Doe je verhaal..

Hier mijn verhaal:

Juli 2008 ikwerd maar niet ongesteld ik had een test gedaan negatief dus dacht word dan nu maar ongsteld anderhalf week later nog niks.
Woensdagavond op bed gegaan met heel veel buikpijn de volgende dag naar de huisarts buikpijn was niet te harden.
Huisarts zei doe maar een test ik zei die heb ik al gedaan die was negatief ik dus toch maar een test gedaan en verhip positief mannetje en ik dol gelukkig moet om 13uur weer terug zijn bij de huisarts hij zei zie je wel meid hihi.
Ik snapte alleen niet waar de buikpijn vandaan kwam het was bandenpijn zei hij.
Een week (dinsdag) later weer terug de pijn was nog niet over het was toch echt bandenpijn weer naar huis.
Maandag weer naar de huisarts ik was gaan bloeden prop verloren mee genomen naar de huisarts hij zei meid je hebt een helaas een miskraam gehad pff slikken.
Vier dagen later was me buikpijn nog niet weg ik weer terug hij snapte er ook niks meer van doorgestuurd naar de gyn echo gemaakt er zat nog wat bloed in dus pillen mee gekregen voor de pijn hielp wel iets maar niet optimaal.
Maandags ben ik flauwgevallen van de pijn me mannetje gelijk de gyn gebeld ik moest gelijk komen en ik werd opgenomen voor een laperscopie dinsdag om half 8 was ik aan de beurt om tien uur was ik weer wakker.
Mevrouw je had een bbz en we hebben je rechtereileider moeten verwijderen het was kantje boord wat was ik kwaad.

De tweede in nov 2008 had ik weer een positieve test heel blij maar ook bang. Maar na de echo waren we heel erg rustig het hartje klopte en het zat op de goede plek op naar de volgende echo met tien week helaas het hartje was gestopt met kloppen nou de grond ging onder me voeten vandaan pff.
Met de gyn alles besproken kon er heel snel terecht heb daar ook gekozen voor een curretage omdat het al een tijdje levenloos in me buik zat vond het echt geen fijn idee.
Curretage achter de rug rustig aan alles weer opbouwen en proberen een plekje te geven toen moest ik weer terug komen bij de gyn voor na controle ik was nog niet ongesteld geworden hij kijken met een echo zat er nog een beste prop gyn helemaal boos.
Omdat hij mij zelf niet had geholpen gelijk dezelfde week weer onder het mes.
Toen was eindelijk alles goed keurig na 30dagen weer ongesteld.

Heel verhaal maar het lucht wel op.

Liefs Channes

 

Bij ongeveer 6 weken zwangerschap werd ik s'nachts wakker van de buikpijn. Volgende middag mocht ik naar de VK omdat ik heel bang was. Echo gemaakt deze was goed, mooi hartaktie, precies op groeilengte van 6 weken en zat op de juiste plaats ingenesteld.
2,5 week later mocht ik weer komen aangezien dit officiel eigenlijk mijn eerste afspraak zou zijn. Voelde me goed, kots en kots misselijk en zeer pijnlijke borsten. Had er helemaal geen rekening mee gehouden dat het nog mis kon gaan. Tot ik de echo kreeg.
Eerst een uitwendige echo gemaakt en daar zag ik het vruchtje maar het was stil, toch nog een inwendige echo gemaakt en daar werd het toch heel duidelijk. Het hartje was gestopt. Toen we bij de VK weggingen was het 21:30 uur en de volgende ochtend om 10:00 uur kon ik al terecht in het ziekenhuis.
Daar nogmaals een echo gemaakt en het was nu toch echt definief over, wel bleek ik al 3 weken langer zwanger te zijn dan ik zelf had gedacht. Ben op de spoed lijst gezet en werd naar een kamer gebracht waar ik kon wachten tot ik aan de beurt was. Had alles al meegenomen naar het ziekenhuis zoals pyama etc. Halve wegen de middag werd ik dan uiteindelijk gecurreteerd. Na 2,5 uur kwam ik weer leeg terug op mijn kamer. Helaas bleek na een uur duidelijk dat ik moest blijven, verloor te veel bloed. Dus nachtje ziekenhuis.
Eenmaal thuis bleef ik toch wel erg verdrietig en we hebben onze vakantie geannuleerd voor die week erop. Zijn toen een paar dagen naar Limburg geweest. Ook hiervan eerder terug gekregen. Bleef toch echt veel pijn houden en veel bloedverlies. Na diverse keren bloedprikken dat weekend en inwendige echo's was ik op. Kreeg diclofinac mee en morfine voor de pijn. Zal niet het hele verhaal daarover verder vertellen

6 weken na curretage controle gehad, baarmoeder was schoen van de curretage,maar zat wel verdikt baarmoederslijmvlies. HCG controle was laag.

week later weer terug komen, nog niet ongesteld.
Nu 3,5 week gaan verplicht tempen en soort dagboek bijhouden.
Slijmverlies, baarmoederstand etc.Zodra temp omhoog gaat, binnen week naar bloedlab toe voor het 1 en ander te laten prikken
7 juli moeten we terug en hopelijk ben ik dan ongesteld geweest zodat we dit hoofdstuk kunnen gaan afsluiten en ons kunnen richten op onze welverdiende vakantie die we toen helaas geanulleerd hebben.

Emotioneel dat we het kindje zijn verloren, ben ik wel te boven alleen kan niet tegen het lange nasleep ervan.

Liefs Samantha

 

Hoi Dames ,

Ook ik ben hier vaak te vinden , vooral omdat ik hier veel herkenning vind en vooral ook veel begrip ....

Ten eerste wil ik beginnen met mijn twee kanjers Thijme van 4(6-12-04) en Tara van 3 (19-6-06)

Toen we voor ons derde kindje gingen was ik vrij snel zwanger , voelde wel al gelijk anders met veel pijn(1x paar druppels bloedverlies) , maar dacht zelf bij thijme en tara heb ik geen pijn gehad , nou ja toen geluk gehad en nu wel pijn , hoort erbij en we krijgen er iets moois voor terug ..Omdat we op vakantie gingen en ik al medicijnen klaar had liggen voor mijn zonne allergie , moest ik ff langs he ha om andere te halen want deze mocht ik niet hebben , ik met de ha het over de zs gehad , en na mijn verhaal wilde hij dat ik een termijnecho liet maken omdat mijn laatste menstruatie een beetje vreemd was en ik misschien wel verder was als dat ik zelf dacht ...Nou op maandagmiddag had ik de echo en ik ging liggen en er zat dus niks in mijn baarmoeder , de echoscopiste stuurde ons terug naar de wachtkamer dat het niet goed was en dat ze de gyneacoloog uit het spreekuur ging halen en dat we rekening moesten houden met een bbz ....ik had wel wat gegoogled omdat ik veel pijn had maar dit was een zeldzaam iets dus ik dacht , nou ja dat zal wel niet .....Toen de gyneacoloog kwam en ook niks in baarmoeder zag , werd er een plan opgesteld om mij heel goed in de gaten te houden , om de dag bloed prikken en dan die dag dat ik niet hoefde te prikken , terug op cnotrole , ik zei nog een beetje naief , we hebben wel een probleem want morgen vertrekken wij naar Turkije , het enige wat ze zei , ik neem aan dat je een annuleringsverzekering hebt want dit wil je niet in het buitenland hebben............toen begreep ik pas dat het toch wel ernstig was ........Ik heb nog een week gedokterd omdat mijn hcg in het begin maar heel langzaam steeg , na een week ging het snel omhoog en ben ik met spoed geopereerd ...en mijn eileider is gespaard....

Eind januari dit jaar had ik weer een positieve test in handen , paar dagen later een fikse bloeding , naar mijn idee helemaal over en wel het ziekenhuis gebeld , maar volgens de assistente ( knap dat ze dat via de telefoon kan zien ) als ik niet meer bloedde was het goed .....2 weken later kreeg ik veel pijn en weer een test gedaan en die was knalpositief , op zondag een speodecho gehad en er zat iets in de baarmoeder maar minder ver als dat ik zelf dacht , mijn bloeding werd afgedaan als innesteling van een kindje en waarschijnlijk miskraam van het 2e kindje...en werd 2,5 week teruggezet in termijn ...leek mij een beetje veel als ik zo ong mijn eisprong voel , maar ja ..moest later die week terugkomen en daar bleek vruchtzak mooi gegroeid , maar was nog te pril om voor de rest iets te zien en moest weer 2 weken wachten .Ma 2 weken was vruchtzak gegroeid maar nog steeds leeg , mijn bloeding bleek toch een miskraam te zijn geweest maar vruchtzak groeide door en blijf je eigenlijk gewoon zwanger , omdat je lichaam nog alle hormonen aanmaakt , cyctotec mee naar huis gekregen om de boel op te wekken , deed helemaal niks en moest toch nog 1,5 week wachten ivm met drukte en congressen van de gyneacologen ........uiteindelijk heb ik met 10,5 weken een curretage gehad en nu hopen we dat we snel weer zwanger mogen zijn ........................
Maar elke maand dat het langer duurt vind ik het een stuk moeilijker worden om er telkens weer vol goede moed ervoor te gaan en dan als ik weer zwanger mag zijn , laat het dan aub goed gaan ...want dit nog een keer , .....................nee please not ...

~`anything worth having , is worth waiting for ..~

Dikke knuffel m@rjon

 

Mijn verhaal:

Dol gelukkig waren we toen we een positieve zwangerschaps test in handen kregen. Meteen de verloskundige gebeld en bij de 8 weken een afspraak gemaakt. Ik vond het te lang duren voor een echo pas bij de 12 weken dus heb ik zelf een afspraak gemaakt bij een echobureau. De eerste echo was bij 8 weken doordat mijn blaas erg ongunstig lag en het kindje ook niet erg gunstig lag kregen we het hartje niet duidelijk in beeld, niks aan de hand zei degene die de echo maakte kom over 2 weken maar terug dan is alles vast in orde!
2 weken later weer een echo gemaakt, het kindje was gegroeid maar we konden wederom geen hartje vinden, daarom moest ik de dag erna een inwendige echo laten maken misschien dat het dan wel goed was. Maar mijn gevoel zei eigenlijk al dat het mis zat...
En idd de dag erna kregen we te horen dat het hartje was gestopt met kloppen bij 8 weken en 5 dagen.

De maandag erna moest ik naar de gynaceoloog waar ik het nogmaals te horen kreeg. Daarna naar de anethesist (ik wilde niet afwachten) en naar de opname die me vertelde dat ik de dag erna al geholpen kon worden.
De volgende ochtend moest ik om 8.30 in het ziekenhuis zijn, intake, omkleden en wachten tot 9.30 tot ik uiteindelijk aan de beurt was. Anderhalf uur later kwam ik pas uit de OK: ik scheen een flinke bloeding te hebben gehad die niet wilde stoppen daarom hebben ze me extra medicatie toe moeten dienen waarna het is gestopt.
Zelfde dag mocht ik weer naar huis en ik heb weinig bloed verlies gehad. Op de vrijdag kreeg ik ineens koorts en ik belde naar het ziekenhuis volgens afspraak waar ze me zeiden dat het vast maar een griepje zou zijn...
Verder weinig aandacht aangeschonken want ik had ook niet echt buikpijn dus het zou wel goed zijn.. Tot de dag erna! Ik had enorme buikpijn en ik verloor ineens allemaal stolsels niet goed dus maar ach het kon wel volgens mij dus afgewacht tot de avond echter bleef het maar komen dus toch even mijn eigen verloskundige opgebeld die zei dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest en een uur later lag ik bij de gynaceoloog voor een echo.
Er werd bloed geprikt en ze zagen nog wat rotzooi in mijn baarmoeder, dat zou niet zo erg zijn als mijn bloedwaardes verder goed waren want dan zou het vanzelf op gang komen.
Maar helaas de bloedwaardes waren niet goed en ik moest met spoed opgenomen worden. Ik ging aan het infuus met antibiotica en de volgende ochtend (zondag) werd ik opnieuw gecurrateerd.
Maandag avond mocht ik gelukkig weer naar huis met nog 10 dagen 4 x daags antibiotica. Wederom weinig bloedverlies gehad maar na een week begon ik weer te bloeden, gelukkig was dit normaal en moest ik me daar verder geen zorgen over maken.

Op 29 mei, dag 33 na curretage ben ik weer ongesteld geworden en nu hopen we op een nieuw wondertje

 

Eigenlijk kom ik de laatste tijd niet meer zoveel in het Miskraamgedeelte van het forum.Goed teken toch?

Ik heb 3 miskramen gehad,waarvan de eerste te verwaarlozen valt....vind ik dan....ik ging weer bloeden 4 dagen na NOD en testte twijfelachtig positief.Volgens de gyn na vertellen hoe mijn menstruatie verlopen was,was het idd een miskraam,maar die hele "zwangerschap" heb ik niet bewust meegemaakt of het gevoel gehad dat ik zwanger was.Dit was in juli 2008.

De 2e keer testte ik begin januari positief...na 2 jaar proberen en gelijk de 1e ronde (als ik het me goed herinner) na mijn HSG.Ik voelde van het begin af aan,dat het niet goed zat.Met 6 weken begon ik te bloeden en met 7 weken is alles spontaan los gekomen.Ik had wel een echo gehad,waarop te zien was dat het vruchtje al weg was met 5 weken.Het loskomen van het vruchtzakje was wel vrij pijnlijk.Maar het rare was wel,dat toen alles eenmaal weg was ik geestelijk vrij snel ben opgeknapt.Ik was snel weer op de been en gelukkig 2 maanden erna weer zwanger.

Deze zwangerschap verloor ik met 5 weken al bloed en dacht dat het alweer helemaal over was.Maar het bloeden stopte en mijn zwangerschapsverschijnselen werder steeds heftiger.Ik was echt zo misselijk,dat ik niets meer kon.Dus dat kon niet meer mis,dacht ik.Dus vol goede moed naar de 8wekenecho.En jaaaaaaaaa.ik zag een vruchtje precies zo groot als het hoorde te zijn,maar ik zag al gelijk aan het gezicht van de verloskundige,dat het mis was.Het hartje was gestopt...1 of 2 dagen voor de echo.En er was nog een vruchtzakje.Maar die was al leeg.Dat verklaarde de bloeding met 5 weken.Daarna kwam ik in een molen van ellende terecht.....De lichamelijke nasleep van de laatste miskraam was ook best pittig.curretage,die niet helemaal soepel verliep en tot 2 weken daarna nog elke ochtend zo'n vreselijke kramp,dat ik krom liep van de pijn.Er kwam een stukje vruchtzak nog uit en daarna was dat over.Maar ben heel lang daarna moe en niet lekker geweest.Als bonus kreeg ik ook nog een blaasontsteking.Emotioneel vond ik de laatste miskraam ook slechter te behappen.Ik ben er flink van in de put geweest.Dacht ik bij de eerste nog...ach,dikke pech.Nu ging ik toch denken dat het krijgen van een kindje niet meer zou gaan lukken.Ondertussen begin ik er langzaam weer in te geloven.
Maar ik hoop het nooit meer mee te maken.

 

Hier mijn verhaal;

Januari dit jaar hebben we de knoop doorgehakt; Ik stopte met de pil en een kleintje was meer dan welkom in ons leven. Het duurde 49 dagen voordat mijn eerste menstruatie kwam. We hebben de eerste maanden nog met een condoom gevreeen aangezien ik in een pittige cursus zat en bang was door misselijkhied etc de cursus niet te halen. In maart hebben we ook de condooms aan de kant gegooid.
Tot mijn verbazing teste ik 4 april positief! Ik was dus meteen de eerste ronde zwanger. Ons geluk kon niet op, we waren beretrots en blij. De kwaaltjes kwamen, mijn buik werd dikker. Ik was op en top zwanger. Toch knaagde er iets aan me, het gevoel dat ik niet te blij moest zijn omdat het wel eens niet goed kon zijn. Ik was aan de ene kant zo blij maar ook zo bang... We zijn naar babywinkels geweest en hadden de grootste pret met rondkijken. Maar dingen kopen durfde ik nog niet. 22 mei kregen we de eerste echo, ik was toen 11 weken zwanger. Als snel werd duidelijk dat er iets helemaal niet goed was. Op de echo was een vruchtzakje zichtbaar gevuld met vocht en wat weefsel, maar geen kindje... Het kindje bleek al vroeg te zijn gestopt met ontwikkelen maar de vruchtzak etc is wel verder gegroeid. Wat zijn we verdrietig geweest. De droom spatte uiteen, geen kindje in december....
Ik had het gevoel dat ik gefaald had, niet mijn best genoeg had gedaan. Achteraf stom want ik heb alles gelaten wat niet goed is voor je kindje. Maar toch...
Een week later kreeg ik de eerste afspraak met de gynaecoloog. Een hele fijne lieve vrouw die alles goed uitlegde. Ik moest nog een weekje aankijken of de miskraam uit zichzelf zou komen. Zo niet dan kreeg ik de donderdag erop cytotec tabletjes vaginaal ingebracht en de dag daarna een curretage.
De miskraam kwam niet, de zwangerschapskwaaltjes bleven... Ik heb die week als slopend ervaren. Je weet dat het mis is maar toch is je lijf zo zwanger. Op donderdag 4 juni kreeg ik de tabletjes dus van de gynaecoloog. 's middags last van hevige pijn in mijn buik, rug en benen maar geen resultaat. de pijn ging weer weg en ik dacht dat het mislukt was. 's avonds verloor ik ineens een plas vruchtwater. Eenmaal op de wc begon het vloeien. Ik heb die avond zo'n beetje op het toilet gewoond. Boek mee, kopje thee. Het vloeien was heftig maar ik wilde voral zoveel mogelijk kwijtraken. De volgende dag bleek met een echo dat ik vrijwel alles al kwijt was geraakt en dat een curretage niet meer hoefde. Ik kon die vrouw wel zoenen, zo fijn als ik dat bericht vond. Het idee het zelf te hebben gedaan en te hebben gezien wat ik in me droeg maakte het verhaal voor mij compleet. De week erna was ik vooral erg moe maar ook opgelucht. Het verdriet was er ook nog maar het verhaal is afgesloten. Nu hopen we snel weer de draad op te kunnen pakken. Ik vloei nog steeds een beetje en daar baal ik van. Maar goed, ook dat zal een keer stoppen. Ik heb de rust weer en kijk vooruit.
Wel doet het me nog een beetje zeer dat er 5 meiden om me heen zwanger blijken zijn; twee buurvrouwen, een vriendin, een ex-collega en een vriend vertelden de afgelopen weken dat ze een kindje verwachten. Het is pijnlijk om te beseffen dat zij in december allemaal mama en papa zullen zijn en wij (nog) niet.....

 

Hier dan mijn verhaal:

1 december 2006, de pil in de prullebak en we wilden dat onze droom zo snel mogelijk uitkwam!!!!

Juni 2007: nog niet zwanger, onregelmatig ongesteld, door naar gynaecoloog voor onderzoeken. Zaad van man bleek ontzettend slecht te zijn, nog te slecht voor IUI dus meteen het behandelplan ICSI gekregen.

Eerst zelf nog 25 kg afvallen alvorens te mogen starten met behandelingen!!!

- Oktober/november 2008: 1e ICSI-behandeling afgebroken i.v.m. overstimulatie eierstokken.
- Januari 2009: 2e ICSI-behandeling afgebroken, na punctie bleek man geen levende zaadcellen te hebben die dag dus er kon geen bevruchting plaatsvinden.
- Mei/juni 2009: 3e ICSI-behandeling alles ging voorspoedig, 25 mei terugplaatsing topembyo en dan de spannende wachtweken!!!
8 juni 2009: de gelukkigste dag uit ons leven; een positieve test in het ziekenhuis!!!!!!!!!!!! We zweefden het ziekenhuis uit zo ontzettend gelukkig om na 2,5 jaar een positieve test te hebben. Al snel volgden kaartjes, cadeautjes!!! We waren zoooo gelukkig. Toekomstplannen werden al gemaakt en alles zag er zeker rooskleurig uit1
21 juni 2009 (vaderdag notabene): ineens bloedverlies. Meteen naar verloskundige, geen vruchtje meer zichtbaar in de baarmoeder. Verdenking BBZ. Meteen bloed laten prikken. HCG gelukkig 3 dus alles was eigenlijk al zo goed als weg..............
22 juni 2009: veel stolsels verloren en ook iets wat op een vruchtje kan lijken.

We zijn er helemaal kapot van. We hebben al zoveel mee moeten maken. Kan er vandaag ook pas het eerst over schrijven en dacht dat hier te kunnen doen. Is toch fijn om dit van me af te schrijven.

Wij gaan zeker door!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ons wondertje zal er hoe dan ook komen en die weg is zwaar en moeilijk maar we komen er wel!

 

poeh sabrien,

wat ontzettend erg voor jullie, ik krijg kippevel van je verhaal...
Ik hoop dat het snel weer raak mag zijn voor jullie, dat je negen maanden lang rustig mag genieten van je zwangerschap en daarna een mooi en gezond kindje vast mag houden....

 

Hoi meiden,

Wat een verdrietige verhalen allemaal. En sommige die al meerderde keren een mk hebben gehad. Verschrikkelijk.
Ik heb een mk gehad na een vlokkentest. In eerste instantie werd gezegd dat het niet kon, maar nu heeft een andere gyn mijn vermoeden wel bevestigd.

Mijn verhaal:
In november 2008 een positieve test in handen. Yes! Al in de 2e ronde zwanger. Wat een geluk. Maar ondanks dit geluk had ik er geen goed gevoel bij. Meerdere malen uitgesproken, maar iedereen wuifde dit weg. Ik was overbezorgd.

Met 7 weken kreeg ik een echo bij de VK ivm bruinverlies. Maar niks aan de hand. Hartje klopte mooi en er was een duidelijk vruchtje te zien. Waarschijnlijk innesteling. Toen al wel gezegd tegen mijn vriend: Hou er rekening mee dat dit kindje niet gaat komen bij ons. Hij schrok hiervan en dit soort uitspraken mocht ik van hem niet meer doen.

Ondertussen ook intake gehad bij de VK en duidelijk aangegeven dat wij geen nekplooimeting willen doen. Een kindje met down is ook welkom en ach..hoe groot zou die kans nou zijn?

Bij elf weken weer een echo. En een mooi kindje te zien. Wel een rare witte lijn erom heen, maarja, zou de navelstreng wel zijn dacht ik. In ieder geval een erg beweeglijk kindje. Echo duurde wel vrij lang, maar niks achter gezocht.

Volgende ochtend belde de VK: Meid, we hebben vervelend nieuws: De nekplooi is erg verdikt en we wouden het toch vertellen. Ondanks dat je het niet wou weten, vonden we toch dat je het wel moest weten. Pffff...wat een schrik. Twee dagen later moest ik naar het zkh voor een uitgebreide echo bij de zelfde VK. Hierna kwam ze met de mededeling dat we waarschijnlijk een niet levensvatbaar kindje zouden hebben. Die witte lijn eromheen was namelijk de nekplooi en die liep van billetjes tot om het hoofd. Daar zat allemaal vocht in. Ook waren bepaalde ontwikkelingen in het hoofd niet goed, maar dit had ze verkeerd gezien. Tijdens een latere echo bleek dit wel goed ontwikkeld.

Alles ging vervolgens heel snel. In een ander ziekenhuis heb ik een vlokkentest gehad, waarvan ik niet wist dat ik die zou krijgen. Wij kwamen voor een echo en alles lag al klaar voor de test. Wou het eigenlijk niet laten doen, vond het erg eng en wou er nog over nadenken: Doe het maar wel nu zegt ze, want als je gaat nadenken bedenk je je misschien. Dus ik toch gedaan en was zeer pijnlijk. Vier pogingen hadden ze nodig, er moest zelfs nog een andere arts bijkomen. Ik heb echt heel hard gehuild, zo zeer deed het.

Een paar dagen later was ik mijn vruchtwater verloren en is ons meisje overleden. Omdat ik ook veel last had van urineverlies wist ik niet dat ik vruchtwater had verloren. Bij bijna 14 weken zwangerschap is het toen in het ziekenhuis met cycotec opgewekt. Placenta wou niet komen, dus ook nog gecurreteerd.

Uit de vlokkentest bleek dat ons kindje down had. Meer was er niet aan de hand. Wat ben ik verdrietig en boos geweest zeg. Nu ben ik weer opnieuw zwanger en heb een gyn waar ik veel vertrouwen in heb. Die stuurt mij niet naar de VK, want hij weet hoeveel moeite ik er mee heb om haar te zien. Ik mag gewoon bij hem onder controle, ook al is er medisch geen reden voor.

 

Mijn verhaal:

In januarie 2005 hebben we onze vakantie geboekt naar het zonovergoten Rhodos. Eind juni gaan we.
De afgelopen periode hebben we veel gesproken over een 2e kindje, wel of niet? En wanneer dan beginnen? Hoe doen we het als het lukt en ons gezin gaat bestaan uit 2 kindjes? Na vele avonden fantaseren besluiten we rigoreus 1 week voor de vakantie de pil overboord te gooien zodat, als de cyclus meteen op gang zou komen, de vruchtbare periode in de vakantie zal vallen. Zo gezegd zo gedaan.
De vakantie was heerlijk, overdag genieten van onze 1,5 jaar oude dochter en 's avonds van een heerlijke Griekse rosé en elkaar
Toen we na 2 weken welverdiende vakantie weer thuis kwamen, voelde ik me anders, zere boobs, kort lontje, weeig gevoel in de buik, beetje buikpijn wat te vergelijken was met lichte spier/menstruatiepijn. Nog voor ik ook maar zou kunnen testen wist ik het zeker: We gingen op vakantie met z'n 3-en en zijn met z'n 4-en teruggekomen. Ik kon me niet beheersen dus meteen een test gedaan... negatief, maar ik was ervan overtuigd dat ik te vroeg had getest. Meteen heb ik internettests besteld met de overtuiging dat het een dag of 2 later wel duidelijk gestreept zou zijn. Helemaal toen in 's avonds nog eens de test uit de bak had gevist. Daar stond een hééééééél vaag 2e streepje op. Toen had ik nog nooit gehoord van vals positieve testen, al stond er in de gebruiksaanwijzing wel dat resultaten na 10 minuten niet betrouwbaar zijn (en dit was meer na 10 uren, haha)
2 dagen later, weer een vaag 2e streepje maar ook de twijfel: stond die er nu voor of na de 10 minuten? Dag later nog een test en zelfs tegen het licht was er nauwelijks een streepje te bekennen (hmm, die had toch donkerder moeten zijn?) Twijfel alom, wel of niet zwanger? Logisch, want ik zou pas de dinsdags ongesteld moeten worden (liever niet natuurlijk )
zondag nog een test en ja hoor, weer een vaag streepje en net op de valreep binnen 10 minuten. Nog steeds twijfel...
Maandag heb ik de huisarts gebeld en ik kon meteen langskomen, met een vers potje urine in mijn tas ben ik die kant opgegaan.
Ik zei dat ik aan alles voelde dat ik zwanger was, maar ook erg twijfelde dus eigenlijk wilde ik bevestiging... De huisarts deed een test die al binnen 3 minuten duidelijkheid zou moeten geven. Wow, nooit geweten dat 3 minuten zo lang konden duren. Hoera, positief! En na een dikke felicitatie en de waarschuwing dat het wel erg pril was, liep ik stralend naar buiten: zie je wel, ik ben gewoon zwanger van de 2e! En in gedachten had ik de kleine vakantieganger al Zorba gedoopt.
Thuis was mijn man ook helemaal verbaasd dat het zo snel gelukt was en tevens grappend: jammer dat mijn werk er alweer opzit.
De hele week zweefde ik boven de grond van geluk.
De week erna op maandag had ik minimaal bloedverlies, echt een paar druppels. Met een knoop in mijn maag reed ik naar huis, wat had dit toch te betekenen? Die avond heb ik mijn zus gebeld en gevraagd wat het zou kunnen zijn. Haar antwoord: ik ben geen dokter, maar morgen ga je meteen bellen.
Dinsdags kon ik terecht bij de huisarts.
Ik had nog hoop omdat het telkens maar een paar druppels bloed was en de kansen op internet lagen 50-50. Maar helaas, na een kort inwendig onderzoek werd mijn vrees bevestigd: de baarmoedermond stond royaal open en het vloeien was veel meer geworden. Met het advies om een week af te wachten en dan weer kontakt te hebben stond ik deze keer teneergeslagen met de tranen in mijn ogen weer buiten.
Diezelfde dag nog is het bloeden echt begonnen en de buikpijn ook. Zorba ging ons verlaten
Totaal heb ik slechts 6 dagen gebloed en een paar dagen heerlijk gehuild.
Na overleg met de huisarts, die vond dat ik beter een cyclus kon wachten om het een en ander rustig een plekje te kunnen geven, is besloten om niet meer verder te kijken of het helemaal schoon was.

En nu op naar de happy end:
Stronteigenwijs als ik ben hebben mijn man en ik besloten wel gewoon elke kans te benutten en geen ei voorbij te laten gaan.
Een paar weken na de (vroege)miskraam voelde ik me weer anders, eigenlijk voelde ik me weer helemaal zwanger met alle symptomen die erbij horen. Een test: negatief. En meteen de gedachte erbij: zie je wel? Gewoon te vroeg getest.
2-3 dagen later weer getest: bingo! opnieuw de lotte gewonnen, 2 streepjes! En nog een dag later weer, en weer. De streepjes werden donkerder en duidelijker en mijn verslaving aan testen groter

Na een positieve echo kon ik echt gaan genieten, deze keer was ik goed zwanger en kon weer helemaal happy naar april toeleven.
Leo is in april 2006 geboren en net iets meer dan 2 jaar later is Thom als laatste in de rij aangeschoven om ons gezin compleet te maken.

Groetjes van Kiki

 

Wat fijn om al die verhalen te lezen... ik praat er gelukkig heel gemakkelijk over, en veel mensen weten het. Ik heb daar voor gekozen zodat het voor gemakkelijker wordt... herkenning krijgt, dat je niet de enige bent...

Mijn verhaal...

Ohhh wat waren we blij toen ik positief testte! Meteen naar de boekhandel het boekje van Kluun voor mijn mannetje gekocht. Savonds gezellig wezen winkelen en stiekum bij de babywinkel naar binnengeslopen. Ohh wat een leuke spulletjes, al dan niet belachelijk duur

Zondagsmorgens 5.5 weken... Ik denk dat ik moet poepen zei ik nog tegen mijn mannetje... na het toiletbezoek... nog steeds kramp, wetende dat het anders voelde dan wanneer ik nodig moest. Hup in de auto naar een verjaardag... ondertussen klaagde ik niet... mijn vriend wist niet hoe klote ik me voelde. Ohh wat voelde ik me beroerd, trillerig, maar de krampen waren weg.
Na een paar uur verjaardag, hup naar huis. En in de auto kwamen de tranen... ïk voel me echt niet goed, het zit niet goed! Maar geen bruin/bloedverlies. Thuisaangekomen broekloeren en ja hoor... bruin bloed. Tranen met tuiten, ik voelde me zo ellendig... heel de nacht niet kunnen slapen van verdriet, maar geen buikpijn meer.

Sochtends 5.6 weken.... En tante van me zou komen voor haar nagels. Die belde ik af want ik was kapot. Ik vond het vreselijk te liegen tegen haar dat ik "misselijk was en diaree had"
Om 12 uur kon ik terrecht bij de VK. In de wachtkamer zie je dikke buiken... en dan belt ook nog mijn teamcoach die besloot dat ik savonds maar eens thuisbleef.
Ik kreeg een inwendige echo, en moest mijn maandverbandje inleveren. De echo was mooi, prachtig! Het mooiste wat ik ooit had gezien! Alles leek normaal, dus vol goed moed naar huis. Waar ik mijn ouders aantrof... die hadden van mijn tante gehoord dat ik ziek was. Maar mijn moeder keek alsof ze me niet geloofde. Huilend vertelde ik wat er aan de hand was. Mijn moeder huilde met me mee... Ik wilde het zo graag met pasen wereld nieuws maken. Helaas heeft het niet zo ver mogen komen...

6.3 weken.... ik moest werken die dag tot 13.30 uur. Aan het eind van de ochtend kreeg ik enorme buikpijn... toch doorgewerkt en huilend naar huis. Mijn teamcoach was van alles op de hoogte.
Huilend heb ik de h.a. gebeld en mijn vriend naar huis laten komen. Ik heb zitten brullen op de keukenvloer...

Om 17 uur in het ziekenhuis ben ik even gaan plassen en in mijn verbandje trof ik een stukje weefsel aan... dit is het, het is echt voorbij... Tijdens de inwendige echo heeft mijn mannetje helaas niets meer mogen zien op de monitor... alles was weg, leeg... Ook de buikpijn verdween...

Ik ben 2 weken thuisgeweest op advies van de VK. Dit heeft me niet echt veel goed gedaan achteraf... op het werk vroeg iedereen of ik vakantie had gehad... dus ik besloot het te vertellen. Ik heb niet één vervelende reactie gehad zoals " het was nog zo pril dus..."

Nu hopen we binnenkort weer te mogen genieten van een zwangerschap, al zal dat in het begin niet meevallen, na alles wat we hebben meegemaakt. Onze tijd komt nog, dat weet ik zeker!

Liefs Cyntje78

Zes en een halve week uit ons leven,
voor vele klinkt dit als heel even.

Die zes en een halve week die waren zo fijn,
maar helaas mag jij alleen maar ons engeltje zijn....

 

Hier is mijn verhaal, het heeft goed geholpen om het van mij af te schrijven!

Esther :byebye:, Het leven is soms oneerlijk! - Hyves.net - Always in touch with your friends

 

Hier mijn verhaal

Al een jaar waren wij bezig in de MMM. Dit was onze 1ste ronde met hormooninjecties en samenlevingstesten. De samenlevingstesten waren tot 3x negatief dus er werd verteld dat de kans eigenlijk nihi was dat ik deze ronde zwanger zou zijn en dat we verder zouden gaan met IUI.
Dus dinsdags moest mijn menstruatie komen en die kwam niet. Omdat de gync had gezegd dat de kans nihil was was ik er verder niet zo mee bezig totdat mijn borsten zeer gingen doen. Zaterdags (18-04-09) toch maar een test gedaan en tot onze stomme verbazing was die positief. Diezelfde middag kreeg ik bloedverlies. Ik meteen het zh gebeld en mocht de volgende ochtend komen om bloed te prikken op HCG. Die waarde bleek erg laag te zijn dus het was een miskraam. Wel moest ik 2 dgn later weer opnieuw laten prikken om te kijken of het helemaal uit mijn lichaam zou zijn. Het bloedverlies was na een dag ook weer gestopt. Na 2 dagen bleek HCG verdriedubbeld te zijn(wat dus gebeurt bij een goede zwangerschap) dus ze waren voorzichtig positief dat ik wel zwanger was alleen minder ver. vrijdags (24-4) nogmaals prikken en ja hoor het steeg goed door ik was toch zwanger. Wel werd verteld dat ik minder ver zou zijn dan ik dacht en daar had ik een vreemd gevoel bij want dat kon toch niet. Ik sta onder controle dus wist precies wanneer mijn eisprong was geweest. Maar dat wilde niet altijd wat zeggen werd verteld.
Die dinsdag begin ik weer bloed te verliezen. meteen weer gebeld maar zolang ik geen pijn heb maar afwachten. Woensdagochtend heel de ochtend wat buikpijn gehad en s'middags mocht ik voor echo komen. Er was niets te zien, dus ik was toch nog niet zover of het zou kunnen gaan om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap(bbz). Weer bloed geprikt en de waarde bleef goed stijgen. Weer naar huis gestuurd met allerlei instructies zoals bij erge krampen en veel bloedverlies meteen komen naar zh en anders over 2 dagen weer bloed laten prikken en echo. Zit je dan thuis...gewoon bang te zijn want je weet wat er allemaal kan gebeuren als het een BBZ is. Zo heb ik nog 3 weken rondgelopen. Om de dag bloed laten prikken en echo maken. Mijn hcg bleef stijgen waardoor ze de link niet echt konden plaatsen bij bbz en ook omdat ik me eigen zo goed bleef voelen. Ik had nergens last van(ja van zwangerschapsverschijnselen).
UIteindelijk op vrijdagavond(8-5) voel ik me eigen niet echt helemaal fit. Ben wat misselijk enz. Omdat we toch wel erg bang zijn besluiten we het zh te bellen en kunnen meteen terecht op de verloskamers. Daar aangekomen weer een echo en nu denken ze wat bloed te zien in baarmoeder en ik begin ook weer te vloeien. Ze besluiten me op te nemen en de volgende dag te opereren. Dus s'nachts om 2 uur ben ik opgenomen en de volgende dag (9-5) ben ik geopereerd en bleek het idd om een BBZ in mijn rechtereileider te gaan. Helaas hebben ze mijn eileider moeten verwijderen. Ik was op dat moment 7,5 week zwanger.

Liefs Wen