Ik sluit me aan bij MvS. Hier ook een soortgelijke situatie. Op het moment hebben we besloten het bij een kindje te houden. Ik was tijdens mijn zwangerschap héél erg ziek. Eerste 3 maanden continu extreem misselijk, moest de hele dag op bed liggen. Zelfs een paar dagen in het ziekenhuis aan het infuus vanwege uitdroging. Rest van de zwangerschap ook altijd maar ziek, maagklachten en heel erg moe. op t einde ging t iets beter. Mijn dochter huilde best veel, was een slechte slaper. Maar ik vond het allemaal nog wel meevallen, omdat ik alles vergeleek met die verschrikkelijk hell van een zwangerschap. Ik genoot ook heel erg van haar en dat ik mezelf weer goed voelde. Maar uiteindelijk heeft het me waarschijnlijk wel zodanig uitgeput, mijn weerstand was erg laag, dat het ertoe heeft bijgedragen dat ik nu chronisch ziek ben geworden.. Toen mijn dochter ruim een jaar was, bleef ik na een buikgriep ziek. Heel erg ziek, altijd maar misselijk en verschrikkelijke maagpijn, dagelijks. Daardoor natuurlijk ook heel erg moe, weinig energie. Na maanden bleek dat het een prikkelbare darm is, maar dus wel een hele heftige! Ik loop er nu al bijna 1.5jr mee. Ik gebruik medicijnen voor de pijn en sinds een paar maanden heb ik eindelijk een (zeer extreem!) dieet gevonden dat echt werkt. Het is vreselijk, want ik kan héél héél veel niet meer eten en nog heb ik dagelijks last. Maar goed, als ik me er aan houd (en dat moet wel), kan ik goed met de resterende klachten leven. Maar een zwangerschap? Ik durf dat echt niet meer aan. Ik had al een overgevoelige maag natuurlijk tijdens de zwangerschap, maar dit er nog eens bij.. Het is voor mijzelf zeer zeer onverstandig. Tijdens mijn zwangerschap was ik al depressief, vooral de eerste eenzame verschrikkelijk maanden in bed, zag ik het dagelijks echt niet meer zitten. Ik heb wat afgejankt! Ik hield het eigenlijk niet meer vol, maar dankzij een aantal naasten die letterlijk voor mij moesten zorgen en me er doorheen sleepten, is het me toch gelukt om door te blijven zetten. Goed, wie weet hoe het in de toekomst zal zijn. Maar als mijn huidige klachten al zouden verminderen of zelfs verdwijnen, dan zou ik eigenlijk nog gek zijn, om mijn gezondheid nog een keer in de waagschaal te gooien... Toch heb ik het er heel erg lang erg moeilijk mee gehad. En nog wel hoor, maar het wordt langzaam minder. Eerst voor mezelf. Je moet een 'ideaalbeeld' bijstellen, ik wilde altijd graag 2 kindjes. Op een gegeven moment begon ik daar voor mijzelf wel wat overheen te komen. Maar vervolgens had ik t erg moeilijk dat mijn dochter 'alleen' zou blijven. Ik loop ook bij een psychotherapeut en met name met het laatste puntje, heeft ze me wel goed geholpen. Ik heb onlangs ook een boek gelezen over enig kinderen, geschreven door een Amerikaans kinderpsychologe. Het gaat over de vooroordelen die bestaan, maar vooral over de feiten rondom enigkinderen. Dat het eigenlijk helemaal niet zielig is. Enigskinderen zijn niet eenzaam, sociaal minder ontwikkeld of minder gelukkig. Ze scoren net zo goed op álle onderzochte punten (Amerikaanse wetenschappelijke onderzoeken onder duizenden en duizenden kinderen). Sterker nog, op een aantal punten doen ze het significant beter. Ze zijn gemiddeld iets intelligenter (onafhankelijk van het IQ van de ouders), zelfbewuster, mondiger en sneller van begrip dan kinderen uit grotere gezinnen. Bovendien is het krijgen van een tweede kind niet bepaald een garantie dat broer en zus (oid) het goed met elkaar zullen gaan vinden. Aan het hebben van een broer/zus komen vaak ook erg veel minder leuke kanten kijken. Denk aan jaloezie (die heel ver kan gaan), ruzies, maar daaruit voortkomend ook gevoelens van minderwaardigheid. Sowieso is de enige (goede) reden om een tweede (of volgend) kind te willen, dat je als ouders zelf nog graag een nieuw leven wil creeeren en koesteren. Niet dat dit dan gelijk al je gevoelens van tafel veegt, maar mij geeft het wel meer houvast om echt achter deze keuze te kunnen staan. Gelukkig voel ik op dit moment niet heel sterk die behoefte om nog een kindje te krijgen en op te voeden. Misschien ook wel door wat ik allemaal heb meegemaakt en dat ik het momenteel al druk genoeg vind met mijn klachten en een pittige peuter. Maar vooral het feit dat ik de keuze eigenlijk ook niet heb en dat mijn leven zo is beinvloed door al deze ellende. Dat vind ik erg moeilijk om te accepteren. Verder heb ik persoonlijk de ervaring dat ik altijd ruzie had met mijn broer (en nu nog zijn we geen maatjes), maar ik had en heb wel een goede band met mijn zusje. Ik ken dus beide kanten, het is mi gewoon een kwestie van geluk of het klikt of niet.
Hier twee kindjes met 18 maanden verschil. persoonlijk vind ik het nu meevallen, de eerste weken was het afzien maar dat is het met een niet-doorslapende baby altijd. Ik vind het een groot voordeel dat ze allebei nog slapen overdag. Overigens zijn ze nu al stapelgek op elkaar en ik hoop dat dat zo blijft. Het lijkt mij dus niks als de oudste straks op school zit, om dat weer een baby te hebben. Zit je weer in de luiers, weer vast aan slaaptijden etc. Maar goed, dat de oudste dan veel zelfstandiger is, is een voordeel.
Het leeftijdsverschil zegt volgens mij helemaal niks, we blijven allemaal mensen en met de een kun je beter op schieten dan met de ander, dat geld ook voor kinderen als het je broertje of zusje is. Mijn zoon scheelt 4 en half jaar met zijn zusje en het gaat erg goed, vind dit verschil ook erg leuk omdat hij nu echt grote broer is. Misschien dat met elkaar spelen niet echt leuk is later maar er is meer dan dat denk ik dan maar! Heel veel sterkte met het nemen van je beslissing en geniet van je zoon !
Ik vind het zwaar met 2 kindjes, zeker meer dan het dubbele van 1 kindje. Maar ik heb er nog nooit spijt van gehad dat we ervoor zijn gegaan, en dat we onze dochter hebben gekregen. Je hebt bijna geen moment rust (tuurlijk wel, tussen 20.30 en 7! dan slapen ze tegenwoordig allebei), maar het is zo leuk om ze samen te zien rennen en stoeien. Zelfs om te zien hoe m'n zoon zijn zusje commandeert bij het spelen, en hoe zij daarop reageert. Ik hoor van bijna iedereen dat het makkelijker wordt als ze naar school gaan. Ongelooflijk, maar over iets van 8 mnd is het al zover voor onze oudste. Maar de uitdrukking: het zijn tropenjaren met kleine kinderen, die snap ik inmiddels heel erg goed. Ik denk dat voor kinderen een klein leeftijdsverschil fijner is, maar het grootste deel van je leven ben je volwassene (als het goed is) en dan maakt het leeftijdsverschil geen reet meer uit. Mijn 13 jaar oudere zus is nu een van mijn beste vriendinnen. En tot slot: er zijn ook heel veel enig kinderen die een enorm leuke jeugd hebben, en opgroeien tot heel leuke mensen.
Hi, ik herken je verhaal wel een beetje. Er zijn allerlei voor's en tegen's die je ook in alle reacties kunt teruglezen. Wat ons over de streep heeft getrokken is dat we sneller uit de 'luiers/tropen' periode willen zijn. En we makkelijker met het hele gezin iets kunnen ondernemen. We zullen vast en zeker moeilijke momenten hebben maar ook weer ontzettend veel mooie momenten ( hopen we dan maar haha). Succes met je keuze! Het belangrijkst hierin is vind ik dat je de beslissing samen maakt!