Echt bang voor de bevalling..

Ik herken dat gevoel...
Mijn eerste bevalling ging ik blanco in. Het overviel me ook want ik had een bizarre, snelle bevalling (30 minuten) met complicaties.
Dezelfde dag zei ik nog dit doe ik morgen nog een keer....

Nu ben ik 3 jaar verder en kijk ik daar heel anders op terug.
Er zijn dingen waarvan ik hoop dat ze anders lopen. En ik ben ook bang voor wat er nu weer mis kan gaan.
Bovendien zal dit kindje groter zijn, wat me ook beangstigd.

Ik heb gister met mijn gyn overlegd. Er zijn dingen in mijn dossier gezet. Geef van tevoren aan dat je bang bent en waarvoor je bang bent. En maak afspraken in wat je echt niet wil! (Tenzij het niet anders kan natuurlijk).

 

Ik was vantevoren ook bang om gescheurd of geknipt te worden, leek me een vreselijk idee. Maar de flinke knip en het scheurtje ernaast heb ik niet eens gemerkt... Ze zetten plaatselijke verdoving zodat je niets voelt, en ik had het veel te druk met de persweeen om bij te houden wat ze precies aan het uitspoken waren

Op zich is het laatste deel het pijnlijkste, want er moet een fors kind door een smalle opening en dat doet zeer. Maar het gekke is dat je, doordat je lijf hard aan het persen is, geen energie meer hebt om je er druk over te maken, laat staan dat je in paniek raakt. En daardoor lijkt het achteraf denk ik ook minder erg.

De ontsluitingsfase is denk ik lastiger om door te komen, omdat je tussen de weeen door bij kunt komen en dan de volgende wee kunt vrezen. Ook zijn de weeen iets milder zodat je energie hebt om te denken: "auw auw, wat doet dat zeer, niet om uit te houden zeg". De truc is dus om niet na te denken Concentreer je volledig op je ademhalingsoefeningen: hoe heviger de wee, hoe moeilijker het wordt en hoe beter het dus afleidt! Je man kan je daar mooi bij helpen. Ga lekker in een warm bad zitten (vond ik enorm helpen) en hou je alleen bezig met de wee van het moment, niet met wat er nog kan komen. En aan het einde is daar dan ineens een kindje

Succes!

 

Tip: adem naar je buik. Geef je buik en je kindje de ruimte als het zo ver is. Puffen... tja... als ik het nu zou moeten doen zou ik me ook opgejaagd en naar voelen.

Vermoedelijk ben je gewoon gezond van geest en lijf... Misschien heb je wat aan het boek Bevallen op eigen kracht. Tja, er moet gewoon 3 tot 4,5 kilo baby uit je lijf, das niet lekker. Maar aan angst heb je niets... je weet nu nog niet hoe het zal voelen. Dat kan niemand je vertellen want echt elke bevalling is anders.

Ik heb bij de knip, een scheurtje en een iets grotere scheur niets gevoeld. En dat is iets dat ik me echt echt echt niet kon voorstellen toen ik zwanger was van de eerste want als ik ergens tegenop zag...

Zorg voor de omgeving die jij fijn vindt. Zorg dat je op je gemak bent. Laat je niets aanpraten maar ga af op wat jouw goed lijkt. Als je er met vertrouwen in gaat, scheelt dat een stuk dan wanneer je je bevalling met angst tegemoet ziet. !

 

Ha TS,
heb alleen je openingspost gelezen, dus ik weet niet wat voor soort reacties je krijgt en of je hier iets aan hebt.

Ik zal je de 'als je baby eenmaal is geboren ben je de pijn zo vergeten'-retoriek besparen: daar heb je denk ik niet zoveel aan als je opziet tegen de bevalling.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn ervaring.

Ik ben 7 maanden geleden bevallen en ik heb geen seconde gedacht 'ik wil niet meer' of 'en dit doe ik dus maar 1 keer he!'.

Ik vond het een intense ervaring, maar heb de weeen (ik vond het een beetje lijken op darmkrampen en rugkrampen) zeker niet als ondragelijk ervaren. Ontspanning was bij mij echt het toverwoord: mijn vriend heeft de hele tijd naast me gezeten en hielp me te ontspannen door dingen te zeggen als 'ontspan je voorhoofd, ontspan je kaken, maak je zwaar etc. Een beetje als de ontspanningsoefeningen bij yoga dus.

Nu denk je misschien dat ik toevallig zo'n in-6-uur-was-t-gepiept-en-complicatievrije-bevalling heb gehad.


Maar mijn bevalling was niet de makkelijkste, eindigde met een vacuumpomp en -jawel- met een knip en dus hechtingen, maar zelfs ondanks die toestanden, vond ik het de hele bevalling goed te doen. En ik ben geen bikkel met een hele hoge pijngrens


Hopelijk relativeert dit verhaal ook weer een beetje, maar misschien is het ook een idee om met een psycholoog te gaan praten of aan een cursus hypnobirthing mee te doen. Bij die laatste gaan ze namelijk (volgens mij) aan de slag met de negatieve verwachtingen en angsten die je hebt tav je bevalling. Door vooraf die angst te tackelen, is het veel gemakkelijker om je goed te ontspannen waardoor de pijn minder heftig is en de bevalling vaak vlotter verloopt.

 

Ja ook ik was bang van te voren. Maar toen mijn vliezen braken (onverwacht want ze was 3weken te vroeg) kreeg ik een soort rust over me. Ik dacht echt kom maar op!!!! Vandaag heb ik mijn kindje! En heb ik me overgegeven. Elke wee was er eentje dichterbij. Uiteindelijk heb ik wel een ruggeprik genomen..Zo heerlijk!!! Daardoor heb ik tijdens ontsluiting nog 2uur geslapen. Bevalling begon 's nachts dus heb niet veel uurtjes meegepakt. Al met al viel het me echt mee! En het resultaat...WoW!!! Ik ben nu niet meer bang voor mijn 2e bevalling!

 

Ik was ook altijd echt DOODSbang voor mijn bevalling.
Ik was zwanger van een tweeling, en ze lagen allebei met hun hoofdjes naar beneden, dus de gyn vond dat ik wel gewoon natuurlijk kon bevallen. En toen kreeg ik NOG meer angst. Ik was echt ongelooflijk bang.
Ik werd met 37w5d ingeleid, en ik was het gewoon zooooo zat, dat ik echt helemaal geen angst meer had! Dat was zo maf!!!
Ik heb geen moment angst meer gevoeld, en dat terwijl ik natuurlijk ging bevallen van een tweeling die best flink in gewicht waren voor een tweeling.
Uiteindelijk ging mijn ontsluiting niet verder dan 5 cm, en kreeg ik alsnog een spoedkeizersnede omdat het met mijn dochtertje niet meer goed ging, maar ik heb het echt niet als hels ervaren hoor.
Ik vond overigens de weeen ook het meest op darmkrampen lijken. Darmkrampen in combinatie met hevige menstruatiepijn.
Zo kan ik het het beste omschrijven.

 

Misschien eens tijd om hier wat mee te doen en eens een spiegeltje te pakken? Maar eerlijk, ik heb me ook wel eens afgevraagd hoe dat moet passen, maar die hormonen zijn echt wonderspul!
Ik heb trouwens wel een knip gehad, mijn bekkenbodem gaf niet voldoende mee en de vacuumpomp moest erop maar dat is wel het laatste waar je je dan druk om maakt. Ik besefte het me namelijk wel op dat moment maar het kon me echt niks schelen, je kind moet eruit, klaar. En wat ik al eerder aangaf, ik had op dat moment het vertrouwen dat het me ging lukken.
By the way, je bent het zwanger zijn op een gegeven moment echt wel zat en dan lijkt die bevalling een stuk minder erg

 

Ik heb hier eerder gereageerd. Ik heb dus een vroeggeboorte gehad in een half uur, zonder man, onverdoofde knip voor het hoofdje stond ivm nood van mijn zoontje, 3 liter bloedverlies en een manuele placentaverwijdering op de OK.
Met 33 wkn mijn slijmprop verloren deze keer. Als de dood dat ik weer opnieuw dezelfde bevalling zou meemaken (terwijl ik na die bevalling riep dit doe ik morgen weer!)
Kokhalzend stond ik te panieken. Maar ze kwam niet bleek in het zh.

Inmiddels ben ik wél bevallen. Met een keurige 37.2 weken.
Ik was doodsbang van te voren. Maar toen het echt begon kwam er een rust over me! Instinctief ging mijn knop om. Heb ik me rustig opgemaakt en aangekleed om naar het zh te gaan.
En ben ik rustig de eerste weeën in de auto gaan wegzuchten.

Het werd een totaal andere bevalling. Deze keer 4.5 uur mét man en zonder alles wat ik eerder had meegemaakt. Maar wel hard werken en ik was NIET bang.
Ik heb de laatste 2 cm een pompje gehad. Zalig! Had ik eerder moeten doen al viel de pijn daarvoor 100% mee. Gewoon relaxed die pomp.
En werd me gewoon aangeboden.

Geloof me, ook jij gaat instinctief die knop omzetten. Als het moment daar is weet je dat je niet anders kunt. Dat het kindje komt dat het eveb duurt en ga je rustig in jezelf om naar dat moment toe te werken.

Al mijn angsten waren voor niets. Het was, net als de eerste keer, wederom een hele mooie ervaring! En ja ik doe het zo weer. En ja dan ben ik van tevoren vast wéér bang voor alles.

Hopelijk heb je hier wat aan.

En je moet maar zo denken het komt hoe dan ook. Ik had op een gegeven moment zoiets doe maar nu ben al bang genoeg dan heb ik het maar gehad!

 

Die weeën bouwen ook op, het is echt niet zo dat je van niks in iets heel heftigs terecht komt. Ik had bij de eerste bevalling een weeën app (ctx timer) en ik heb laatst nog eens gekeken hoe dat begon. In mijn herinnering had ik vanaf een uur of 4 weeën en tot een uur of 9 's avonds vond ik dat prima vol te houden, pas daarna werden ze langzaam heftiger. Maar volgens die app begon het al rond een uur of 12, dus een paar uur eerder. Heb mn man ook pas om 4 of 5 uur gebeld (dat ie maar niet meer naar de kroeg moest gaan) omdat ik voelde dat het wel serieus was.
Het vervelende is dat je nu nog geen idee hebt hoe het voelt en hoe het is, maar in mijn beleving was het eigenlijk net zo vanzelfsprekend als het hele zwanger worden en zijn. Wel bijzonder maar toch een natuurlijk proces, zeg maar. En juist omdat het allemaal "vanzelf" gaat, kan je niet anders dan je er aan overgeven.
Ik heb altijd geroepen dat een kind er niet zomaar uitvalt, nu ook weer (ben net zover als jij). En dat is echt zo

 

Lieve meid, ik kreeg even terug een berichtje van je toen ik aangaf dat ik zelf heel erg bang was voor de bevalling. Op dat moment gaf je aan dat het na het lezen van de berichten beter met je ging en je gerustgesteld was. Ik lees dat je nu 37 weken zwanger bent? Dat was ook het moment dat de paniek bij mij toesloeg ondanks dat dit mijn tweede kindje is.

Ik hoop je een hart onder de riem te kunnen steken dat nu ik 40 weken + 1 dag zwanger ben eigenlijk alleen maar zit te wachten op de bevalling. Elke ochtend denk ik pfff weer niks...gek is dat want eerst raakte ik ook in paniek. Misschien raak je aan het einde vanzelf in een soort van rusttoestand het wordt nu ook wel zwaar moet ik zeggen.

Ik weet dat het natuurlijk weer veel pijn gaat doen en heb geïnformeerd naar de mogelijke pijnstilling (in het ziekenhuis waar ik heen ga gebruiken ze een soort van morfinepompje met morfine wat na elk pompje 1 minuut werkt, dat schijnt minder bijwerkingen te hebben ook voor de baby) en ik ben nu gerustgestelder dat mocht ik wat nodig hebben dat dat dan mogelijk is zelfs tot het einde gaf de verloskundige aan.

Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en misschien dat je kunt informeren naar wat minder drastische pijnstilling wat minder bijwerkingen heeft? Dan kun je op dat moment altijd nog beslissen wat je wilt.

Voor mij is het nu afwachten wanneer de baby wil gaan komen, volgende week dinsdag krijg ik een inwendig onderzoek en gaan ze waarschijnlijk strippen. Als dat geen effect heeft moet ik naar de gyneacoloog...nou liever heb ik dat het vanzelf begint voor die tijd.

Heel veel sterkte en vertrouw erop het komt goed hoe dan ook (dat ik dat nu zelf zeg is heel wat!)