ik ben in maart bevallen van een mooie gezonde zoon. de vader van mijn kind heeft mij na vier jaar een relatie te hebben gehad met hem, tijdens de zwangerschap in de steek gelaten. nu zijn zoon geboren is... heb ik nog steeds niets van hem gehoord. hij heeft totaal geen interesse voor zijn kind. dat is het enigste wat voor mij moeilijk was en is betreft mijn zoontje, voor de rest vind ik het niet erg om alleen te zijn. ik heb een heel lief kind en tot nu toe vind ik het helemaal niet zwaar om een alleenstaande moeder te zijn. om eerlijke te zijn vind ik het wel fijn om alleen te zijn, want zo heb je geen last van je partner en kan je al je tijd voor de kleine besteden. geen man die om je aandacht vraagt is fijn, want voor mij telt: "de kleine gaat voor alles". wel moet ik eerlijk bekennen dat ik veel steun heb gekregen van mijn familie. mijn moeder en vader doen veel voor mij en de kleine. zo heeft mijn moeder mij bijgestaan tijdens de bevalling en heeft ze 1 maand voor de bevalling tot 1 maand na de bevalling bij me gelogeerd om de taken die eigenlijk de vader moet doen, over te nemen. mijn vader heeft de navelstreng doorgeknipt. dat was een hele ervaring! de belangrijkste mensen: mijn moeder, vader en mijn broertje waren aanwezig tijdens de bevalling en dat maakte voor mij de bevalling heel rustig en gemakkelijk. jayro is dan ook binnen anderhalf uur geboren. een tip voor alle (aankomende) alleenstaande moeders.. houd je vooral bezig met je kleine, denk niet aan die nietsnutten van een vaders, want daar heb je niets aan. de kleine zorgt ervoor dat je je lekker in je vel gaat zitten, en probeer zo min mogelijk stress te krijgen/hebben. neem elk hulp aan die je kunt krijgen, van bijv. je ouders, oma's opa's ooms tantes, enz. of je verloskundige en zit het je niet mee, en je hebt nieumand met wie je kunt praten, ga naar je huisarts of bel je verloskundige, zij bieden je vaak een luisterend oor en dat lucht op, ook geven ze je vaak handige tips. met vriendelijke groet, een TROTSE alleenstaande moeder! heb je vragen, stel die gerust.
DIT, beste dames, zijn héééééle wijze woorden en kloppen volledig! Dat heb ik ondervonden na 3 jaar alleen te staan met 2 kleutertjes en nu met deze zwangerschap wordt het nogmaals bevestigd. Vooral ² is echt wel waar, je raakt vaak in een diepe put als je blijft dubben over de afwezige vader en dat dubben voelt de kleine ook aan, waadoor je beiden vaak stress krijgt en evt een huilbaby die aanvoelt dat je niet echt goed in je vel zit, waardoor hij/zij zich dus ook niet zo super voelt. ³ is idd handig, neemt eventuele zorgen weg en zorgt ervoor dat je veel relaxer bent. In het begin kan je je misschien een beetje schuldig voelen, maar dat is snel over, eens je het gemak van hulp hebt ontdekt. mamavanjayro, dit heb je echt schit-te-rend verwoord!
die tips kan ik nu heeeel goed gebruiken, dankjewel ! wij gaan uit elkaar en ik ben heeel erg bang dat ik het er moeilijk mee krijg.. ben bang om alleen te zijn en bang dat ik het allemaal niet aankan.. gelukkig heb ik veel steun van mijn ouders..
Jammer om te horen sillaah... Maar met de steun van je ouders, ben ik er zeker van dat jij en kleine Evy jullie prima gaan redden! Veel sterke gewenst