen dat je niet meteen weggaat, dus voor je weer thuis zou zijn kun je al bijna weer heen.

Fijn dat de oppas geregeld is!

 

Onze dochter lag 1 dag in de couveuse, en daarna ongeveer een week in een warmte bedje. Van een plekje naast mijn bed was geen dus sprake.
In de eerste week was het eigenlijk ook niet mogelijk om visite te ontvangen, want niemand mocht erbij, behalve wij als ouders. De visite die kwam mocht haar alleen achter glas bewonderen.
Toen ik eenmaal thuis was deed ik 4 voedingen per dag zelf. Ik ging na elke voeding weer naar huis. Natuurlijk ben je best wat tijd kwijt per voeding, maar er wordt ook aangeraden om het niet te veel te rekken omdat het kindje anders te moe is om te drinken, en de volgende voeding nog steeds moe is. Ook in badje doen en verzorging was bij ons niet een vanzelfsprekendheid. Wij moesten in het ziekenhuis aangeven dat we kwamen om de verzorging te doen. Dat moest op een magneetbord, met een bepaalde kleur magneet. Alleen waren ze 'vergeten' om dat aan mij uit te leggen, dus elke keer als ik 's ochtends vroeg kwam, was ze al gewassen. Ik werd daar een keer zo boos over, en toen bleek dat het systeem niet aan me verteld was. In badje doen mocht maar 1 keer per 4 a 5 dagen, helaas.
Het meest vervelende van alles vond ik, dat het voelt alsof je zelf niks te vertellen hebt. Dan kom je voor een voeding en krijg je te horen dat je kindje ineens op een ander voedingsschema zit. Of is ze dus al gewassen terwijl je dat zelf had willen doen. Of zit ze aan de antibiotica omdat ze iets ontdekt hebben in het bloed.
Sibel dronk heel slecht, en kreeg veel voeding via een sonde. Op een gegeven moment ging ze ineens naar veel meer voeding en begon ze te spugen. 'Een reflux-kindje' werd er al gezegd. Ze kreeg gewoon meer voeding dan ze kon verwerken, en spuugde het daarom uit. Pas toen ik zo over de zeik daarvan was, dat ik heb gezegd dat ik de volgende voeding er niet in wilde gieten (tegen wil en dank), zodat ze een voeding wat minder dronk, en toen voor de volgende voeding eindelijk de kans kreeg om honger te krijgen en ineens alles op dronk en nog wel meer luste, pas toen werd ik voor vol aan gezien...
Kan er nog pisnijdig van worden! (maar dat had je vast al gemerkt! )