Hoi, Heb vandaag weer een mindere dag. Om de twee weken heb ik een stevige huilbui en moet alles en iedereen eraan geloven. Na een paar uurtjes met zakdoek en snotteren, voel ik me weer opgelucht en denk ik steeds weer: 'Waarom moest ik nou weer huilen?!' Mijn man heeft ongelooflijk veel geduld, maar na een lange dag werken heeft hij ook wel nood aan iets anders en soms geraakt zijn geduld ook wel op... Herkent iemand dit? Ik vind het zo sullig en voel me dan zo kwetsbaar en hulpeloos... Het enige wat me dan kan redden is een stevige knuffel... Veel hormoongroetjes! Klein Konijntje
Ik heb dat inderdaad ook maar helaas loopt het bij ons meestal eerst uit op ruzie en daarna krijg ik pas die hele dikke knuffel en heel veel kusjes... Mijn vriend snapt er echt helemaal niks van als ik zo ben maar hij doet echt zijn best!
Ja helaas hoort dat er ook bij.. enneh dan mag je man zijn borst natmaken want bij bijvoorbeeld mij zijn die hormonen nog steeds aanwezig!
Hier ook vreselijk veel last van de hormonen. Het is jammer dat je er zo weinig aan kunt doen. Inderdaad ff lekker huilen lucht op en dan is het vaak ook weer over. Dus lekker laten gaan die tranen, daardoor raak je een hoop hormonen kwijt en kun je er weer lekker tegen. Mijn man heeft er ook wel eens moeite mee. Ik snap dat dan wel, want hij heeft er geen idee van wat je dan voelt en dat kunnen ze nooit begrijpen, want ze voelen het niet.
Hier ook nog steeds last van hormonen Zelfs ná de zwangerschap hoort dit er helaas nog bij dus ik denk dat jou man nog een lange weg te gaan heeft...
Bedankt voor de reacties. In het begin had hij superveel geduld en dat was zalig om lekker in zijn armen uit te huilen. Maar momenteel heeft hij het ontzettend druk op het werk en is hij 's avonds doodmoe en dan loopt het vaak eerst uit op ruzie vooraleer hij mij lekker komt knuffelen... Hij vindt ook dat ik niet alles op de hormonen mag steken. Gelukkig komt het ook niet zoveel voor. Zo eens om de twee weken, maar lopen de tranen wel heel de dag over mijn wangen... Veel succes met die hormonen!
Tja, die hormonen! Je kunt ze niet missen, want anders komen er geen kindjes, maar soms wens ik ze minstens naar de maan!
Ik heb ook een waardeloze dag nu, de tranen lopen al een uur over mijn wangen. Toen ik net uit me bed kwam voelde ik al dat het niet zo'n lekkere dag zou worden Ik ben ook heeeeel moe en ik kan ook nergens van genieten op het ogenblik. Ik voel me eigen echt een sulletje. Mijn man moet ook nog eens de hele dag werken dus ik zit hier maar alleen met mijn verdriet. Liefs Mariska
Ik geloof dat afleiding ook wel een grote rol speelt. Al jaren was ik best druk, bijna alle dagen had ik wel wat, zoals een paar dagdelen naar m'n werk: weekendje weg, dagje winkelen, vergaderingetje zus en vereniging zo... Nu heb ik dat allemaal op een laag pitje gezet, omdat ik veel last had van harde buiken. Misschien is de overgang te groot geweest... Vandaag de hele dag visite gehad (kwam toevallig allemaal zo uit) en eigenlijk geen rare huilbuien gehad.
Ja hoor hier nog een! Me vriend word er tegenwoordig helemaal gek van, hihi. Kan er niks aan doen, kan zo in een keer janken om echt helemaal niks... Heel irri, maar ja, hormoontjes
Ik voel me nu toch al heel wat minder alleen met mijn hormoontjes Bij mij heeft het ook te maken met het verminderen van activiteiten. Ik heb geen avondactiviteiten meer en dat mis ik wel! We zijn vorige week een weekje weggeweest en dat was zalig! Ik heb geen enkele huilbui gehad! leve de afleiding! Dit weekend hebben mijn man en ik eens uitgebreid gepraat over hoe ik me voel, en hij begrijpt me niet volledig, maar hij beseft nu dat op zo'n moment een knuffel wonderen kan doen! We gaan erop vooruit!