nu de bevalling nadert merk ik dat het helemaal niet goed meer gaat tussen m'n oren, ik ben enorm afwezig, niet in het hier-en-nu, omdat ik onbewust zo bezig ben met wat komen gaat (en dat zijn niet de meest fraaie doemscenario's), regelmatig een paniekaanval, vooral nu de klachten weer flink toenemen (voorweeen, kindje wat weinig beweegt dus extra controle's en ctg's e.d. die de stress nog meer opvoeren enerzijds omdat het iedere keer de twijfel brengt of alles wel goed is met de kleine, en anderzijds omdat het de bevalling steeds dichterbij brengt en ik word herinnerd aan de pijn die nog komen gaat) de vorige bevalling was erg traumatisch, de pijn was niet te doen en helemaal het eind, de laatste 2 uur was ontzettend moeilijk, ik bleef maar flauwvallen van de pijn om vervolgens weer midden in de wee 'wakker te worden' en dan zo te schrikken van de extreme pijn dat ik acuut weer flauwviel, etc. ik had totaal niet het besef dat ik met de bevalling bezig was, en het enige wat ik wilde, was doodgaan. al met al was het erg hectisch, omdat uitgerekend toen mijn kindje snel eruit moest omdat hij het zo benauwd had, ik totaal niet mee kon werken omdat ik zo van de wereld was. de vorige bevalling ging ik 'blanco' in omdat ik niet wist hoe erg de pijn zou zijn, maar nu ik het wel weet maakt dat het voortraject alleen maar zwaarder. heb al een gesprek geregeld met degene die me na de vorige bevalling begeleid heeft toen ik 'n PD had, maar dat gaat nooit voldoende uithalen om de komende bevalling met vertrouwen tegemoet te zien. hellup, wie heeft tips om het in de weinige tijd die me nog rest, op een betere manier te doen? en als iemand tips heeft op wat voor manier ik dit beter delen kan met mn man...? hij wil het heel graag samen doen maar ik weet echt niet hoe ik dit met hem delen kan, en hoe ik hem gevoelsmatig toe kan laten tijdens de bevalling, ik sluit me dan zo totaal af voor alles en iedereen dat niemand me meer bereiken kan hij kon niks anders doen dan toekijken hoe het allemaal niet goed verliep, want ik 'was er niet' als ik op tv zie hoe andere stellen het samen doen, dan kan ik me niet indenken dat er een manier mogelijk is waarop wij dit ook zo zouden kunnen beleven met zn tweeen, simpelweg omdat ik zodra ik zoveel pijn heb zo'n beetje 'uit mn lichaam treed' en met mn geest in niemandsland rondzweef
Misschien is zwangerschapsyoga iets voor je? http://www.yoga-nl.nu/zwanger/ Verder zou ik het niet weten. Goed over hebben met je VK. Je kunt nu al aangeven dat je bijv. een ruggenprik wilt hebben... Succes!
de ruggenprik is in theorie geregeld (met de gebruikelijke onzekerheden: tref je niet net een verloskundige die het niet doen wil, kom je op tijd binnen, heeft de anesthesist tijd, kan ik wel in 'mn eigen' ziekenhuis bevallen of hebben ze het dan te druk, etc)
Jeetje, wat vervelend zeg. Ik kan me voorstellen dat je er nu erg verkrampt ingaat. Ik dacht ook aan de zwangerschaps-yoga. Je leert er goed te ontspannen. Ik denk dat het erg goed is voor je geest en partners leren ook hoe ze je kunnen helpen. En verder denk ik niet dat jij je moet druk maken om het feit dat jij je afsluit van de wereld en het niet samen met je partner doet. Iedereen reageert heel anders. Dat is blijkbaar jouw manier om te bevallen. Maar voor de ontspanning en leren hoe met pijn om te gaan zou ik je echt yoga aanraden! Heel veel succes.
Ik kan me een topic van je herrineren dat je wilde vragen of inleiden mogelijk was klopt dat? en is dat niets geworden want dan ben je immers al in het ziekenhuis en dan is de ruggeprik ook zo gezet wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en heel veel succes met de bevalling en met je gevoelens natuurlijk
hoi jalea oei dat klint niet prettig. ik zit inderdaad ook te denken aan iets waardoor je meer zeker wordt van je kunnen en lichaam zoals yoga, ademhalingstechnieken enz. probeer vooral vertrouwen te hebben in jezelf. elke bevalling is anders dit is mijn 1e zwangerschap. iedereen ziet voor mij nu al op tegen mijn bevalling. heb namelijk epilepsie en bij stress, pijn enz is het risico hoger dat ik een aanval krijg en bij warmte enzo. ik MOET dus in het ziekenhuis bevallen. zelf dek ik van als anderen het lukt kan ik ook wel een kind op de wereld zetten. bang voor een aanval ben ik niet want ik weet heel goed dat als het nodig is ik mijn lichaam goed genoeg ken en juist heel sterk kan zijn. vertrouw dus een beetje op jezelf. mijn vriend geef ik gewoon een code van als ik het gevoel krijg dat het toch niet goed gaat ik wat zeg en hij dit snel kan doorgeven. en voor de rest zal ik er gewoon voor gaan samen. probeer dus toch een beetje te ontspannen. pijnbestrijding idd kan ook en maak inderdaad goede afspraken. succes ermee
Ik dacht dat ze tegenwoordig verplicht waren dit soort hulp bij bevallingen aan te kunnen bieden? Weet je ook waarom het zo fout ging de vorige keer? Dat kan misschien ook helpen bij het besef dat t dit keer HEEL anders kan zijn. Mijn eerste bevalling was er ook echt geen om in te lijsten. Maar mn tweede verschilde van de eerste als dag en nacht. Waar ik bij de 2e allerlei ellende mee maakte op t gebied van hulp EN lichamelijke dingen was er bij de tweede binnen een poep en n scheet n kindje geboren. Zoveel kan zoiets verschillen. De zekerheid heb je natuurlijk nooit. Maar waarschijnlijk zal deze bevalling heel anders zijn. Het is zowiezo je 2e kindje. Dat maakt het al anders en misschien makkelijker en sneller. Dat hoor je iig erg vaak van vrouwen die de 2e keer bevallen. En zowiezo dat t telkens anders was. Om je man moet je je niet zo druk maken nu. Je hebt genoeg aan jezelf. Tuurlijk zou je een mooie bevalling willen samen met je man. Maar uiteindelijk komt t toch allemaal op jou aan. Jij bent degene die t werk moet doen. En als het jou helpt om je af te sluiten dan is het jammer maar helaas. Ik denk dat je man dat liever heeft dan dat je het jezelf moeilijker maakt, toch? Ik zou je heel graag de angst een beetje weg nemen. Maar ik zou verder niet weten wat ik nog meer kan doen of zeggen. Blijf dit wel bespreken met je VK zodat zij weten hoe je je voelt en hier goed op in kunnen spelen.
de reden dat ik me dr wel druk om maak dat ik het nog geen klein beetje delen kan met mn man, is omdat ik weet dat als ik dat wel zou kunnen, m'n man een belangrijke rol zou kunnen spelen in het 'hier blijven'. dat zou het draaglijker maken en ook naderhand zou het helpen als ik d'r met hem over zou kunnen praten. Nu is het vrijwel onbespreekbaar, ik weet heel veel stukken van de bevalling niet meer, hij weet alles nog maar wil dat niet vertellen helemaal niet aangezien ik nog een keer bevallen moet. ik had idd een topic geplaatst over inleiden, maar daar ben ik maar niet eens over begonnen nu ze er min of meer al vanuit gaan dat we de 40 weken niet halen gaan gezien de klachten die ik nu al heb (eigenlijk precies hetzelfde verloop als mn 1e zwangerschap) ik krijg zowieso een ziekenhuisbevalling ivm medischie indicatie (streptokokken B), en in een nagesprek met het ziekenhuis is ook wel afgesproken dat ik een volgende keer een ruggenprik zou krijgen in een vroeger stadium (de 1e keer kreeg ik 'm pas na 20 uur, toen ik al helemaal opgebrand was ). Er is 1 verloskundige die me beloofd heeft dat als ik bij hem ga bevallen, hij de ruggenprik aan laat staan ook tijdens het persen en dattie me absoluut de kans geeft om het laatste stuk met ruggenprik te doen, of als nodig is wel met de ruggenprik maar met een lagere dosering. maar dat is er dus maar 1tje (gelukkig wel degene die vrijwel alle nachten werkt ) en hij heeft al gezegd dat zijn collega's dat waarschijnlijk niet zullen willen doen, omdat die vinden dat dat niet kan. zijn ervaring is dat dat, helemaal bij een 2e kindje, prima gaat meestal. de vorige keer ging het mis omdat de pijn echt teveel was, ik had een weeenstorm zonder ook maar 1 seconde pauze tussen de weeen de laatste 1,5 uur, ik kon echt totaal niet op adem komen want de pijn nam nooit af. als ik dan lees van andere mama's dat ze het persen zo fijn vonden, dat heb ik helemaal niet zo kunnen ervaren, dat was nog erger. ik had vreselijke rugweeen waar geen einde aan kwam. het persen duurde voor mijn gevoel ook een eeuwigheid, nu weet ik dat 1,5uur bij een 1e kindje heel gewoon is, maar ik vond het echt niet te doen. het gevoel dat je het niet trekt veroorzaakt heel veel paniek van binnen, ik had nog nooit eerder in m'n leven ervaren dat iets zo heftig en pijnlijk kan zijn dat je het echt niet aan kunt, ik had ook nooit verwacht dat dat punt uberhaupt bestond. ik begrijp nu wel heel goed dat mensen die een ernstig ongeluk oid krijgen, dat geestelijk grotendeels niet meekrijgen, en gewoon 'out' gaan. het bespreken met de vk vind ik erg moeilijk, ik zie veel verschillende vk's, en er zijn er een paar die zoiets hebben van komop tis maar 1 dag in je leven hoor, zo erg ist niet, blabla tsja dan sla ik dicht en kan ik dr uberhaupt niks meer over zeggen. de geboorte van mijn zoontje was voor mij echt de ergste dag in m'n leven, het heeft zo'n enorme impact gehad op mij persoonlijk, m'n hele fundament is weggevallen en ook nog niet weer teruggekomen eigenlijk. het besef, het echt diep beseffen, dat je dood wilt op zo'n moment, dat doet naderhand echt heel veel met je. ik wilde echt dood, m'n man en zoon deden er niet toe op dat moment, het feit dat de pijn zo erg was was reden genoeg om alles en iedereen los te willen laten. eerst probeerde ik het nog opzij te schuiven onder de noemer 'ach dat was het moment', maar het heeft een diep besef in me wakker gemaakt dat op het moment dat het leven echt heel erg zwaar is, ik m'n vechtlust loslaat, en zoiets heb van laat me maar gaan. Dat heeft diepe impact op me gemaakt, nu nogsteeds ik besef me door de bevalling heel goed dat er iets 'scheef' zit in mijn brein, een stukje van mijn ik dat het hier zo niet-leuk vind dat ik op zulke momenten dr liever niet meer ben. tis een stukje wat denk ik zonder die bevalling zo nog 30 jaar verborgen was gebleven. misschien is dit even niet te volgen of klinkt het heel zwaar ofzo, zo ist niet bedoeld, tis een soort van beseffen dat je diep van binnen je al langdurig anders voelt dan dat je jezelf voorhield ofzo, en wat dan aan de oppervlakte komt door de bevalling en begrijp me niet verkeerd, het mooiste wat er in m'n leven is, is onze zoon. het is zo'n enorm zonnetje, en het is zo bijzonder om te voelen hoeveel onvoorwaardelijke liefde je kan voelen voor zo'n wondertje, ik zou absoluut niet meer zonder hem kunnen.
Nee het is nog niet verplicht in Nederland. Het beleid is inmiddels wel dat als een vrouw er naar vraagt, ze daar gehoor aan moeten geven, maar lang niet iedere ziekenhuis heeft altijd een anesthesist beschikbaar. Wel zijn er plannen om te zorgen dat vanaf volgend jaar ieder ziekenhuis dit wel 24 uur per dag kan aanbieden.
ookal zou het wel verplicht zijn, dan is het altijd afwachten hoe het loopt. als ik afgelopen week bevallen was, had ik niet mogen bevallen in mn eigen ziekenhuis omdat neonatologie vol lag, dus ben je aangewezen op een ander ziekenhuis, waarmee je dan weer niet de afspraken gemaakt hebt die je bij je eigen ziekenhuis hebt... als de anesthesist een belangrijke spoedgeval heeft kom jij toch echt op de 2e plaats, als de bevalling zo snel gaat dat je al op 8cm zit krijg je niks meer, om het nog maar niet over lastige verloskundigen te hebben. bij m'n vorige bevalling was het de anesthesist die afdwong dat ik een ruggenprik zou krijgen ipv een infuus met een of ander goedje, de vk wilde niks van een ruggenprik weten. godzijdank uiteindelijk toch gekregen dus. al die onzekerheden maken 't er niet echt beter op om met een geruster gevoel de bevalling tegemoet te gaan
Hi Jalea, Jou verhaal lezend denk ik dat jouw eerste bevalling echt een traumatische ervaring is geweest. Ben zelf psycholoog (en ook enorme angsthaas overigens) en zou je willen aanraden heel erg snel een psycholoog in jouw omgeving op te zoeken die aan EMDR-behandeling doet. Dat is een hele goede behandelmethode met behulp van oogbewegingen om traumatische ervaringen te behandelen. Google er maar eens op. Kan wel zijn dat je een aantal keer nodig hebt. Bel eventjes met het NIP, dat is de beroepsvereniging van psychologen, op 020-4106222. Zij kunnen jou helpen aan zo'n psycholoog in jouw omgeving. Op werkdagen tussen 09.30 en 13.00 kan je bellen. In het ziekenhuis waar je gaat bevallen is er mogelijk ook een afdeling Medische Psychologie waar je dit zou kunnen doen. Heb je wel vaak weer een verwijzing van je gynocoloog voor nodig. Hierover kan je ook eventjes overleggen met je huisarts. Zij weten vaak ook wel zo;n psycholoog die aan EMDR doet te vinden. Ik wens je veel sterkte!
Mijn fout dan! Ik dacht dat dat er helemaal door heen was al. Ik weet eigenlijk niet zo heel veel van pijnbestrijding af verder. Kan de VK die je begeleid er verder niks mee? En dat ze zo'n houding hebben van "het is maar een dag van je leven" is natuurlijk van de zotte. Ja het is maar 1 dag...maar wel een ERG belangrijke dag die ondanks wat pijn toch erg fijn moet zijn (als het leed geleden is) en geen trauma's zou moeten opwekken. Dat is bij jou duidelijk wel gebeurt. Ik hoop dat de tip van Noppie je iets oplevert en je deze bevalling iig zonder alteveel angst in gaat. Dat zou iig al een betere bevalling kunnen opleveren. Raar eigenlijk dat er voor dit soort dingen geen speciale begeleiding is. N soort pijn tandarts maar dan voor bevallingen ofzo. Die ook verstand heeft van psychologie ofzo. Heel veel sterkte iig jalea!
Jalea, print jouw beschrijvingen van hiervoor uit. Laat deze aan je man lezen, en zorg dat je deze bij elk bezoek aan de vk meeneemt en ook tijdens de bevalling. Als ze je dan nog niet serieus nemen! En het is misschien dan wel 1 dag uit je leven, de nasleep duurt heel wat langer. En de ruggeprik die ze voor mij hadden aangevraagd kon ook niet doorgaan ivm een spoed operatie. En toen zij konden hoefde het al niet meer.