Inderdaad, mijn moeder heeft 3 meiden. Nou denk maar niet dat ze ooit heeft kunnen shoppen met mijn zus. Dat was net een jongetje die deed veel liever aan jongens dingen en kleedde zich ook wat stoerder. Die roze kleding heeft nog geen 2 jaar geduurd, zodra ze een mening kreeg was het over. Daarentegen is mijn neefje (op en top jongen hoor) heel lief voor mijn tante, en is hij nu 19 en gaan ze nog steeds samen naar NY en Rome enzo. Het heeft meer met het karakter van je kind te maken dan met het geslacht. Ik vind geslachtsbepaling iets wat je zelf moet weten, maar als je weet dat je teleurgesteld erdoor kan zijn vind ik het een beetje stom. Je kindje is al sinds het begin een jongetje of meisje.
Wat bij betreft moet TS helemaal niets . En volgens mij zit ze ook in de genietstand, alleen ook een soort rouwproces om iets wat nooit zal zijn. Ik snap dat heel erg goed en je mag dan ook verdrietig zijn. Volgens mij is het dus ook geen verdriet om dit kindje dat een jongen is, maar een verdriet om een droom die nooit waar wordt ... Subtiel maar wel essentieel verschil! Ik moet zeggen dat ik de reacties heel erg mee vind vallen, ik merk dat er toch vaak moraalridders te paard gaan met dit soort zaken. Dit soort gevoelens zijn heel normaal en zouden gewoon bespreekbaar moeten zijn. Zeker zolang er geen sprake is van praktijken zoals het aborteren van meisjes (China, India) of het ombrengen van de eerstgeboren als het een meisje is (in ieder geval voorheen bij de Yanömamö - Zuid Amerika). Dus kan altijd erger ... Wat betreft 'schoondochter is niet hetzelfde als dochter'. Pas daar wél mee op, het kan een zichzelf waarmakende voorspelling worden. Waarom zou je niet ook zo kunnen genieten met je schoondochter? En waarom niet ook zo met je zoon. Ik merk aan mijn schoonmoeder dat ze deze gedachten ook heeft en zich daar dus ook naar gedraagt en dat terwijl mijn man en ik ook best wel openstaan voor wat meer 'input'. Maar ik heb haar bijna letterlijk horen zeggen dat mijn moeder hoger in de pikorde staat ... *zucht* ... Ik vond het ook wel pijnlijk toen mijn s-moeder bij dochter heel blij was dat de derde (weer) een meid was, want daar heb je toch meer gevoel bij ... zo ... dat is lekker voor je zoon ... Wij hebben een dochter en twee zoons en ze zijn vooral alledrie heel anders. Ik zag mezelf als een jongensmama (4 knullen), dus toen de eerste een meisje bleek, moest ik wel even schakelen. Nu zwanger van de vierde en voor M hoop ik op een zusje. Toen S een jongen bleek te zijn, moest ze heel hard huilen omdat ze een zusje wilde (ik heb toch al een broertje). Daar is nu niets meer van te merken: zo liefdevol voor haar kleine lieve broertje(s). Voor mij persoonlijk maakt het niets uit, al zou ik het (lekker oppervlakkig) wel heel leuk vinden om M's leuke kleren nog een keer te kunnen hergebruiken
Ik persoonlijk vind het een beetje oneerlijk tegenover het kindje. Ik ben zelf ook bang voor bepaalde gevoelens, en daarom twijfel ik of ik überhaupt het geslacht wel wil weten.
Ik snap je ook hoor, hier al een zoon maar hoop stiekem dat deze een meisje is. Mag niet, hoort niet, maar voelt wel zo..
Maar ik denk dus dat je het los moet zien van het kindje: het is gericht op irrationeel 'droombeeld' van iets wat er helemaal niet is. Het kindje is inderdaad gewoon wat het is, al vanaf het moment dat het 'mannelijke' of 'vrouwelijke' zaadje de zwemwedstrijd heeft gewonnen. En ik denk dat de mama's hier allemaal ook heel erg blij zijn met en houden van het kindje dat in hun buik groeit. Maar goed, misschien gewoon verschil van ernaar kijken. Ik zie de teleurstelling dus niet als een aanval op het kindje: staat er mijns inziens los van.
Je moet het zo zien: je staat in een winkel met baby's. Je mag kiezen. Wat kies je? Iedereen heeft toch wel een (lichte) voorkeur? Zo lang je geen afkeur hebt voor het andere geslacht!! Je wilt een baby, als het maar gezond is. Dat zal iedereen beamen. Anders 'neem' je niet nog een derde, als je niet met het feit kunt leven als het weer een jongen is.
Oh Skatje dat lijkt me verschrikkelijk. Ik zou ze allemaal meenemen, omdat ik het zielig vind om een keuze 'tegen een baby' te maken
Ik snap je helemaal hoor meid. Ik zou ook heel graag een dochter willen. Ik heb toch een hele andere band met mijn moeder dan dat mijn broertje heeft. En mijn schoonmoeder heeft een hele andere band met mijn kind dan mijn eigen moeder. En ik zie dat ook om me heen. Natuurlijk is een dochter hebben niet verzekerd zijn van dat die band even goed is maar toch heb ik wel een diepe meisjes wens. Ik hoopte ook eerlijk gezegd al dat mijn eerste een meisje was. Dan was er minder druk op mijn tweede kind gekomen, welk geslacht het was. Ik snap in ieder geval je gevoel heel goed. Drie jongens krijgen is super, alleen had je graag ook een dochter gehad..voor de echte meisjesdingen. Ik had het je graag gegund meid, maar we kunnen het nou eenmaal niet beinvloeden he..
Ik kan je ergens wel begijpen hoor!! Wij willen binnen 17 maanden ook voor een 2e en laatste wondertje gaan en ja mijn ventje en ik hopen ook een klein beetje op een meid dan maar dat is 1 kans op 2 natuurlijk en denk da ik het ook wel een beetje erg zou vinden om opnieuw alleen maar jongskleren te moeten kopen. Maar dat is iets wat we niet in de hand hebben spijtig genoeg! Ik hoop dat je die gevoelens een plaats kan geven en praat er zeker over met mensen sommige zullen het begijpen en andere weer niet . Succes en geniet nog van je zwangerschap
Ondanks dat ik in de MMM heb gezeten en me gezegend voel met het feit dat ik straks twee zoontjes heb, heb ik het hier ook wel eventjes moeilijk gehad met het feit dat ik nooit een dochtertje zal hebben. Overigens ben ik inmiddels al wel aan het idee gewend een jongetjesmama te zijn. En kijk ik enorm uit naar ons tweede zoontje. Weet ook niet waar dat gemis van een dochtertje nou vandaan kwam eigenlijk. Mijn beide zusjes hebben ook elk twee zoontjes. In de rest van mijn familie ook alleen maar jongetjes. Alleen mijn schoonzus heeft een dochtertje en een zoontje, dus Aiden heeft welgeteld 1 nichtje. Hier in de straat wonen alleen maar jongetjes. De vrienden van mijn jongste zusje hebben alleen maar zoontjes, dus op verjaardagen daar is echt een compleet elftal aan jochies te vinden. Misschien dat daardoor ikzelf in mijn gedachten het hebben van een dochtertje zo bijzonder maak? Ik heb geen idee. Of de gedachte dat je met een dochter lekker kunt tutten en frobelen met haar haar en kleding. Of mee kunt winkelen (maar dat kun je met een zoontje ook). In elk geval is Aiden echt een knuffelkont en hangt hij erg aan zijn mama . Zal mij benieuwen of zijn broertje net zo is.
Ik snap de reactie wel, heb het zelf ook wel lichtelijk gehad. En je mag teleurgesteld zijn en je moet hier ook over praten. Dat het taboe is maakt er slechts de buitenwereld van. Je moet gelukkig zijn met wat je krijgt maar je mag toch wel een teleurstelling verwerken? Hier zwanger van een derde jongen en nu echt spuer blij en gelukkig met een derde op komst! De wereld om me heen reageert veel met ; nu hopen op een meisje want daar is de band toch anders mee! Hoezo dat?? Het ligt aan je opvoeding en aan de ontwikkeling van je kinderen hoe je met elkaar omgaat! Ik ken genoeg mensen met alleen maar jongens in het gezin die echt een super band hebben met schoondochters en kleinkinderen! Geniet lekker van dat wondertje in je buik!
Ik herken het niet, maar snap wel dat je je wat teleurgesteld voelt dat je nooit zult weten hoe het is om een meisje te krijgen. Ik herken dat gevoel wel. Ik was super blij dat mijn 2de ook een jongetje was, maar was net zo blij geweest als het een meisje was geweest. Maar ik moet wel zeggen dat ik me soms wel afvraag hoe het is om een meisje te hebben, jurkjes te kopen etc. Geen auto's maar poppen enzo. Ik ben zelf meer een type 'jongen' omdat ik niet zo van het getut ben, en vind auto's en dat soort speelgoed leuker, misschien dat ik daarom die 'teleurstelling' niet had.
Ik werd me er pas van bewust dat ik toch wel heel graag nog een meisje zou willen toen de echoscopiste zei te neigen naar een meisje met de termijnecho. Ik heb al twee jongens en tot die echo had het me eigenlijk niks uitgemaakt. Bij het NUB topic zei de expert dat ze een jongen dacht. Toen kwamen daar de gevoelens van teleurstelling toch wel boven ja. Ik snap ts absoluut! Ik zal uiteindelijk na de bevalling net zo veel van een jongetje als een meisje houden maar voor nu voelt het even wat zuur. Met 16 weken doen we een geslachtsbepalende echo en weten we het zeker.
Bekend hoor, hoewel wij ook natuurlijk blij zouden zijn geweest met een derde dochtertje sprongen we nog net geen gat in de lucht toen we op de geslachtsecho een piemeltje zagen nu voelt het ook echt 'af'. Hoe leuk een eigen k3 ook geweest zou zijn. Tja, we kunnen er niets aan veranderen en zoals je zelf al zegt je gaat nu gewoon genieten van je drie zoons! Maar je bent echt niet de enige die een lichte voorkeur heeft qua geslacht hoor, er rust alleen een taboe op
Ik kan het me heel goed voorstellen. En ik denk dat je je over die gevoelens ook helemaal niet schuldig moet voelen. Dat je het gevoel hebt dat je een dochter 'verloren' bent, staat los van het blij zijn met een nieuw zoontje. Denkt dat je het zo ook moet zien, dat die gevoelens van blijheid en verdriet best naast elkaar kunnen en mogen bestaan. En ik zou je adviseren om er wel met iemand over te praten. Al is het maar je huisarts, of een psycholoog. Het opkroppen is meestal niet goed. En het kan erg helpen om over zulke dingen te praten. Het is toch een soort van rouwproces, ook al klinkt dat heel zwaar.
Toen op OP las en naar beneden scrolde zat ik al te wachten op deze -toch wel standaard- reactie zucht... Ze mag dat toch vinden, waarom mag je daar niet over praten... Overigens : Jongens zijn inderdaad fantastisch! Geniet van je zwangerschap en dat er straks een gezond kindje ter wereld mag komen. Kan me het gevoel voorstellen maar bedenk ook dat het praktische kanten heeft naast het feit dat jongens altijd liever zijn voor mama
Ik kan me dat wel voorstellen hoor.. Het is niet dat je niet blij bent met het feit dat je nog een zoontje krijgt, maar je moet een soort van ideaalbeeld loslaten. Meer zo dat de toekomst er iets anders uit gaat zien als wat je als ideaal in je hoofd had van tevoren. Het lijkt mij ook geweldig om allebei mee te maken, het is toch een andere ervaring om een zoon of een dochter te krijgen. Nu weet jij zeker dat je de ene kant nooit gaat meemaken, en dat is iets wat je moet verwerken. Ik zou jezelf daar gewoon wat tijd voor gunnen en ondertussen niet vergeten hoe gezegend je bent met wat je al hebt/krijgt. Maar geef die gevoelens ook even de tijd en stop ze niet weg.
Ik heb dat zelfs gehad terwijl mijn eerste een meisje is. Zag mezelf al helemaal met 3 meiden aan de keukentafel zitten, was er echt een beetje stil van toen we een piemeltje zagen bij de 2e. Moet zeggen dat het bij de 3e iets minder hard binnen kwam, maar ook toen zag ik me nog met een meisjestoetje zitten maar ook aan deze baby-to-be zit een piemeltje. Ik mag helemaal niet zeuren, heb ten slotte een dochter, maar snap echt wel dat je dat gevoel had, en dat je heus niet minder blij met je 3e mannetje bent als i er zo is.