Ik heb op dit moment zo goed als geen contact met mijn moeder. Als ik contact heb met haar gaat dit alleen over mijn zusje (11). Wij hebben erg veel problemen gehad en mijn moeder heeft uiteindelijk besloten het contact te verbreken, dit is vorig jaar oktober geweest. Hiervoor is ontzettend veel gebeurt. Wij stonden altijd voor haar klaar met alles (dus ook financieel). Maar nooit was iets goed, als er problemen waren was het altijd onze schuld en moesten we maar zien hoe we het gingen oplossen. Het lag nooit aan haar, zij deed alles goed. Ze wou voor het contract verbroken is wel praten om te kijken of het nog goed ging komen. Ik heb aangegeven dit wel te willen maar met een 3e persoon erbij die het gesprek kan leiden. Iemand als een maatschappelijkwerker oid. Zij wou dit niet wat zij had geen problemen, dus er is nooit een gesprek geweest. In de afgelopen jaren ben ik zelf natuurlijk ook veranderd. Ik was altijd iemand die geen eigen mening had en deed wat een ander van mij verwachte. Hier heeft mijn moeder altijd misbruik van gemaakt. Alles wat ze nodig had vroeg ze aan mij en ik ging altijd akkoord. Tot ik zelf 2 jaar geleden in therapie ben gegaan. Ik heb geleerd voor mezelf op te komen en doe dit nu ook. Dit vond zij dus ook niet leuk. Ik was er wel voor haar maar alleen zolang ik iets wou. Maar nu ben ik zwanger. Wij hebben volgende week onze termijnecho. Daarna willen we het aan mijn zusje gaan vertellen. Maar ik weet op dit moment nog niet wat ik met mijn moeder wil. Ze krijgt het namelijk wel te horen van mijn zusje. Die zal heel erg blij zijn als ze tante wordt. Aan de ene kant wil ik graag mijn zwangerschap en eerste kindje met mijn moeder delen. Ik wil haar gewoon dingen kunnen vragen die erbij horen. En samen naar het moment toe leven dat ik een kindje krijg. Maar aan de andere kant het is nu zo lekker rustig. Alle problemen die wij met haar hadden zijn er nog steeds en worden door anderen precies hetzelfde ervaren. Hierdoor weten wij gelukkig wel dat het niet aan ons lag. Wij denken ook dat ze Borderline heeft. Door haar manier van dingen aanpakken en een aantal symptomen die wij duidelijk bij haar zien. Maar goed ik heb nog een weekje ong en dan moet ik er eigenlijk wel uit zijn wat ik met mijn moeder aan wil... Vind het dit keer een erg lastige beslissing. Is een lang verhaal geworden, hopelijk is het wat duidelijk.
zolang je moeder niet veranderd, zou ik het contact zo laten als het nu is.. wat heeft jouw kindje straks aan haar? word ze ook gebruikt omdat ze loyaal is aan haar oma..
Het zal alleen gebruikt worden om te laten zien aan haar "vrienden" van kijk hoe goed ik ben... Zij wil gewoon echt niet veranderen omdat ze zelf denkt dat zij goed is en alles altijd aan een ander ligt.
Ik heb ook zo een relatie maar dan met mijn vader. Ook heel veel gebeurd, maar ik weet wat ik kan verwachten van hem dus het is een oppervlakkige relatie. Ik ga wel 1 x in de 3 weken op bezoek met mijn kinderen, omdat ik wel wil dat mijn kinderen hun andere opa ook kennen. Ik heb hem geaccepteerd Hoe die is, ook al is dat niet hoe ik dat graag wil zien....
Zelf heb ik al jaren geen contact met mijn ouders, toen ik zwanger werd heb ik het een tijdje geprobeerd maar helaas is dit op niks uitgelopen. Ik merkte toen ook dat het me veel stress opleverde en uiteindelijk besefte ik me dat, als ik geen positieve energie van de relatie met mijn ouders krijg, mijn kind(eren) er ook niks aan zullen hebben. Mijn mening is namelijk dat als ik er stress van krijg hun dat op zullen pikken, en ik denk niet dat dat voor hun goed is. Bovendien kunnen/willen mijn ouders er niet voor mij zijn en doen geen enkele moeite om de relatie te herstellen, waarom zouden ze dan wel goed zijn voor mijn kinderen? Ik ben dus wat dat betreft vrij hard, maar ik snap heel goed dat je je moeder erbij wilt betrekken en het liefste een normale relatie met haar wilt hebben. Zelf had ik ook graag een fijne band gehad met mijn ouders ik zou dus ook zeker proberen haar erbij te betrekken maar wel op een manier dat jij je er prettig bij voelt, is dit niet het geval dan zou ik me afvragen of het het wel waard is. Je gunt je kind een opa en/of oma maar soms is dat niet de beste keus helaas. Die afweging is heel moeilijk, ook al weet ik zelf dat mijn ouders toelaten in ons leven geen goede keus is, pijn doet het wel. Ik zie vaak opa's en oma's met hun kleinkinderen lopen en dan ben ik soms best verdrietig erom. Maar ik heb liever dat mijn kinderen geen opa en oma hebben dan een opa en oma die alleen contact willen om het beeld naar de buitenwereld. Ik wil je heel veel sterkte wensen, het is niet makkelijk en zeker niet als je zwanger bent.
het is een heel moeilijke beslissing. Ik heb geen contact meer met mijn moeder en niet meer met mijn vader. (ze zijn gescheiden en beiden hertrouwd) Het doet vaak heel erg pijn en ik heb er ook verdriet van dat ik dingen niet meer kan vragen over mijn jeugd. En dat mijn kinderen ook hun opa en oma niet leren kennen. Maar daar tegenover heb ik een veel rustiger leven nu, niet al die stress van hun nog erbij. Het is nu vier jaar gelden dat ik met mijn moeder brak en drie jaar geleden dat ik met mijn vader brak. Ik denk er nog veel aan maar sta wel achter mijn beslissing.
Dat is helaas precies hoe ik een persoon in mijn directe omgeving met borderline ervaar. We hebben een tijd geen contact gehad, nu weer mondjesmaat, maar ik moet me ontzettend weren omdat ze ineens over me heen kan walsen. Ik snap heel goed dat je je moeder nu mist, dus je kunt zeker een stap doen in haar richting. Maar als het weer zo wordt als voorheen, dan meteen weer afstand nemen. Ze gaat waarschijnlijk niet veranderen, dus is het aan jou om of daarmee om te leren gaan (suuuuper moeilijk, ik kan dat dus heel slecht) of het zo te houden. Heb je wel een fijne schoonmoeder met wie je alles kunt delen? Sterkte meid, het is heel moeilijk om hiermee op te groeien. Super goed dat je aan jezelf hebt gewerkt, want je moet je toch op een of andere manier losweken uit de klauwen van iemand die je zo manipuleert
Ik weet ongeveer hoe je je voelt... Voor mijn moeder ben ik ook altijd de boeman en ben ik de schuldige van waar het dan ook over gaat (plus de rest van de wereld die dr dan wordt bijgehaald). Zelfs als ze een discussie heeft gehad met mijn man word ik nog als heks afgeschilderd (ik zal hem wel ingefluisterd hebben etc). Het verschil is dat ik altijd al voor mezelf opkwam, dus niet al dacht dat alles mijn schuld was. Daarnaast doet zij dit alleen bij mij (er zijn geen andere kinderen), en niet zo bij de rest van dr omgeving. Ik word door haar gewoon niet aangezien als volwassene maar als klein kind waar zij af en toe haar mening en tirade tegen wil afsteken... Nadat ik er met verschillende mensen over gepraat heb (oa psych), kwam ik er wel achter dat dit absoluut niet mijn schuld was. Ik heb geprobeerd om er de laatste jaren anders tegenaan te gaan kijken, en dat heeft gedeeltelijk geholpen. Iedere keer als ik zie/voel dat zo'n botsing begint, neem ik me voor dat er iets in haar hoofd niet goed zit, dat ze zo doet. Op die manier trek ik het me minder persoonlijk aan. Meestal gaat dat goed, maar sinds de zwangerschapshormonen kan ik me niet altijd inhouden, wat dan resulteert in een grote ruzie (waar vanuit haar kant de hele wereld bij betrokken wordt). Probeer je te bedenken of je zonder deze ruzies wel contact zou willen met je moeder. Als je wel contact met haar zou willen dan denk ik dat je haar zelf moet vertellen dat je zwanger bent (en je zusje los daarvan ook zelf). Vertel haar (als dat is wat je voelt) dat je het jammer vindt dat jullie steeds botsen en zoveel ruzie hebben. Dat je graag een relatie met haar wil, maar dat jij het niet meer kan op de manier waarop het ging (hou het bij jezelf). Stel dan voor om dr wel met iemand over te praten mrt zn tweeën (ik zou een psycholoog nemen en geen maatschappelijk werker, de een is niet minder dan de ander maar psycholoog is meer van toepassing hier), en dat je dat heel fijn zou vinden. Als je denkt dat dit sowieso al verloren zaak is, weet ik idd niet of je er aan moet beginnen. Ik heb een hele lieve schoonmoeder, die ik ook altijd kan bellen en appen, maar als ik ruzie heb met mijn eigen moeder dan vervangt dat het toch niet helemaal.... Sterkte!
Zij is dan niet veranderd maar jij wel en dat kan een ander begin zijn. Snap dat het een lastige keuze is want je wilt niet terug in de ouder situatie. Als jij het contact bepaald en de grenzen stelt die jij het prettigst vind dan zou je het kunnen proberen. En ja het is lastig zeker als het je vermoede is een bps persoon. kan persoonlijk alle kanten van de verhalen. Van het zelf hebben en van directe personen in mijn omgeving wat dat betref heb ik ervaring op meerdere gebieden dan alleen een bps(kenmerken ik dan) persoon. zelf zijn. Je moeder zal niet veranderen het accepteren tot een bepaalde hoogte door afstand te nemen wat je nu gedaan hebt door mondjes maat ze weer toe te laten. Want ik neem aan dat het niet alleen maar slecht is. En ze ook haar goede kanten heeft.Dat heeft elk persoon. ( hoop ik dan in elk geval) en sommige krijgen nooit het inzicht om aan hun ( problemen te werken) en dat is zeer belangrijk inzicht in wat je mankeert en je problemen. Jij hebt het gedaan door voor je zelf hulp te zoeken( inzicht) en die inzicht gaat jou ook in staat stellen om jou grenzen te bewaken. Als je contact wilt. Probeer koeien in de sloot te laten ga geen discussie aan kap meteen af en gaat weg. Zo ziet ze dat ze geen vat meer op jouw heeft en kan ze je niet meer manipuleren. Als zal ze het blijven proberen. Doet wat jouw het beste lijkt en als je het een kans wilt geven doe het dan voor jou en niet voor haar.
Als je contact wilt, houd het heel beperk, spreek bijv. af op neutraal terrein en zorg dat je je grenzen goed aangeeft en daar niet over heen laat komen. Kijk gewoon wat het je oplevert, misschien voegt dat contact nog wel wat fijns toe aan je zwangerschap en is het leuk als ze je kindje af en toe ziet. Werkt het niet, dan houdt het op, maar dan weet je het wel. Kun je dat zelf aan dat de kans er is dat het weer op ruzie uitloopt? Zo ja, dan kun je het nog een keer proberen. Zelf heb ik het contact met een familielid met soortgelijk gedrag verbroken. Mis het contact totaal niet, is nooit goed geweest, dat scheelt.
Ik zou het niet doen. De manier om te kijken welk gedrag ze in de toekomst zal vertonen is door te kijken naar hoe ze zich in het verleden tegenover jou heeft opgesteld. Je laat uit je tekst namelijk al blijken dat ze weinig tot geen reflectief vermogen heeft en het nooit haar schuld is en dat alles altijd aan een ander ligt. Dat is niet iemand die ik gezellig op de koffie wil hebben en al helemaal niet rondom mijn kind. Bovendien vind ik opscheppen over een kind alleen goed, als je ook daadwerkelijk iets om over op te scheppen hebt. Als in: zie mij eens een goede band hebben met mijn kind & kleinkind. Voorlopig heeft ze geen van beiden; dus opkrassen Maar ik zeg erbij; ik heb een zero tolerance voor mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis en al absoluut een no-tolerance voor irritante familieleden/moeders.
Ja moeilijk en verdrietig. Er zijn al veel goeie dingen gezegd. Ik zou alleen niet in de valkuil trappen te hopen dat zij ander gedrag zal laten zien. Jij mag dan veranderd zijn, zij is dat hoogstwaarschijnlijk niet. Je zult dus tegen precies dezelfde dingen aan blijven lopen. Wil je dat accepteren en 'slikken'? Dan kun je overwegen weer contact te hebben.
dit zou ik ook zeggen dit is de rede dat wij geen contact hebben. helaas zie ik mijn broertjes hierdoor ook niet het doet pijn en de twijfels blijven er maar ik merk dat ik meer rust in mijn leven heb. maar ik heb een bordeline moeder met nog een heel lijst andere dingen en de dingen die ze mij aangedaan heeft ik gun mijn kinderen meer.
Het lijkt hier idd alsof ik dit zelf geschreven kan hebben. Ze wil helemaal niet met een 3e persoon erbij. Met een psyg krijg ik al helemaal niet voor elkaar. In haar ogen is bij haar ook niets mis. Het ligt aan ons.
Bedankt voor all reacties tot nu toe. Ik weet zelf ook nog niet wat ik wil. Kan ik het weer aan als ik straks zeg van ik wil dit niet meer. Met mijn andere broertjes/zusjes heeft ze ook een knipperlicht relatie. Zolang het goed gaat en er geen ruzie is dan is het leuk/gezellig. Tot er weer iets gebeurt. Op mijn jongste zusje heeft ze nog veel grip, maar zelf zij ziet al in dat er iets niet goed is thuis. En ze is pas 11!!! Ze komt vaak naar ons toe met verhalen en geeft dat zelf aan dat ze haar eigen moeder niet meer geloofd. Dat er veel dingen niet kloppen aan haar verhaal.. Ik ga ook nog maar eens goed met manlief praten. Ik weet hoe hij erover denkt. Hij wil haar het liefst helemaal niet meer in ons leven hebben maar begrijpt ook mijn gevoelens omdat ze mijn moeder is. Met mijn schoonmoeder heb ik wel goed contact maar het gevoel is toch anders.
beetje jammer.. er zijn namelijk ook mensen met een bps die het wel erkennen en er keihard aan werken om de beste versie van hunzelf te worden/zijn..
Ik heb nu 3,5 jaar geen contact meer met mijn moeder. En ik voel me er veel beter door. Ik huil nu eigenlijk nooit meer, toen ik nog wel contact had, had ik vaak verdriet. Ik heb zoveel meer rust! Dus ik ben er blij mee zoals het nu is. Had gewild dat ik het contact veel eerder had verbroken.
Ik heb het ook goedgemaakt met mijn moeder toen ik zwanger was van mijn dochter, maar achteraf had ik gewenst dat ik dat niet gedaan had. Ze blijft zoals ze is en zij is nooit fout... Ze heeft de eerste verjaardag van mijn dochter overgeslagen en toen was voor mij de maat vol, het contact is nu definitief verbroken.