Ik weet t gewoon allemaal niet meer.... wil ik zo doorgaan de rest van mijn leven of kies ik voor anders... Ik heb een tijdje terug een topic geopend over een partner met add en hoe zwaar ik dat vind. Het komt er gewoon op neer dat alles op jou neer komt. Ok hij helpt wel mee in het huishouden, maar echt steun heb ik niet aan hem. Ook de opvoeding ligt toch het grootste deel bij mij. Ik ben zijn psycholoog, therapeut, partner, agenda, motivatie,secretaresse enz. En wie zorgt er voor mij? Wie luistert er naar mij? Ik hou zoveel van hem maar het gaat me allemaal zo tegen zitten. Ik kan bijna niets aan hem overlaten zonder een lijstje. Ik durf m niet een dag alleen te laten met beide kids, er gaat altijd wel iets mis. Daarbij zit onze oudste in de peuterpuberteit en daar kan hij ook absoluut niet mee overweg. Hij word snel boos, vliegt van de ene stemming in de ander. Er is op t moment veel gaande...een baan verwisseling, loopt niet lekker met zijn zus, bezig met onderzoeken naar add. Ook zijn karakter is nou niet het makkelijkst en ik heb ook een rotjeugd gehad. Heb ook gedoe gehad met mijn familie wat nu klaar is en ik vrede mee heb en het enige wat ik wil is eens gelukkig zijn zonder gedoe. Nu hebben we de laatste tijd steeds meer woorden en ruzies. We vallen snel in discussies. We praten wel, dit komt altijd van mijn kant...maar deze gesprekken worden ook snel vergeten en hup daar gaan we weer. Ook waar de kids bij zijn en de oudste krijgt steeds meer mee. Ik zie m luisteren. Deze dingen maken mij zo ongelukkig. Al mijn energie zit in de opvoeding en het proberen gezellig te houden in huis, maar ook ik kan niet meer rustig blijven..voel me op, uitgeblust. Begin steeds vaker te denken zal t niet beter zijn als we gaan scheiden. Rust voor iedereen..ik wil dit niet, vooral niet voor de kinderen. Maar is een scheiding dan beter? Hoe ga ik t dan allemaal doen? En dan laat ik hem ook in de steek. Aan de andere ksnt zie ik t gewoon niet meer zitten mijn leven lang alles te pikken, lijstjes te schrijven, voor 2 te denken, te luisteren, te controleren, te motiveren, zonder dat er iemand is die mijn verhaal aan hoort en mij steunt pfff Gisteren heb ik de auto aan de kant gezet en gehuild tot ik niet meer kon. Ik weet t niet meer, weet niet meer welke keuze goed is.
Meid zo herkenbaar! Zolang de onderzoeken nog lopen en er nog geen medicatie en begeleiding is zou ik nog geen beslissing nemen. Wanneer er hierna nog geen verbetering komt kun je altijd nog verder kijken. Hier gaar het nog steeds met ups en downs. Op momenten dat ik lekker in mijn vel zit heb ik bergen meer energie en kan ik heel veel meer hebben.
Heb je hier zelf ook hulp bij? Gezinshulp of maatschappelijk werker? Want het is ook zwaar, en dat mag het ook zijn, maar dan nog hoef je het niet alleen te doen!
Zoek hulp! En probeer in alle frustratie niet overal boos op te worden, maar zie ook het goede van je man. Je man bedoeld vast alles erg goed. Belangrijk is dat je elkaar blijft steunen, het goede van elkaar ziet en niet alleen maar kijkt naar de negatieve punten. Maargoed, dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Maar ik herhaal; zoek hulp! In je sociaal netwerk, maar ook professionele hulp. Zorg dat je je kids vaker laat logeren/bivakkeren bijvoorbeeld bij (schoon)ouders of een lieve gastouder. Neem tijd voor je zelf .
zowel jij als je man hebben een uitlaatklep nodig. hij heeft meer begeleiding sturing en therapie nodig. (wat ik begrijp uit je verhaal) het is raadzaam om soms ook dingen voor jezelf op papier te zetten als je met hem wilt praten voordat je wat vergeet of hij uit zijn slof kan schieten omdat je niet duidelijk genoeg bent. add kan goed te behandelen zijn met therapie en medicatie. maar ik zou via de huisarts aanvraag doen voor een psycholoog of psychiater. zo kom je alvast in de molen voor er uberhaupt beslist wordt wat jullie of hij moet gaan doen of volgen. maar echt zoek hulp blijf niet doormodderen... want als jou lampje uitgaat hebben de kids ook niet veel aan mama. zoek hulp!! doe het niet alleen.
Dankjewel voor de reacties. We zijn bezig met hulp. Dinsdag komen ze van stichting mee hier praten en mijn man moet deze week 2 keer naar het ziekenhuis naar een psycholoog en psychiater. Ze zijn nu bezig de diagnose vast te stellen. Dus hulp zoeken doen we... en ik bid, hoop dat het dan verandert hier, want idd als bij mij het lampje uit gaat hebben de kinderen niks aan me. Dat is ook de reden dat ik zo twijfel over alles. Hoe lang duutt het allemaal? Wie zegt dat het gaat veranderen...zoveel gesprekken hebben we gevoerd over dingen die anders moeten en 9 van de 10 keer gebeurt het niet. Maar steeds die gesprekken en ergenissen kosten zoveel energie, die ik gewoon nodig heb voor mijn kinderen. Mijn lichamelijke klachten nemen dan ook toe en kosten ook weer energie. Ik ben normaal gesproken zo positief, maar lijk nu echt in een negatieve cirkel te zitten. En wat als het niet helpt...de kinderen voelen al die tijd de spanning, vangen dingen op, de oudste zit echt wel eens gewoon te luisteren naar ons gekibbel. Dat maskt me weer zo verdrietig. Dat is toch niet goed? Zodra ik zeg dat ik echt niet meer kan en het niet meer weet, kan alles ineens wel.... neemt ie me nou in de maling? Ik weet dat t allemaal anders werkt bij een add-er, maar op zo'n moment kun je daar zelf bijna geen rekening meer mee houden... Waarom is t toch zo lastig allemaal?
Jeetje, wat erg allemaal. Gelukkig dat jullie hulp hebben gezocht. Ja misschien heeft je man ook wat aan medicijnen? Bij sommige duurt het wel een aantal weken eer dat deze helpen. Heb je zelf een fijne huisarts waar je mee kan praten? Het is misschien verstandig om ook zelf met een psycholoog te praten, om je verhaal kwijt te kunnen. Ze geven je ook handvaten om met bepaalde situaties om te gaan. Het lijkt me echt heel zwaar voor je, het klinkt alsof je eigelijk je hele gezin draagt, en ook nog voor je man moet denken en zorgen, tel daar ruzies bij op, dat is te veel. Misschien als je man medicijnen heeft en gesprekken met een psycholoog heeft, gaat het iets beter? Het is denk ik ook verstandig om een keer samen met de psych te praten. Tuurlijk, deze kam het niet oplossen maar kan je wel helpen. Weet je als ik vragen mag zeker dat je je huwelijk wilt redden en nog van je man houdt? Als dat zo is zou ik er echt aan proberen te werken. Aan jezelf, je man aan zichzelf en aan jullie. Als je zelf niet gelukkig bent, kan je de ander ook niet gelukkig maken, dat moet je samen doen. Heel veel sterkte, ik hoop dat alles weer in een rustiger vaarwater komt. Dikke Knuff
Vergeet niet dat 2 kinderen in deze leeftijd veel energie en tijd kosten, het zijn echt tropenjaren. Kan je je ergernissen niet een beetje loslaten totdat jullie een diagnose hebben en met therapie aan de slag gaan? Sterkte, ik hoop dat jullie snel goed hulp krijgen.
Wat een vervelende tijd maak je door..... Zelf heb ik ook een aantal ''rot''jaren achter de rug. Voornamelijk op het gebied van mijn relatie. Ook ik stond overal alleen voor en runde de hele toko in mijn eentje.....hebben zelfs op het punt van daadwerklijk scheiden gestaan, ik kón gewoonweg niet meer, werd er doodongelukkig van en was op. Ook wat al eerder genoemd is, het feit dat je kleine kinderen hebt, werkt ook niet mee aan rust en ontspanning...... Het enige wat ik weet is dat je er helaas doorheen moet, maar dat dat gewoon heel zwaar is. Een baanwisseling, familieproblemen enz zullen toch ook niet voor altijd duren, maar maken het wel extra vermoeiend en kinderen blijven ook niet altijd klein. Dit is wel even heel makkelijk gezegd door mij nu hoor, maar er spelen nog zoveel factoren mee, oa karakter, waardoor alleen jij uiteindelijk weet wat het beste is en wat je wilt. Mijn ervaring is ook echt dat de tijd het zal leren.....hoe moeilijk ook. Wij zijn nu een fase verder en het moeilijkste en zwaarste traject zit er op........De jongste gaat vanaf morgen ook naar school, dus ik kan weer wat meer voor mezelf doen en krijg mijn vrijheid wat terg en die heb ik echt gemist! Ook mijn man heeft onderzoeken en gesprekken gehad, hij blijkt extreem introvert, niet makkelijk ook. Ik ben na de geboorte van de jongste 2 jaar depressief geweest enz.....ook baanwisseling enz.... Maar weet je......ondanks dat het echt een zwarte periode was af en toe en heel zwaar, moeilijk en eenzaam..........zijn we er nog.....samen.......We hebben het doorstaan en dat allemaal omdat ik diep van binnen altijd van hem heb gehouden en hij van mij. Het was het uiteindelijk allemaal waard om nu als gezin verder te kunnen. Het is misschien een beetje onsamenhangend verhaal, maar ik tik altijd wat er in me opkomt al dan niet chronologisch haha Maar er is nog veel meer wat ik kan tikken erover, maar dan wordt het wel heel lang, maar je begrijpt wat ik je wil vertellen denk ik.... heel veel sterkte!
Ik wil een vraag stellen die meteen Door me heen ging toen ik je verhaal las, ik wil je er absoluut niet mee kwetsen of vervelende reacties uitlokken. Maar ik ken ook verder de situatie niet en hoe het is als je man add heeft, dus het antwoord kan ook heel logisch zijn of anders liggen dan ik denk: Voor je ging trouwen en kinderen met hem kreeg wist je toch dat hij add heeft? Ik neem aan dat je daarom ook extra zwaar hebt afgewogen of je aan kinderen kon beginnen enz? (Nogmaals ik bedoel het niet vervelend, puur omdat dit zo in me op komt)
''zoveel gesprekken hebben we gevoerd over dingen die anders moeten en 9 van de 10 keer gebeurt het niet'' Ja ik begrijp dat dat allemaal energie kost en je er moe van wordt...... Maar als je nu toch al weet dat het 9 van de 10 keer niet gebeurd, waarom zou je er dan nog moeite voor doen om er een gesprek over te beginnen en energie daaraan verspillen en uiteindelijk toch weer weten dat het niet gebeurd waardoor je weer een negatieve energie krijgt, omdat je weer teleurgesteld bent enz....dát is vermoeiend! Is het een idee om een oplossing te zoeken hoe het dan wél kan.....en ja, misschien moet jij dan toch meer doen of iets anders doen, want blijkbaar werkt het niet als het op de oude manier van afspraken 9 van de 10 keer niet gebeurd, dat wakkert de frustratie alleen maar aan. Ik weet niet hoe het daadwerkelijk is om met een add-er te leven, maar ik weet inmiddels wél dat je ook anders naar dingen kan kijken en andere oplossingen kan zoeken voor als iets niet werkt. Ook zou je kunnen accepteren dat het 9 van de 10 keer niet gebeurd.......je weet het immers al van tevoren dat het zo is, waarom dan nog langer er aan ergeren.....het blijft zo. En dat is het moeilijkste van allemaal, dingen accepteren. Maar als je dat kan schudt je een hele hoop negatieve energie af.......de energie die je erin stak om je te ergeren is er niet meer en dat is heerlijk. Door dingen te accepteren kan je ook dingen en zaken in een ander licht zien en andere oplossingen aandragen......ook houdt het jezelf een spiegel voor..... Ik tik dit absoluut niet als kritiek, maar juist om je een inzicht te geven, een die ik heb ervaren en heb meegemaakt. Nogmaals Sterkte! En je bent sterker dan je denkt!
Ik kan me vinden in de reactie van Mutsie. Mijn man heeft adhd en een vreselijke jeugd gehad en worsteld hier nog mee. De eerste drie jaar van onze relatie heeft me dit zo uitgeput en koste veel energie. Iedere keer weer een gesprek aan gaan en dit leidt dan vaak tot discussie of ruzie. Ik verwachte dingen die voor hem veel moeite koste en dit vrat weer energie bij mij. Hierdoor blijf je in die spiraal hangen. Inmiddels leg ik me bij dingen neer en accepteer ik dat het zo is. Hierin vind ik rust, zonder dat ik me nog hoef te ergeren. Doordat ik mijn houding en een langere adem heb gekregen heb ik ook een andere man er voor terug. En dit brengt veel rust voor ons allebei.
Het is een herkenbaar verhaal voor mij. Moet wel zeggen dat als ikjou verhaal zo lees, vind ik het wel erg ver gaan bij je man voor alleen add. Zoals je het schrijft kan hij niet normaal functioneren in zijn eentje en heeft met alles begeleiding nodig. Ik zou eens gaan kijken of er behalve add niet nog wat anders speelt. Maar goed, dat geviel van mij is misschien gekleurd door persoonlijke ervaringenen. Mijn man bleek behalve ADHD namelijk ook nog 'trekken van borderline' te hebben. Verder dan die 'diagnose' zijn we nog niet gekomen.
Ik sluit me trouwens aan bij danes hier die zeggen dat het veel rust geeft om dingen te accepteren. Als je je huwelijk wilt redden zul je in elk geval twee dingen moeten doen; hulp accepteren en je eisen/standaarden aanpassen. Als je teveel verwacht put je jezelf en je partner alleen maar uit.