Ook nu weer (na mijn miskraam) kom je er weer achter wie je echte vrienden zijn, maar het doet verdomd veel pijn dat je van de mensen waar je het eigenlijk van verwacht niets hoort... Iejoor
Zo kom je er idd achter wie je echt vrienden zijn.. Heb ik ook gehad.. wie echt voor me klaar stonden waren me schoonzussen. (natuurlijk me ma ook) maar voor de rest van niemand wat gehoord..
Vaak weten mensen ook niet goed wat ze moeten zeggen. Persoonlijk heb ik liever dat ze niets zeggen, dan dat ze goedbedoeld domme opmerkingen plaatsen. Wanneer ik merk, dat ze niet goed weten wat ze ermee aanmoeten, zeg ik dat ook gewoon en vaak komt er dan een heel goed gesprek uit voort. In mijn naaste omgeving zijn er maar heel weinig die weten van de miskramen. Maar degenen die het weten, zijn gelukkig heel begripvol.
Ik denk dat je pas echt weet hoe het voelt om een miskraam te krijgen als je er zelf 1 gehad hebt. Misschien moet je het mensen niet zo zwaar aanrekenen en ervanuit gaan dat het onwetendheid is en geen onbegrip. Marsja
Mensen weten volgens mij ook niet hoe ze moeten reageren omdat iedereen weer anders met een miskraam omgaat. De één zit heel erg in de put en kan er niet over praten, een ander zit ook diep in de put maar wil juist wel praten, weer andere (zoals ikzelf) gaan er heel nuchter mee om en kunnen er goed over praten maar hebben daar niet zo de behoefte aan.......tja, hoe moet een mens dan nog reageren op dit soort nieuws? Zelf ben ik heel nuchter en heb zoiets van: het is gebeurd en het zal wel een reden hebben gehad, het zal wel niet goed gezeten hebben....heel jammer maar het leven gaat weer door. Ik werd juist niet goed van al die trieste blikken: "goh wat erg, heel veel sterkte, doe het rustig aan, stop je verdriet niet weg het moet er toch een keer uit"..grrrrrr! Er was er zelf één bij die me condoleerde.....ik moest er bijna om lachen! Dus ja, ik kan me ook wel weer voorstellen dat mensen er moeite mee hebben hoe ze op dit soort nieuws moeten reageren. Maar helemaal niks van je laten horen en erover zwijgen doet vaak nog meer pijn....
Inderdaad meid, bij dit soort dingen kom je erachter wie je echt steunt en wie niet. Heel pijnlijk. Maar misschien ook maar beter. Je weet nu in elk geval aan wie je echte steun ervaart en bij wie niet. Veel sterkte en liefs, Anouk
ik wil hier toch even op inhaken. heb nu zelf twee miskramen gehad en ben gelukkig weer opnieuw zwanger. maar voor mijn miskramen dacht ik ook ach wat erg punt. nu denk ik er heel heel heel anders over. mensen weten niet wat het is en kunnen nooit reageren zoals jij het wilt. dus pas op met nu weet ik wie mijn echte vrienden zijn. ik denk persoonlijkdat als je hier mee zit de mensen moet aanspreken dat je graag had gewild dat ze anders zouden reageren. wellicht dat daar verhelderende gesprekkenuit komen. ik dacht in het begin net zo als jou maaar na verschillende gesprekken en een jaar verder weet ik dat het vaak onmacht is en mensen niet weten wat te doen. liefs en sterkte miriam
Je kunt het andere mensen niet kwalijk nemen die het nog nooit hebben meegemaakt. En een ander kan ook niet raden wat jij nodig hebt om te horen. Ik heb veel liever iemand die heel goedbedoeld iets 'verkeerds' zegt dan iemand die het niets kan schelen.
Ik neem het ze niet kwalijk. Ik merk dat men niet weet hoe ze ermee om moeten gaan en dat het geen onwil is.
tja zo gaat dat in het leven, maar ik wil er wel bij zeggen dat als je zelf nooit een miskraam hebt gehad, dan besef je niet hoeveel impact het op iemand kan hebben. En eigenlijk heeft het ook bij iedereen een andere impact. Zo was ik destijds helemaal van de kaart, maar mijn vriendin op dit moment amper. Ook zijn er mensen die willen wel reageren, maar wat moeten ze zeggen. Dat vinden ze dus lastig dus dan (hoe fout ook) ontlopen ze de boel. Dus probeer het ook te nuanceren. van mij krijg je in elk geval een dikke knuf, want dat heb je wel verdiend! luna
al zouden ze maar zeggen "ikw eet niet goed wat ik zeggen moet, maar vind het erg naar voor jullie" Dat deed bij mij vaak al veel goed. Ik had juist vaker dat ik uit onverwachte hoek een lieve kaart oid kreeg.
Gelukkig ga ik met de mk zef heel nuchter om, het doet me zeer dat mijn vriendin die ik al ruim 27 jaar ken en waar ik lief en leed mee heb gedeeld, juist nu niets van zich laat horen en niet omdat ze er niet mee om weet te gaan, maar omdat ze haar eigen dingen belangrijker vind, en natuurlijk heeft iedereen zijn ding die voor hem/haar belangrijker zijn dan de ander zijn probleem maar het probleem is dat ik nog steeds denk dat mensen hetzelfde als mij zijn, dat die ondanks hun eigen sores nog altijd belangstelling voor andere om hun heen...sorry mijn fout want iedereen is anders, maar doet wel pijn...
Ja ik heb het een aantal vriendinnen verteld, de vriendinnen met kinderen vonden het heel erg, leefden erg mee, mijn andere paar vriendinnen die geen kids heeft maar wel een kanjer is leefde ook mee. Maar mijn "zogenaamde beste vriendin"? Zij was zo'n 6 weken verder dan ik. Kreeg bijna twee weken nadat ik haar het nieuws vertelde een keer een kaartje en twee weken geleden belde ze me op (ze had het erg druk gehad met haar huis en werk enz enz)...ze wou alleen haar sores van zich af praten. We hebben in het kwartiertje wat we gesproken hebben ongeveer 3 minuten over mij gepraat en de resterende 12 minuten over haar problemen! Terwijl zij een gezond kindje heeft in haar buik! Zo zie je maar weer wie wel je echte vrienden zijn als ze wat van zich laten horen... Ben blij dat we op het forum wel steun hebben aan elkaar! Veel sterkte meiden! Liefs Poppy