Heel eenvoudig. Waarschuwen. En komen ze toch te dichtbij dan trek je ze aan de kant. En tellen werkt hier ook heel goed. Terwijl eigenlijk niemand ooit heeft geweten wat er precies gebeurt bij 3. Meestal is het voldoende als ik zeg 'of moet ik gaan tellen?' Alleen als jongste echt in de drama-bui zit, dan kom je er niet meer doorheen. Dan is alles teveel, en moet hij met rust gelaten worden tot hij gekalmeerd is (moeilijk!)
Zeker niet. Hier ook een die het heel belangrijk vind in welke beker zijn drinken zit. Nou, dan komt ie maar lekker zijn eigen beker kiezen. Prima toch. Denk dat je het prima hebt opgelost. Negeren van het negatieve gedrag en bord weggehaald toen ze daarin te ver ging.
ik heb mijn kinderen weleens (denk totaal samen 5x) een tik op hun vingers gegeven, na 10x waarschuwen en in de hoek zetten als ze bijvoorbeeld ergens niet aan mogen komen en het telkens weer pakten. Meteen daarna had ik er spijt van want ik wil dit eigenlijk niet doen. Ik vind dit een teken van onmacht en ik geef hun een heel verkeerd voorbeeld. Dus mijn antwoord ik heb het weleens gedaan (uit onmacht) maar vind het eigenlijk ook heel fout! Edit. Ik kan me nog heel goed herinneren dat mijn zoon een jaar of drie was. Hij was stout, ik waarschuwde hem en hij gaf mij een klap in mijn gezicht. Uit reactie gaf ik hem een tik terug op zijn billen. Hij moest heel erg hard huilen (vooral van schrik want dit deed mama echt nooit) en zei "dit is niet eerlijk mama ik heb hele kleine handjes en jij hele grote". Ik heb me toen toch zo schuldig gevoelt. Ik heb een half uur lang gehuild, sorry gezegt en hem geknuffelt. Ik denk dat ik dit ook nooit meer vergeet omdat ik me op dat moment echt heel slecht voelde.
Als ik ga tellen en alleen al 1 zegt, zegt mijn dochter met een grote lach op haar gezicht twee, die en kijkt me uitdagend aan!
Mijn dochter word volgende maand 2 en heeft nog geen 1 nacht vanaf haar geboorte in haar eigen bed geslapen. Ik wilde eigenlijk gaan beginnen met dat oefenen dus haar ledikant bij ons op de kamer gezet zodat ze aan dat bed kon wennen en haar daar binnenkort in laten slapen. Dit gaat echter tegen mijn man zijn gevoel in en hij heeft daarom het ledikant uit elkaar gehaald en op zolder gezet. Hij wil haar bij ons in bed houden tot ze zelf aan geeft dat ze naar haar eigen bed / kamer wil. Gelukkig hebben we een bed van 2 meter breed en slapen we alle drie goed. Ik breng haar elke avond naar bed en blijf bij haar tot ze slaapt. Daarna ga ik naar beneden. Ze word weleens wakker en dan praat ik door de babyfoon dat ik even bezig ben en zo weer kom en dan slaapt ze meestal meteen weer verder. Op deze manier is er hier nooit strijd of verdriet om slapen geweest dus ook geen momenten van frustratie en onmacht Edit wat ik nog kwijt wilde over het topic onderwerp. Wat ik vooral fout vind aan slaan of een tik geven is dat ik vind dat je kind dan (op dat moment) bang voor je kan zijn of kan worden. En ik vind dat een kind nooit bang voor zijn ouders hoort te zijn. Ouders moeten juist de veiligste plek op aarde bieden en alle angsten wegnemen als ze een kind vasthouden en liefde geven.
Ook hier ook en met 3 komt die dan lekker rennen en wil hij een wedstrijdje doen maar doet hij wel wat ik vraag. Enige wat ik met 3 ooit eens heb moeten doen was hem oppakken en zijn schoenen aangedaan. Maar hij keek toen ook stout schattig waardoor hij zag dat ik een beetje moest lachen en sinds toen vind hij tot 3 tellen leuk. Raar kind
Nee hoor, mijn kinderen hebben vaak ook een voorkeur voor bepaalde kom of bordje, maar mij viel meer de context op, dat het vooral op de “ik wil”-toon ging. “instructies gekregen: 'ik wil een rode kom', 'ik een paarse', 'ik wil warme melk', ik wil die soort Cruesli.' En dat op hoge toon” Ik vraag me dan af of ze het echt zo vragen en je dan aan hun vraag beantwoordt, of dat je ze vraagt om het op een aardige manier te vragen, bijvoorbeeld:”mag ik een rode kom”, of “ik wil graag een rode kom”.
Dan vind je het bij ons heel raar. Wij spreken vaak met 'moet'. Of tja zoontje zegt wel ''ik wil' en ik ook maar ik praat vaak in zinnen als 'moet je een snoepje hebben?' terwijl ik 'wil' bedoel haha. Denk dat dat afkomt van dialect in mijn dorp vroeger 'meust dich dit of dat' Ik begrijp dus ook echt niet wat onvriendelijk is aan de woorden ' ik wil' Hij of zij wilt het toch ook? Iets willen is geen verplichting hè. Maar hier maakt de kleur van het bordje of beker ook niet uit. Die onbenulligheden hebben we dus gelukkig niet. Misschien omdat ik hem nooit of te nooit gevraagd heb welke kleur meneer wil hebben. Wel over wat hij op zijn brood wil hebben maar dat is 9 van de 10 keer siroop dus gemakkelijk.
Natuurlijk is een kind niet gelijk aan een volwassene. En kind staat 10 plaatsen boven een volwassene. Een kind is nog zo puur en onschuldig. Dat kan je als volwassene niet zeggen en daarom juist moet je dat onschuldige er zolang mogelijk in houden. Het is een eer om je kind of kinderen te mogen begeleiden in deze wereld. Doe dit op de juiste manier met de grootste respect die er maar bestaat. En dit wil niet zeggen je kind alles maar te laten doen want dat leven wil je je kind niet aandoen. Maar begeleidt het kind tot een mooie volwassen man of vrouw. Dit kan echt zonder tikken en zonder straffen.
Nou ja, als het met dialect te maken heeft is dat wellicht anders. Ik spreek “gewoon Nederlands” (niet verkeerd bedoelt, maar weet even niet hoe ik het anders moet noemen ) en ik vind alleen de melding “ik wil...” niet zo vriendelijk overkomen. Bij de kaasboer zeg ik ook niet “ik wil belegen kaas”, maar “ik wil graag belegen kaas”, of “mag ik een stuk belegen kaas alstublieft”. Vanuit die gedachte wil ik dus graag dat mijn kinderen dingen die ze graag willen ook netjes aan mij vragen.
Hihi dat slapen gaat hier net zo. Alleen is de jongste inmiddels wel 5. Gisteren toch maar eens besproken wanneer hij dan in zijn eigen bedje gaat slapen, maar hij heeft er nog geen haast mee haha. Ach, stiekem vinden wij het ook nog prima.
Bij ons thuis is ook de reactie op : Ik wil, steevast,:ik wil ook wel eens wat. Als ze het normaal vragen, houd ik er prima rekening mee. Maar ik heb heus op zo'n moment dat ik hartstikke boos word. Net als wanneer de heren samen"spelen" en uiteindelijk alleen maar elkaar aan het huilen en gillen maken. Dan schreeuw ik ook wel eens dat ze nu moeten kappen. Ook geen sterk pedagogische reactie, ik ben ook wel eens gewoon moe en saggerijnig.
Ik vind dat dus echt een lastige. Wat versta je onder een corrigerende tik? Een tik op de vingers of tegen de luier vind ik geen mishandeling en dat versta ik dus onder een corrigerende tik. Dan zou ik toen in Frankrijk mijn kind mishandeld hebben? Dat vind ik wel erg ver gaan. In het gezicht slaan vind ik dan weer echt niet kunnen. Dat vind ik een wereld van verschil met een tik op de vingers.
Iedereen heeft zijn eigen opvoeding om op terug te kijken waarvan je dingen hetzelfde doet of juist anders. En ook andere levenservaringen spelen een rol. Maar ook heel belangrijk voor je opvoedstijl, is het kind dat je krijgt. Ik denk dat onze oudste is 'de categorie' past van de dochters van Vlinderbloem. Heus niet perfect, hij kan eigenwijs zijn en de discussie aangaan. Maar als puntje bij paaltje komt, doet hij wel gewoon wat we zeggen. Regels voelen denk ik prettig voor hem (=structuur) dus over het algemeen houdt hij zich er vanzelf aan. Mijn man en ik vonden onszelf fantastische opvoeders. En toen kwam nummer 2. Die is meer zoals de zoons van Roanna. En hij lijkt op mij. Echt een schatje dus. Bij de oudste heeft niemand ooit geweten wat er bij de 3 komt van "Ik tel tot 3..." Bij de jongste moest ik dus ineens iets verzinnen. Want hij is daar gewoon èrg benieuwd naar. Hij loopt ook gerust bij me weg in de stad en verstopt zich achter een kledingrek. De oudste liep altijd gewoon netjes met me mee. Nu ben ik ineens zo'n roepende, zoekende moeder. Twee totaal verschillende kinderen die, ondanks dat mijn man en ik hetzelfde blijven, om een andere aanpak vragen. Oudste reageert slecht op straf. Uitleg waarom iets niet mag en kan werkt beter. Soms volgen er wat onderhandelingen en dan hebben we er wat dat soort gedrag betreft geen kind aan. (Onze uitdaging in het grootbrengen van de oudste zit meer op andere zaken, gedrag dat los staat van regels.) De jongste heeft echt heel duidelijke begrenzing van gedrag nodig. Die is niet onder de indruk van een praatje over gedragsnormen of veiligheid. Die moet echt regelmatig tegen een consequentie aanlopen. Ik snap op zich de redenatie wel van sommige mensen dat straf geven zorgt voor kinderen die zich alleen goed gedragen als er een volwassene erbij is. Die hebben dan waarschijnlijk kinderen zoals onze oudste. Die moet iets snappen en dan accepteert hij het en is dan 'zelfsturend'. Maar niet ieder kind is zo. Als we de jongste zo behandelen, luistert hij niet als we er niet bij zijn en ook niet als we er wel bij zijn. Dan is 'opvoeden zodat hij luistert naar volwassenen' gewoon de beste optie. En ondertussen ook blijven uitleggen waarom iets niet mag. Zo ben ik ook prima groot geworden. Hij lijkt op mij, dus ik heb goede hoop dat het daarmee wel goed komt.
Klopt, maar ze hadden honger en dus zag ik het door de vingers. Anders moeten ze het altijd netjes vragen. Gelukkig doen ze dit wel, vooral bij anderen Als mijn oudste op ontploffen staat is mijn eerste neiging ook haar drinken te geven. 9 van de 10 keer is ze daarna weer gekalmeerd. Ze voelt het niet als ze dorst heeft tot het te laat is, lijkt wel. Ik word zelf ook heel chagrijnig als ik honger heb dus kan het gevoel begrijpen.
Ik wilde eigenlijk niet in dit topic reageren maar ik doe het toch even. Serieus dat je vind dat je kind 10 plaatsen boven je staat? En een "eer" om op te mogen voeden? Als dit normaal word gevonden vind ik het niet raar dat kinderen een brutale mond hebben, dingen NU willen, het normaal vinden volwassenen uit te schelden, dat er uitzonderingen worden gemaakt voor kinderen om niet aan normale schooltijden moeten houden zonder dat daar medische redenen zijn,geen fatsoen hebben om even hun mond te houden als volwassenen praten, en kinderen niet tegen gezag en regels kunnen want het kind is belangrijker en al zijn of haar gevoelens moeten altijd geanalyseerd worden en ten alle tijden gerespecteerd en als volwassene zou ik mij naar hun moeten schikken? Nee hier worden ze ouderwets opgevoed. Hun mening doet er zeker toe maar als ik vind dat ze dichte schoenen aanmoet dan gebeurd dat, dan kunnen ze op hun kop gaan staan voor sandalen.krijgen ze niet.want mijn mening staat boven die van hun. Iets niet netjes vragen? Ik negeer ze totdat ze het wel netjes kunnen. En ook dan kan het antwoord nee zijn en nee ik ga niet in discussie. Niet luisteren naar wat ik zeg? 3x waarschuwen en dan volgt de strafstoel/gang/ kamer ( wat volgens onderzoek trouwens net zo schadelijk als een tik zou zijn) Kinderen zijn niet gelijk aan volwassenen en staan bij mij al helemaal boven mij. Ja ik doe veel voor ze, ik zet mijn eigen wensen opzij als er een huilt of ergens anders mij voor nodig heeft.want ik ben hun moeder maar ik sta in alles altijd nog boven hun. En die relatie zal in de loop van tijd gaan veranderen naar mate ze ouder worden tot een meer gelijkwaardig niveau maar 10 stappen boven mij zullen ze nooit staan.
Toch hoeft het niet. Hiet zijn de oudste 2 net zoals bij jou en de jongste kan een monster zijn, zo pittig. Weglopen, alles uitproberen, slaan, driftbuien, krijspartijen, hij was echt totaal anders dan de andere 2. Toch voed ik ze hetzelfde op en waar bij de oudste 2 1x genoeg was, moeten dingen bij hem wel 10-40x gezegd worden en het vergt veel geduld en een langr adem, maar ook bij heel (heel heel) pittige kinderen kan die manier werken.