Hoi lieve allemaal, Moet gewoon even van me af praten/typen. Het is me allemaal even teveel... Dacht dat het me prima af ging allemaal, maar ik merk dat ik na de 2 miskramen zoveel verdriet en frustratie mee draag, zoveel tranen! Na de tweede miskraam wilde we toch even een mndje overslaan (aangezien ik 2x gelijk de 1ste ronde zwanger was) nu heb ik mijn menstruatie gehad en lijkt alles eruit te komen. Het helpt ook niet echt dat mijn collega nu net zwanger is moet ik zeggen. Voel mezelf zo'n vreselijk mens omdat ik alleen maar kan denken "waarom lukt het haar wel en ons niet" en ik haar verder zoveel mogelijk ontloop. Dat de mensen met wie ik begon nu zo'n beetje met verlof gaan is tot daar aan toe maar dat mensen zo dicht bij mij nu eerder zwanger zijn dan ik en daar gaat het natuurlijk wel goed...weet het..vreselijk om zo te denken, maar kan er niks aan doen. Het liefst ga ik helemaal niet meer naar m'n werk! Ook gelijk spijt van het wachten natuurlijk want anders was ik mssn ook wel weer zwanger geweest. Maar ja....dan begint het ws pas echt...slopend zal het worden...je wilt niet teveel verwachten want na 2x heb je nou eenmaal een verhoogde kans op een miskraam, maar de hoop is zoveel groter. Wij zijn weer druk aan het klussen en hopelijk zal 3x scheepsrecht zijn! Sterkte allemaal! Liefs Anouk
Hey meid, wat rot om te horen! Ik kan me goed voorstellen dat je even niet in de buurt bent van iedereen bij wie het wel goed gaat, hoe irrationeel dat ook klinkt. Heb voor de rest niet veel nuttigs te zeggen, behalve dat ik voor je duim!
hej hej, Je hoeft je niet rot te voelen over wat je denkt meid, het is gewoon zo, je mag je even voelen hoe je wilt...Ik had tijdens mijn eerste zwangerschap een vriendin die al ruim 2 jaar bezig bleek te zijn en het ook moeilijk vond mij zo te zien...Dat is toch normaal? EEn kinderwens is een diep gewortelde en het doet pijn als het zo loopt... Geef maar gewoon even toe aan dat gevoel, des te beter leer je er mee omgaan...En probeer de hoop niet te verliezen, ik hoop dat het jullie gegund is toch een mooi kindje op de wereld te zetten... Misschien klinkt het stom, maar heb je ooit een maansteen gedragen? Als je er geloof in hebt, kan je het misschien proberen... succes
@noukie: geeft niets dat je dat zo denkt en doet, het is een enorm verdriet en dat kost tijd om een plaatsje te geven. ik heb 2,5 week geleden mn eerste mk gehad en ik zag van het weekend ons buurvrouwtje, die ik nooit buiten zie, buiten lopen met een buik. denk dat ze wel 5 maanden zwnger is.. en dat hakte er behoorlijk in (ik dacht ook dat ik het wel al een beetje een plekje had gegeven, maar dat viel opeens vies tegen). ik vind het ook stom en oneerlijk dat zij wel zwanger is en ik niet... maar ik denk dat dat gevoel er ook een beetje bijhoort, en daar hoef je je niet voor te schamen! heel veel sterkte en ik hoop dat je snel weer zwanger mag zijn en het 9 maanden mag voldragen! dan hebben jullie volgend jaar ook een prachtig wondertje in je armen!
Lieve Noukie, Ik vind het helemaal niet raar dat je je zo voelt. Ik heb zelf nooit mk gehad maar wij zijn al een aantal jaren bezig voor een 2e,ondertussen kregen mensen in onze omgeving allemaal kindjes en dan had ik ook zulke gedachtes. Wil je heel veel sterkte wensen en dat je gauw een beebje van jezelf in je armen mag houden. Dikke knuf!
alleen als je zelf een miskraam hebt gehad, weet je hoe dat voelt... het is vreselijk. En dat twee keer, meid wat erg voor jullie. Logisch dat je er nu even helemaal doorheen zit, tis niet niets! En de confrontaties van zwangeren, die allemaal op een roze wolk zitten en jou TOTAAAl niet begrijpen..... zwaar is dat. Mijn beste vriendin en ik waren samen zwanger. Helaas is het bij ons mis gegaan en zij is nu 13 weken..... het doet soms erg pijn om haar te zien en haar opkomende buikje te zien. Tuurlijk gun ik het hun, ze is mijn beste vriendin! Maar pijnlijk en moeilijk is het zeker....... Dus meid, ik snap je helemaal, net als alle andere meiden die dit helaas hebben meegemaakt. Praat veel en uit je gevoelens, dat is belangrijk! Heel veel succes, wens jullie alle geluk toe dat het snel weer raak is en jullie een gezond kindje in jullie armen mogen sluiten!!
Ik snap heel goed dat je je nu zo voelt hoor valt niet mee om het te moeten verwerken en dan zie je anderen ook nog eens zwanger. Maakt het er allemaal niet makkelijker op. Ik wens je heel erg veel sterkte toe en dat je maar een gezonde zwangerschap mag mee maken snel.
Hee naamgenootje, Ja, na een miskraam is het allemaal nog veel pijnlijker. Ik heb het nu 6 keer moeten meemaken, en het is vreselijk. Ik kan me denk ik goed inleven in jouw emoties van nu. Uiteraard hoop ik voor je dat het wel snel goed raak is, maar zo niet, dan hoop ik dat je je er goed doorheen slaat. Veel sterkte.
Noukie, wat goed dat je het even van je af komt typen, ik miste je al en vroeg me af hoe het verder met je was afgelopen! Ik herken je gevoel ook.. precies zoals je het omschrijft.. Ik voel het ook niet als jaloezie, maar wel met de realiteit, zo zwanger had ik ook kunnen zijn als het niet fout was gegaan etc.. En nu de bevaldatum dichterbij komt van de 1e zwangerschap begrijp ik pas wat meiden zeggen dat ze moeite hebben met die datum.. je leven had er dan gewoon heel anders uitgezien en in je hoofd heb je ook een tijd gedacht dat het dan anders zou worden.. maar opeens moet je weer terug naar waar je was voor je zwanger was.. en gaat het leven gewoon weer verder alsof er nooit iets is gebeurd.. teriwjl je hoofd vol zit met vragen en verdriet en vooral die rotte onzekerheid.. Ik denk dat je allereerst niet rot hoeft te voelen omdat je je zo voelt als je je voelt.. je hoeft je voor jezelf niet te veronschuldigen.. en al helemaal niet voor anderen.. en laat staan voor een collegae.. Jij hebt verdriet van iets waar een andere veel vreugde van heeft.. logisch mag jij je verdrietig voelen en wil je dan niet geconfronteerd worden met de andere kant.. en wie dat dan ook is.. het blijft confronterend.. en ieder gaat er op zijn eigen manier meer om.. daarentegen ik ben heel hard, soms te hard, voor mezelf en onloop het juist weer niet, soms merk ik dat ik dan over mijn eigen grenzen ga.. Ik heb soortgelijke meegemaakt deze week op mijn werk, ik hoorde via een collega dat mijn andere collega zwanger is.. mij vielen de schoenen uit.. notabene die collega die ik in vertrouwen over mijn mk verteld heb.. en ze is evenver als ik was.. op dat moment viel ik door de grond.. Hoe kon iemand mijn verhaal aanhoren terwijl ze evenver zwanger is op dat moment.. ik begrijp waarom ze me niet heeft gezegd dat ze zw is.. maar toch.. ipv dat ik voor mezelf kies, loop ik naar die collega toe en feliciteer haar en zeg joh wat super voor je, als ik dat had geweten had ik je helemaal niet lastig gevallen met mijn zooi.. het ergste vind ik.. ik meende het niet.. ik dacht alleen waarom jij en ik niet en je hebt er al 2.. voor het eerst dat ik dit gevoel ook had.. dat wil ik ook helemaal niet.. maar het is er wel.. en dan probeer ik maar naar de toekomst over 10 jaar te kijken en dan denk ik weer.. over 10 jaar praat ik anders... en ben ik verdrietig geweest ,terwijl het genieten nog moest beginnen.... Ik hoop voor je dat je snel wat beter voelt meid! *hug*
Bedankt voor al jullie begrip en lieve berichtjes! Hebben jullie ook dat, ja okay hier lees je dat er zoveel meer vrouwen meerdere miskramen hebben maar in mijn omgeving lijkt het bij iedereen goed te gaan...zo moeilijk vind ik dat. Soms denk ik zelfs...als iedereen er nou gewoon 1 heeft hoeft niemand er meerdere te hebben (en al helemaal geen 6!! vreselijk voor je Anouk) Ik weet hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat wij iig zwanger zijn zodra we het proberen, maar toch.. Gisteren op de verjaardag een vriendin van mijn zus die nog maar 3 weken hoeft en vanmorgen vertelt mijn andere collega dat ze al 3,5 mnd zwanger is (het zijn allebei directe collega's waarmee ik elke dag samenwerk ) Toch...jawel een lichtpuntje....wij zijn ook weer zwanger...nog niet officieel maar ik voel het! Kan nog lang niet testen, maar de vorige keren voelde ik het ook al na een week. Ik kan er alleen helemaal niet blij mee zijn want kan alleen maar denken dit gaat toch weer fout! Hopen duimen en bidden...dit wordt een hele lange en moeilijke tijd! Ga niet testen ga niet weer 100 echo's maken want uiteindelijk is het enige wat je kunt doen...afwachten! De eerste 3 mnd ga ik al mijn frustraties en onzekerheden hier bij jullie eruit gooien haha! Heel veel liefs, Anouk
meid ik kan niet zeggen dat ik weet wat je doormaakt maar wil je toch even een hart onder de riem steken mijn ouders en schoonmoeder hadden beide heel vel moeite om zwanger te raken mijn schoonmaoeder (is eig stiefmoeder van mijn vriend) moest na jaren proberen (ivf,...) inzie dat ze nooit een kindje zou kunnnen krijgen en hoewel ze heel blij is voor me praten we sosm ook over har andere gevoelens je hoeft je niet te schamen voor die gevoelens en ze zeker niet nar de achtergrond verdringen ze zijn er en ze zijn niet meer dan logisch ik duim voor je, dat na al het verdriet er toch een wondetje mag komen bij jullie xxx