Ik heb gisteren nagekeken wat er precies in de wet staat: geen emotionele en lichamelijke schade berokkenen o.i.d. Ik vind dit echter een lastige. Als ik mijn kind voor straf even alleen zou laten (wat ik hier soms als goede oplossing voorbij zie komen - dus in de zin van: weglopen zonder al te duidelijk verhaal dat je weer terug komt), vind ik dat denk ik meer tegen de wet dan een tikje waar ze nauwelijks iets van merken maar wat wel het signaal geeft: dit is de grens. Het houdt me overigens wel bezig. Wil ze absoluut geen schade berokkenen op de korte of lange termijn, zowel niet door een tikje als door een andere vorm van straf.
Oh nee. Hier ook zeker niet. De oudste heeft buien en de jongste was zo pittig als baby en peuter. Zeker met een pnd heeft dat echt wel eens tot minder leuke situaties geleid. En dat ik geen tik geef, wil niet zeggen dat ik nooit eens uit mijn slof schiet of boos word.
Super goed toch dat je je daar in verdiept? Dat heb ik ook allemaal gedaan voor ik kinderen kreeg en ook nog erna. Informeer je en kijk wat bij jou past.
Heb je gelijk in en het was ook niet als argument bedoelt. Maar als serieuze en oprechte vraag hoe dit gecontroleerd gaat worden en welke sancties er op (komen te) staan.
Dat weet ik eigenlijk ook niet. Ik denk dat die wet vooral bedoeld is voor de gevallen dat de grens tussen de tik en echt slaan moeilijk te bepalen is, en het gelijk getrokken is ter bescherming van het kind. Zodat er een eenduidig beleid is. Maar wat de sanctie zou kunnen zijn.. geen idee. Ik wil er niet achter komen ook.
De eerste moeder (of vader) die hier kwam beweren dat ze nog nooit boos geworden was op haar kind(eren), kreeg van mij meteen de wondermoeder-award
Ik ben in principe tegen slaan. Vooral tegen het hoofd of in het gezicht. Maar het is me toch echt wel eens gebeurd dat ik onze zoon een tik tegen zijn billen gaf. Meneer had toen ook nog een luier om dus hij zal er niks aan over gehouden hebben. Het was van mij uit meer als schrikreactie omdat hij door niet luisteren bijna onder een vrachtwagen liep. Het was op een vol terras maar niemand keek er raar van op. Het was in Frankrijk en blijkbaar is het daar wat normaler om een corrigerende tik uit te delen dan hier (vertelden kennissen van ons die daar wonen). Ik voelde me er wel heel schuldig over maar ik was me vooral rot geschrokken. En dat er in de wet staat dat je geen corrigerende tik mag uitdelen klopt niet (al kun je je natuurlijk afvragen waar een corrigerende tik ophoudt). Je mag een kind geen schade berokkenen maar aan een tik op de vingers of tegen de luier houden ze echt niks over. Dat gaan verbieden vind ik ook wel erg betuttelend. Dan leg je ook de ouders iets op die wel prima na kunnen denken en hun grenzen kennen. Ik vind het alleen discutabel omdat je je kind niet wilt leren dat slaan normaal is.
Uhm nee.. artikel 19, kinderrechtenverdrag. https://www.kinderrechten.nl/kinderrechten-vw/artikel-19-bescherming-tegen-geweld/ (toelichting bij "soorten mishandeling")
Nou ik zou mijn kind echt absoluut hier geen tik voor geven, dat vind ik echt geen logische straf. Mijn kinderen met een tik straffen zit echt niet in mijn systeem. Ik snap niet waarom je dan een tik "verdient"... wat was de reden dat je de hele dag niet thuis was? Hoe oud was je? Allemaal dingen die meespelen.
Nee, ik vind dat niet kunnen. Ik wil mijn kind niet aanleren dat er soms tikken nodig zijn om iemand naar je te laten luisteren.
Wat heb je dit mooi en eerlijk opgeschreven. Ik wil ook best toegeven dat ik het soms ook niet weet. Zoals vanmorgen. Ik denk fijn en gezellig met mijn twee oudsten te gaan ontbijten. Voordat we begonnen had ik al allerlei instructies gekregen: 'ik wil een rode kom', 'ik een paarse', 'ik wil warme melk', ik wil die soort Cruesli.' En dat op hoge toon want de mevrouwen hadden honger. Ik maak dus een lekker schaaltje pap met wat Cruesli erin. Zoals ze het graag hebben, zoals ze het besteld hadden. Het moment dat ik het neerzet begint de middelste te eten, maar de oudste te miepen. Ze wilde geen pap maar alleen melk. Dit terwijl ze nooit Cruesli met alleen melk krijgen, dus het ging nergens over. Ik heb er toen nog een beetje melk opgegoten, maar toen begon ze met haar lepel te klieren. Ze is bijna 6 en ik sta niet als een havik op haar ontbijt te kijken, dus negeerde het gedrag. Tot ze een hap pap van de lepel mijn richting uitzwiert. Bewust. Doelmatig. Ze had ondertussen zoveel met de lepel gekliederd dat de placemat eronder zat. En haar zusje van 3 maar kijken. Tja. Dan word ik toch boos. Heb het bakje afgepakt, de lepel uit haar hand getrokken en haar haar eigen placemat laten afwassen. Allemaal onder protest en dikke tranen. Doe ik dan iets verkeerd? Ik weet wel dat ze vanaf morgen voor haar eigen ontbijt mag zorgen. Ik zet het op tafel en laat het dan lekker gaan.
Ik vind niet dat je het verkeerd aangepakt hebt hoor. Ze was je duidelijk aan het uitdagen. Mijn methode was dan altijd: proberen rustig te blijven, laten zien dat dat gedrag op mij GEEN invloed heeft (al komt van binnen de stoom uit mijn oren dan hoor. ) er rustig naar toe lopen, het bakje pakken en zeggen:"DÁT doen we natuurlijk niet hè, ga dat maar even opruimen". o.i.d En het mooie was dat ze aan mijn toon meestal perfect oppikten dat het écht niet kon wat ze dan deden.
Ik snap wat je zegt. Het was misschien logischer geweest als ik x tijd huisarrest had gekregen oid. Maar ik verwacht dat mijn eigen logica ook ver te zoeken zal zijn als mijn kind een hele dag niet thuis komt (zonder overleg) en door geen mens meer gesignaleerd is gedurende die dag. Er hebben zich waarschijnlijk heel wat ontvoeringsscenario's afgespeeld in het hoofd van mijn ouders. Dat kan ik ze met de beste wil van de wereld niet kwalijk nemen. Ik was trouwens een jaar of 9, 10,11 denk ik (dat weet ik dan weer niet precies meer ). En de reden dat ik niet naar huis ging en niet reageerde op hun geroep was dat ik daar gewoon geen zin in had en het allemaal wel heel erg grappig vond. Wat voor soort straf zou jij verbinden aan zulk soort acties?
Hier kreeg man regelmatig een tik, naarmate hij ouder werd werd het een klap. In de puberteit werd het een klap in het gezicht, en toen mijn man 17 was, heeft hij zijn moeder een keer een klap in het gezicht terug gegeven, met het verzoek dit nooit weer te doen, dat hij terug zou blijven slaan.
Oei ... hier kan ik ook zo slecht tegen. Met mijn slaapgebrek van nu zou ik dus op dit punt gaan schreeuwen vrees ik en waarschijnlijk wordt het kind ook in één ferme snelle beweging door mij van tafel gehaald Dat kan dus echt niet, het lukt mij helaas op dit moment niet om rustiger te reageren.
Ja ik snap dat wel. Ik zat er net nog eens over na te denken dat wanneer je hier zou vertellen dat je je man, of een vriendin ofzo wel eens een "corrigerende tik" geeft (maar niet hard hoor!) omdat ze niet wilden luisteren je aangekeken wordt alsof je knettergek bent (en terecht uiteraard ) maar als je datzelfde bij een kind doet wordt het veel normaler bevonden. Volwassenen niet tikken, maar kinderen wel. Kinderen die daar hetzelfde gevoel bij ervaren als de volwassenen, maar daar niets tegen kunnen doen omdat ze nou eenmaal klein zijn en niet in staat zichzelf daar tegen te wapenen. Maar het gevoel blijft hetzelfde natuurlijk. (gewoon even een gedachte die bij me opkwam.) Edit: of als je hier een topic zou openen dat je wel eens een corrigerende tik krijgt van je vent en dat je dan zegt: "maar ik had het verdiend hoor!" Hmm ik denk dat ik wel weet hoe de reacties daarop zouden zijn.
Ik vind het soms ook heel moeilijk kalm te blijven, zeker met pms, moe, bluh... op dagen dat ik vrolijk ben, is een ruzietje al opgelost met een grapje, maar op bluh-dagen lukt me dat niet en escaleren ruzietjes tussen de zussen, roep ik te hard, reageer ik inconsequent en overdreven. Dat is ook niet goed. Maar van een afstandje bekeken gaat het best goed en zijn het echt schatjes, ze geven elkaar wel eens een mep, maar hebben van mij nog nooit een tik verdiend.
Ja, ze krijgt soms wel een tik op haar vingers of billen. Niet vaak. Per jaar is dat op één hand te tellen. En moet heel eerlijk zeggen dat ik elke keer er één teveel vind. En ja, hier is het ook uit onmacht. Alles dan al geprobeerd, maar mijn dochter kan soms zó ver gaan dat dit dan mijn laatste 'redmiddel' is..