Ons dochtertje is een pittig dametje, weet goed wat ze wil. Ze is nu 14 maanden en heeft al echt een eigen willetje. Als ik niet mag of als iets niet lukt dat wordt ze toch een partij boos. Soms heeft ze ook echt driftbuien dan. Het is weleens voorgekomen dat ze mij dan slaat. Dat vind ik heel erg en niet kunnen. Daar ben ik ook heel duidelijk in dat dat niet mag. De keren dat het is gebeurd aait ze mij daarna. Nu heeft er vandaag iemand opgepast. Haar was dit ook opgevallen. Onze dochter mocht iets niet van haar en dan is het meteen huilen geblazen. De oppas zei dat ze het had genegeerd en dat het toen zo over was. Ik zeg zelf altijd als ze gaat huilen als iets niet mag dat ze dat niet hoeft te doen. Nu vraag ik me af, is het nu een pittige tante gewoon omdat het haar karakter is, of hebben we haar nu al teveel verwend. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik vind het nu wel tijd om te corrigeren en dat doen we al een tijdje. Ik heb zelf niet het idee dat onze dochter alles van ons mag. Naar mijn idee ben ik best wel streng. Maar omdat ik van meerdere mensen weleens hoor dat ze pittig is met een eigen willetje vraag ik het me toch af of ik iets verkeerds doe. Herkennen mensen dit?
Ik denk dat het vooral een kwestie van karakter is. Onze oudste kon ook heel slecht tegen "nee", was vrij explosief en was altijd grenzen aan het zoeken. En eigenlijk juist daaróm waren we toen veel strenger tegen haar dan nu tegen de jongste. (we zorgen er nu natuurlijk wel voor dat de regels voor beide kinderen hetzelfde zijn) Dus van soepel zijn als ouders krijg je echt niet per definitie "moeilijke" kinderen. Dat zit er voor het overgrote deel al in.
Hier gaat ze ook vaak huilen als ik zeg dat ze iets niet mag. Een driftbui heb ik afgelopen week ook voor het eerst meegemaakt. Ze wou naar buiten maar het had net de hele nacht geregend. Alles was nat. Ze ging keihard huilen en tegen het raam van de achterdeur slaan. Dit heb ik maar even laten gaan en haar daarna een knuffel gegeven. Ik denk dat het ook wel een beetje bij de leeftijd hoort nu. Ze kan nog niet praten en moet nog wennen aan de grenzen die wij aangeven. Wij zijn zeker niet super streng, maar sommige dingen mogen en kunnen gewoon niet. Soms schrikt ze ook wel van mijn strenge stem lijkt wel. Het is hier wel net een tikkeltje minder dan Hoe jij het omschrijft hoor.
Hier een temperamentvolle dreumes van 17 maanden. Als klein baby'tje was ze altijd al alert, kon panisch huilen, altijd meer willen dan ze kan. Ook nu zitten we juist weer in een pittige fase. 'Nee nee nee' en dan toch weer 'ja'.. Ze heeft het voor zichzelf erg moeilijk. We zijn echt duidelijk voor haar, maar toch levert het vaak boze buien en strijd op. Terwijl ze hier trouwens al wel erg goed praat, dus daar ligt het niet aan. Ik denk dat het echt bij deze leeftijd hoort. Ik vind dat je het goed doet! Het feit dat je er al over nadenkt of je duidelijk voor haar bent, zegt genoeg. En temperamentvol is soms lastig, maar heeft ook heel veel leuke kanten..! Geniet van je dametje!
Je doet niks verkeerds hoor zit echt in het karakter. Hier een temperamentvolle zoon met driftbuien. Als iets niet mag of niet lukt dan is het huilen, dingen gooien enz. Meestal als iets niet lukt dan weet ik hoe hij kan reageren dus ben hem meestal al voor zodat ik hem help en er geen uitbarsting komt. Als iets gewoon niet mag dan laat ik hem even uitrazen en daarna ga ik wel met hem zitten om een knuffel te geven. Ik ben niet super streng maar soms kan en mag iets gewoon niet en daar zijn wij altijd duidelijk in geweest naar hem toe.
Onze jongste zoon is ook zo'n staaf dynamiet! We hebben wel gemerkt dat de buien wat korter worden en de fases waarin hij zo driftig is komen minder vaak voor. Er gaan ook weken voorbij dat hij goed luistert (voor een dreumes dan ). Het enige wat je kunt doen is consequent en duidelijk zijn. Onze jongste zoon heeft dat ook echt nodig. Ik denk niet dat het iets is waar je als ouder voor hebt gezorgd, bijvoorbeeld door je kind te verwennen. Het zit soms gewoon in het karakter. Onze jongste zoon is echt een felle donder, volgens mijn moeder heeft hij dat van mij
Door mijn postnatale depressie zit ik op dagbehandelingen (of heb gezeten). Mijn kleine man is nu 15 maanden. Ook een actief kereltje. Ik heb samen met hem therapie gedaan omdat ik moeite met binden had maar ook omdat ik hem niet aan kon in de zorg. Karakter is nu op deze leeftijd nog moeilijk. Ze begrijpen veel nog niet en zoeken vaak nog bevestiging. Onthouden is iets wat nog helemaal niet aan de orde is. Ze leren trucjes, elke keer een handeling op de nieuw doen tot ze het snappen. Dat geld voor leuke dingen en voor niet leuke dingen. bv aankleden..... eerst moet je de armen er door de mouwtjes doen, en ineens gaan ze helpen. Of gaan ze zelf hun slaapzakje uit doen. Kortom.... Geduld, telkens herhalen en jij bepaalt je grenzen en niet je omgeving. Voorbeeld van mij: ik vind het heel schattig als mijn kleine man op een stoeltje op een stoeltje staat en staat te kletsen. Mijn broer zei hier wat van.... "op een stoel moet je zitten". Ik heb hem aangekeken en hij verontschuldigde zich.... Hij had het gelijk door. Twijfel niet aan jezelf, jij bent de mama en maakt afspraken met je man. Jij bepaalt wat normaal is. Mijn grote les in alle dagbehandelingen is bovenstaande.....
Onze zoon heeft ook zijn buien. Hij kan niet echt praten maar hij kan wel heel goed communiceren met bewegingen. Dat slaan en haren trekken hebben we er snel uit gekregen. Bij veel dingen waarschuwen we een aantal keren, maar bij een ander pijn doen is het gelijk over. Nu is het vooral gillen en huilen. Als ik zelf vermoeider ben merk ik dat het erger word. Als ik wat frisser ben dan krijg ik het omgebogen. Dan houd ik hem even ondersteboven, kietel ik hem, gooi ik hem in de lucht of ga ik iets anders geks doen. En wat regels betreft reflecteer ik wat nou eigenlijk nodig is en wat niet. En als het toch blijft aanhouden zet ik hem even in zijn bed oid en dan ga ik eventjes 5 minuten ademhalen. Meestal is het dan wel weer voorbij. En soms heb ik niet helemaal door gehad dat hij gewoon moe is en dan slaapt hij als ik terug kom.