Naast onze gezonden zoon hebben we helaas vijf (vroege) miskramen gehad. Hoe kort het ook was, het voelt als verlies van onze kindjes, die we nooit hebben mogen zien en vasthouden. Hierdoor was afscheid nemen ook niet echt mogelijk. Met als gevolg, dat ik gewoon door ben gegaan, met werk, mama zijn voor onze zoon en vrouw zijn voor mijn man. Nu zit ik, met gebrek aan energie en een gevoel van ellende in mijn lijf, ziek thuis. Hoe hebben jullie de miskramen verwerkt? Hoe zag jullie afscheidsritueel er uit? Hoe hebben jullie gerouwd en met wie, om wat nog niet zo zichtbaar was? Ik zoek een passende vorm, omdat ik, alsnog, door het hele rouwproces van al onze kindjes heen zal moeten om mij weer beter te kunnen voelen.
Ik ben ook altijd maar doorgegaan. Nu alleen de laatste keer kwamen we dus bij een speciale maatschappelijk werkster vanuit het ziekenhuis (gespecialiseerd in zwangerschappen/afbrekingen/doodgeboortes) terecht door de situatie en toen kwam erinderdaad uit dat ik die eerdere miskramen ook nog niet allemaal een plekje had gegeven. Dit mede door fouten vanuit een ander ziekenhuis. Dit heeft ons goed geholpen. Om lang verhaal kort te maken. Wellicht even via huisarts of gyn doorverwijzing vragen naar maatschappelijk werk.
Na mijn vmk ben ik ook gewoon doorgegaan. Bij mijn MA ben ik 2 weken thuis geweest, maar dat kwam meer door de curettage die ik moest ondergaan. Nu na de geboorte van onze Sam* is het een ander verhaal. Dat heeft er enorm ingehakt, zowel lichamelijk als psychisch. Ik zit nu al vanaf eind november thuis. Hoe je het verwerkt doet iedereen anders. Bij mijn vmk kon ik het verwerken door heel rationeel te blijven. Als het zo vroeg mis gaat was er iets niet goed met het kindje. Dan is het beter dat het mis is gegaan... Misschien kun je na gaan waar voor jou de echte moeilijkheid ligt? Is het het feit dat je een aantal keer een vmk hebt ondergaan? Of is het het gemis van dat je niet een 2e keer zwanger raakt? Als het zo vroeg mis gaat denk ik dat je niet veel verder komt met een afscheidsritueel of zo. Voor mij zou dat niet werken. Maar misschien dat er meiden zijn die dit wel gedaan hebben. Als ik jou was zou ik proberen professionele hulp te zoeken. Sterkte!
Het klinkt misschien raar maar een miskraam zag ik als grote tegenslag. Ik zat echt in de put en voelde me niet prettig. Ik kon niet echt doorwerken ivm krampen. Ook zag ik een miskraam als dit kindje was gegroeid was het kindje waarschijnlijk niet gezond. Als het was blijven zitten was het misschien weer een zwangerschapsafbreking geworden. Dit betekent niet dat een miskraam niet erg is en dat ik er niet heel erg mee zat. Ik vond het vooral erg dat het allemaal zo lang duurde. Ik had dan ook geen afscheidsritueel bij mijn miskramen. Wel waren we erg open naar iedereen dat we een miskraam hebben gehad. Mensen begrepen beter hoe we ons voelden en waarom we bepaalde dingen deden. Misschien is het idd goed om er met iemand over te praten. Zoek wel iemand met een specialisatie op dit gebied. Heb je hier iets aan?
Ik ben bij de eerste miskraam op 19-09-2013 niet gewoon door gegaan, maar heb samen met mijn man gerouwd, om iets wat niet meer was. Ons kindje. We hebben het vruchtje ook begraven op een speciaal plekje, zodat we er altijd nog even heen kunnen. Het is en blijft toch ons 2e kindje. Direct na de miskraam was ik weer zwanger, maar helaas verloor ik ook dit kindje op 18-11-2013. Helaas heb ik toen geen vruchtje kunnen ontdekken, maar ook deze keer hebben we gerouwd om het te verwerken. Toch, ondanks dat we een afscheidsritueel hebben gehouden, heb ik het nog niet volledig verwerkt. We willen graag een broertje/zusje voor onze dochter, maar ik durf niet meer. Wil echt dolgraag, maar ben zooooooooooo bang dat het weer misgaat
Mij is het nog niet gelukt om het goed te verwerken. Denk dat ik het ook pas echt een plekje kan geven als ik echt een keer bevallen ben. Nu voelt het alsof mijn lichaam mijn kindjes steeds dood maakt, in ieder geval na de keren dat ik wel goede echo's heb gehad. Een afscheidsritueel heb ik nooit gedaan.
Ik heb het ook nog niet echt verwerkt, maar ik merk dat het mij helpt om er over te praten. Ook heb ik een bedeltje voor aan mijn armband gekocht als 'herinnering' aan onze kindjes. Sterkte ermee meiden
Voor mij is de verwerking heel anders nu ik al een kindje heb. Voor die tijd was het heel moeilijk te verkroppen, wat Nijntje01 eigenlijk ook zegt. Ik wacht nu op een miskraam en hoop op een vruchtje deze keer en niet weer een curettage. Maar helaas moet ik het sowieso aan het ziekenhuis geven voor onderzoek. Ik had het graag begraven. Zelf denk ik ondertussen aan een tattoo. Ik zou graag voor ieder verloren kindje en kleine zwaluw op mijn lichaam zetten. Heel klein hoor, helemaal zwart.
Zie mijn handtekening. Ik heb er veel verdriet van gehad en werd er onzeker van. Ik heb mijn zwangerschapstesten begraven in de duinen en heb daar een ballon bij los gelaten. De testen heb ik daar begraven omdat de zee en het uitzicht voor rust staan. De ballon was voor mij het moment van los laten. Sommige lachen me erom uit als ik dit vertel en vinden het over gedramatiseerd maar mij gaf het rust en energie om toen verder te gaan. Veel sterkte met je verlies en verdriet.