Ik kan je niet geruststellen wat betreft de bevalling. Mijn zoontje lag tot het eind in volkomen stuit en is met een geplande keizersnede gehaald. Stiekem ben ik soms een beetje jaloers op vrouwen die wel natuurlijk bevallen. Want de pijn van de weeën mag ik dan gemist hebben, maar jij gaat straks op eigen kracht een prachtig kindje op de wereld zetten en dat kindje mag je dan heerlijk op je buik bij je houden, hoe mooi is dat?! Verder geef je aan dat je vooral bang bent voor het persen. Van vriendinnen begrijp ik dat zij die fase juist "fijn" vonden omdat je dan eindelijk actief mag gaan werken om je kind op de wereld te zetten (wederom, hoe mooi is dat). Je hebt feitelijk niets aan mijn post, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het misschien helpt als je je focust op het eindresultaat, namelijk jullie kind op je buik. Ik heb geen spijt of nare gevoelens over de keizersnede, maar hoe bijzonder is het wel niet als jouw lijf zo'n topprestatie levert en daar zo'n mooi resultaat van over blijft . Heel veel succes meid, maar het komt vast goed!
Ik was bij mijn eerste bevalling ook bang toen de weeën begonnen. Maar toen het eenmaal echt doorzette ging de angst weg. Ik was bezig met de weeën opvangen en mijn dochtertje op de wereld te zetten,gezond en wel. Tuurlijk is het eng en spannend want het is een hele gebeurtenis maar ook een hele mooie!!! Als je eenmaal je kindje in je armen hebt besef je dat het allemaal de moeite waard is geweest en die pijn ben je zo goed als vergeten. De pijn is zodra je kindje geboren is ook helemaal weg. Ik was uitgescheurd en ingeknipt bij de eerste maar heb er niks van meegekregen. Ook het hechten viel mij ontzettend mee. Je voelt het wel maar ik was zo verdoofd van alle emoties dat het me niks meer kon boeien wat ze daar van onder deden haha. Bij mijn jongste meisje ben ik ingeleid en dat vond ik heftiger dan een gewone natuurlijke bevalling maar toen voelde ik totaal geen angst. Toen ik moest persen werd ik even angstig want ik dacht dat ik het niet kon... Heel stom eigenlijk want je doet het vanzelf,je voelt die drang om te persen en dat is echt niet in te houden. En ik was bang dat ik het niet kon maar na 4x een flinke pers te hebben gegeven kwam ons kleine meisje naar buiten. Niks uitgescheurd alleen wat schaafwondjes,dus ook niet gehecht. En nu weer zwanger en tuurlijk denk ik wel eens sh*t straks moet ik weer bevallen,de pijn voelen,misschien toch ook weer angst? Maar het beste is gewoon het over je heen te laten komen. Praat ook goed over je angst en lees geen horror verhalen. Vertrouw op je lichaam dat het gewoon goed gaat en dat je het goed kan. Op het moment dat je bezig bent met bevallen voel je je stiekem sterker dan ooit. Geloof me,het komt echt helemaal goed!
Ik was ook heel bang.: Ik kan nl echt niet goed tegen pijn haha En toen mn vliezen braken was ik evht even een beetje in paniek... Dat is gelukkig weer over gegaan.: En ik zou thuis bevallen(omdat ik t geld voor in t ziekenhuis niet kon betalen) Maar uiteindelijk alsnog naar t ziekenhuis gegaan voor pijnbestrijding.. Ik ben als de dood voor naalden... Heb ook niet gekeken toen ze t infuus gingen zetten.. Maar dat viel zooooo mee... Mn weeen deden zo pijn dat ik dat infuus niet eens voelde Hier ook geknipt, en heb daar echt helemaaal niks van gevoeld.. Volgens mij is t ook verdoofd.. Zag nl ineens een spuit voorbij komen.. En voor t hecten is het nog een x verdoofd en ook daar niks van gevoeld... Als je eenmaal bezig ben.. Zal de angst wel verdwijnen.. Je heb nl geen tijd om daar over na te denken oid.. Je ben zoooo druk bezig met je weeen en jezelf.. En het persen hier deed echt geen pijn.:. Ik snap dat je bang ben... Maar achteraf zal t vast meevallen.. Ik vond het toen echt niet leuk(zacht iitgedrukt) en nu lijkt het me zooo gaaf om nog eens te bevallen..
Nou de ween waren erger dan persen en geloof me ik was ook zo bang vooral omdat ik ook dacht dat het nauw down under was zeg maar. Echt het persen geeft toch een opluchting en gewoon goed naar de zusters luisteren. Ik had maar een hechting maar kwam ook inwas enorm bang voor het persen waardoor ik bijna 1 uur mee bezig was en opgeef moment ben je het zo zat omdat je het kind eruit wil. Zodra het kind eruit is vergeet je het al die pijn alles is gewoon weg.
Ik ben nog niet bevallen, dus wat dat betreft kan ik je niet gerust stellen of tips geven. Ik was wel bang voor het hechten (meer nog dan voor het eventuele knippen of scheuren). Ik heb dit toen met mijn verloskundige besproken. Had namelijk in mijn geboorteplan gezet dat ik perse onder verdoving gehecht wilde worden. En toen zei zij dat ze altijd onder verdoving hechten, en dat ze zelfs een verdoving zetten voor ze knippen. Volgens haar is dat een paar seconden werk en ze zei: als er tijd is om te knippen is er tijd om te verdoven! Zou je ook tegen het hechten opzien als dat onder plaatselijke verdoving plaats vindt? Ik ben al een paar keer gehecht (arm, been en een keer een hoofdwond) en met een plaatselijke verdoving voel je daar echt helemaal niks van! Als jij aangeeft dat je dat wil, dan wordt daar volgens mij gewoon naar geluisterd.. Is dat toch weer een zorg minder. Want je wil uiteindelijk toch zo ontspannen mogelijk de bevalling tegemoet gaan
Ik had 2 hechtingen en die zijn zonder verdoving gezet. Lag heerlijk weg te zwijmelen met mn meisje op mn borst en kan me echt niet meer herinneren of t hechten nou veel pijn deed. Gok dus van niet, had t anders nog wel geweten denk ik!
Ik vond het een prachtige belevenis, het is me zo meegevallen de vorige keer. Voelde me als een kind op sinterklaasavond, jeee ik ga mijn meisje bijna ontmoeten . Het is wel topsport. Beetje dat je met het bloed in je sokken over de finish gaat na een marathon, maar de kick is zeker nog veel groter! Hels of traumatisch vond ik het zeker niet, ik ben nu 22 weken zwanger van de tweede en kijk er zelfs alweer naar uit. Het is echt een oerkracht in je lijf, magisch gewoon. Het is niet pijnloos maar ik vind het idee van een ruggeprik (mega lange naald tussen je wevels ) zelf veeeel enger dan die hele bevalling, maar ik haat ziekenhuizen en artsen. Ik kreeg ook 5 hechtingen naderhand zonder verdoving. Als ze een paar verdovingsprikjes zetten kunnen ze net zo goed meteen hechten volgens mijn verlos. Dat deed bijna geen pijn want je bent best wel verdoofd daaronder omdat het zo is opgerekt. Maak je niet druk: je gaat het hoe dan ook heel anders ervaren dan je je nu voorstelt. Probeer er ook van te genieten en lees het boek veilig bevallen van Beatrijs Smulders, lekkere nuchtere no nonsense informatie
De belangrijkste verstorende factor voor een mooie bevalling is.. jawel, angst. Het is écht belangrijk om te onderzoeken waar die angst zit en hoe je daar af komt. Tijdens mij eerste zwangerschap heb ik heel veel gelezen, en vooral veel prachtige films gekeken (orgasmic birth, birth in to being, waterkinderen), ook op youtube vindt je prachtige geboortes als je zoekt op boven staande woorden of: water birth, hypnobirthing, unassisted birth. Bevallen is geweldig mooi en het heeft geen enkele zin om er van uit te gaan dat dat niet zo zou zijn. Bevallen is ook enorm heftig en er komen oerkrachten bij kijken waarvan je niet wist dat je ze in je had. Maar het is zo bijzonder. Ik ben van mijn eerste thuis in bad bevallen, binnen een paar uur, zonder scheurtjes o.i.d. Precies zoals ik me 100x heb voorgesteld, gevisualiseerd, etc. Lees eens: bevallen op eigen kracht van wendy schouten. Echt een aanrader.. Genieten van je bevalling is ook een prachtig boek, hypnobirthing (of een cursus, is ook geweldig)
Ik zag dit topic voorbij komen en moest gewoon even reageren.. Een paar maanden na mijn bevalling heb ik hier een topic geopend met als naam: "bevallen is geweldig!" of iets dergelijks.. Zo heb ik het dus echt ervaren. En mijn bevalling was niet makkelijk, na ongeveer 12 uur weeen nog maar 4cm ontsluiting. Maar waar ik heel veel steun aan gehad heb zeg maar.. is dat je lichaam echt prima weet wat er moet gebeuren. Ga niet tegenwerken maar werk mee. De eerste weeen zijn opzich prima op te vangen. Ga in ieder geval NIET doen wat iemand zegt wat je moet doen omdat het gezegt wordt, doe wat jij vind dat goed voelt!! Ik moest onder de douche gaan staan maar daar voelde ik me totaal niet ok.. Ik wilde liever rondjes rond de tafel lopen (ja serieus..) Ik heb uiteindelijk een pompje gevraagd omdat de ontsluiting dus niet opschoot en ik niet nog weet ik veel hoeveel uur weeen kon opvangen. Persen duurde bij mij dik 3 kwartier maar ik had het idee dat ik maar 15 min. geperst heb. (baarkruk is trouwens echt een aanrader! dan werkt de zwaartekracht lekker mee zeg maar..) Ja ik ben uitgescheurd, ja ze hebben me moeten hechten.. maar ik moet zeggen dat ik me daar echt niks meer van herinner.. dat uitscheuren sowiso niet. Ik heb helemaal geen pijn gevoeld op het moment dat mijn zoontje echt eruit kwam! Mijn advies is dus om te doen waar jij je lekker bij voelt, en luister naar je lichaam. Moeder natuur zorgt er wel voor dat het goed komt. Het kan dus ook dat het heel erg meevalt!! *er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen en ja ja moeder natuur zorgt er niet altijd voor maar goed, daar kan je wel 100x over gaan denken maar dat heeft toch geen zin.. ga er gewoon vanuit dat je bevalling goed loopt
Wat ik deed was horrorverhalen lezen etc. en van het ergste uitgaan dan kan het alleen maar meevallen en het is me dan ook 100% meegevallen. Iedereen zegt wel altijd dat je geen horrorverhalen moet lezen maar het heeft mij geholpen.
Een kind baren doet pijn, dat is een ding wat zeker is. Ik heb in juni mijn zoontje gekregen en ben inmiddels dus weer bijna 14 weken zwanger maar kijk echt uit naar de bevalling Op het moment zelf verklaar je jezelf helemaal voor gek dat je ooit hebt gedacht dat het een mooie ervaring zou zijn maar nu ik er op terug kijk vond ik het fantastisch! Ik ben erg trots op mezelf dat ik zo rustig en kalm zo'n prestatie heb geleverd zonder enige pijnstilling en zonder persweeen. Heb alles op eigen kracht gedaan en hoop dat de volgende bevalling weer zo mag verlopen als de eerste (behalve de placenta, die mag van mij wel uit zichzelf komen.) Ben in Ben in 5 uurtjes van 0,0 wee naar volledige ontsluiting gegaan en daarna een uur geperst. Wat volgens mij erg geholpen heeft is dat ik me volledig concentreerde op mezelf en helemaal mee ging met de pijn. (bijtend in een kussen ) Heb mijn vriend gevraagd wat te rommelen om mij heen maar me niet "lastig" te vallen of aan te raken want dat kon ik niet hebben. Vond het erg fijn te weten dat ie in de buurt was maar toch me met rust liet Komt echt helemaal goed meid!! Er komt een oerkracht in je naar boven tegen die tijd!!!
Ik herken het wel, het komt hier ook dichtbij en op het ene moment ben ik zo bang maar op het andere moment denk ik kom maar op, ik laat het over mij heen komen, ik kan het! Gelukkig overheerst het laatste hoor maar af en toe heb ik ff dat angst uurtje. Even lekker huilen bij mijn vriend, die mij dan weer geruststeld dat het echt goed komt en dat ik t kan en gek genoeg helpt dat. Nu ik voor de 3e dag continue menstruatiepijn heb die elke dag erger lijkt te zijn begin ik haast te denken nou kom maar door met die weeen, dit is ook niks zo.. Al weet ik zeker dat als het echt weeen worden ik vast weer even een angst momentje krijg want het gaat dan echt gebeuren!
Ik had het juist tegenovergesteld. Ik dacht weinig aan de bevalling, las er niks over en mensen konden me niet bangpraten. Toen het zover was raakte ik juist in paniek, mischien omdat ik het niet zo voorstelde, ik dacht iedereen is zo geboren dus dan kan ik het ook. Je hebt nu al veel gelezen en gehoord en je leest dat het niet mee valt. Je weet nooit hoe het zal gaan en hoe je reageerd. Maar 1 ding heeft iedereen en dat is dat als je je kindje voor het eerst vasthoud, je alles weer vergeten bent. Het is de pijn zo waard. Ik kreeg ook een paar hechtingen terwijl ik mn dochter lag te bewonderen en heb er dan ook niks van gevoeld. Je zou pijnbestrijding kunnen krijgen. Dus maak je niet teveel zorgen, de baby zal er toch uit moeten
Daar kan ik dus echt helemaal niks mee...net als de opmerking dat er nog nooit een is blijven zitten. Ik weet wel dat ik de pijn daarna (hopelijk) snel vergeten ben, maar als je er nog voor staat, biedt dat echt geen troost.
rNee dat is ook wel waar, maar elke wee brengt je dichter naar het moment dat dat wel zo ver is. Je kan wel bang zijn, is volgens mij vrij normaal. Maar het enige dat je kan doen is je goed voorbereiden. Je weet wat je kan verwachten dus je moet dat een plekje geven en proberen te accepteren. Want als je het accepteerd als het is. Dan ben je niet zo bang meer, dan ga je er rustiger in en gaat het vaak beter.