tijdje terug al een topic over geopend maar ik kom er niet uit. ik werk in de zorg en wij staan allemaal pre-boventallig. de functie waar ik in werk, komt waarschijnlijk (gedeeltelijk) te vervallen. niemand weet nog hoe of wat. nu mogen er 6 een opleiding gaan volgen tot een niveau hoger. een pittige opleiding. 2 jaar. in het begin 2 dagen naar school en daarnaast nog minimaal 24 uur werken. ik zal 28 uur moeten werken om rond te kunnen komen. wij maken geen hele dagen dus het zijn allerlei korte diensten van 4-5 uur. ik heb nu af en toe al het gevoel of ik mn kinderen te kort schiet. en nu, nu moet ik gaan beslissen of ik die opleiding ga doen. eerst werd er gezegd dat het een jaar was. daar had ik mezelf nog wel een schop voor onder mijn kont kunnen geven. maar 2 jaar? en daarnaast nog werken, mijn huishouden, mijn kinderen, de beesten enz... eerlijk, ik zie het totaal niet zitten. ik ben bang dat ik dat niet ga trekken. het team waar ik nu in zit, houd rekening met mijn kinderen en de kinderdagverblijf dagen. team kent mij en houd rekening met mijn "tekortkomingen". ik had juist mn rooster voor volgend jaar al aan laten passen op de schooldagen van mijn dochter. ik heb vaste werkdagen en tijden. voor de opleiding moet ik stage gaan lopen in een ander team. en die gaan echt geen rekening houden met mijn werkdagen. ik schiet nu al in de stress van die gedachten dat dit allemaal weer geregeld moet gaan worden. en nog een heikel punt: ik heb een enorme faalangst waardoor ik me bij vreemden dus pas na maaaaaaanden een beetje laat "zien". mensen die mij niet kennen, zullen mijn kwaliteiten dus niet zijn en mij dus niet goed kunnen beoordelen. kort gezegt, als ik de stage in mijn eigen team zou kunnen doen dan zou ik de opleiding misschien trekken, maar in een ander team en daarnaast nog alle stress van het "nieuwe", en alles erom heen?? nee, dat ga ik zeker niet redden. ik heb de manager gevraagd of het mogelijk is om de stage in eigen team te doen. nog niks op gehoord. de hoofdverpleegkundige vind dat ik me gewoon moet aanmelden en mezelf dan altijd nog kan terugtrekken. misschien kom ik niet eens door de sollicitatie heen maar dan heb ik het iig geprobeerd. maar goed, mocht ik er wel doorkomen dan kunnen ze me de volgende 2 jaar er niet uit gooien. maar aan de andere kant, niemand weet hoeveel en wie er hier weg moeten. voor hetzelfde geld mogen we wel blijven. of niet..... mooiste zou zijn als ik de opleiding kan doen als beide kids op school zitten. maar goed, dat duurt nog 3 jaar..... ik weet het echt niet meer. iedereen loopt te pushen dat ik het moet doen, want, dan heb ik vastigheid. maar niemand weet of je na die opleiding uberhoupt mag blijven. en ze vergeten er even bij dat ik alleen ben met 2 kids... die moeten nu vaker naar kdv. ALS ik dat al kan betalen. ze gaan nu 2 halve dagen en 1 hele dag. verder nog een paar avonden en ochtenden in het weekend naar mijn ouders. er word dan heel leuk gezegd dat ik dat gewoon moet doen. investeren in mn toekomst. maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn kinderen. what to do.....
Denk dat je eigenlijk zelf het antwoord al geeft....als het jou zo'n slecht gevoel geeft zeg ik niet doen! Maaaaar.....in je bericht lees ik wel heel geel dingen over waarom niet en weinig over waarom je het wel zou moeten doen. (Positieve instelling) mensen raadden je het aan dus neem ik aan dat ze erin vertrouwen dat je het aankan, dat is ook een mooi compliment! Al met al zal het een lastige keuze zijn, sterkte ermee! (Hopelijk heb ik je iets geholpen...)
Dit is een keuze die alleen jij kunt maken. Kan je het aan zie je het zitten?? Een toekomst voor jou is ook een toekomst voor je kinderen. Als je de kans krijgt moet je die met beide handen aanpakken of een keuze maken om het niet te doen en ander werk te zoeken. Op het niveau wat je nu al hebt. Succes.
Jeetje...ik denk dat je voor een onmogelijke keus staat. Hoe je het ook went of keert, de ideale situatie wordt het nooit. Ik zou me afvragen hoe groot de kans is dat je snel weer werk kunt vinden in jouw sector als je niet akkoord zou gaan en ontslagen wordt. Hoelang heb je ww?? Kun je het daarop trekken enkele maanden?? Hoe groot is de kans dat op het einde van de ww je dus een baan hebt. Wil je perse een baan in deze sector of sta je ook open voor iets anders? Zoals je ziet nog veel meer vragen, maar denk ik wel belangrijk om het complete plaatje te zien en uiteindelijk een keuze te kunnen maken....
Maar zeggen dat je denkt dat iemand her aankan is iets heel anders dan op allerlei uren op haar kinderen komen passen, cru gezegd. Mensen zijn snel enthousiast over dingen, maar bij de lastige dingen krijg je geen hulp. Niet dat dat hoeft, begrijp me niet verkeerd, maar aan aanmoedigen vanaf de zijlijn heeft TS in dit geval niet zo veel. On topic: wat ontzettend lastig, zeg. Ik zou inderdaad wel deelnemen aan de sollicitatieprocedure, maar ik heb op werkgebied dan ook geen faalangst. Ik zou toch proberen hulp in te schakelen en zo ver mogelijk proberen te komen. Als je merkt dat je er echt niet meer van kunt slapen en de stress te veel wordt, kun je altijd nog besluiten andere stappen te ondernemen. Zo te lezen is niets doen nu echt het stomste wat je kunt doen, dan leg je je lot helemaal in de handen van iemand anders. Succes!
dat is het juist. de hoofdverpleegkundige denkt dat ik het moet redden. MAAR, ze zei wel dat het zwaar zou worden omdat ik communicatief niet heel sterk ben. gesprekken voeren enz. en dat moet je in de zorg toch wel hebben. qua leren en medische handelingen uitvoeren, zou ik het moeten redden. ik kon altijd goed leren. maar goed, dat is nu ook weer 15 jaar geleden dus ikw eet niet hoe dat nu is en de mensen die het mij aanraden, denken alleen aan het mogelijke ontslag, maar niet hoe ik dit in godsnaam moet gaan hendelen in combinatie met de kinderen. daar komt dus nog bij dat ik erge faalangst heb en me totaal niet lekker voel in grote groepen mensen. ik lig echt al wakker bij de gedachten dat ik weer naar een schoolklas moet, stage moet lopen, presentaties moet geven enz. het is zo moeilijk.....
klopt helemaal. de ideale situatie word het nooit. ik weet nu niet of ik mag blijven maar als ik de hogere opleiding ga doen dan weet ik ook niet of ik mag blijven.... ze verwachten in 2017 namelijk weer een overschot van deze beroepsgroep het enigste voordeel is dat je met deze opleiding wel een niveau hoger bent dan nu en dus iets meer kansen op werk als ik eruit gezet word. ik ben nu verzorgende in de thuiszorg en hierop gaat dus bezuinigd worden. mijn opleiding bestaat niet meer. die is nu vervangen door het niveau wat ik nu zou moeten doen. mocht ik ontslagen worden dan moet mijn baas eerst zijn best doen om mij aan een andere baan te helpen. en dat zal dus moeilijk wordne omdat ze dus overal die hogere functie vragen. mogelijk kan ik met mijn opleiding alleen terecht in een verzorgingshuis. iets waar ook flink op bezuinigd gaat worden en wat ik dus eerlijk gezegd, helemaal niet wil. het punt is, niemand weet hoe dit allemaal gaat lopen. de zorginstellingen zijn nu al massaal mensen aan het ontslaan terwijl ze niet eens weten hoe alles gaat lopen. de 1 zegt dat wij nog nodig zijn, de ander zegt dat op den duur deze hele functie niet meer bestaat. (landelijk dus) ik heb 15 jaar voor deze baas gewerkt dus zou dus 15 maanden ww hebben. liefste zou ik hier blijven. ik heb verder alleen een mavo diploma en verder niks. maar als er geen werk in de zorg is, zal ik wel ander werk moeten aanpakken.
dat is het punt, ik ben nu al gestresst bij de gedachten dat ik die opleiding moet gaan doen maar ook bij de gedachten dat ik ontslagen word. ik heb toendertijd zo moeten vechten om mijn stage's te halen. ik heb ze allemaal verpest omdat ik mezelf niet kon laten zien. mijn cappiciteiten komen niet uit. en dat heb ik nu nog steeds. mijn collega's kennen me en weten dat ik het kan. ALS ik door de procedure kom, dan moet ik ook nog eens een jaar naar een ander team. vreemde mensen, waar ik niet tegen kan. (autistisch trekje). ik houd erg van vastigheid en bekende dingen weer mn best doen om me te bewijzen. of anders gezegd, vechten. hopen dat ze mijn rooster zo laten en ik niet hoef te zeulen met mijn kinderen. mocht ik het halen, dan is het maar de vraag of ik bij mijn eigen team mag blijven. als daar geen vacature is voor die functie, dan moet ik naar een ander team of misschien wel naar een ander bedrijf. de hoofdverpleegkundige denkt dus dat ik me sowieso in moet schrijven. haal ik het niet, dan heb ik het geprobeerd. kom ik erdoor en wil ik het om wat voor reden nog niet, dan stop ik en ga ik zo verder zoals ik nu doe. mocht ik doorgaan en we krijgen te horen dat alle verzorgenden mogen blivjen, dan kan ik besluiten om te stoppen en als verzorgende te blijven. maar ze zei wel, deze functie zal op den duur helemaal gaan verdwijnen. binnen hoeveel jaar?? dat weet niemand. als ik die opleiding in eigen team had mogen doen en voor een jaar dan had ik het misschien wel overweegd. zou heeeel zwaar worden en opleiding zal me een hoop stress geven maar dat is niet anders. maar als ik het in een ander team/regio moet gaan doen voor een jaar, dat gaat me zoveel stress opleveren, dat ga ik niet trekken. heb nu ook antwoord van de hoge manager, op dit moment moet je stage lopen in een ander team. ik kon een goede motivatie brief sturen met redenen om in eigen team te blijven maar ze gaf me weinig kans. hoofdverpleegkundige had wel aangegeven dat ze ook een motivatie kon schrijven om me hier te houden. alleen jammer dat zij binnen 1,5 maand een andere baan heeft:x ik kan dus de procedure in gaan, goede motivatie schrijven om in mijn team te blijven en dit afwachten. kan ik niet in eigen team, dan doe ik het niet. moeilijk.....
En als je dit werk eens helemaal los laat? Als je zonder beperkingen eens zou fantaseren over welk werk je zou doen? Hoe meer berichtjes ik lees, hoe meer het gevoel me bekruipt dat je misschien niet helemaal in de juiste richting bezig bent. Volgens mij zijn er veel meer gebieden waarin je met een opleiding van twee jaar aan de slag kunt. Als je toch naar school moet, waar het wel op lijkt omdat jouw baan zoals die nu is gewoon gaat verdwijnen, kun je dan niet beter proberen iets te vinden waardoor je meer beroep kunt doen op je sterke kanten? Daar word je sowieso gelukkiger van en dan heb je misschien meer zin en motivatie om weer naar school te gaan en allerlei dingen voor je kinderen te regelen. En buiten de zorg heb je ook minder te maken met wisselende diensten. Ik roep ook maar wat, hoor, maar misschien zet het je op een ander spoor.
nee, dat wil ik niet. ik wil in de zorg blijven. ik heb wel eens zitten denken wat voor werk ik anders leuk zou vinden maar er komt echt niks in mij op. ik wil dit werk zolang mogelijk volhouden. volgens mijn collega wijkverpleegkundige heb ik veel sterke kanten. JUIST in het werk wat ik nu doe. ik ben alleen communicatief niet sterk en ben heel onzeker. maar deze laatste minpunten, zullen bij elke beroepsgroep naar boven komen en voor problemen zorgen. en ik zou op den duur wel een opleiding willen doen, als de kinderen beide op school zitten. maar op dit moment, zie ik het niet zitten. dat gaat denk ik onmogelijk worden met het alleenstaand ouderschap. verder vind ik dit werk super en is alles rondom mijn kinderen op dit moment, goed geregeld. en stoppen met dit werk en vervolgens een opleidiing in een andere richting gaan doen, zal niet gaan. ik moet wel een inkomen hebben en misschien zie ik nu wel allemaal beren op de weg hoor. maar ik vind het een verschrikkelijk idee dat mijn oudste volgend jaar naar school gaat en ik haar niet zelf naar school kan brengen en halen. dat ze veel naar een opvang moeten. nog meer dan nu. en dat 2 jaar lang. maar goed, ik heb besloten dat ik me gewoon ga aanmelden. mocht ik door de selectie komen dan ga ik een motivatiebrief insturen met goede redenen om in mijn eigen team te blijven. mag dit niet of kom ik er niet door, dan heb ik 2 keuzes, ik zet het door of ik kap het af. dan heb ik het iig geprobeerd.