Ik heb verder niet alles gelezen, is te veel. Maar heb er wel over nagedacht wanneer iets te ver gaat. En eigenlijk weet ik het niet. Bijna iedereen vind een tik te ver gaan/mishandeling. Maar er zijn veel meer soorten mishandeling. Als iemand zijn kind elke dag uitscheld, geen liefde geef en verwaarloos dan is dat in mijn ogen veel erger dan als er 1x per jaar een tik word gegeven. Ik ben geen perfecte moeder, soms zijn dingen mij ook teveel dat ik weleens kan ontploffen waardoor dan te heftig reageer. Ik kan niet 100 dingen tegelijk en mijn kinderen moeten ook gewoon leren luisteren. Het kan niet allemaal op hun manier en ik heb geen zin om bij alles een discussie te voeren met een bijna 3 en een 4,5 jarige. Iedereen reageert vanuit zijn eigen referentiekader, maar elk mens en elk kind is anders. Hetzelfde met opvoedtopics, dat kan je ook eigenlijk niet vergelijken met elkaar. Ik heb mijn kind weleens een tik gegeven, waarna ik harder huilde dan mijn kind. En nee dat is geen oplossing, maar ik vind mezelf ook geen slechte moeder. Ik heb het beste met mijn kinderen voor, ik hou van ze, en ja ook ik maak fouten, ik ben ook maar een mens. Ik heb ook niet alle wijsheid in pacht.
Ik sluit me helemaal aan bij @Strandbal... Toen dochter nog kleiner was, was ik ook heel erg van het praten, praten, praten. Nog steeds, maar tegenwoordig (dochter is bijna 5) heeft ze echt een periode met een ontzettend grote mond, continu het laatste woord willen hebben, in alles haar zin willen krijgen, ons opdragen wat we MOETEN doen enz. Als mijn gebruikelijke tot 3 tellen en uitleggen waarom iets al dan niet kan/mag, niet werkt, stuur ik haar even naar haar kamer. En soms gaat ze dan mokkend naar haar kamer, maar soms vertikt ze het gewoon. Als mijn geduld dan al dusdanig op is, dat ik zelf op ontploffen sta, zorg ik zelf wel dat ze in die kamer komt. En ja, als ze dan niet zelf meeloopt maar gaat hangen, sleep ik haar dus gewoon mee. Eenmaal in haar kamer blijf ik eerst bij haar om duidelijk te zeggen waarom ik zo boos ben, dat ik zie dat zij ook boos is, en dat ik haar nu even daar laat, zodat we allebei weer rustig kunnen worden. Maar daar houdt het niet op, soms wordt het dan juist erger. Dan gaat ze daar (zodra ik de kamer uit ben) precies de dingen doen waarvan ze dondersgoed weet dat we het niet willen hebben. Met haar voeten tegen de muur bonken (dreunt heerlijk door, de buren van de buren horen dat gewoon), met spullen gooien, dat soort dingen. En op den duur is er geen sprake meer van een kort lontje, maar heb ik gewoonweg geen lontje meer. Als ik dan haar kamer in ga om te zeggen dat ze moet stoppen, en ze gaat expres nog even door of doet er nog een schepje bovenop... dan ontplof ik. En dan krijgt ze zo heel af en toe dus een mep voor dr billen. Totaal niet iets om trots op te zijn. De keren dat iets zó erg is als bovenstaande, zijn gelukkig zeldzaam. Het eindigt ook altijd in tranen van beide kanten en duidelijk uitpraten van wat er gebeurd is, waarom, hoe voelden we ons enz. Als het botst tussen ons, dan knalt het gewoon, want we zijn exact hetzelfde. Daarom kan zij ook het bloed onder mijn nagels vandaan halen, want ze voelt me feilloos aan. Ik werk er nu heel erg aan om niet overal op te 'happen', want dan komen we echt in een vervelend cirkeltje terecht, waarbij we alleen maar aan het mopperen zijn. Mijn hormonen helpen overigens ook niet echt mee, sinds ik zwanger ben, is mijn lontje nogal wat korter geworden...
Hier werkt het super, terwijl ze niet eens weet wat er na 3 komt. Gelukkig maar, want ik zou het ook niet weten . Afzonderen gebeurt hier niet, heb dat 'vroeger' 2 keer geprobeerd, maar dat was echt bijna traumatisch voor dat kind. De boel escaleerde alleen maar. Het heeft zo'n indruk op haar gemaakt dat ze ,als ik boos ben op haar, uit zichzelf zegt: ik ga wel in de hoek in de gang staan. Hahahaha. Dit hoeft ze dus nooit te doen, maar ze blijft het zeggen. Hier wordt er veel gepraat. Maar ben absoluut geen heilige, hier heb ik haar ook weleens een tik gegeven. Of als ik niet lekker in m'n vel zit wil ik soms heftiger reageren. Vind dit afschuwelijk, want het gebeurt echt uit onmacht. Ik bied dan altijd mijn excuses aan en vertel haar dat ik ook maar een mens ben. Ik geloof dus echt niet in een 'corrigerende' tik. Maar het is onmogelijk om altijd maar geduldig te blijven, die moeder moet ik nog tegenkomen hoor!
Neuh, ik ben ook absoluut niet altijd geduldig. Maar ik kan wel met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik mijn kinderen nog nooit een tik heb gegeven of de neiging daartoe heb gehad. En ja, dat resulteert soms in oeverloze discussies met die twee eigenwijsjes hier in huis, maar dat is dan maar zo.
Ik vind lichamelijk geweld gebruiken nooit okay. Ook niet uit machteloosheid. Heb dl nog nooit geslagen, ik gooi nog eerder mijn tas hard op de grond ofzo (dan gaat ze ook huilen trouwens).
Ik weet het nog niet hoe ik ga worden. Heb een zoontje van 10 maanden. Maar merk wel dat ik bij kinderen van anderen (familie/vrienden) als die hier in huis zijn ik niey in discussie ga. Ik heb nog nooit geslagen of een tik gegeven. Sowieso ben ik daar niet voor. En bij kinderen van een ander helemaal niet. Dat mogen ze zelf oplossen. Maar ik laat ze wel schrikken en ga niet in discussie. Voorbeeld: Kind van een vriendin van mij. Is 3 jaar. Wilde steeds de keuken deur dicht doen. Vind ik niet nodig. Is mijn huis. Deur blijft open. En dat weet ze heel goed. 3x gewaarschuwd. En bij de 4e keer heb ik haar uit de keujen gezet. Ga maar in de kamer spelen. Tranen met tuiten of ik haar gemarteld had. Maar nee is nee.. Vervolgens ging moeder haar troosten. Maar dat is haar zaak. Voorbeeld 2: Zelfde meisje zelfde uur! wilde op de trap spelen. Prima. Maar niet verder dan de 3e tree. Voor de veiligheid en je hebt boven niks te zoeken. Ze ging steeds een trede hoger. Als ik er wat van zei kwam ze weer naar beneden. En dan ook kijken of ik keek en draaide ik me even om.. hop weer naar boven. Na 3x gezegx: als je nog 1 keer naar boven gaat mag je niet meer op de trap. 4e x ja hoor weer naar boven. Ik haar 2x gevraagd of ze naar beneden kwam. Antwoord: nee. Ik: ik vraag het nog 1x. Kom je zelf naar beneden of moet ik je helpen. Geen antwoord. Alleen een enorme ondeugend gezicht. Dus toen ben ik haar gaan halen. En dat ging niet heel zachtjes. (Heb haar natuurlijk niet naar beneden gesleurd, maar wel even stevig bij haar arm gepakt. )En daar was ze best van geschrokken. Want lieve tante kan ook heel boos zijn. Nou. Als ik 3x heb gezocht niet naar boven. En 3x heb gevraagd kom naar beneden (is dus 6x!) Dan mag ze best weten dat ze in tantes huis gewoon moet luisteren. Dus weer tranen met tuiten en weer getroost door moeder. Nu mag ze bij haar moeder werkelijk alles. Die hebben geen regels oid. En als ze iets doen wat niet mag is het even op de gang maar dan gaat ze huilen dus mag ze weer terug komen. Dus ze heeft in mijn ogen totaal geen opoeding.. ik ben het er iig niet mee eens. Maar goed. Dat is niet mijn taak. Maar in mijn huis zijn er wel regels. En dat weet ze prima. Maar ze probeert gewoon uit. Of als ze iets van tafel pakt waarvan ik al een paar keer duidelijk heb gezegd dat. Dat niet mag. Dan sla ik gerust een keer hard op tafel. Dan is het duidelijk.
Bij alles wat ik doe bedenk ik me dat kinderen spiegels zijn. Ze leren van jou, dus wat wil je ze aanleren? Daarom probeer ik autoritair gedrag te vermijden. Zo van:”Je hebt gewoon te luisteren” of “omdat ik het zeg”. Ik vind dat je dan leert dat als je maar autoritair genoeg gedraagt, je je zin wel krijgt. Dit betekend trouwens niet dat ik geen grenzen stel. Ik leg wel uit waarom iets wel of niet mag. En als hij dan boos wordt (woedebuien zijn hier ook niet onbekend) mag hij boos zijn. “Ik begrijp dat boos bent want ik zou het liefst ook de hele zak paaseitjes in 1 keer opeten, maar ik wil niet dat je een zere buik krijgt.” Als we elkaar alleen maar bozer maken, loop ik zelf wel eens weg. Ga een wasje vouwen boven. Dat vind mijn zoon verschrikkelijk, maar op deze manier hoef ik hem niet fysiek naar afzondering te dwingen. Want nu kun je ze nog aan 1 arm meesleuren of opsluiten in de kamer, maar dit gaat niet meer werken als ze 13 en ouder zijn. Slaan is wat mij betreft totaal het verkeerde voorbeeld geven. Bovendien wil ik niet dat mijn zoon alleen luistert omdat hij bang is voor de consequenties.
De oudste heb ik wel eens een corrigerende tik gegeven, maar echt niet met regelmaat, ik denk 1 of 2 keer. Ze bleef toen aan het wasbakje van de wc trekken, die kwam hierdoor al losser te zitten. Na een heel aantal keer waarschuwen, ergens anders naartoe brengen, etc deed ze het weer en toen heb ik haar een tij op haar vingers gegeven. Ze schrok daar zo van dat ze het nooit meer heeft gedaan. Overigens schrok ik er zelf ook heel erg van, ik vind dat echt niks. Maar dat komt denk ik omdat onze vader vroeger vaak met ins ging ‘stoeien’, dat ging echt hard voor mijn idee toen en ik had daar altijd een hele grote hekel aan. Ik heb me toen voorgenomen dat nooit te doen.
Ik heb geen 22 pagina's gelezen. Mijn zoon heeft 2 x een tik gehad: 1e keer sloeg hij mij ineens in m'n gezicht, zonder er bij na te denken heb ik hem een tik op z'n wang terug gegeven. Echt niet hard en we schrokken ons allebei rot. Ik voelde me een heks maar t slaan was over. Maar vind t niet kunnen, zou dat niet bewust nog eens doen. 2e keer was wel bewust. Hij bleef schoppen tijdens t verschonen en aankleden en toen heb ik een tik voor z'n kont gegeven. Ik ben er niet trots op maar was niet zo van slag als de 1e keer. En t was wel klaar. Hij heeft t er nooit over gehad verder en is niet bang voor me nu ik zie t mezelf ook niet zo snel nog eens doen. Als hij echt aan de gang blijft, na uitleggen etc moet hij hier even naast de kast zitten voor straf. Dan neem ik hem wel "streng" mee maar doe hem geen pijn. Ik kan wel eens ongeduldig zijn. Als hij niet doorloopt of hij me gewoon negeert en geen antwoord geeft. Maar in dat soort situaties zal ik m nooit een tik geven Ook vind ik 100x uitleggen soms voor beide vervelender dan een keer goed boos of streng zijn. Ik vind "omdat ik het zeg" of " nu is klaar, stil!" Helemaal geen foute opmerkingen. Hij is 2 en begrijpt 3 kwart van de wereld nog niet. Ik kan m niet alles uitleggen. Nu helpt t bij mijn kerel ook gewoon goed. Vaak is t dan ook klaar en kunnen we weer gezellig spelen
Nee, absoluut niet. Ik ben er fel tegen. Ik vind het niet nodig, ik maak op een andere manier uit of iets door de beugel kan of niet. En ik vind het vaak krom zoals ik het zie. Kinderen die hun ouders een tik in het gezicht geven zoals dat wel eens gebeurd en dan zelf een pets terug krijgen en een 'nee dat mag niet'. Dat snap ik echt niet. Je wilt je kind leren dat iets niet mag, de eerste stap is het goede voorbeeld geven en ook laten zien hoe je kind je wel mag aanraken, boosheid mag uiten ed.
Hier net zo, een keer uit reflex omdat ik anders niet snel genoeg was om de hete kop thee weg te halen en 1x een gecorrigeerde tik. Voelde me daarna meteen een bitch maar heb ze wel uitgelegd hoe en wat. ik probeer vaak weg te lopen, want mennn ze kunnen zuigen hoor! Lees dat sommige het hier allemaal tip top onder controle hebben en altijd kalm blijven en rustig blijven praten. Als de oudste twee elkaar in de haren vliegen moet ik flink mijn stem verheffen anders horen ze me niet eens en heel eerlijk de zin en tijd om iets 8829393493 te herhalen heb ik niet, petje af voor de gene die dat wel kunnen
Nou, altijd kalm blijven en rustig blijven praten is het hier zeker niet hoor. Het is wel de basis en hoe ik het wil, maar als ik moe ben en ze gaan maar door en door roep/brul ik ook wel eens bijvoorbeeld: en nu is onmiddelijk klaar, wie nu door gaat met mieteren heeft een heel groot probleem!!!! ipv voor de duizendste keer uitleggen waarom je je elkaar niet aan het shirt het huis door trekt of vol boven op elkaar springt en weet ik veel. Of dat eeuwige geklim op tafels en vensterbanken. De jongsten begrijpen dan ook wel dat t klaar is ook al snappen ze de taal zelf niet. Ik vind dat dat ook wel moet kunnen eigenlijk, ben maar een mens. Maar slaan, nee, dat komt nooit in me op. Maar wel eens frustratie dus even flink eruit gooien.
Ik begrijp de term 'corrigerende tik' nooit zo goed. Wat moet een tik anders zijn? Niet dat ik dat doe, al hoewel ik moet bekennen dat mijn dochter wel eens een tik voor haar kont heeft gehad maar toen maakte ze het ook echt te bont. Je kind slaan is mishandeling, maar 1x een tik om wat voor reden dan ook hoeft dat niet te zijn. Psychische mishandeling is net zo erg, verbaal kun je heel veel kapotmaken... dat is misschien wel veel schadelijker voor een kind dan 1 tik om een grens aan te duiden. Altijd blijven nadenken en naar je eigen reactie blijven kijken. Ik denk ook wel eens nadat ik één van mijn kinderen heb gecorrigeerd van 'hmm had dat niet even anders gekund?' Maar dat moet je sowieso doen vind ik.