We zijn inmiddels bijna een half jaar verder. Ons meisje werd toen heel onverwacht ruim 6 week te vroeg geboren. Ik had niet in de gaten dat ik aan het bevallen was, was nog maar net in het ziekenhuis en na 15 min is onze dochter geboren. Als mensen het hebben over zoveel centimeter, dan weet ik niet waar ze het over hebben. Bij mij zagen ze het hoofdje al toen ik binnen kwam. Ben eigenlijk binnen 2 uur bevallen. Gelukkig mocht zij na ruim 2 weken al naar huis, maar ik heb nog steeds moeite met hoe het allemaal gegaan is. Doordat ik ziek ben geworden na de geboorte heb ik van de eerste dagen niet veel mee gekregen. Ook had ik er veel moeite mee dat ze niet meer in mijn buik zat, had zo graag nog wat langer zwanger willen zijn.. Soms denk ik dat het een plekje heeft, maar dan zie ik om me heen mensen die langer zwanger zijn dan ik ooit ben geweest of mensen die een kindje meteen thuis hebben en dan heb ik het toch weer moeilijk. Ik weet niet wat ik precies met dit topic wil bereiken, maar hoe hebben jullie het kunnen verwerken en wanneer doet het minder pijn om eraan terug te denken? Bedankt voor het lezen.
Heeft bij mij helaas heel lang geduurd. Ik denk pas een tijdje na de bevalling van mijn 2de dochter die wel met een normale termijn is geboren maar helaas met keizersnee. Ik had zelf heel erg gehoopt dat een 2de (normale) zwangerschap mij hier overheen zou helpen. Helaas was dit geen 'normale' zwangerschap zoals ik voor ogen had maar lag de placenta voor de uitgang en door bloedingen is het toch een spoedkeizersnee geworden. Daar heb ik ook wel moeite mee gehad. Na een paar maanden heb ik me er toen bij neergelegd dat ik gewoon geen 'normale' zwangerschap zou meemaken. Verder ben ik erg blij dat mn kindjes het zo goed doen. Hoewel ik best nog wel eens moeite heb met de vroeggeboorte van mn 1e en de hele ziekenhuisperiode daarna. Ik kan je niet heel veel goede tips geven want dan had ik het zelf ook al helemaal verwerkt, maar het slijt en praten helpt ook. Zeker als mensen weten dat je nog met dingen zit ondanks dat je kindje al thuis is. Dit is voor veel mensen op een een of andere manier moeilijk te begrijpen. Ook contact met anderen hebben of gewoon meelezen op het forum helpt ook al. Voor mij is het alweer 5,5 jr geleden dat mn 1e met 32 wk plotseling te vroeg werd geboren. Hee veel sterkte en ik hoop dat je ondanks de vroeggeboorte en dat je geen normale kraamtijd hebt gehad toch kunt genieten van je kleintje
Het kan een hele tijd duren. Ik heb er in het dagelijks leven nu geen last meer van, maar mijd dit deel van het forum over het algemeen wel. Als ik verhalen lees over prematuren, dan gaat er toch ergens een knop om dat ik emotioneler er van wordt. gelukkig als ik even afstand neem is het ook zo weer weg. Nu tijdens deze zwangerschap begin ik nu wel weer angstiger te worden omdat de termijn dat het de vorige keer 'mis' ging dichterbij komt. Mij helpt het enorm om met mijn partner en mijn gyn er over te praten. Binnenkort heb ik ook een afspraak staan bij de klinisch vk om over deze bevalling te praten. Ook daar kan ik goed mijn ei kwijt. Voor mijn vriend heeft in de verwerking heel erg geholpen om de hele geboorte en tijd erna op te schrijven en foto's toe te voegen. Was ook een tip vanuit het ziekenhuis trouwens. Ik wil je heel veel sterkte wensen bij de verwerking. Ooit zal het vast een plekje krijgen, maar verwacht op korte termijn geen wonderen. Mocht je problemen ervaren bij de verwerkijng, schroom dan niet om aan te kloppen bij je huisarts, ziekenhuis of bijv. de vereniging van couveuze ouders.
Wij zitten nog maar in het eerste stadium van het verwerken. De kleine is net 2 weken thuis. Hier ervaar ik veel onbegrip in mijn directe omgeving. Notabene de mensen die dicht bij je staan, die je constant op de hoogte hebt gehouden en die dus weten wat je hebt meegemaakt, zeggen nu: hij is thuis, doet het goed, dus geniet er nu maar van en laat het los. Richt je op de toekomst. Genieten doen we wel, maar ik kan de periode die we achter ons hebben moeilijk vergeten... Het lijkt me ook niet meer dan normaal overigens dat ik daar nog moeite mee heb. Alleen maakt het me extra verdrietig dat mensen zo over je gevoel heen walsen, alsof het niks was...
Dat herken ik ook maar al te goed! Je kunt je eigenlijk ook pas in zoiets inleven als je het zelf hebt meegemaakt. Gelukkig hebben we vrienden die ook kinderen prematuur hebben gehad en dus wel weten wat je mee maakt. Hun vragen over hoe het ging ed waren ook altijd zo anders dan de geijkte vragen. Was echt fijn. Verder van de rest maar weinig aantrekken al doet het nog zo'n pijn dat ze je niet begrijpen.
Bedankt voor alle reacties. Doet al goed om te lezen dat ik in deze gevoelens niet alleen sta. Ik probeer er ook veel over te praten, sowieso met mijn vriend. Maar ook mijn moeder heeft hetzelfde meegemaakt en vriendin ook, maar toch voel ik me soms bezwaard er weer over te beginnen. @baukje85. Herkenbaar dit soort opmerkingen heb ik ook wel gehad. En ook denk ik echt dat als je het niet hebt mee gemaakt je niet weet hoe het voelt en is. En @Toto. Ik vind een eventuele volgende zwangerschap ook erg eng en spannend. Dus kan me heel goed voorstellen dat je angstig bent nu. Foto's heb ik ook al ingeplakt en een dagboek bij gehouden. Heel erg bedankt voor de reacties. Om nog even terug te komen op het genieten, ja ik geniet volop van mijn dochter. Moeder zijn is het mooiste wat er is ik vind het heerlijk in ieder geval
Hier vrij snel een fotoboek gemaakt om er naar terug te kijken. En ik heb enorm veel op dit forum gezeten ook tijdens de periode voorafgaand aan de vroeggeboorte. En nog steeds is dat eigenlijk de plek waar ik graag kom. Om mij heen is iedereen het alweer "vergeten" of heeft het er niet meer over omdat alles goed gaat. Ik ben ook een paar keer naar een terugkomavond van de VOC geweest vereniging voor ouders van couveusekinderen. En ook al een paar keer naar de NICU (tot op de gang hoor niet binnen) met mijn meisje om haar even te showen.
goede vraag... ik denk dat het moet slijten. Doordat je je kind ouder ziet worden., mijn kindjes zijn 3 en 5 maar ik moest vorige week nog erg huilen toen ik geconfronteerd werd met de geboorte van een kindje die wel gezond was geboren. De moeder werd de hemel ingeprezen dat zij haar kind naar de peuterschool bracht, 1,5 dag na de bevalling. Het maakte me zo verdrietig. ik wil niet afgunstig zijn, maar ik kon het niet verteren. Als het te dichtbij komt heb ik daar nogsteeds last van en ik ontloop het ook. Ik ben dus 3 keer te vroeg bevallen met 27 weken.
Onze zoon is 5 weken te vroeg geboren. In het ziekenhuis zijn de verpleegkundigen met een plakboek voor hem begonnen en ik heb er zelf ook nog in geschreven toen hij thuis was. In zijn 1e jaar ook geschreven met belangrijke gebeurtenissen. Het hele ziekenhuis en bevallingsverhaal zat heel erg in mijn hoofd toen zijn 1e verjaardag naderde. En echt, nadat hij jarig was is het heel rustig in mijn hoofd geworden. Ik denk nog wel eens aan wat er allemaal gebeurde maar zie het niet meer zo heel levendig voor me.
Bedankt voor jullie reacties weer. Fijn om te lezen dat er anderen zijn met soortgelijke gevoelens.. @ ons kleintje wat heftig zeg! 3 keer dat moet echt heel moeilijk geweest zijn en met 27 week dat heb ik echt niks te klagen. Is wel mijn angst om het weer mee te maken en dat het kindje nog vroeger geboren wordt.. Ik heb er momenteel wel weer last van, veel herinneringen doordat iemand in mijn omgeving bevallen is. Veel het gevoel van gemis en dat moet weer even zakken..
Hier ook onbegrip ze bedoelen het goed maar snappen het niet. Door verborgen reflux veel moeilijke dagen voor hem maar ook voor ons. Heb het er nog moeilijk mee maar kan er weinig over praten omdat ik het gevoel heb dat ze het verhaal nu wel kennen. Nu door slaapgebrek miNederlands de tijd om er over na te denken. (Te moe) (uk is nu bijna 3 maanden)
Ontzettend herkenbaar. Het is niet niks. ik heb een jaar lang veel aan het boek "de babyfluisteraar lost alle problemen op van Tracy Hogg" gehad, de schrijfster heeft 25 jaar met baby's gewerkt en ritme's en routines opgeschreven. Juist omdat alles zo op je afkomt zonder verlof etc had ik echt een handleiding nodig. Ik heb veel gehad aan de hoofdstukken over leren slapen en leren eten. Ook heeft de schrijfster speciale kopjes voor te vroeg geboren kindjes.
Bedankt voor de tip van het boek, zal er eens naar kijken. Zelf heb ik weer erg veel gehad aan het laatste nummer van de VOC (vereniging ouders couveusekinderen). Hierin schreef iemand dat ze geleerd had te accepteren dat anderen je verdriet niet begrijpen. Het frustreerde mij tot een paar weken geleden enorm, dat mensen het voor mijn gevoel minder willen maken of positiever willen maken dan het is ( uitspraken als: dan heb je mooi lang verlof gehad met je kindje of het gaat nu toch goed, het had nog veel erger kunnen zijn etc.) het voelde alsof mijn verdriet er niet mocht zijn. Nu heb ik geaccepteert dat mensen die het niet meegemaakt hebben, het gewoon niet snappen. Dit weerhoudt mij er echter niet van open te zijn over mijn gevoelens. Als ze ook maar een beetje snappen hoe ik me voelde of hoe kwetsend opmerkingen kunnen zijn, dan kunnen ze dit weer meenemen naar als ze iemand anders in hun omgeving zouden hebben die een vroeggeboorte zou meemaken. Wat er nog meer in het blad stond was dat verdriet verwerken niet het beklimmen van een ladder is, waarbij je dus een eindstation bereikt. Er is geen eindstation, verwerking is dat je steeds iets meer afstand kan nemen van je verdriet, maar bij sommige gebeurtenissen kun je ook zo teruggeslingerd worden naar het verdriet ( weet niet of ik het helemaal goed omschrijf, maar zie jubileumblad voc). Ik vond dit zo herkenbaar. Soms denk ik dat het beter gaat, dat ik het een plekje heb kunnen geven, maar als ik dan wat meemaak wat mij doet terugdenken aan de geboorte en couveusetijd en wat we gemist hebben, dan ben ik weer enorm verdrietig. Ik weet nu dat dit oke is, het hoort erbij en dat geeft me wel rust. Bedankt voor alle reacties, fij. om te weten dat je niet alleen staat.
Dat kan inderdaad lang duren. Mijn jongens zijn bijna twee en af en toe heb ik het er nog moeilijk mee. Vanaf 25 wk heb ik met ontsluiting in het ziekenhuis gelegen. Met weeenremmers is het tegengehouden tot 33.3 wk. Wat ik vooral moeilijk vond waren opmerkingen in te trant van niet zeuren, het is tenslotte goed afgelopen. Opmerkingen van zwangere vriendinnen die klagen over de zwaarte van het eind van de zwangerschap vind ik ook nog steeds vervelend.
Toen hij 1 was geworden was het grotendeels over. Maar je draagt het denk ik levenslang mee. Bij mij heeft het geholpen om hem, buiten de werkdagen, nauwelijks weg te brengen. Zo had ik het gevoel dat ik de misgelopen tijd van de ziekenhuisperiode 'goed kon maken.' Misschien onzin, maar het is echt zo'n gevoelsmatig iets.
Tja, hoe lang heeft het geduurd. Volgens mij best wel lang en ik denk dat het ook nooit echt helemaal weg is. Mijn jongste kwam met 34 wk. Ik ging 's avonds naar zwangerschapszwemmen. Eer dat we 4 uur verder waren, was ik overgebracht naar ander ziekenhuis en lag ik met een baby in mijn armen. Dit heeft best veel tijd gekost om te verwerken. Pas hoorde ik weer datzelfde piepje, zoals je op de neoafdeling weleens hoort. Dan krijg ik nog steeds de kriebels. De jongste is inmiddels al 4 1/2.
Dag Annabel10, ik heb 3 jaar geleden ook een vroeggeboorte gehad. Moeilijke zwangerschap, 8 weken plat gelegen in het ziekenhuis (redelijk ver weg van huis), en onverwacht op 31 weken bevallen van een zoontje. Eigenlijk is alles heel goed gegaan, maar ik heb ook ontzettend veel moeite gehad met het feit dat het niet op de normale manier is gegaan. Zoontje moeten achterlaten, afkolven, weken nr het ziekenhuis gereden,... Achteraf bekeken zijn we toen heel sterk geweest en hebben nooit geklaagd of gezaagd, maar achteraf... Het heeft enkele maanden geduurd eer ik dat een plaats heb kunnen geven. Als ik nu programma's op tv zie over prematuurtjes blijft het zwaar! Dikwijls denk ik ook, er zijn erger dingen en dan gaat we weer verder!! Grts
Ik vind het alleen maar heel knap dat JenF er ook op die manier tegenaan kan (of probeert te) kijken..