Ik weet niet of mijn vraag op de juiste plek hier is hoor..... Ik moet het iig ff van me afschrijven, misschien is het herkenbaar voor andere? Ik heb een prachtige zoon van bijna een jaar. De eerste maanden waren zeer zwaar omdat hij meer huilde dan iets anders deed. Nu heb ik periodes dat ik enorm geniet. Het is een lief en erg vrolijk mannetje. Hij vraagt wel erg veel aandacht op dit moment. Eerst de 11 maanden sprong die slopend was en nu wil hij graag bij mij zijn, op me klimmen enzo. Zal vast ook wel de fase zijn. Hij is echt op ontdekkingstocht ( wil t liefst overal naar toe gedragen worden, wijst alles aan...die die die...) Als hij kruipt gaat hij natuurlijk aan alles zitten wat niet mag....dus kan ik heel de tijd achter hem aan. Vast ook wel herkenbaar... Ik ben momenteel erg moe....nu heb ik door ziekte al veel minder energie dan de meeste. Ik merk dat ik daarom ook veel minder kan hebben. Aan het eind van de dag ( eten koken en eten) ben ik helemaal op. Nou ja dat zal allemaal wel weer beter worden....alleen ondertussen zijn mijn eierstokken ook weer enorm aan t rammelen. We zeggen al een hele tijd dat we graag een 2de willen, een echt gezinnetje vormen. Benieuwd wat we voor 2de kindje krijgen, misschien wel een meisje? En ook erg leuk voor ons zoontje, een jongetje dat andere kindjes ook heel leuk vind. De buren hebben 2 kinderen ( 3de ongepland opkomst) en ik wordt af en toe al moe van die twee. Nu in de zomer zijn we allen veel buiten in de tuin en ik hoor de jongste van 2 heel de tijd huilen ( doet ze al vanaf dat ze 6 maanden is....) en de oudste van 4 commendeerd zijn zusje en luistert momenteel slecht naar zijn mama. Heel de dag door dus ruzie en een moeder die steeds "boos" moet worden. Dan denk ik....ik ben nu al zo moe...hoe moet ik 2 kindjes aankunnen. Leuk spelen met elkaar zodat je zelf ook meer tijd hebt ( als enig kind zal ik als moeder meer met kind moeten spelen?) maar dat is bij de buren ook niet. Dat is water en vuur.... Kan ik wel 2 kinderen aan....is mijn lijf en ik tr zwak? Je weet ook niet hoe een 2de kindje gaat zijn, misschien wel een makkelijk kindje misschien wel zoals bij de buren een giga aandachtvragend kind. Het idee dat we genoodzaakt zijn om het bij 1 te houden maakt me ook erg verdrietig...dat wil ik eigenlijk niet. Maar ik ben ook zo bang dat ik spijt ga krijgen van een 2de omdat het te zwaar is?! Vooral de eerste maanden zie ik als een berg tegenop... Wie herkent die twijfel? Is er wel voor gegaan...viel het erg tegen of misschien juist mee. Ik weet dat mijn zoontje pas 1 jaar is en ik ben pas 32 maar als we voor een 2de gaan willen we ook niet te veel leeftijdsverschil. We hebben nog ff maar ik ssta met die twijfel en gepieker dus al elke dag op en ga er mee naar bed.... stom waarschijnlijk
Ik herken het .. Heb het zelf ook heel erg (gehad). Soms vraag ik mezelf nog af of ik het allemaal wel aankan, mijn vriend is voor zijn werk vaak 2 of 3 avonden en nachten weg dus dan moet ik echt alleen voor 2 kinderen zorgen. Uiteindelijk hebben we besloten om er voor te gaan omdat we geen groot leeftijdverschil wilde hebben. Dit keer hadden we het geluk dat het gelijk raak was dus ze zullen 17 maanden schelen. Mijn dochter is even oud als jouw zoontje maar vindt deze zwangerschap wel pittiger. Ze is nu in een fase dat mama als speeltoestel wordt gebruikt en ze alleen maar wil lopen, lopen, lopen. In de avonden ben ik dus helemaal afgepeigerd en neemt mijn vriend (als hij thuis is) de zorg voor haar over. Ik denk als je hier de zoekfunctie gebruikt, je meerdere topics kunt vinden en dus ook reacties van andere mama's. Iedereen om me heen zegt; het zal de eerste tijd erg druk zijn om een baby & dreumes te hebben maar daarna hebben ze erg veel aan elkaar. Dat knoop ik dus goed in mijn oren . Succes met de keus maken!
Hier ook een kleintje van 11 maanden en ook de grote twijfel over een tweede (dus de stap ook nog niet genomen). En dan ben ik gezond, voor zover ik weet. Maar vind het ook doodvermoeiend soms! Het is natuurlijk wel een lastige leeftijd nu. Ze willen alles ontdekken, maar dat sommige dingen niet mogen, begrijpen ze nog niet. Tenminste onze kleine meid niet. En we hebben het zo goed geregeld nu met opvang enzo. Eentje neem je ook gemakkelijker ergens mee heen en daar willen mensen ook wel op passen. Twee is dan weer een stuk drukker. Maar nu wordt ze bijna 1. En ik wil er toch niet heel veel tussen laten zitten, als er een tweede komt. En hoe lang duurt het voordat ik zwanger wordt? De vorige keer ook ruim een jaar. Ik vind het ook zo sneu voor haar, als ze alleen blijft. Onze buren hebben 3 kindjes en nu in de zomer spelen ze vaak samen buiten. En de moeder moet dan ook steeds als politieagent spelen. Maar ze hebben ook zoveel lol samen. En dan zie ik ons meisje alleen in de tuin zitten. Tuurlijk kan ze straks als ze wat groter is met de buurkindjes spelen en heeft ze neefjes en nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes. Maar dat is toch anders. Een broertje of zusje is er altijd. Dus veel redenen om er wel aan te beginnen alleen ben ik zo bang dat alles weer overhoop wordt gegooid. Eerst maar eens met mijn man over hebben. Want bij ons is dus nog niet eens echt ter sprake gekomen (wel van ooit, maar niet van wanneer). Dus ja, ik kan je niet echt helpen, maar ik begrijp je gevoel heel goed!
Wel fijn iig dat ik niet de enige ben die er over twijfelt! En dus ook goed om te lezen dat het een moeilijke leeftijd nu is. Idd ik ben ook klimrek haha...... LT20 jij dus al zwanger en ze zullen echt maar weinig schelen...pittig lijkt me ook. Maar je hebt de knoop iig doorgehakt en hopelijk valt t mee straks!
Het klinkt erg herkenbaar - die twijfels. Bij mij is de wens sterker dan de twijfel geworden naar verloop van tijd. Met 11 maanden is het best vroeg, niemand zegt toch dat je al voor een tweede moet gaan? Mijn kindje is bijna anderhalf, en ik vind het nu nogsteeds vrji vroeg. Mocht het onverwacht al raak zijn, dan schelen ze 2 jaar en 1 maand, dan heb je een peuterpuber en een baby. Bij ons was de wens er al een tijdje bij mijn man - en hadden we mede om mijn werk en mijn gezondheid (randje oververmoeid en wat te licht) reden om toch rustig aan te doen. Ik vind een dreumes trouwens een stuk makkelijker dan een grote baby. Maar een peuter kan misschien wel weer moeilijker zijn, ligt ook aan het kind. Mijn meisje lijkt tot nu toe erg makkelijk en vrolijk, het is meer als ik naar kinderen van sommigen van mijn vrienden kijk dat ik !!! denk en acuut twijfels krijg of ik dat wel wil. Maar van je eigen kinderen kan je de moeilijkere dingen (peuterfase misschien, ziek zijn, huilen) makkelijker hebben dan van andermans kinderen (ik althans wel ).
Mijn zoontje is nu ruim 13maanden.. Ik vond het in het begin ook zwaar en wist mezelf er ook echt soms geen raad mee.. Maar nu denk ik, het is allemaal goed gekomen! Ik heb er dan ook geen moment over na hoeven te denken.. Ben heel erg blij dat ik nu weer zwanger mag zijn van een tweede! Voor iedereen is het anders natuurlijk, denk er goed over na.. Ga ervoor als je volledig achter staat! Succes..
uhhh ik zou zeggen wil je geen ruzieende kinderen.... plan ze dan wat verder uit elkaar..... hier is t samen spelen... maar helaas hoort daar ook ruzie maken bij.... Een tweede zwangerschap is (vaak) pittiger... je kunt niet rusten wanneer dat nodig is....je moet toch meer tillen (je kindje) en op het einde krijg je ook vaak wat meer harde buiken etc..... het klinkt heel drama nu... hahaha zo bedoel ik het niet hoor... maar als je het nu soms al zwaar vind... zou ik toch nog echt even wachten..... Aan de andere kant... het zijn allemaal perioden.. en het gaat voorbij... Succes met het maken van je keuze... en ik vind het prachtig hoor 3 kindjes... al hebben ze nu alle 3 waterpokken.. en tja.. dan is het ff minder..
ja we hebben nog geen haast natuurlijk. Als ik idd in oktober zwanger zou worden schelen ze 2 jaar. Dus wil zo ie zo tot die tijd wachten. Het is alleen dat ik nu al zo in mijn hoofd zit te twijfelen vandaar.... Misschien idd het ff laten rusten en in oktober ofzo weer eens kijken hoe het dan gaat. Dan is mijn zoon ook alweer 15 maanden....en weer wat zelfstandiger..?
Ow en meer leeftijdsverschil is toch meer ruzie zelfs? Ik scheel 4 jaar met mijn broertje en we hebben nooit iets aan elkaar gehad...altijd slaande ruzie... Zoveel leeftijdsverschil wil ik dus als t ff kan niet
hier schelen de oudste 2 jaar (en 3 dagen).... en ze willen dus vaak met hetzelfde spelen..... samen spelen, maar ook ruzie dus... Vergeet niet dat als je dan net bevallen bent... je oudste net in een moeilijke fase zit... ik heb hier vaak zat halverwege op de trap gestaan met baby op mn arm... en puber peuter.. die niet naar boven en niet naar beneden wilde... ... kindjes dicht op elkaar is (denk ik) zwaarder als wat verder uit elkaar... het begin zijn gewoon even tropenjaren... ... maar komt later wel weer goed.. hoop ik
nogmaals... ik vind het prachtig hoor... maar als je vraagt of het zwaar is... ja soms wel... ligt misschien ook wel aan karakters hoor... hier waren ze ook snel ondernemend...
@ ts: bij onze 1e zijn we 9 rondes bezig geweest dus we gingen nu ook van minimaal 6 uit. Waren dan ook erg verbaasd/ verrast dat het gelijk raak was. Ik denk dat je er zelf nu ook vanuit gaat dat het weer lang duurt? Stel je begint nu en het duurt 12 maanden (zoals bij je 1e) dan is hij al 2 jaar, dus bijna 3 als uk2 wordt geboren.. Maar als je teveel twijfelt dan kun je het mss beter even laten rusten en met je man over praten. Hij heeft er weer een andere kijk op en mss wel bepaalde argumenten waardoor je minder gaat twijfelen.
Mijn oudste was 1,5 toen ik weer zwanger werd van de tweede. Ze zijn nu 3,5 en bijna 6 en ze gaan nu pas echt leuk samen spelen, dat moest echt groeien, ze kunnen nu steeds langer samen spelen zonder ruzie te maken. En als ze samen spelen is dat zoooooo leuk om te zien. Maar ja soms dus ook wel mot, maar dat weegt niet op tegen al het leuke van een tweede erbij. En dat het vermoeiender is vindt ik niet echt. Tijdens de zwangerschap moet je gewoon rusten als je kindje ook slaapt en iets minder eisen stellen aan je dagelijkse bezigheden. Het is meer dat je je aandacht moet verdelen, dat is wel eens lastig. Succes met je keuze!
Wooooooooooow wat herkenbaar allemaal, ik zou het geschreven kunnen hebben! (heb alleen jouw eerste reactie gelezen, de rest wat volgt nog niet) Mja wat zal ik er van zeggen, ik twijfel ook nog steeds, maar we willen er toch ook voor gaan! Ik heb zoiets van, druk en zwaar zal het misschien wel zijn, maar als we langer wachten zitten we nog langer in de zware (tropen) jaren... haha. Heel veel succes met wat jullie beslissen..
Hier hebben we net ons tweede kindje, Julie is vorige week 2 jaar geworden. Juul is een pittig tiepje, altijd geweest. Hoe graag ik ook een tweede kindje wilde, ik heb zeker ook m'n momenten gehad dat ik dacht owww help, hoe ga ik dat straks doen? Ik vond de zwangerschap van de tweede behoorlijk wat zwaarder dan die van de eerste, maar dat kwam ook gewoon door "pech" (PUPPP gehad (gruwelijke jeuk) en hoge bloeddruk, geeindigd in pre-eclampsie). Ook vond ik de fase rond 1,5 jaar van Julie best heftig. Er ging al zo veel in dat koppie om, maar ze kon nog niet alles uiten en raakte gefrustreerd. Tegen het einde van de zwangerschap raakte Juul in rustiger vaarwater. Ze ging steeds beter praten en kon dus ook beter duidelijk maken wat ze bedoelde en wilde. Toen Elin geboren was, is Julie ongeveer 4 dagen van slag geweest (niks willen, dreinen en drammen, helemaal geobsedeerd zijn door de baby, gelukkig alleen maar lief bedoeld maar wel wat overenthousiast ). Daarna gign het met de dag beter, na een week of 2 gaat het super. Nu heb ik wel het geluk dat Elin een makkelijke baby is. We betrekken Julie ook erg bij de verzorging van Elin, dat vindt ze prachtig, ze straalt dan van trots . Een babypop waarbij Julie de verzorging nadoet (pampertje, badje) doet ook wonderen. Ik moet ook wel zeggen dat wij zelf heel rustig staan in het hebben van 2 jonge kinderen. Dat lijkt ook op Julie over te slaan. Tuurlijk is ze ook wel eens lastig, ongeduldig, dreinerig enz enz, maarja, dat hoort er nou eenmaal bij, en dat had ze ook zonder de baby erbij. Tot nu toe valt het ons dus heel erg mee allemaal, maar misschien wil je me over een jaar nog een keer spreken als ik een lastige dreumes en een puberende peuter heb haha ! TS, je twijfels zijn begrijpelijk, zeker omdat je zelf ook nog eens ziek bent. Alleen jullie kunnen beslissen of je nu wel of niet aan een tweede kindje toe bent... Maar rammelende eierstokken zijn nou eenmaal moeilijk te weerstaan . Succes met beslissen!
Erg afwisselende reacties allemaal. Ik denk dat het heel erg persoonsgebonden is, en dat het er ook mee te maken heeft hoe je eerste kind is. Mijn zoontje is nu 7,5 maand, en ben inmiddels 8 weken zwanger van onze tweede. Hier hebben we bewust voor gekozen, omdat ik zelf heel weinig scheel met m'n broertje en dat altijd leuk was, en omdat ik liever nu 'de tropenjaren" heb maar daarna er wel klaar mee ben (dan komt er wel weer een nieuwe fase, maar dat is voor latere zorg ). Het scheelt ook wel dat mijn zoontje een super makkelijk kind is. Huilt bijna niet, slaapt het klokje rond, altijd lachen en schik. Nu heb ik niet de illusie dat een tweede net zo zal zijn, maar i.c.m mijn zoontje moet het helemaal goed komen. Ook doe ik een stapje terug met werken (van 2 dagen naar 1 dag in de week), zodat ik er voor 100% ben voor de kids. En niet te vergeten; je mag ook het 1 en ander van je partner verwachten. Want als jij straks kleintje2 loopt te voeden, dan moet er toch iemand zijn voor je eerste. En dat kun je best afwisselen met elkaar. Nu zal dat overdag wel druk zijn in je eentje, maar goed.. we wisten waar we aan begonnen . Ik hoop dat je eruit komt! En natuurlijk
Geen ervaringsdeskundige van hoe zwaar een 2e kindje is/kan zijn, maar wel een ervaringsdeskundige op het gebied van de keuze voor 1 kindje, mede door energie-/vermoeidheidsproblemen van mij... Ik heb al jaren weinig energie en door de zware zwangerschap (extreem vermoeid gedurende alle 41 weken) en de moeilijke start na de geboorte (veel bloed verloren dus NOG minder energie en gewoon moeite met wennen aan het leven als ouders), waren we al snel overtuigd dat we het waarschijnlijk beter bij 1 kind konden houden. Voor mijn gezondheid zonder twijfel de beste keuze en ook allerlei andere factoren spelen een kleine rol (financien, ruimte in huis, dat soort dingen), maar voornaamste is toch ikzelf. Soms vind ik het wel moeilijk en twijfel ik of het wel eerlijk is tegenover Sil, maar ik weet nu al zeker dat het voor hem niet gunstig zou zijn als er een kindje bij zou komen. Zo moe als ik nu vaak al ben, dat gaat niet beter worden dan. Als wij ooit nog anders gaan besluiten (denk 't niet), dan toch echt pas als Sil op school zit, zodat hij groot genoeg is om alles te begrijpen, maar ook dat hij minder zorg nodig heeft dan nu. Of kindjes het met elkaar zullen kunnen vinden, weet je toch niet en hangt m.i. ook helemaal niet samen met leeftijdsverschil. Mijn broer en ik schelen nog geen 2 jaar, maar hebben het ook nooit met elkaar kunnen vinden. Anderzijds ken ik een gezin waarin de dochters ruim 7 jaar schelen en die moeten elkaar ook helemaal niet. Dat zegt dus echt niets. Succes met je beslissing. Het is en blijft super-moeilijk om een gevoelskwestie met je verstand te benaderen (en eigenlijk kan dat gewoon niet zo goed).
Hier ook de twijfel. Wil er liefst ook niet te veel tijd tussen, maar dan gaat het wel heel druk worden (werk momenteel fulltime en heb de mogelijkheid op m'n werk niet om minder te gaan...). Maar ze zitten dan nog samen in de pampers en worden samen groot. Dat zijn zo de dingen die ik dan wel weer als positief beschouw. Maar ik dip er dus ook op los
heel herkenbaar!! De wens voor ene kleintje groeit de laatste tijd meer. Echter ben ik er zelf nog niet aan toe. Heb een heftige tijd na mijn KS gehad en we hebben geen hulp dichtbij. Nu was het met een baby niet erg om de hele dag op bed te liggen en mijn man die laat thuis kwam of zelfs overver was. Maar met een baby en een dreumes lijkt me dat wel heel zwaar. Daarom zou het moois zijn als onze dochter 2 1/2 is al de volgende komt. Dan gaat ze ook naar de PSZ en dan heb ik ook 2 dagdelen alleen voor de baby. Maar aan de andere kant wanneer zal het raak zijn, we hebben vorige keer hulp gehad. Dus wanneer stop je dan. Nu doen we het eigenlijk op onze manier veilig. Mocht het dan toch zo zijn dat ik zwanger ben dan is het super en heerlijk onverwacht.
oeh... ik vind het ook best een moeilijke afweging... wel niet wel niet... vandaag kwam een collega met haar kleintje en ik was spontaan verliefd... ik dacht.. volgende cyclus gaan we ervoor.. (het ligt effies aan mij, manlief is er wel klaar voor). Toen kwam ik weer op de opvang, mijn enige dochter ophalen en binnen 5 minuten reed ik in mijn auto weg. een andere moeder was me toch druk om al haar kroos in de auto te krijgen.. ik dacht waah.. ik zie dit niet zitten.. dus pfff weet het na vandaag even niet meer. al kriebelt het wel steeds meer!!!.