Mijn vriend en ik zijn nu ruim vijf jaar samen. Drie jaar geleden hebben we ons huis gekocht en sindsdien is mijn kinderwens enorm toegenomen. Toen we een relatie kregen heb ik gezegt dat ik jong mama wilde worden. Mijn vriend was hier (logisch) nog niet aan toe. We hebben toen afgesproken het onderwerp te laten rusten en ik moest twee jaar later maar eens terug komen. Twee jaar later weer voorzichtig het onderwerp ter sprake gebracht en hij wilde eerst nog wat dingen op orde hebben. Helaas zat het ons toen niet mee en werd ik ziek. Door mijn ziekte moest ik stoppen met mijn hbo opleiding en ik ben toen parttime gaan werken. Inmiddels zijn we een tijd verder en heb ik drie miskramen gehad. Drie miskramen van niet geplande zwangerschappen. Het klinkt stom op het zo op een forum te zetten maar meneer is nogal laks met condooms. Ik slik de pil al jaren niet meer en hij zorgt voor de bescherming. Niks mis mee maar hij vind het fijn om het condoom af en toe weg te laten. Ik ben toen heel boos geworden en heb gezegt dat ik het idee heb dat er mijn gevoelens word gespeeld. Aan de ene kant mag ik niet zwanger worden maar zonder condoom doen vind hij wel normaal. En inderdaad ik werd zwanger. Vanaf het moment dat ik een positieve test had wilde hij er voor gaan. Een geplande zwangerschap zat er niet in maar als het zo in onze schoot werd geworpen dan wilde hij er wel voor gaan. Ik was natuurlijk helemaal in de wolken maar met zes weken kreeg ik een miskraam. Ergens was hij opgelucht. Inmiddels ben ik dus drie keer zwanger geweest en alle drie de keren is het in een miskraam geeindigd. Door alles ben ik helemaal over mijn toeren. Ik verlang zo erg naar ons kindje maar hij wilt er gewoon niet bewust voor gaan. Van de week hebben we het erover gehad en hij wilt nu eerst dat ik meer centen binnen breng. Leuk en aardig en heel begrijpelijk, maar door mijn ziekte red ik het niet om fulltime te werken en dan nog eens de zorg voor het huishouden en een kindje te dragen. De vooruitzichten zijn wel dat ik over 1,5 jaar een betaalde opleiding ga doen. Een makkelijke opleiding die voor mij goed vol te houden is en om vier dagen in de week gaat. Ik heb zoiets van als we nu voor kindje gaan dan hebben we zeker weten extra geld in het vooruitzicht en hoef ik straks mijn opleiding niet te onderbreken. De dokter heeft groen licht gegeven dus eigenlijk staat niks het echt in de weg. Hij denkt er anders over. Hij vind het eng om er nu voor te gaan omdat we wel op de centen moeten letten als er nu een kleintje zou komen. Dat betekent dus niet elke maand veel nieuwe spellen kopen voor zijn spelcomputer. Hij vind het dus beter te wachten tot ik mijn opleiding afgerond heb, wat dus pas op zijn vroegst over vier jaar gaat zijn. Ondertussen heb ik het idee dat ik het niet meer red om te wachten. Ik ga het hem kwalijk nemen dat hij wel risico's neemt maar niet bereid is om zijn verantwoordelijkheid te dragen. Dat hij nu geen kind wilt is prima maar dan moet hij mij ook geen hoop geven op wat voor manier dan ook. Het staat nu echt tussen ons in. Ondanks dat hij nog steeds mijn grote liefde is neem ik hem dit erg kwalijk. Ook voelt het als falen van mijn kant, als ik namelijk een van de zwangerschappen wel had voldragen dan was ik nu mama. Ik heb eerlijk gezegt geen idee wat ik hierbij wil bereiken, ik ben blij dat ik mijn verhaal een kwijt kan, voel me niet echt happy momenteel..
helaas ken ik 't jaren lang onduidelijk zijn van me partner ook... vind 't echt vreselijk rot voor je maar probeer toch te blijven praten, en leg uit hoe je je voelt en wat het met je doet... ga anders samen om tafel zitten om een berekening te maken financieel *zo heb ik 't hier gedaan en toen was 't wel goed zeg maar* sterkte in elk geval, is gewoon een hele lastige situatie. neem jezelf ook niets kwalijk, je kan er ook niets aan doen... hopelijk komen jullie eruit
hoi furby helaas komt dit ook heel herkenbaar voor. ik heb nu 3,5 jaar een relatie en woon 1,5 jaar samen! Ik wilde noooit kinderen! Totdat ik mijn vriend tegen kwam het sloeg helemaal om, dat is nog sterker geworden sinds we samen gingen wonen! Hij wilde ook nog niet, we waren net klaar met school moesten nog een baan vinden. Dat kon ik begrijpen en heb ik opgewacht, maar binnen 3 maanden hadden we allebei een baanen wilde gelijk beginnen! Alleen hij nog niet. Er zijn heel veel gesprekken gevoerd, ruzies, en brieven naar hem geschreven met mijn gevoel. Hij begreep het allemaal, maar was er nog steeds niet klaar voor. Tot afgelopen december zei hij dat hij er klaar voor was en dat ik mocht bepalen wanneer we gaan stoppen met de pil! Ik was super blij! ben sinds half april gestopt wat ik probeer te zeggen is! Voer goede gesprekken met je vriend en geef de hoop niet op, het komt goed! en hij moet inderdaad niet de ene keer met condoom en daarna weer zonder. Dat is niet eerlijk tegen over jou! praat hier over met hem
Dit komt me maar al te bekent voor op de miskramen na dan... Mijn mannetje en ik zijn dit jaar 11 jaar samen waarvan 2 jaar getrouwd en 8 jaar samenwonend... Toen ik 20 was (ben nu 26) wilde ik al heel graag aan kinderen beginnen, manlief nog niet... 4,5 jaar later wilde hij er pas voor gaan... en toen gingen we er voor en ja hoor zijn komend weekend al 2 jaar bezig met onze wens in vervulling te laten gaan (het lukt dus niet echt)
Mijn man was er ook veel later aan toe dan ik. Mannen zijn veel praktischer ingesteld dan vrouwen. Wij gaan echt op ons gevoel af en dat snappen mannen vaak niet. Voor hen is het belangrijk dat ze van te voren weten wat ze te wachten staat, ze willen een beetje controle over de situatie. Vaak kunnen ze dat niet echt met "gevoel" vertellen, dus komt het vaak erg bot over en voelt de vrouw zich hierdoor gekwetst en niet begrepen. Het komt er dus op neer dat mannen zakelijker en rationeler ingesteld zijn en vrouwen emotioneel en gevoelig. Met deze wetenschap kun je het volgende doen: Ga samen met je man in gesprek over jullie toekomst. Hoe ziet hij het voor zich en laat hem zijn verhaal doen. Vertel daarna jouw verhaal ( probeer zoveel mogelijk praktisch te zijn en je emoties weg te laten, daar kunnen mannen niks mee) en ga samen kijken hoe jullie toekomstbeelden samen kunnen komen. Je kunt hem dan ook makkelijker duidelijk maken dat er van beide kanten toenadering gezocht moet worden. Hij zal waarschijnlijk het financiële plaatje schetsen en zijn eigen vrijheid, angst om jouw aandacht en liefde te moeten delen, etc. Daar moet je wel begrip voor tonen, anders krijgt hij nu al het gevoel dat je hem wegcijfert, hoe gaat het dan als er een kind is?! Zoiets kost veel geduld en onderdruk je eigen emoties anders kom je geen stap verder! Ik ben er twee jaar geleden over begonnen en het is nu pas zover dat we er echt samen aan toe zijn. Dat gevoel van het samen willen voelt echt heel goed! Het is me het wachten wel waard geweest. Wat bij ons ook meegespeeld heeft zijn de praktische voorwaarden, trouwen ( erkenning kind), eigen huis, beiden vast inkomen, kinderopvang geregeld ( als het zover is) en leeftijd ( nu beide 27). Er staat ons niets meer in de weg. Dat kan bij een man ook angstaanjagend zijn. Ik zie dat ik nu een heel verhaal heb getypt, ik hoop dat je er wat aan hebt!
Mijn man was er ook nog niet aan toe heeft ie 2 jaar lang geroepen .. Ik was er allang klaar voor! Hij maakte zich zorgen om het financiële plaatje, maar vooral om zijn vrijheid. Tot dat we een weekend met vrienden én hun 2 babies in een bungalow zaten. Hij sloeg helemaal om! Hij vond het zo leuk, dat ie me daar heeft gevraagd te stoppen met de pil. Nu zijn we 4 jaar verder, twee kindjes rijker en wil ie niet te lang wachten met de 3e Geen vrienden met babies of kleine kindjes? Misschien kun je eens een dagje of weekendje oppassen samen met je vriend, zo kan hij het anders zien dan dat ie in z'n hoofd heeft. Of laat hem eens alle financiën opschrijven zodat ie ziet dat het allemaal wel mee valt, laat hem zien welke toeslagen je allemaal krijgt en wat je ongeveer kwijt zult zijn. Of laat een vriend van hem, die wel net vader is, eens "een goed woordje" doen. Sterkte! Ik weet hoe moeilijk het wachten en het praten steeds is.
Hoi Furby! Ik herken het helaas ook... Mijn vriend was ook niet te porren, maar nu, na een ongeplande zwangerschap (die helaas ook mis is gelopen) denk hij er toch wel wat anders over. Jouw vriend nog niet zo te lezen, maar het valt me wel op dat hij er steeds wel voor wil gaan als je 'ongepland' zwanger bent. Misschien is dat iets om eens goed over te praten. Kennelijk staat hij er dus niet heel negatief tegenover.... Tsja en anders.... Hoop ik gewoon heel erg voor je dat je weer 'ongepland' zwanger wordt omdat hij geen condoom omdoet!
Hoi furby, Ik ben wel benieuwd hoe je het nu gaat aanpakken! Ik snap ook dat je het allemaal even wil laten bezinken voordat je met je vriend in gesprek gaat. Succes in ieder geval! liefs
ik denk dat als het financieel nu ook mogelijk is dat er best over gepraat mag worden.. wij schoven het steeds verder weg.. eerst nog dit.. eerst nog dat.. maar ja.. er komen altijd dingen waar je tegenaan loopt.. daarom hebben wij besloten het gewoon te gaan probere.. vaak lukt het toch niet om in 3 maanden zwanger te worden(uitzonderingen daar gelaten) en ja met een kind moet je ook veel dingen laten.. het zomaar uitgaan ed. maar ik denk .. al heb je nog meer geld.. je man zich nog steeds zorgen maakt om financien.. dat is echt een mannen ding denk ik.. praat erover waar hij nou bang van is.. want een kindje hoeft echt niet alles te hebben wat er te koop is he.. hoeveel speelgoed je ook hebt.. ze pakken altijd die paar waar ze altijd mee spelen.. en je kan prima met een kleintje op vakantie ed.. alleen is het wel anders als daarvoor.. maarja.. je krijgt er iets moois voor terug blijf praten! weet niet hoe oud je nu ben en of dat meespeelt?
Ik ben inmiddels 8 jaar samen met mijn man en heb al meer dan 5 jaar gewacht tot hij er klaar voor was... Het scheelt daarbij wel dat ik 7 jaar jonger ben dan hij, maar toch...
Dank je wel voor de reacties. Het is in ieder geval fijn om te lezen dat er meer meiden in hetzelfde schuitje hebben gezeten en dat het uiteindelijk toch goed kwam. Vrijdag hebben we een ontzettende ruzie gehad. Ik had afgelopen donderdag of vrijdag mijn eisprong en ik had dit tegen hem gezegd. Vervolgens liep hij te pushen om toch (onbeschermd!) seks te hebben. Na drie keer gezegd te hebben dat het niet handig was heb ik toch toe gegeven. Misschien niet geheel handig van mijn kant maar zijn letterlijke woorden waren, zonder seks word je niet zwanger. Afijn later op de dag ben ik erop terug gekomen en toen begon hij weer dat hij nog een hele tijd wil wachten omdat hij er nog niet aan toe is. Door alle emoties ben ik toen heel boos geworden. Ik heb uitgelegd dat het voelt of hij met mijn gevoelens speelt en dat het niet de eerste keer is dat hij mij wel hoop geeft maar een dag later weer terug krabbeld. In eerste instantie probeerde hij excuses te verzinnen. Het was de lust waardoor hij dat gezegd had en het was niet zo bedoeld. We hebben er toen goed over gepraat en uiteindelijk begreep hij ook dat het niet leuk voor mij is op deze manier. Hij heeft beloofd niet meer aan te dringen als ik zeg dat het niet handig is en dat is voor mij eigenlijk al genoeg. Gisteren zijn we naar zijn nichtjes gegaan en na afloop hebben we het weer over kinderen gehad. Hij vertelde dat hij er steeds positiever tegenover staat. Eerst zag hij alleen maar nadelen maar ondertussen begint hij te beseffen dat hij toch wel graag een kindje met mij zou willen. Ik ben hier heel blij mee. Het feit dat hij er nu ook over nadenkt en het zelf ook leuker gaat vinden geeft mij wel vertrouwen. Ik vind het ontzettend moeilijk om te moeten wachten maar ik besef ook goed dat het fijner is als we er beide aan toe zijn. Ik ga proberen hem er de komende tijd niet mee lastig te vallen maar mijn frustraties van me af te schrijven. Als het andere stellen lukt dan moet het tussen ons ook goed komen.
Mannen zijn er vaak wat minder snel aan toe dan wij. Mijn man was ook wat huiverig om eraan te beginnen.... achteraf, toen de kleine er al was, kwam eruit dat hij nooit gedacht had dat hij een goede vader zou kunnen zijn..... ik stond versteld. Ik had dat altijd wel gedacht, namelijk en ik had nooit gedacht dat het dat was dat erachter zat. Misschien kun je hem eens vragen wat het probleem nou echt is. Hij wil er ongepland wel voor gaan, dus dat is niet logisch. Mij lijkt dat dat nog veel enger zou moeten zijn dan gepland. Maar dan wordt hij in het diepe gegooid, voor het blok gezet en kan hij niet meer terug. Misschien heeft hij dat ergens nodig, omdat hij gewoon erg onzeker is. Praat er eens over, misschien als je die onzekerheid kunt wegnemen, dat alle andere irrationele twijfels ook weggenomen kunnen worden! Succes.