Een beetje verdriet om het idee geen dochter te krijgen

Ik snap het wel.
Hoewel ik in mijn omgeving weinig taboe merk.
Bij deze zwangerschap hadden we best gehoopt op een jongen en ja het was even slikken dat het weer een meid was. En nee, niemand in onze omgeving vond dat vreemd. Is dit meisje dan minder welkom? Helemaal niet. Natuurlijk weet je dat je 50/50 kans hebt en met al 3 meiden misschien nog wel meer, maar een bepaalde hoop mag je toch hebben.

 

En dat is helemaal niet erg !!! Je kunt nu eenmaal je gevoel niet helemaal sturen, want ook al zou jij nu weer een jongen krijgen, weet ik zeker dat je er blij mee bent, het is alleen dat je als moeder lekker wil tutten en het beste van beide werelden wilt hebben, persoonlijk vind ik dat heel normaal.

Het wordt heel wat anders wanneer je met een 2e (of 3e of 4e) jongetje niet blij zou zijn, maar dat is totaal niet aan de orde.

 

K heb alle mogelijk moeite gedaan om zwanger te raken en zelfs ik snap je gevoel wel hoor.
Zolang je je er maar overheen kunt zetten, 't zou natuurlijk geen obsessie mogen worden.

 

Blijkbaar is mijn reactie heel erg verkeerd gevallen. Een beetje jammer dat er niet verder is gelezen blijkbaar. Ik probeer het later nog duidelijker uit te leggen. Beetje jammer dat mijn woorden dan zo gebruikt worden. Terwijl ik ook zeg dat ik het begrijp. Er wordt nu vooral op mijn woorden gereageerd. Ik heb het verder uitgelegd en doe dit niet nog een keer.
Dit lijkt me niet de bedoeling van dit topic, en laten we daarom ook ontopic blijven. Nogmaals ts: geniet ervan en als ik mijn eerste bericht een beetje slecht heb verwoord dan mijn excuses.

 

Ik snap je helemaal! Ik heb een prachtige zoon. Veel te vroeg geboren en dus weet ik hoe ik in mijn handjes mag knijpen met een gezond kindje.
Nu ben ik in verwachting van nummer 2. Ik wil maar 2 kindjes en wilde net als jij heel graag een meisje.
Een zoontje had voor mijn zoon erg leuk geweest en dat het gezond is blijft het belangrijkste. Maar ook ik wist dat ik anders afscheid moest nemen van het ooit een dochter krijgen.
Het shoppen later. Haartjes vlechten. Roze kleertjes. Het is toch anders.
Ik blijk inderdaad in verwachting van een dochter en had ook blij geweest met een zoon.
Het is niet dat je niet van het andere geslacht zal houden, of minder zal houden.
Het is precies wat jij zegt: het afscheid nemen van een wens die je hebt.
Het is jammer dat je dat niet altijd mag uitspreken.

 

Ik vind jouw gevoel begrijpelijk en ik vind dat je dit ook mag uitspreken, zonder meteen afgebrand te worden. Het gevoel is heel menselijk. Net wat Zara zegt, de teleurstelling mag er zijn, zolang dit maar losstaat van het nieuwe jongetje in je buik. Het gaat inderdaad om het loslaten van jouw ideaalbeeld of droom. Over een tijdje kun je dit loslaten en lekker gaan genieten van jullie nieuwe kindje. Ikzelf wilde ook heel graag een meisje en heb er veel over nagedacht hoe ik het zou vinden als het weer een jongetje zou zijn. Ik denk dat ik er hetzelfde als jij er tegenover zou staan. Je bent er tenminste eerlijk over. Een fijne zwangerschap nog gewenst en geniet van je mannetjes.

 

Hier hetzelfde meegemaakt. Ik zag mezelf in de toekomst altijd als mama van een zoon en een jongere dochter. Nooit bij stilgestaan dat het inderdaad wel eens niet zo zou kunnen zijn. In de familie vooral meisjes en bij oudste zoontje hadden ze eerst ook gezegd dat het een meisje was bij de echo. Wij waren toen beetje teleurgesteld dat het oudste geen zoontje zou zijn. Manlief had toen voorkeur voor een jongen en ik ook, want wilde altijd als oudste een zoon en ook voor mijn vader leek me dit tof, eindelijk eens een kleinzoon! Toen zoonlief bij de volgende echo plots toch een piemeltje bleek te hebben, waren we dan ook zo blij!
Deze keer bleek het bij alle echo's vanaf het zichtbaar was, een jongetje te zijn. Ja ik heb toch mijn tijd nodig gehad om het een plaats te geven. En zoals al eerder werd gezegd, ben ik heel erg blij met nog een zoon, mijn oudste is zo een lief knuffelmannetje dus ik vind zonen echt wel super. Maar het is eerder een soort afscheid nemen van het idee ooit een dochter te hebben.

Moet overigens zeggen dat de reacties hier erg goed meevallen! Onlangs had er nog iemand een soortgelijk topic geopend met eigenlijk hetzelfde verhaal. Daar regende het echt negatieve commentaren, TS werd daar echt kwalijk genomen dat ze zo dacht en jawel het was echt een taboe zo te denken en ze was ondankbaar en zo meer. Terwijl het daar niet over gaat he. Tuurlijk ben je blij met een tweede of derde gezonde kindje van hetzelfde geslacht. Maar het is dus afscheid nemen van een idee dat je al zolang had en op hoopte. Heeft echt niets te maken met de liefde die je voelt voor dit kindje.

 

Trouwens ook twee erg zware zwangerschappen gehad, waarbij ik HG heb gehad, er lichamelijk echt kapot aan ging, nu nog BI erbij en herken mezelf weer niet meer, zo emotioneel en irrationeel en me zo vlug ergeren! Ik ben dus ook niet graag zwanger, voor mij is dat 9 maand zo goed mogelijk doorkomen en proberen overleven. Helaas rust er ook hier zo een taboe op. Het kindje is heel welkom, zegt ook niets over de liefde die ik er voor voel en nog meer zal voor voelen. Maar het is gewoon zo zwaar geweest, dat ik er niet veel van kon genieten. Dit uiteraard off topic

 

Ook ik snap dat je je zo voelt. En dat mag ook best! Het maakt geen verschil voor de liefde die je voor dit kindje voelt, puur die meidendingen die je moet missen. Wij hebben 2 dochters en ben zwanger van de derde. Toen we voor de 20 weken echo gingen hoopten we als alles goed is met de kleine ook te kunnen ziek wat het word. Mijn man hoopte vurig op een zoon! Ook hij gaf aan dat als het weer een meid was hij er echt niet minder van zal houden, maar dat hij wel enorm teleurgesteld zou zijn, omdat hij dan waarschijnlijk nooit een zoon zal krijgen. Gelukkig verwachten wij een jongetje, maar ik snap dus wel dat je na 2 jongens nu graag een meid had willen krijgen. Daar valt niks aan te veranderen natuurlijk, schaam je alleen niet voor je gevoel.. er zijn zoveel gevoelens die heel erg taboe zijn, terwijl blijkt dat heel veel ouders dit voelen. Zo kwam ik er tijdens de kraamweek van mijn 2e dochter eerlijk voor uit dat ik niet zo goed wist of ik wel blij was dat ze er was. Het voelde niet als mijn oudste dochter. Dit veranderde in de week daarop helemaal van dat negatieve gevoel was niks meer over gelukkig. Maar ik had meteen mensen over de vloer die me zouden helpen met het feit dat ik geen binding met mijn kind had etc. Terwijl het achteraf gewoon een beetje kraamtranen waren en blijkt dat wel meer vrouwen dit hebben met een 2e kindje.. dat dat gevoel even moet groeien.

Lang verhaal, maar het is dus helemaal niet raar om iets te voelen wat je niet snel van andere zult horen, het komt heel veel voor, maar word alleen niet uitgesproken!

 

Perfect verwoord en hier Benin het 100% mee eens, merk dat hier echt iet over gesproken mag worden binnen de familie.

De gyn dacht een meisje te zien vorige week, maar over een week heb ik weer een echo en dan pas durf ik het voor waar aan te nemen.

 

Haha en dan heb je dus al een dochter, en nog kun je dat zo voelen.
Nu we het toch over taboes hebben: ik hoopte dat mijn eerste een meisje zou zijn. Dan had ik in ieder geval een dochter. Het zou me dan niet uitmaken of de tweede een jongen of een meisje zou zijn. Nu ligt er meer druk op, want mijn wens voor een dochter is erg groot. Als de tweede weer een jongetje zou zijn, zou ik dat wel moeilijk vinden. En misschien een derde kindje in overweging nemen. Als het dan weer een jongen is en ik heb drie jongens dan accepteer ik dat volledig en sta ik de komende 20 jaar iedere week aan het voetbalveld.

 

Ik kan je gevoel goed begrijpen hoor, ik wou ook graag een meid. Zou helemaal niks te maken hebben met 'houden van' als mijn dochter een zoon was geweest. Maar is gewoon het toekomstbeeld wat je zelf voor ogen had, dat dan gewijzigd wordt. Want natuurlijk zou ik evenveel van een zoon gehouden hebben.
Bij deze zwangerschap heb ik ook een lichte voorkeur. Voor welk geslacht hou ik voor me Maar ik ben er nu wel veel minder mee bezig dan bij mijn eerste zwangerschap. Ben vooral bezig met een op tijd geborene dit keer! Geslacht is inderdaad maar van ondergeschikt belang.

 

Ik vind t ook begrijpelijk hoor. Wij hebben een dochter en onze tweede dochter is helaas overleden tijdens de zwangerschap. Nu weer in verwachting en totaal geen voorkeur eigenlijk. Meisje leuk en misschien leuker voor dochter en zoon ook leuk. Voor ons geldt na wat we hebben meegemaakt echt alleen 'als t maar gezond is.' Als ik nooit een dochter had gekregen had ik denk ik hetzelfde als jij gehad. Ik ben nogal een tut en gek op shoppen/make-up enz. Niet dat je dat gegarandeerd doet met een dochter, maar toch iets meer kans dan bij een jongen haha.... Sterkte met afscheid nemen van je wens en geniet van je mannen!

 

Hoi

Ik kan dit ook best begrijpen.
Al voor wij zwanger waren van de eerste, hadden we beiden een wens voor een meisje. We hebben allebei enkel broers.

Die broers zijn nogal koppig en op zichzelf dus echte schoonzussen zijn er niet.

We waren toch héél blij met ons eerste zoontje. 't Is echt een schitterend mannetje en ik voelde me onmiddellijk een echte jongensmama.

Ik ben niet zo'n tuttemie... toch knutsel ik wel heel graag en ben ik graag op en top vrouw. Voor dat evenwicht in het gezin had ik mijn hoop nu heel erg op een meisje gezet.

De gyn. vertelt me haast elke controle: wat duidelijk een jongen, je kan niet missen. En; als dit een meisje is, weet ik het ook niet meer. En dan voel ik me schuldig omdat ik ook wel graag een meisje had gehad. Hier komt geen derde, dus ook hier afscheid van een meisjesdroom.

'k Ben vooral bang van de toekomst, ik als enige vrouw in een mannenwereld. Vol koppigheid en discussies (want dat doen mannen hier nogal graag)... een beetje tegengewicht was gewoon wel leuk geweest.

Al ga ik die rakker natuurlijk ook rot verwennen!

 

ook hier iemand die het begrijpt. Na alle waarschijnlijkheid blijft het bij 1 kindje bij ons en vind het super dat we een dochter verwachten maar had wel een beetje gehoopt op een jongen.

 

Wat vervelend moet dit voor jou zijn zeg.

Ik kan nog niet helemaal inleven op het gevoel, omdat ik op dit moment zwanger ben van de eerste en het mij nu niet uitmaakt nog wat het wordt.
Ik denk wel dat ik in jou situatie had gezeten, ik ook stiekem wel had gehoopt op een meisje.

Er rust idd een taboe op, en dit is aan de ene kant ook wel weer te begrijpen door dat er zoveel meiden zijn die niet zwanger kunnen worden, en als die meiden dan zoiets horen denken ze mss even iets minder aardig erover.

Maar onder "zwangere" en andere moeders moet dit zeker bespreekbaar zijn, en is het (hier) gelukkig ook.

Ik snap dat je het los moet laten, en dat dat best wel even verdrietig voor je kan zijn.
Dat is helemaal op dit moment als je het net weet zo.

Misschien denk je over een aantal weken wel weer heeeeel anders en heb je het een beetje los kunnen laten.

Mijn vriend en ik hadden het er laatst ook over wat dit kindje voor geslacht zou hebben, en het heeft allebei denk ik zijn voor en nadelen.
Dus het is ook logisch dat als je meerdere kinderen al heb je toch nieuwsgierig blijft naar het andere geslacht.

Succes hiermee en geniet evengoed lekker!

 

Op den duur komen er vast leuke schoondochters bij om jou bij te staan in discussies!

 

Gisteren echo gehad met 11 weken en volgens NUB theorie ook weer een jongen, ben geloof ik ook een beetje van slag, had stiekem gehoopt op een meisje. Ben benieuwd of het met 16 weken anders is. Dus weet precies hoe je je voelt.

 

ik snap je wel hoor, maar denk dat je het ook even de tijd moet geven om te wennen...
Ik ben nu zwanger van onze 4e en heb al 2 jongens en 1 meisje. Ben nu zwanger van een jongetje...
We hadden het wel erg leuk gevonden om opnieuw een meisje te krijgen en moesten dan ook wel even wennen.
Maar inmiddels zijn we er erg blij mee!
Dus het komt met jou ook heus wel goed