Ik ben echt niet de perfecte moeder. Dochter eet echt te weinig groente, ik werk vrij veel... Maar ik vind het moederschap en alles eromheen heel erg meevallen. Natuurlijk baal ik als zoonlief weer 6 keer per nacht wakker wordt, maar ik hou toch altijd energie. Mn huis is altijd aan kant, ik werk 3,5 dag per week en ik heb zelden baaldagen met mijn kinderen. Ik lees weleens verhalen van moeders die hun kind elke dag achter het behang kunnen plakken en niks in het huishouden kunnen of willen doen. Daar herken ik mezelf echt niet in. Ik probeer altijd positief te zijn, ook naar mijn kids toe. Nee is nee en dat weet de oudste ook. Daardoor weinig moeilijkheden en dwarse momenten. Ben ik de perfecte moeder, nee absoluut niet. Maar het loopt allemaal wel lekker, we zijn allemaal blij met zoals het nu gaat. Ik zou wel wat meer quality time met mijn man willen, maar dat komt wel als de kids ouder zijn. Ik wil juist zoveel mogelijk genieten, ben zo bang dat ik spijt krijg als ik dat niet doe...
Nou nee hoor! Ik probeer te leven op een manier die ons het fijnste of het beste lijkt. In een aantal zaken ben ik erg consequent en gaat het me ook erg goed af (een ander zal het wellicht juist niet de goede manier vinden). Hierbij denk ik aan gezond eten, mijn zoon stimuleren beleefd en netjes te zijn (noem het voor mijn part normen en waarden...), televisie kijken (zeer beperkt), en mijn zoon op een positieve manier benaderen, ook als hij iets doet wat niet mag (driftbuien kennen we hier ook (nog) niet, maar ik heb geen idee of dat verband heeft....). Toch lukt het niet altijd! En blijft er genoeg over waar ik zelf wel eens mijn wenkbrouwen over optrek. Ik verlies wel eens mijn geduld en dan krijgt mijn zoon wel eens een snauw, de relatie tussen mij en mijn vriend gaat op dit moment niet zoals we dat willen en helaas is mijn zoon daar ook wel eens de dupe van geworden (getuige van ruzie, koude oorlog). Ik werk niet en TOCH gaat mijn zoon 1 dag in de week naar het KDV, even tijd voor mijzelf en Thije vindt het er geweldig! Het ergste van alles is dat ik vaak moeite moet doen om te bedenken wat we gaan doen op een dag....Ik vind het verschrikkelijk om de hele dag met autootjes te spelen, ef voor de 100ste keer dezelfde puzzel te doen. Soms lees ik over moeders die iedere keer weer een leuke activiteit bedenken en heel heppiedepeppie meedoen (knutselen, helpen koken/bakken, tenten bouwen en picknicken in de woonkamer etc) en dan ben ik zooooo jaloers!!! Vooral dit laatste is voor mij een streven om beter in te worden!! Dus als iemand tips heeft!!! Maaaaar: Thije is een geweldig lieve, slimme en sociale peuter, MET streken en papa en mama zijn stapelgek op hem en andersom...perfecter kun je toch niet hebben!!!
Haha. Ik ben ook een tokkie dan, want mijn kind krijgt iedere dag een snoepje na zijn boterham 's middags. Ik beloon hem voor het goede eten met een snoepje. 's Avonds vóór ie naar bed gaat, krijgt ie ook iets ongezonds: soms wat chips, maar meestal een snoepje. Fruit vergeet ik soms te geven. Oeps, vandaag heeft ie ook geen fruit gegeten! Wij chanteren hem met eten. "Als je je bordje leegeet, krijg je straks een stickertje." Of we worden boos dat ie niet wil eten. En het ergste... ik geef mijn kind soms een tik! Een opvoedkundige of gewoon omdat het nodig is, maakt mij geen bal uit, maar het werkt wél! Oja, ik zet hem ook in de hoek als ie niet luistert naar mijn waarschuwingen of nee, ga niet alles tot in den treure uit staan leggen aan hem. Ik ben de baas, niet hij. Zo, dat lucht op.
Ik ben nog geen moeder, maar ik weet nu al dat ik absoluut niet de perfecte moeder zal worden (en niet wil zijn). Mijn kind hoef niet elke dag haar rechtsdraaiende biogardevezeljoghurt te eten en ik zal ook eens blij zijn als opa en oma willen oppassen. Maar goed dat had mijn moeder ook en ik vind tot op de dag van vandaag (en ben al bijna 30) dat mijn mama de perfecte mama was. Ook al had ze foutjes, maar ik kon/kan altijd bij haar en mijn vader terecht en ze zullen me nooit de deur wijzen. En die paar tikjes die ik als kind gehad heb? Daar weet ik niets meer van.
maar wat is perfect? perfect is voor iedereen wat anders. de een vind andere dingen belangrijker dan de ander. ik zou niet eens prefect willen en kunnen zijn. dat hou je niet vol, mentaal niet, fisiek niet. ik heb altijd mijn best gedaan,dat wel.meer dan mijn best zelf, veel teveel mijn best, ook dat. en dat heb ik letterlijk zo goed als moeten bekopen met mijn eigen leven. ( 1 van de dingen waarover ik hier dus nooit spreek normaal gezien). waar je in geduwd wordt op dit forum ( en dat is dus niet zo snel op andere forums) is dat je in een bepaalde hoek geduwd wordt als je rechtlijnig denkt, zoals ik bijv. ik heb een sterke moraal, vooral voor goed en fout en hoe ik daarover denk. dan krijg je gelijk termen als perfect of burgelijk naar je kop. alleen omdat je dat belangrijk vind en open en eerlijk over bent. soms heb ik moeite met de manier waarop mensen over bepaalde dingen denkt, dat geef ik eerlijk toe. maar daarvoor is het toch een discussie forum. je komt in contakt met andere mensen en meningen. je kan je verbazen verwonderen irriteren of er zelfs iets van opsteken.net hoe de schoen past. voor sommige is het enkel entertainment.voor andere is het een houvast in woelige tijden en alles ertussenin. maar wie bepaald wat perfect is, wat is de graadmeter daarvan?
In de meeste gevallen ben je als moeder toch wel perfect voor je eigen kinderen... Kinderen kijken tegen je op als pappa/mamma zijnde.. wat er ook gebeurd! Maar goed.. iedereen heeft een andere perceptie van perfectie
Dit had ik geschreven kunnen hebben. Ik ben precies als jij hoor, TS Alleen word ik niet onzeker van zo'n perfecte moeder op het forum. Omdat ik hun topics met een flink pak zout neem. Als er op een bepaald topic al 40 perfecte moeders met hoogstaande principes hebben gereageerd, durven de minder principiële moeders al niet meer te reageren...en daardoor krijg je dus een heel vertekend beeld van hoe de 'meerderheid' het doet. Laat je daardoor niet leiden! Een van mijn kennissen is ook zo'n 'perfecte moeder'. En godsamme wat is ze saai Ik weet 100% zeker dat mijn kind meer heeft aan de laat-maar-waaien houding die ik soms heb, dan aan dat eeuwige strakke keurslijf waar zij in zit, en dat ze ook op haar kinderen toepast. En ondanks alles ben ik verre van tokkie
ik ben eigenlijk gewoon wie ik ben, en ik respecteer ieder die anders is dan mij, ik heb een mening en die durf ik dan ook te geven, niks meer... niks minder
Ik blijf het toch jammer vinden dat er zelfs in zo'n topic als dit nog naar elkaar gewezen wordt... Mijn kind is beter af dan andere kinderen... Moeders die alles volgens het boekje doen... Waarom moet alles toch altijd gelabeld worden met goed/slecht, beter/slechter? Daarnaast ben ik het eens met Blup en Tulip (geloof ik), dat als je een keer iets nastreeft (bijv. niet liegen, om maar eens een hot topic aan te halen), dat je dan meteen als moraalridder wordt beschouwd of als een moeder die zichzelf als perfect ziet. Dat is gewoonweg niet waar. Een moeder die zelf niet wil liegen tegen haar kinderen, kan/zal best haar 'mankementen' op andere gebieden hebben! Soms schreeuwen mensen ook veel harder als het eigenlijk hun eigen onzekerheid raakt, denk ik dan maar. EDIT: voorbeeld... Ik kon er altijd slecht tegen als mensen lang borstvoeding gaven en dat ook vaak meldden in topics. Vond dat altijd een beetje betweterig... Totdat ik erachter kwam dat het me eigenlijk heel onzeker maakte omdat ik graag zelf langer had willen voeden en me dus een slappeling voelde omdat ik het opgegeven had.
Je kind slaan lijkt me het andere uiterste van een perfecte moeder zijn. Maar fijn dat het je opgelucht heeft.
Ik heb dezelfde bekentenis: Ik vind het vreselijk om mee te moeten bouwen met Lego bijvoorbeeld! Ik doe het af en toe met flinke tegenzin maar ik heb wel de mazzel dat mijn kinderen het graag samen doen. Ze komen vaak niet eens op het idee om mij erbij te vragen (gelukkig) Wel vind ik het leuk om af en toe mijn eigen muziek op te zetten en dan samen met mijn kinderen te swingen. Dat vinden ze heerlijk! En wat ik ook leuk vind is verstoppertje spelen met ze. Dat vinden ze ook super. Maar met lego bouwen, autootjes spelen en dat soort dingen: het zijn ook niet mijn hobby's...
Dat ben ik wel met je eens. Ik had dezelfde irritatie,vooral omdat ik me er idd heel slecht over voelde dat het bij mij niet wilde lukken en ik het gevoel (aangepraat?) kreeg dat ik me er dan te makkelijk vanaf maakte en dat ik niks over had voor mijn dochter. Dus bij mij drukte het idd op een zere plek. @ Blup: geen zorgen, ik had niemand in gedachten en heb zelf ook zo mijn principes (vegetarisme, bijv.... begin er maar niet over, ik ontvlam in een preek die morgen nog niet over is ). Principes zijn volgens mij ook niet erg en mensen kunnen het er ook best mee oneens zijn. Ik bedoelde met perfectie meer de ongeloofwaardige beeldvorming die soms opgehangen wordt. Als in "ik baal nooit van mijn kinderen", "ik verlang nooit eens naar vroeger/mijn oude lijf/mijn opgeruimde leventje/tijd alleen/etc.", "ik heb altijd een goede pedagogisch onderbouwde reden voor mijn handelen en reageer nooit ondoordacht". Ik vraag me dan af of dat wel waar is. @all: wat heerlijk om te weten dat ik niet de enige ben die met enige regelmaat het wiel nog uit moet vinden, dingen doet waar ze achteraf niet trots op is en soms gewoon even moe is. Soms zou ik willen dat de "mamapaparazzi" even eerlijker zou zijn. Zwangerschap hoeft niet de mooiste tijd van je leven te zijn, de roze wolk is soms ver te zoeken en volgens mij vind niemand het leuk om 1000 keer dezelfde puzzel te leggen... toch?
Dat ligt er toch aan wat ze met "tik" bedoelt? Wij geven (heel) soms ook een tik met een vinger op de rug van haar handje. Als ze ons in het gezicht krast bijvoorbeeld (uhmmm.... we hebben een temperamentvolle dame). Nooit hard, niet in het gezicht ofzo. Ze is nog geen 1 en snapt de redenatie echt niet dat ze dat niet mag doen. En eerlijk is eerlijk (nu we toch eerlijk zijn), die tik is echt niet altijd helemaal doordacht, soms krijgt ze die tik voordat we zelf doorhebben dat we hem gegeven hebben. Ik vind dat wel wat anders dan een opgerolde krant pakken en een kind bewust pijn doen. Maar goed... ook hier zullen de meningen verdeeld zijn en ik moet ook eerlijk zeggen dat die momenten niet echt in mijn top-drie staan van trotse ervaringen.
Ik ben gewoon mezelf, maar wordt er soms ook best onzeker van.. Sommige mensen 'lijken' het perfect voor elkaar te hebben.. Kom ik aan.. Ik vlucht elke vrijdag naar mijn ouders en mijn huishouden is vaak een bende..
Hier een "verre van perfecte" moeder. Ik doe me absoluut niet beter voor dan ik ben. Ik geniet van het moederschap maar zeg heel eerlijk dat ik het soms ook erg zwaar vind en dat het me geregeld onzeker maakt. De perfecte moeder bestaat niet
Ik ben ook geen perfecte moeder (leuk topic trouwens!) Ja, ik baal als de nét schone kleertjes waar ondergesmeerd zijn met fruit. Máár ik kan niet tegen ouders waarvan hun kind getraind word niet te mogen knoeien. Ik mopper wel eens als meneer alwéér onderstebovenachterstevorenmetpoepbillenensokkenertegenaan bui heeft tijdens het verschonen (net nog) Ik vind het héérlijk als ik mn koffie kan drinken en meneer heerlijk zit te spelen. En ja, meneer krijgt niet elke dag vers groente en/of fruit. Zou ik wel moeten doen, en ben er dus mee bezig. Het hele huis aan kant??? Elke dag??? Poehhh... nee dat lukt me niet, ik neem namelijk ook elke dag even "me-time" (stofzuigen, keuken,aanrecht, toilet wel) Ik ben dus niet de perfecte moeder