Hersenspinsels in een weer een rusteloze nacht: Ik kan me niet herinneren wanneer wij echt een gesprek hebben gehad. Een gesprek tussen 2 volwassen mensen over de toekomst, onze dromen, over ons. Volgens mij hebben wij dat nooit gehad. Ik kan mij niet herinneren wanneer jij mij voor het laatst om omarmd hebt, met liefde, met passie. Volgens mij hebben wij dat nooit gedaan. Een simpele kus, een begroeting in de ochtend, een hallo na een dag lang werken. Waar is het mis gegaan, vanaf het moment dat we kinderen kregen of vanaf het moment dat je niet meer naar me keek of niet meer hoorde wat ik allemaal tegen je zeg verbaal/non verbaal. We hebben twee prachtige kinderen, waar ik zielsveel van hou. Zij geven mijn leven nut en door hen houdt ik mij staande in ons drukke bestaan. Maar hoe lang doen we nog alsof? Wat had ik graag gewild dat we gewoon simpel op de bank konden zitten zonder tv, gewoon een gesprek voeren. Praten over hoe mijn dag was, over hoe jouw dag was. Wat had ik graag gewild dat we als gezin aan de eettafel konden gaan zitten om te ontbijten of om te dineren zonder afleiding van jouw iphone of van de tv. Ik merk dat naarmate de tijd steeds meer verstrijkt, ik het steeds meer storend vind hoe negatief jij in het leven staat. Ik kan er heel moeilijk mee omgaan en vraag mij soms af of je altijd zo bent geweest of omdat het door mij komt. Bijna 10 jaar zijn we samen, 10 jaar waarin jouw zaak altijd eerste prio heeft gehad en voornamelijk de zorg vd kinderen en het huishouden op mij neer kwam naast mijn drukke baan op kantoor. Ik heb je ooit gevraagd mij te helpen in het huishouden, jij vond dat jij al genoeg doet en thuis tot rust komt. Ik tik en ik tik, maar ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil..want deze dingen heb vaak genoeg proberen met hem besproken alleen blokkeert hij daar alleen maar van. Hij ziet het probleem niet, want wij hebben het goed en ik loop weer me aan te stellen.
Dat negatief in het leven staan van je partner herken ik en dat is erg lastig als je zelf positief bent. Ik zeg het vaak gewoon tegen hem. Joh schat dat is echt negatief bekeken waarom zou het zo gaan. En dan achteraf ook van Joh daar had je je dus niet zo'n zorgen om hoeven maken. Niet om het in te wrijven maar om hem bewust te maken van dat die negativiteit niet nodig is. Na 9 jaar relatie kan ik zeggen dt het nu een stuk beter gaat ook omdat hij mij vertrouwd als ik zeg dat hij nu onnodig negatief is en zelf het ook vervelend vind om zich Zorgen om niets te maken. Maar als hij weer een negatieve bui heeft kan ik dat lastog blijven vinden. De dingen waar hij het meest negatief over is in ons geval financieel heb ik overgenomen niet dat hij er niets van weet maar wel dat hij de zorg kwijt is wellicht is zoiets bij jullie ook mogelijk?
Tja.... Lastig. Je zilt het toch weer eens bespreekbaar moeten maken met je partner. Jij voelt je duidelijk ongelukkig en uiteindelijk zal dat ook zijn weerslag hebben binnen het gezin. Dus ga zitten en praat met elkaar. Veel sterkte!
Alles wat je nu hebt opgeschreven uitprinten en hem geven...op papier staat het zwart op wit. Wat ik lees is heel veel verdriet, misschien komt het zo beter over bij hem? Sterkte
Ik herken het wel. Blijf praten met hem ookal kan daf heel frustrerend zijn als je het gevoel hebt dat hij niet naar je luistert. Zoek anders hulp!
Als ik je verhaal lees, dan zit het ongelukkig zijn met name in je relatie en niet in je carriere of je kinderen. De titel van je topic impliceert dat je het blijkbaar niet kan bolwerken allemaal, maar het is eigenlijk alleen je echtgenoot waar je van baalt. Lijkt me dat je daar aan moet werken.
(ik dacht bij lezen van titel ook aan iets anders) Het is duidelijk dat je (erg) ontevreden/ongelukkig bent met je relatie. Zoals je het schrijft zal dit blijven 'etteren' totdat jullie wellicht zo ver van elkaar verwijderd zijn dat je een toekomst samen helemaal niet meer ziet zitten. Erg vervelend als je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt, blijkbaar heb je zwaardere middelen nodig om bij hem door te dringen? Uitprinten en laten lezen van dit stukje is misschien een eye-opener voor hem. Ik vind het namelijk echt niet vreemd om te verlangen dat je als gezin en als partners tijd doorbrengt met elkaar en samen verantwoordelijk bent voor zorg en huishouden (naar rato). Sterkte.
Het klinkt alsof jullie een beetje alng elkaar heen leven. Wij hebben vooral het eerste jaar na de geboorte van mn tweede dochter ook een periode gehad, waarin we nauwelijks nog écht communiceerden. Gelukkig viel het ons beiden op en sindsdien hebben we de gouden regel dat we elke week- hoe druk we ook zijn- één avond samen op de bank gaan zitten met een fles wijn en echt praten. Het klinkt zo cliché, maar het heeft ons echt geholpen, gewoon weer wat quality time samen als man en vrouw en niet alleen als papa en mama. Wellicht een idee voor jullie? (tv blijft dan uit en telefoons/ipads liggen in een ander vertrek!)
Wij lassen daarom juist zo'n 3-4 keer per jaar een weekendje/dagje/nachtje zonder kinderen in(die gaan dan logeren) omdat wij naast papa en mama vooral ook nog R & S zijn. En inderdaad, print het stukje wat je hier geschreven hebt uit en laat het hem lezen, heb je gelijk een opening voor een gesprek.