Ik heb dit topic geopend om even van me af te schrijven... Op 30 juli had ik mijn eerste posi test, wat een super gevoel was dat. 10 augustus begon het eerste bruinverlies, ben daarna bijna elke dag wat verloren. Was erg schrikken, maar de vk vertelde dat het niet persé iets was om bezorgd over te zijn. Gewoon aankijken. Als het meer werd of helderrood, moest ik gelijk bellen. Op 27 augustus werd het verlies meer en ook roziger. Ik was bang voor het ergste, heb gelijk naar de vk gebeld, omdat ik ook wat krampjes kreeg. Weer hetzelfde verhaaltje, werd het erger, dan moest ik de volgende dag terug bellen voor een echo. Het bleef zo'n beetje hetzelfde gaan. Op 31 augustus, het was mijn 1e werkdag na de vakantie, kreeg ik meer pijn. Heb toen weer gebeld, want ook het verlies werd meer. Er werd gelijk een echo ingeplanned voor 1 september. Om 9.45 kreeg ik mijn 1e echo, we waren erg zenuwachtig. Echo werd inwendig gedaan. Ze stopte dat ding erin, en ik zag het gelijk; mijn grootste nachtmerrie werd waarheid, een leeg vruchtzakje. Ik schrok ontzettend, en moest natuurlijk gelijk huilen. Ik kreeg een foldertje mee, en vk heeft het zo'n beetje geprobeer uit te leggen. Er werd een afspraak gemaakt voor over 2 wkn, om te kijken of alles uit mijn bm weg was. Het voelde alsof mijn wereld verging, instorte, alsof mijn hart uit mijn lijf gerukt werd. Er ging een stukje van mijzelf dood. Klinkt dramatisch, maar zo voelde het ook. Heb de hele weg terug gehuild. Toen kwamen we thuis, heb gelijk alle spullen die mij herinnerde aan de zwangerschap ergens neergelegd, zodat ik er niet teveel mee werd geconfronteerd. We hebben even samen gezeten, maar we moesten echt onze werk bellen, we moesten tenslotte daarna nog werken. Hebben het uitgelegd, en ik kreeg 1 dag verlof, ging het de volgende dag niet, dan moest ik bellen, en zouden ze me met terugwerkende kracht ziekmelden. Er werd erg koud over gedaan. Heeft me veel pijn gedaan. Arjan heeft toen mijn zus gebeld, die wist niet wat ze moest zeggen, en bood gelijk aan om te helpen in huis etc. Vond het erg fijn dat ze zo reageerde, en ze is gelijk gekomen. Haar kleine vent (bijna 1 jaar), die heeft me goed opgevrolijkt. Tuurlijk was ik ontzettend verdrietig, maar vond het ook fijn om wat afleiding te hebben. Ik ben waarschijnlijk gistermiddag het vruchtzakje verloren. Daarna heb ik tot vanmiddag niks verloren, dus dacht, oh, is het al over, maar dat was niet zo. Ik kreeg in 1 x ontzettend veel pijn, en ja hoor, ik begon weer te vloeien. Vanavond ook ontzettend veel pijn gehad, werd er helemaal niet lekker van. De mensen die het wisten, weten het nu allemaal. Ze reageerden bijna allemaal erg lief, erg medelevend. Alleen mijn moeder reageerde niet echt fijn... Ze zei: "Oh, ja, eigenlijk wisten we het al wel hé." en ze begon over haar eigen griepje. Had nooit van mijn hele leven verwacht, dat de vrouw, die zelf 4 kinderen gebaard heeft, en 1 bbz, en 2 miskramen gehad heeft zo zou reageren. Wil haar nu voorlopig niet meer spreken. Heeft me echt pijn gedaan. Het is een lang verhaal geworden, maar ik voel me al wel wat opgelucht.
Hoi Angela, Wat vreselijk akelig! Het is heel normaal dat je hier heel verdrietig om bent. Je kunt bij een miskraam best een paar dagen last hebben van vloeien en flinke krampen. Dat is voor iedereen anders. Ga in ieder geval niet werken zolang jij je (lichamelijk) nog niet goed voelt. En trek je niks aan van ongevoelige reacties. Er zijn mensen die niet snappen dat jij echt "iets" kwijt bent geraakt. Je kindje, een droom, een wens die niet uitkomt... Geef jezelf de tijd om erbovenop te komen! Gelukkig reageren de meeste mensen wel heel lief, ook als ze het niet helemaal begrijpen. Veel sterkte! Tupp
Heel veel sterkte!!! Neem de tijd om dit een goed plekkie te geven en ik hoop voor jullie dat jullie gauw opnieuw zwanger mogen worden van een gezond kindje.
Dank jullie wel voor jullie reacties! Wilde dit nog met jullie delen: Een zee van tranen, Een enorm verdriet. Op 01-09-10 is er bij ons een klein sterretje gekomen. Dat wij jou nooit hebben leren kennen, Doet niks af aan ons verdriet. En als wij een mooi sterretje aan de heldere hemel zien staan, Zullen wij altijd aan jou denken. Lief klein wondertje, Papa en mama zullen jou nooit vergeten!
Dank jullie wel! Caruli, heb gestemd hoor! Nederbelgje, ik hoop dat jij een mooi kindje gaat krijgen in april!!
Mooi gedicht meid, echt klote voor jullie. Mijn moeder reageerde ook zo toen ik een vmk heb gehad, dat deed mij echt heel veel pijn. Je eigen moeder die zoiets zegt! Niet te geloven! Als je een schouder nodig hebt zijn we er altijd voor je, dat weet je he! veel sterkte in deze moeilijke tijd en dikke kus!
01-09-10, voor ons beide een datum om met een traan over de wangen aan terug te denken. Mijn eerste wondertje zou geboren moeten worden (ben in februari al gecurreteerd met 11 weken) en jou wondertje is heengegaan... Helaas weet ik als geen ander wat je voelt en doormaakt. Praat erover en doe wat je gevoel zegt. Sommige willen snel weer gaan werken andere niet. Laat je niet leiden door mensen die niet weten hoe het voelt! Heel veel sterkte meid.
Heel veel sterkte. Wat naar dat je moeder zo reageerd in deze verdrietige tijd. Probeer wat troost te vinden bij mensen waar je je prettig bij voelt. Je zal veel mensen tegen komen die rotopmerkingen maken, maar dat verwacht je niet van je moeder... Sterkte!
Dank jullie voor de lieve reacties! Dat doet me erg goed! En zina, je bent een schat! Loki, wat moet deze datum ook voor jou erg moeilijk zijn! Dikke knuffel!!