Ik kan hier ook heel boos om worden! Ik ben alleenstaande moeder en zorg fulltime voor mijn zoon vanaf dat hij 2 maanden oud was. Zijn vader ziet niet naar zijn kind om, heeft waarsch. ook spijt van zijn kind... Ik kan daar zo kwaad om worden! Ik hou zielsveel van mijn zoon en hij kan er toch niks aan doen? ik kan mij ook absoluut niet voorstellen dat er mensen zijn die spijt hebben van hun kind. Denice jij heel veel sterkte! en ik kan mij echt voorstellen dat dit soort berichten je heel erg verdrietig maken.
ik zal hem straks ook kijken, maar de titel is natuurlijk zo overdreven gemaakt dat mensen gaan kijken.. TS wat erg dat je je kindje hebt verloren, veel sterkte!
Sommige dingen zijn van te voren ECHT niet in te schatten.... Na mijn eerste...... had ik ook geen refluxbaby verwacht...... Nee.... je verwacht wel dat een baby huilt en krampjes kan krijgen..... maar echt van smorgens tot savonds zowat onafgebroken huilen en krijsen van pijn.... nee had ik niet verwacht... Gelukkig hield ik in gedachte dat alles "een periode is".... nu kan dat met zoiets... maar als je kindje iets anders zou hebben, wordt dat toch moeilijker.....
Mijn moeder, zei soms dat ze spijt had, veel te vroeg kinderen te nemen. Ze kreeg mij op haar 17e en de 4 daarna volgde!
Van tevoren kun je echt niet weten dat t zwaar is hoor. Ieder kind is anders en een oppaskindje is ook anders dan een eigen kindje. Ik vind het echt niet zwaar, als alleenstaande met 3 kinderen. Ik geniet er juist van moet ik zeggen. Sommige momenten denk ik wel van pffff kap er is mee joh. Maar die meiden zijn dan weer lekker bezig hihi Ik had t wel zwaarder verwacht, hier is het dus andersom haha
ja zo had ik ook totaal niet verwacht dat hij zo vroeg geboren zou worden. Iedereen denkt toch.. Dat overkomt een ander, maar mij niet!
Dat zegt mijn moeder ook..... maar dan meer met het feit, dat haar leeftijdsgenoten toen nog op stap gingen enzo....... en ze nu soms het idee heeft dat haar leven "voorbijgevlogen" is.... en dat ze altijd "geleefd" is... (niet alleen door haar kinderen trouwens 4, maar door alles)
Ik heb het filmpje ook gezien van de week en vind ik er eigenlijk niks 'raars' aan. De titel vind ik ook totaal niet passen. Niemand heeft daar gezegd er spijt van te hebben. Ze hebben het anders ingeschat. En ja, ik ook. De hele zwangerschap veel bloedingen gehad, maar aan het eind klom ik voorzichtig op mijn/onze roze wolk. En na de bevalling? Ik ben er keihard van af gedonderd. Kraamtijd? Wat is dat? Hebben we helaas niet tot nauwelijks gehad. Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen, mochten we L. eindelijk meenemen naar huis. En na 3 dagen kraamzorg sta je er wel in je eentje voor met een kindje dat nog ziek was. Het wordt voorgedaan (hebben wij ervaren) dat je na de bevalling een geweldige tijd tegemoet gaat. En dat is in zekere zin ook absoluut zo. Lekker naar huis, je laten vertroetelen en heel veel visite krijgen. Maar de werkelijkheid kan zo anders zijn. Nee, wij hadden geen ziek kindje verwacht. Maar een ventje dat blaakte van gezondheid (was ook niet te zien dat hij ziek was trouwens). De gebroken nachten hadden we wel verwacht en vielen ons eigenlijk wel mee. Maar de sprongetjes, hangdagen, avonden vol krampjes, daar hoor je niemand over. Maar spijt? Nee, absoluut niet. Nooit gehad en verwacht ook niet dat ik dat ga krijgen. Onderschat? Ja, absoluut. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kleine mannetje en kan me geen leven zonder L. voorstellen. Tegenover de 'negatieve' dingen, staat iets positiefs. De gedachte: Waar ben ik aan begonnen heb ik maar één keer gehad, maar dat was in de week dat hij in het zh lag en het zo ontzettend zielig voor 'm vonden, dus niet omdat hij weer eens uren lang lag te huilen..
Ik denk dat dit veel vaker voorkomt dat je denkt. Ik denk dat het dezelfde reden heeft als waarom ouders hun kinderen helemaal bont en blauw slaan, verwaarlozen, etcetera. Het is niet zo vanzelfsprekend dat iedereen per definitie gelukkig is met hun kind. Ik overigens wel hoor! @Denice, ik wil je heel veel sterkte wensen met zoveel verdriet..
Ik heb de uitzending nu net ook gezien en vind er eigenlijk helemaal niks raars aan. Denk dat de meeste vrouwen tegenwoordig gewoon te veel willen! Een super (fulltime) baan, een superman, een superhuis (met een super hypotheek), 1 of meerdere superkinderen en dan zijn zij die supermoeder die alles in balans houdt...... Is voor de meesten niet in de wieg gelegd. Moest ik wennen aan het moederschap? Zeer zeker! Moest ook erg wennen aan het 'maar' drie dagen werken (had t liefst 4 dagen willen werken maar mijn vriend heeft dit uit mijn hoofd gepraat...blij toe ook nu) en had echt het idee dat ik niet meer 'vol' werd gezien. Maar net zoals al het nieuwe in je leven is ook het moederschap iets waar je aan moet en mag wennen. Wat tijd nodig heeft, wat je over je heen moet laten komen. De ene vrouw doet dit makkelijker dan de andere. Ik hoor echter niemand iets zeggen over spijt....al kan ik me zelfs dat wel enigzins voorstellen...Al is 'spijt hebben' dan denk ik te overdreven geformuleerd. Onze dochter is echt een leuk kind, we hebben het met z'n drietjes erg gezellig. Ik neig nu echter naar 2 kinderen (als het ons gegund is) .. vriend neigt meer naar het bij 1 houden. Soms ben ik dan ook wel bang dat we toch voor die tweede gaan en dat het dan echt niet leuk is! Dan kan ik me voorstellen dat je denkt: "Had ik het er toch maar 1 gelaten....." Oh ja mensen die hun kinderen verwaarlozen / mishandelen zijn geen mensen die spijt hebben van hun keuze maar zijn ziekelijk gestoord! x
@ Denice: Gecondoleerd en heel veel sterkte met dit verlies. Ik hoop dat je ook hier een klein beetje steun kunt vinden!
Sowieso is de titel niet goed gekozen. Het lijkt namelijk net alsof het hier gaat om moeders die niet van hun kind houden of hun kind zelfs zouden willen inruilen. En dat is denk ik (bij de moeders waar het in dit item over ging) niet het geval. Ik geloof niet dat ze niet van hun kind houden of dat ze hun kind zouden willen inruilen. Misschien was "spijt van het moederschap" beter gekozen geweest. Ik vind het wel goed dat er openheid wordt gegeven aan het feit dat het niet alleen maar roze wolk, zingende engeltjes en rozengeur is om moeder te zijn. En ja: natuurlijk weet je dat ook wel vantevoren. Maar ik denk dat het beeld dat je vooraf hebt toch nooit helemaal klopt. Hoe kan dat ook? Het is één van de grootste (misschien wel DE grootste) veranderingen in je leven!
Hoewel het echt vreselijk en afschuwelijk is je kind te verliezen, denk ik niet dat het eerlijk is om dit thema af te doen met de opmerking 'ben blij dat je je kind nog hebt'. Het ligt vaak heel wat dieper, het zijn gewoon emotionele problemen van de moeder. En daarnaast denk ik ook niet dat ze met 'spijt van je kind' bedoelen dat de moeder het kind liever niet had gehad. Denk dat ze meer bedoelen dat het plaatje wat die moeders hadden in de realiteit tegen blijkt te vallen. Maar ik begrijp je gevoelens wel hoor, natuurlijk. Alles is relatief, het is maar net vanaf welk perspectief je het bekijkt. Wij zijn halverwege de vorige zwangerschap (na 4 maanden) ons zoontje verloren, en als ik andere vrouwen dan hoorde klagen over hun buik dacht ik ook wel eens ben blij dat je hem nog hebt. Maarja, ook dat is niet helemaal eerlijk. Dat ik iets rots heb meegemaakt wil niet zeggen dat alle andere vrouwen dan maar niet meer mogen klagen over hun problemen.
Ja, precies! Hoe kan je je 100% voorbereiden op hoe het gaat worden? Je leest vanalles, je leert steeds meer, je kijkt om je heen... maar toch! Een vriendin van mij verzuchtte twee maanden na de bevalling dat ze onbewust toch rekening gehouden had met weekend... zeg maar, 5 dagen zorgen en dan één of twee dagen voor jezelf. Ze had er nooit serieus bij stilgestaan dat het elke dag is. dat wist ze natuurlijk wel, maar ze had er niet bij stil gestaan. Het lijkt me echt heel lastig om je routine om te gooien voor een kindje, je weet dat het moet, maar hoe het voelt....? Volgens mij is het net als bij een relatie, je bent er dankbaar voor, je bent blij met je man/vriend, je zou niet zonder willen... maar er zijn momenten dat je even twijfelt, dat je even zonder zou willen en terug verlangt naar de tijd dat je single was. Al is het maar even. Ik kan me soms best geintimideerd voelen door de "supermammas" die hun kind alleen maar leuk vinden... maar begin me steeds meer te beseffen dat die waarschijnlijk gewoon hun twijfels niet delen.
Mooie vergelijking! Dat is denk ik helemaal waar! Het is nergens perfect, alleen houden veel mensen dat zorgvuldig verborgen voor de buitenwereld!
Ik wil even nog iets zeggen. Mensen die mishandelen of slaan doen dit vaak uit onmacht. Omdat ze een kind niet aankunnen en geen gedult hebben. Niet altijd omdat ze gestoord zijn zoals ik dat hier vaak lees. Mijn moeder heefd vroeger ook wel eens regelmatig verkeerd gehandelt, wilniet zeggen dat ze gestoord is. Sommige mensen denken meer aan te kunnen dan ze werkelijk kunnen, je weet nooit vantevoren of je een kind aankan.