Met heel veel doen we het inderdaad wel zo. Ze krijgt veel keuzes en ik zeg weinig nee tegen dingen bv. Maar bv met bedtijd zet ik nu een wekker, gaat die af is het bedtijd. Niet nog even dit en nog even dat, wat voorheen weleens gebeurde . In dat opzicht is het geef een vinger en ze grijpt de hele hand. Maar zo had de pedagoog het over een strafplekje. Toch maar geprobeerd en soms doen we dat wel (wel in dezelfde ruimte als waar ik ben) maar heb nou niet het idee dat ik er verder mee kom. Nu ik erover nadenk vanmiddag, ben ik toch niet zo van dat hele strikte. Heb toch het idee dat dat minder goed werkt dan zeggen waarom ik iets wel of niet wil ofzo. Maar we hebben het soms wel zwaar met dr, en dan wil ik nog weleens wat strenger zijn, eigenlijk tegen mn gevoel in. Dan krijg je weer wat tips of adviezen van iemand en denk je: ach ik kan het proberen. Maar eigenlijk ligt mn hart meer bij AP of OP. Ach, ik doe zo vaak maar wat. Wat ik gewoon niet wil is slaan, zelfs geen corrigerende tik. Omdat ik echt denk dat je daar niet mee bereikt wat je wil bereiden.
Ik ken er 3 uit 1 gezin pa en ma lachen veel weg laten hun kinderen overal aanzitten. Ja ook gevaarlijk glaswerk. En niet alleen thuis maar ook bij anderen. Daar wordt dan dus niets van gezegd. Ja sorry maar als ze bij mij zijn en pa en ma zeggen er niets van terwijl ze mijn spullen "slopen" dan zeg ik er wat van. Dat doe ik dan gewoon rustig op hun hoogte en zeg duidelijk dat ik niet wil dat ze ergens aanzitten.
Ik vind dit dus juist heel goed. Het is ook gewoon een dynamisch iets, de ene periode werkt iets beter dan de andere periode, dingen veranderen, je gevoel verandert mee. Je blijft toch zoekende, ik ook hoor. En als iets niet meer bevalt probeer je wat anders.
Dat is gewoon niet opvoeden. Dat heeft totaal niets te maken met een vorm van opvoeden waarbij je veel praat met je kinderen en hen opvoedt zonder straffen te gebruiken.
Wat lief dat je dat zegt. Ik vind t soms gewoon moeilijk en dan ga je toch aan jezelf twijfelen. Maar goed, we hebben niet voor niks hulp gezocht en daar ben ik wel blij om.geweest.
Zit nu moe op de bank dit topic door te nemen. En ik weet weer dat dit hele strenge ook niets voor ons is. Vandaag de hele dag strijd. Vooral de middelste luisterde echt naar niets. En nu denk ik: heb ik vandaag wel iets echt met haar samen gedaan? Even een op een? Nee dus. Dat soort dagen zijn er helaas. Dat ze aandacht krijgen maar samen. En dat ze vooral zelf spelen omdat ik druk ben met babyzusje en met het huishouden. En ik zie dat altijd te laat. Nu zeg ik tegen mezelf: Leer toch eens vervelend gedrag zien als de schreeuw om aandacht die het is.
ik ben het met jou eens: het kan inderdaad een schreeuw om aandacht zijn en wanneer je genoeg aandacht schenkt, dat het vervelende gedrag stukken minder is. Echter: soms kan het gewoon ook niet, je kunt jezelf nu eenmaal niet in stukken delen en een kleine baby kan zichzelf niet helpen en heeft jou ook nodig. En ja, natuurlijk kun je het huishouden niet doen, maar de kabouters doen het ook niet. Het is soms ook een moeilijk iets om opvoeder te zijn (ik zeg bewust opvoeder ipv ouder, aangezien het soms ook om stiefkinderen of pleegkinderen kan gaan) En laten we ook eerlijk zijn: wij hebben het tegenwoordig op een aantal gebieden ook lastiger dan de moeders pakweg 40 jaar geleden. Waar zij merendeel gewoon huisvrouw waren moeten wij werken, kinderen naar en van school brengen, hebben ze clubjes en sport, vriendjes en vriendinnetjes waar ze spelen en moet je ze wegbrengen of ophalen, we moeten óók nog qualitytime aan onze partner en vrienden en familie schenken en het allerliefst óók nog af en toe zélf iets doen ter ontspanning. Een avond naar de film met een vriendin bijv. En dat moeten we allemaal maar in die 24 uur die een dag heeft proppen. Dat maakt het ook gewoon soms lastig om continue in de houding te blijven staan om je kinderen op hun wenken te bedienen, je bent tenslotte ook maar een gewoon mens. Je doet je best en méér dan dat kun je niet, voel je daar niet schuldig of rot over, je kunt jezelf nu eenmaal niet in stukken delen!
Je hebt helemaal gelijk. En het is fijn te weten dat ik niet alleensta hier in. Dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft met alles combineren.
Welnee! Ik denk dat we dit soort dagen allemaal wel kennen, dan voel je je (vooral als je moe bent!) tekortschieten en schuldig. Maar ik denk dan altijd maar, zolang het onder de streep maar positief uitkomt kunnen er best wat mindere dagen vanaf. Sterkte Nescio, morgen gewoon een nieuwe poging!
Geloof me: ik denk echt dat de meeste moeders het lastig vinden, want laten we eerlijk zijn, we zijn wel gaan werken en ook al helpen onze mannen wel mee, toch blijft het merendeel aan huishouden en kinderen op onze schouders neerkomen. We hebben gewoon een extra taak bijgenomen. Emancipatie noemden ze dat en natuurlijk is het goed dat wij vrouwen ook werken, toch vind ik de rollen binnen de meeste gezinnen niet 50/50 verdeeld hoor (wat ik zie, hoor en lees tenminste) Ik weet niet hoe het bij andere gezinnen gaat maar hier willen ze mama als ze ziek zijn, moet er iets gedaan worden, geholpen worden, whatever: het eerst komen ze bij mij: mama, wil je dit? mama, wil je dat? mama, mag ik een boterham? mama, mama, mama!!! en dan stuur ik ze wel naar hun vader, met de woorden: jullie hebben ook nog een papa die wat kan doen he? En meestal vind ik het geweldig: kinderen. Maar er zijn ook heus wel momenten dat ik ze achter het behang kan plakken en bij mezelf denk: "waarom wilde ik eigenlijk ook al weer kinderen????".....
Oh man nou, zelfs al sta ik onder de douche en zit hun vader gewoon bij ze beneden dan weten ze me nog te vinden . Als ik dan alweer vanaf halverwege de trap “MAMAAA!!” hoor reageer ik vaak gewoon met “NEE! Vraag maar aan papa.” Maar echt hoor, wat ís dat toch...
Erg is dat hè? Hier nu de afspraak dat ik alleen tijdens het douchen gestoord mag worden als het huis in brand staat of iemand ligt dood te gaan. En, vooral de oudste, ook hier lopen ze liever het hele huis door om het mij te vragen terwijl papa gewoon naast ze op bank oid zit. Hallo, zie je die man daar? Dat is je papa en hij kan je ook helpen.
Ben ik boven de was ophangen, komt er weer 1 de trap opgestiefelt omdat ie zogenaamd op zijn kamer wil spelen. Dan zeg ik, als ik dalijk klaar ben boven, kun jij op je kamer spelen. En wat een wonder, als ik naar beneden ga, hoeven ze opeens niet meer zo nodig op hun kamer te zijn
Dat doet dus niet alleen die van mij? Gister stond ze huilend bij papa omdat ze mij niet op mocht zoeken op de wc.... in een openbare gelegenheid . Terwijl ik, als ik alleen met haar thuis ben, gerust de tv aan kan zetten en dan zelf kan douchen zonder problemen.
Tegenwoordig zijn grootouders mede opvoeders. Ik zie meer grootouders op het schoolplein dan ouders lijkt het wel. Hier zouden opa oma’s het niet moeten fikken want hebben ze een big problem. Zijn hier ook geen mede opvoeders.
maar als je een kind in de kar zet (en de volgende keer ook) dan is dat toch in feite een vorm van 'straffen'? Volgens mij gaat het mis in de manier waarop mensen het woord 'straf' opvatten, dat hoeft geen dreigement te zijn of iets als naar je kamer sturen, maar ook zoiets vind ik in feite een vorm van straf (groot woord, misschien is consequentie beter). Hierbij gebruik je toch ook je rol als ouder door hem in de kar te zetten (dus gebruik je je gezagspositie als ouder)? Of lees ik dit helemaal verkeerd? (ik bedoel het niet aanvallend, maar ik begrijp het gewoon niet )
Mijn dochter is 3 dagen per week bij opa en oma, waarvan ze er 1 's avonds mee eet. Dit ivm ons werk. Ze zijn oppas en onze dochter gaat niet naar het kdv (wel psz). Ze zijn dus bij ons wel degelijk medeopvoeders, maar als ze zoiets flikken, gaat onze dochter meteen naar een kdv en zijn ze hun 'oppasfunctie' kwijt. Ze hebben zich aangepast aan onze manier van opvoeden. We hebben daar ook duidelijke instructies over gegeven en het is nooit een probleem geweest.