Hoi dames.... Ik moet even mijn gevoel kwijt hoor. Heb een ontzettende lieve partner.... maar als ik huil en zeg dat het de hormonen zijn vind hij dat maar raar. Want je kan toch niet zomaar huilen. Vorige week is onze prachtige dochter Lana geboren. Helemaal op de roze wolk.... wat ben ik gelukkig met ons meisje. De eerste dagen voelde ik me ook echt geweldig. Toen begon het geneuzel met de borstvoeding. Daar heb ik mee moeten stoppen omdat het niet zo lekker ging. Daarna slecht nieuws dat er een kennis is overleden.... niet dat het zo dichtbij stond maar vind het toch wel vervelend en denk er toch wel over na. Vooral omdat het op een tragische wijze is gebeurd. En door de hormonen vind ik het ook zo ontzettend erg! En dan ook nog al dat bezoek wat steeds langs komt.... pffffffffff Vind het gezellig hoor.... maar ben weer blij als ze weg zijn. Iedereen die maar je baby moet vasthouden...... Vind dat eigenlijk niet zo fijn. Mijn zoontje die hyper word van al dat bezoek en al de cadeautjes. De gebroken nachten....... Ook al heb ik geluk dat Lana maar 1x per nacht komt. Ik ben ineens overbezorgd over de kinderen..... wil ze continue beschermen..... En dan dat ik niet vrolijk kan zijn momenteel........ Zijn dit de bekende kraamtranen? Gaat het snel weg? Heb wel al meerdere zwangerschappen gehad hoor. Maar ben eigenlijk een beetje vergeten hoe ik me daarna voelde. Word gewoon een beetje moe van alles.....
Ik heb maar 1 kind, maar vond het ook zo zwaar! Wel extra vervelend dat er nu iemand is overleden, sterkte daarmee. Ik kan je één ding adviseren: zorg voor wat ruimte voor jezelf en doe alleen datgene wat goed is voor jou en je kind. Bel gerust bezoek af en zeg gerust dat je niet wil dat de baby wordt vastgehouden als je dat niet wil. Er is nog tijd genoeg voor mensen om ooit langs te komen en het is belangrijk dat jij goed kunt herstellen. En natuurlijk van harte gefeliciteerd met Lana!! Sterkte de komende tijd. Je kunt het, hoor! Edit: o ja, bij mij werd het na 4 weken wat lichter, toen ik mijn daagdoek ging gebruiken
Heel herkenbaar hoor! De hormonen razen door je lijf he vergeet dat niet. Jammer alleen dat je man daar geen empathie voor kan opbrengen, de mijne gelukkig wel. Pak goed je rust en geef je grenzen aan qua bezoek e.d. Rustig aan meis!
Heel herkenbaar, het lijkt wel op mijn situatie. 3,5 week geleden bevallen van onze dochter, eerste kindje. De eerste 2 dagen viel ze veel af, bijna 10%. Omdat ze hard moest werken om voeding uit de borst te krijgen gestopt met borstvoeding. Ik was erg onzeker en moest wennen aan onze nieuwe situatie. 1,5 week na de bevalling overleed mijn tante (die ik goed kende) Ik heb wat gehuild, als iemand vroeg hoe het met me ging kwamen de tranen al. Mijn man snapte het soms niet. Onze kleine meid doet het harstikke goed en waarom in dan zo onzeker bleef en daardoor voelde ik me weer onbegrepen. maar we hebben het goed uitgepraat en afgelopen weekend zelf even tijd gemaakt voor ons 2 (lekker uit eten geweest) de laatste week gaat het ook een stuk beter met me, geniet steeds meer van ons gezinnetje!
tuurlijk meid, is allemaal heel logisch hoe je je voelt! Bijna iedereen heeft wel last van kraamtranen en dat wordt echt weer beter. En zo'n sterfgeval komt dan harder binnen. En ik zou zowiezo adviseren om te doen waar jij je prettig bij voelt! Ik vond teveel bezoek ook niet fijn en heb de eerste week aan niemand mijn baby afgegeven haha. En daarna ook maar mondjesmaat. Jammer dan als mensen dat niet zo leuk vinden. Je kunt ook met je man afspreken dat hij het bezoek na 45 min er vriendelijk doch dringend weer uit bonjourt. Ik vond overigens na een tijdje het juist heel gezellig als er visite kwam, als je eenmaal een beetje boven jan bent en je man weer aan het werk is het juist welkome afleiding misschien. succes!
Heel herkenbaar hoor! Hormonaal ben je echt nog niet 'de oude', dus hormonen hebben echt nog zeker invloed op je stemming. En als er dan ook nog iemand overlijd die je kende, dan hakt dat er ook nog even extra in natuurlijk. Wat bij mij werkte was echt even tijd voor mezelf in bouwen waarin ik iets voor mezelf kon doen; even een boek lezen, even een tv-serie kijken, of gewoon even met m'n zus bellen, even lekker in bad (alleen!) ofzo. Soms had ik er van te voren niet zoveel zin in of behoefte aan, maar door het tóch even een half uurtje of uurtje te doen, kon ik echt even ontspannen en er daarna weer tegenaan. Ik denk dat het hormonale aspect ook best lastig te begrijpen is voor mannen. Ik ben nu zelf zwanger en heb ook echt soms een of twee dagen even een hele hormonale bui waarin dingen er echt in hakken. Niet alleen zielige dingen, ook hele gewone dingen Dan begin ik gewoon te huilen om iets heel sufs. Heel lastig onder woorden te brengen wáárom ik dan eigenlijk zo emotioneel ben, voor mij is het al lastig te begrijpen, maar voor mijn man dus al helemaal.
Oh heel herkenbaar! De eerste 2 weken zat ik elke dag wel te huilen, van ellende (ook door gedoe met de borstvoeding of door slaaptekort) of ineens van puur geluk. Heb ik nog steeds trouwens al is het nu een stuk minder en kan ik er ook gewoon weer mee stoppen in plaats van dat het maar blijft stromen En de kraamvisite vond ik ook dodelijk vermoeiend. Heb nu ook echt zoiets van het is klaar. Ookal is hij pas 3 weken, echt erg eigenlijk... Maar je moet toch elke keer weer vrolijk doen, gezellig met iedereen kletsen, zorgen dat je eten en drinken in huis hebt voor de gasten.. En dat iedereen je kindje wil vasthouden, verschrikkelijk.. Ik doe het ook niet hoor! Ik hou hem lekker zelf vast als ik bezoek heb. Sommige mensen mogen hem best vasthouden maar die zoek ik dan wel zelf uit. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt hoor! Als je een dag (of een week!) geen bezoek wilt moet je dat gewoon kunnen zeggen. Iedereen die al een kind heeft zal je begrijpen en iedereen die het niet begrijpt, das mooi hun eigen probleem Lekker genieten van je roze wolk hoor!!