Onze dochter is inmiddels 1,5 jaar oud en ik heb sinds de geboorte al (periodes) dat ik gewoon niet blij ben met haar. Ze is me eigenlijk altijd een blok aan mijn been, ik voel me zo belemmerd in mijn doen en laten en er ligt nog een hele lange to do lijst. Het huishouden oppakken lukt me niet en ik voel me de hele tijd moe en opgejaagd. En dat terwijl ik er tijdens de zwangerschap wel naar uit heb gekeken al vond ik het ook wel spannend. Onze dochter is eigenlijk een voorbeeldig kind als ik anderen mag geloven. Ze slaapt goed (vanaf een week of 8 slaapt ze al door) tenzij ze niet fit is, ze eet goed, ze kan heerlijk alleen spelen en ze lacht veel. Maar ze kan ook ontzettend driftig doen als ze haar zin niet krijgt. Ik weet niet wat ik met mijn gevoelens aan moet, ik wil graag het huishouden weer oppakken en blij zijn me ons gezin. We zijn vlak voor de geboorte verhuisd naar een nieuwbouwhuis en we hebben een gezonde dochter. Daar zouden we toch blij mee moeten zijn? Ook heb ik een hele lieve man die ondanks mijn nukken toch met mij getrouwd is. Het enige moment dat ik er moeite mee had en er tranen om haar waren was de tijd waarin er onzekerheid was betreffende mijn gezondheid. Er werd gedacht dat ik een ernstige ziekte had en het even onzeker was of ik haar wel groot zou zien worden. Verder heb ik weinig liefde gevoeld. Ik voel me daar erg schuldig over. Ik weet gewoon niet wat er met me aan de hand is en waardoor het komt. Waar is het misgegaan? Zou het komen doordat ik een spoedkeizersnede heb gehad met algehele narcose en haar dus niet geboren heb zien worden en haar meteen bij me kon hebben (tussen geboorte en vasthouden zat 1,5 uur en toen was ik nog slaperig), de slechte begeleiding in het zkh na de bevalling (ik kon haar niet oppakken de eerste dagen en het duurde heel lang voordat ze kwamen helpen als ik belde en dan was ze al helemaal overstuur gehuild en lukte het drinken ook niet meer), het niet slagen van de bv, onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden (afgelopen 5 jaar hoop gebeurd: beide ouders overleden, 3x verhuisd, verliefd, verloofd, getrouwd, zwanger, huis gekocht, baan kwijt, geboorte dochter, astma geconstateerd)? Ik weet het niet. Meer mensen die het ouderschap toch erg tegenvalt? Iemand tips hoe nu verder? Huisarts neemt me niet echt serieus maar misschien moet ik haar dit laten lezen?
Goed idee. Laat dit inderdaad lezen en vraag een verwijzing naar de ggz. Je moet praten...praten...praten. Komt vast wel goed maar niet van zelf. Vraag hulp
Wat vervelend dat je je zo voelt. Het moederschap is echt geen roze wolk en ook ik vraag me weleens af waarom mensen 4 kinderen willen... Maar ik hou enorm veel van m'n kinderen. Tuurlijk is het zwaar maar ik geniet ook erg van ze. Ik denk echt dat je weer contact moet zoeken met je huisarts. Na een bevalling verandert er n hoop in je lichaam en zeker een moeilijke start kan vervelende gevoelens losmaken.
Laat je via de huisarts doorverwijzen naar een psycholoog o.i.d. je komt wat depressief over. Wellicht iets van post traumatisch stress syndroom?
Ik heb zelf geen kind, dus kan niet uit ervaring spreken, maar je wel een hart onder de riem steken. Ik vind het heel naar voor je dat je je zo voelt. Ik denk dat je wel wat psychische hulp kan gebruiken. Tegenwoordig heb je daar geen verwijzing van de huisarts meer voor nodig. Je kan zelf hulp zoeken en contact opnemen. Volgens mij kan dat ook via het GGZ. Vind het trouwens wel een slechte zet van je HA en ik zou als ik jou was ook op zoek gaan naar een nieuwe HA. Heel veel sterkte
Ik ben het met Cygnet eens. Vraag hulp. Je hebt het heel duidelijk opgeschreven. Laat dit lezen aan je huisarts of iemand van de GGZ. Je kan dit niet alleen en je hoeft je niet zo te voelen. Echt, het gaat over en het komt goed. Maar niet zonder hulp.
En antwoord op je vraag: het ouderschap valt niet tegen. Behalve als er een kink in de kabel komt, zoals nu bij jou het geval is. Ik hoop dat je heel snel mag gaan genieten van je meisje en van je leven als moeder, want dat verdien je!
Ik vind de titel van je topic echt heftig! Maar als ik het zo lees, ben je niet blij met jezelf.... Je moet echt hulp zoeken, want je kindje kan er niets aan doen dat je je ongelukkig voelt, maar door te zeggen dat je niet blij met haar bent krijgt ze het echt wel mee, en dat mag je als ouder niet laten gebeuren. Hopelijk voel je je met professionele begeleiding snel weer wat beter!
Dank voor jullie snelle reacties! Heb helaas al diverse vormen van therapie gehad en dacht dat het nu wel een keer klaar was, heb ook het idee dat ik er niet echt veel mee opschiet. Laatste psycholoog heeft een dysthyme stoornis vastgesteld. Dat betekent dat ik een milde depressie heb die heel lang kan duren. Ik wil ook een goede moeder zijn voor mijn dochter en haar niet afsnauwen omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik zal de huisarts opnieuw raadplegen en om hulp vragen. Ik vind dit heel moeilijk, vooral omdat mijn schoonouders van het type: niet-zeuren-maar-doorgaan-type zijn. Ik voel me door hun niet serieus genomen, een zwakkeling en een zeur. Mijn huisarts ben ik niet tevreden over, ze hebben destijds ook al de fout gemaakt door niet serieus met mijn longproblemen om te gaan terwijl later de diagnose astma gesteld is (ze lieten alleen maar een longfoto om me gerust te stellen). Na de bevalling is er depressie vastgesteld terwijl ze daar verder niks mee hebben gedaan, geen controle of begeleiding en mij is er ook niks over gezegd. Ik heb destijds aangegeven dat ik ze prikkelbaar was en bang was dat ik mijn dochter iets aan zou doen, maar dat bleek ongegrond.
Oh en natuurlijk houd ik wel van onze dochter Het komt misschien nu over dat ik haar liever helemaal kwijt dan rijk ben, en ik ben ook wel vaak overprikkeld waardoor ik dat dan ook denk (door de grote to do lijst en het huishouden raak ik gestresst en als ze weer eens mijn werkzaamheden in de war gooit, kan dat slecht hebben), maar er zijn ook zeker wel momenten dat ik met haar wil knuffelen, aandacht voor haar heb en bezorgd ben, net als een normale moeder
O herkenbaar hoor. Ik hab zulke gevoelens ook. Je houdt wel van je kind, alleen is t diep weggestopt. Mijn situatie: alles liep op rolletjes, totdat mn zoon na een easy en smoothy bevalling geboren werd. Mega veel veranderingen weer (wat logisch is) en na 3 maanden laat ik hem van de trap vallen. Psychisch gezien een hele zware belasting en ik ben voor dit soort ingrijpende veranderingen niet gemaakt. Ik kan me gewoon niet zo snel aanpassen. Afijn. Mn kersverse zoon huilde veel en dat doetie nog. Genieten? No way. De rest van de wereld vind em makkelijk, maar ik kon dat niet zien. Als ik dat vergelijk met jouw lijstje: kindje geboren, keizersnee, bij eerste contact was je nog groggy, enz enz, t hele lijstje dan is dat psychisch misschien wel 10 keer zwaarder als mijn verhaal. Dus dat jij je zo voel, kan ik wel enigsins begrijpen. Lang verhaal kort: jij houdt echt wel heel veel van je kindje, anders zou je je er niet rot onder voelen, alleen zijn er nog heel veel dingen waar je nog mee moet dealen. Voor mijn gevoel heb ik geen onverwerkte trauma's ofzo, maar vind ik het ook moeilijk om te genieten. Dat blok aan mn been en opgejaagd gevoel.....ik denk dat ik precies weet wat je bedoeld. Niets geks (vind ik) maar misschien wel iets waar je iets mee moet (gezien je lange lijst) Ik heb steeds minder last, misschien wel geen last meer, maar heb wel een paar keer met een psycholoog gesproken.
Als ik dit zo lees denk ik meteen: jij zit in een stevige (postnatale )depressie. Ik heb mijn hele leven al last van depressies en heb ook allerlei therapieën gevolgd. Nooit bracht het eigenlijk echt verlichting. Ik was voortdurend somber, kon nergens echt van genieten, draafde maar door maar had het gevoel dat niks echt van de grond kwam. Mijn huisarts opperde medicatie: gepraat had ik al genoeg en dat gaf geen resultaat. Ik startte met hele lichte antidepressiva en binnen 4 weken voelde ik me een ander mens. In de loop der tijd heb ik talloze keren gepoogd af te bouwen maar net na mijn bevalling kwam ik in zo'n diepe put terecht dat ik na 3 weken weer begonnen ben met antidepressiva en tot nu toe er nog niet mee gestopt ben. Ik ben onder behandeling bij een psychiatrisch medewerker in onze huisartsenpraktijk en hij denkt dat er bij mij een chemische inbalans is. Wellicht zal ik deze pillen voor altijd moeten slikken. Maar daar zit ik niet mee. Ik heb er weinig bijwerkingen van en alles beter dan dat eindeloze zwarte gat. Meid, echt, ga naar een (andere) huisarts en leg je verhaal voor hem/haar neer. Vraag hoe dan ook om hulp; je hoeft hier niet mee rond te blijven sjouwen. En dan zul je zien: je kunt enorm genieten van je meisje!!
Ik zou je toch willen adviseren met iemand te gaan praten. Ik heb in mijn leven ook met meerdere mensen gepraat en weer uit ervaring dat je met sommige een betere klik hebt dan anderen. Juist waar je een klik mee hebt kunnen je beter helpen. Ik ben van mening dat je sterk moet zijn om te kunnen inzien dat het niet goed gaat en daar stappen voor te ondernemen. "Niet zeuren, maar doorgaan" is leuk voor een beetje pijn of een baaldag. Het is vaak lastig om te weten hoe iemand zich voelt en hoe je het ervaart. En daarom kun je er eigenlijk niet over oordelen. Als je niet tevreden bent over je huiarst moet je dit laten weten. Vraag een gewoon gesprek aan en vertel dat je niet tevreden bent. Daarna kun je beslissen of je wilt blijven of niet. Je staat vrij om een huisarts uit te kiezen. Als jij zegt ik wil een verwijzing hoor je deze te krijgen. En als laatste; De manier van bevallen kan een hele grote rol spelen in hoe jij je voelt of voelde. Ik ben dmv een keizersnede bevallen en ben zelf naar ic gebracht. Mijn man + zoon naar de kraamafdeling. Ik heb een lange tijd alleen op de ic gelegen en door meerdere dingen hiernaast, maar ook dit, heb ik een pnd opgelopen. Na de bevalling van onze jongste (normaal) weet ik hoe het is om je kindje direct zelf bij je te krijgen en te mogen houden. En dat was voor mij een enorm groot verschil.
ik zou snel goede hulp gaan zoeken....ik schrik van je bericht en hoe je het verwoord, wel duidelijk hoor dus ik zou het als je hulp krijgt ook zo vertellen. Maar dit lijkt mij niet iets wat vanzelf overgaat. Ik heb er zelf 1 van 1,5 en ja het is een pittige periode en 1 van 5 dus inmiddels wat gewend, maar hoe moeilijk de dag soms geweest is, ik ben zo onvoorwaardelijk blij met hen, ze voelen nooit als last.
Naast professionele hulp zoeken is het misschien ook een goed idee om je to do lijst aan te pakken. Ik doe alleen het broodnodige in huis. Tuurlijk baal ik af en toe wel eens van de vieze ramen, vlekken op de keukenkastjes en kalk op de douchecabine maar hoe belangrijk is dat eigenlijk? Kijk zelf ook goed naar wat echt moet en wat best wat minder vaak gedaan kan worden. Ik denk dat iedereen wel eens een 'waar ben ik aan begonnen' moment heeft maar uiteindelijk moet het geluksgevoel overheersen.
Heb je overwogen om medicatie voor te laten schrijven (antidepressiva)? Wel in combinatie met therapie, althans in de beginperiode van medicatie, je kunt je in het begin eerst nog rotter voelen namelijk. Laat je niet op de kast jagen door je schoonouders. Sommige mensen zijn op het gebied van gevoelens nogal kortzichtig (ingegeven door angst, want tja, wat je niet begrijpt is eng!). Heel veel sterkte en goed hoe je je gevoelens onder woorden brengt. Dat is een eerste stap!
Ik vind het hartstikke goed dat je het zelf ook inziet en er hulp voor wil, ik vind het ook zeker heel moedig dat je je verhaal durft op te schrijven. Dat mag echt gezegd worden! Zoals iemand net al aangaf, het is heel belangrijk dat je met iemand praat waar je een klik mee hebt. Ik denk niet dat de gevoelens die je nu hebt zomaar verdwijnt en ik weet niet of antidepressiva een goed idee is omdat het alleen maar je emoties afvlakt. Misschien kan je contact opnemen met BJZ of CJG en vragen welke hulp je kunt krijgen? Heel veel sterkte
Wat ontzettend verdrietig dat je deze gevoelens hebt en niet opimaal van je meisje kunt genieten. Iedereen heeft het eigenlijk al gezegd. Het belangrijkste is om hulp te gaan vragen (eventueel in combinatie met medicatie?). Ik hoop oprecht dat je binnenkort 'echt' van je dochter kan gaan genieten, want het moederschap is, ondanks de moeilijke fases en momenten (en die hebben we allemaal!), zoiets moois! Heel veel succes en sterkte!
Wat naar dat je je zo voelt! Misschien helemaal geen goede tip, maar heb je er wel eens aan gedacht om te gaan werken? Dan ben je niet de hele tijd bezig met je 2 do list en met je kindje maar heb je ook echt even afleiding.