Helemaal mee eens. Respect leer je enkel als je zelf met respect wordt behandeld. Wij bieden juist op vanuit liefde en respect voor elkaar. Jongste laat de laatste tijd gedrag zien waar je niet blij van wordt. Dwingen. Hard huilen. Niet willen xxx(kun je alles voor invullen wat er op dat moment speelt) In plaats van boos worden en straffen kijken we juist naar waar dit gedrag vandaan komt (overprikkeling). En proberen we vanuit begrip zoontje de ruimte te geven waarin hij zijn frustratie kwijt kan. En kijken we hoe we de oorzaak kunnen aanpakken. Het gedrag zelf op het moment dat hij uit zijn plaat gaat negeren we zoveel mogelijk. Bewust ondeugend gedrag komt bijna niet voor. Daar worden ze uiteraard wel op aangesproken. En hè.... Een eenvoudig foei, dat mag niet werkt hier prima. En dat ook bovenstaande aanpak op lange termijn werkt zie je aan oudste van 9. Liefste jongetje van de wereld. En idd.... Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik geloof hierin
Zo zwart/wit is dat helemaal niet. Ik ben op het gebied van slaan niet met respect opgegroeid, toch heb ik respect voor mijn medemens hoor. Vrijwel elke ouder voedt op met en uit liefde. Een tik of straf geven heeft niets met liefdeloosheid of respectloosheid te maken.
Maar daar kunnen jouw kinderen toch ook niks aan doen. IK ben diegene die heeft gekozen voor kinderen dus als zij dat nodig hebben om zich veilig en geborgen te voelen, heb ik gewoon pech.
Ik ben er absoluut op tegen. Maar het is me wel eens gebeurd uit pure onmacht Heb me er echt heel schuldig om gevoeld. Man vind het minder erg om een corrigerende tik te geven maar we hebben samen afgesproken om het niet te doen. We leren onze kinderen dat ze niet mogen slaan dus dan mogen wij dat ook niet. Ik probeer het liever op een andere manier.
Maar waarom loopt ze dan WEL mee na een tik op haar hand? Uitleg, overleg, waarschuwen, boze mama enz bewegen haar absoluut niet, maar 1 tik (die geen pijn zou doen of indruk zou maken als ik hier lees) zet zo'n koppige peuter gelijk in beweging? Wat gebeurt dan in haar hoofd?
Volgens mij komt de grootste groep huidige 'probleemjongeren' juist WEL uit de groep waar vanuit eigen cultuur geaccepteerd is om kinderen tiks te geven en ook corrigerende slagen (met slippers, pollepels enz)
Ik kan me niet indenken dat je altijd, iedere keer maar zin en puf hebt om te ontdekken wat de achterliggende oorzaak van het gedrag van je peuter (of oudere kind) is. Waarschijnlijk ben je zelf toch ook wel eens uitgeblust, verdrietig, gehaast etc? Hoe pak je zulke situaties op die momenten dan aan? Ik bedoel, op de momenten dat ik goed in mijn vel zit en/of de tijd heb, kan ik dit nog wel opbrengen. Maar er zijn ook zat momenten dat ik denk/zeg: waarom luister je #§¥€^~!~| nou eens niet gewoon een keer! Ik ben ook maar mens en niet Roomser dan de Paus. Puur voor mezelf gesproken hè
Dat hoeft toch ook geen hele studie te zijn? Gewoon vanuit een positieve manier benaderen en erover nadenken WAAROM je kind zo doet en dáár een oplossing voor zoeken i.p.v. puur het gedrag (het gevolg) aanpakken.
Wat mij opvalt. De keren dat mijn zoontje onwenselijk gedrag laat zien is zo goed als altijd mijn fout geweest. Hem een speelgoedföhn mee laten nemen bij de kapper. En dan een woedeaanval krijgen omdat hij niet mag föhnen met dat ding als zijn haren worden geknipt. Jaaaa denk toch op voorhand na! allee zo een zwaai-ding. En zoontje is 2 dagen per maand vervelend. En na anderhalve a 2 dagen na dat gedrag voel ik m'n eisprong opkomen. Dan loop ik krom van de pijn. Dat ligt dus ook helemaal aan mij en niet aan hem. Hij voelt mij gewoon aan waardoor hij zich minder lekker voelt en ik daarvan soms gek word. Kettingreactie dus en het begint bij mij. Als ik rustig met hem weg ga gebeurt er niks. Als ik nog maar denk van 'hopelijk gaat hij niet dit of dat doen' heb ik grote kans dat dat juist gebeurd. (Toen hij kleiner was) Als ik gefixeerd ben op het '' niet! Echt niehiieeeet remnen" gaat meneer dus rennen. Nu rennen we samen een stukje of meerdere kleine stukjes en hij luistert veel beter. Een kind hecht zich heel erg aan de mama. Voelt de mama zich niet lekker of is ze ergens bang voor heb je meer kans dat dat net net gebeurd. Dat is toch geen reden om een tik te geven? Bij niet willen lopen wacht ik gewoon of ik pakte hem op. Heb me ook eens bij hem neergezet en gingen we even rondkijken om daarna verder te lopen. Even begrip opbrengen. Jij als mama wil van punt A maar punt B in de snelle hyperactieve westerse maatschappij. Een kind van 2 wil de wereld ontdekken en moet alles nog leren. En die woedeaanvallen. Hoeveel leert een kind in de eerste 4 jaar van zijn leven? Het is een hoopje van 3 kilo wat het duimpje nog niet in de mond kan stoppen en alles wazig ziet, dat groeit in korte tijd uit naar naar een jongen of meisje van 12-15kg wat heeft leren kruipen, lopen, fietsen, praten, zingen, spelen, lachen, dansen, mensen heeft leren kennen, naar de peuterspeelzaal gaat , klaar is voor school en zijn of haar weg moet zoeken in een planeet van 40 000 km omvang! En dat alles met alle emoties zoals blijheid, verbazing, angst, verdriet , liefde en noem maar op die totaal onbekend zijn. Nou ja, beeld je eens in hoe dat voor die kleintjes is. Lijkt me heel erg moeilijk om dat alles te verwerken en mee te leren omgaan. Wij hebben de eer om onze zoon te begeleiden in dit leven en deze wereld. Echt waar, 'de eer'! En ja wij voeden hem goed op. Het is geen verwend nest en ook geen kind wat niet luistert want nogmaals wij hebben de eer om hem te mogen opvoeden. En dat moet je ook niet verprutsen door het niet op te voeden. Maar tikken uitdelen? Dat lichaam is van hem en van niemand anders. Elk lichaam is heilig en verboden gebied om eender welke onwenselijke aanraking. Ook een kleine tik want je kan snel de grens over gaan. Net doordat velen die grens overgaan is het verboden.
Ik snap wel wat je zegt. In mijn geval vraag ik me wel af of ik dit stukje kan en wil leren in elke situatie. Want wat dit betreft denk ik ook wel eens: "gewoon omdat ik het zeg, doe/laat jij nu dit of dat." En ga ik niet op mijn knieën liggen vragen of je nu eens bereid bent naar me te luisteren en te doen/laten wat ik zeg. Dat is hoe z'on benadering voor mij voelt dan hè.
Ik ben idd ook gewoon eens mens, en ze zien me dus ook echt wel eens wanhopig, verdrietig en boos, soms bozer dan ik goed vind. Heel normaal en ook juist dat lijkt me goed, ik ben geen wonderlijk sprookjes wezen met oneindig veel geduld. Maar! Op dat soort momenten ga ik niet slaan (of tikken), net zoals zij dat ook niet mogen als ze moe of hongerig zijn. Als ik te boos ben, loop ik weg en zeg ik dat ik af moet koelen. Soms is dat met oordopjes in op de wc. Mijn oudste is soms best een driftkikker - heeft ze van mij - en die neemt nu ook afstand van de situatie als ze te boos wordt. We kunnen daar achteraf dan goed over praten, dat doen we als zíj heel boos werd maar ook als ik heel boos werd. Ik kan niet altijd sereen in het moment DE oorzaak vinden en DE oplossing, maar soms duikt het antwoord dan een paar dagen later toch ineens op. En soms niet.
Nee dat zeg ik ook niet. Ik zie een tik alleen als "laatste" middel. Bij mij komt het niet zo ver. Maargoed, het is een verschil in opvoeding. De een vindt het OK, de ander niet.
Ik heb alleen de OP gelezen, maar laten we vooral het beestje gewoon bij de naam noemen "corrigerence tik" is gewoon een eufemisme voor klap. Dit hoeft echt een harde klap te zijn, maar een klap is een klap. Wetenschappelijk onderzoek hiernaar is heel eenduidig, op de lange termijn heeft het gemiddeld genomen een negatief effect op het gedrag en de ontwikkeling van het kind. Omdat het over gemiddelden gaat zullen er heus uitzonderingen zijn, kinderen die hier op de lange termijn wel goed op reageren, maar ik neem liever geen risico. Bovendien vind ik iemand lichamelijk pijn doen, gewoon niet kunnen (tenzij het zelfverdediging is bij een volwassene uiteraard). Dus nee, hier geen corrigerende tikken of andere vormen van lijf straffen.
Ik heb altijd meer dingen te doen. Maar mijn belangrijkste taak als moeder is toch wel zorgen dat mijn kinderen zich veilig voelen in hun eigen bed. En als ik daarvoor af en toe wat langer naast ze moet blijven zitten, dan doe ik dat.
Ik deel bij dochter van twee momenteel wel eens een tikje opgaat hand uit. Ze is megakoppig. Bij het naar bed gaan bijvoorbeeld steigert ze bij alles: in bed gaan liggen, arm uitsteken voor pyjama, been uitsteken voor pyjama, knopjes uit, boekje uitzoeken etc. Echh bij elke handeling... Dan tel ik rustig tot drie maar als ze bij drie niet luistert, krijgt ze een tikje op haar hand. Bij de tweede ook een tijdje 'moeten' doen, maar nu al heel lang niet meer nodig. Nu luistert hij bij één al en vaak al voor die tijd. Voor mijn gevoel werkt het dus. Ik vraag me af hoe anderen dat dan doen die niet van straffen en belonen uitgaan. Hoe krijg je dan die 'gehoorzaamheid'? Niets doen en accepteren dat ze steigert, vind ik geen optie. Want: er zijn twee jongens die ook naar bed moeten, een baby die gevoed moet worden, de etensboel moet opgeruimd en vaak ben ik maar alleen. En bovendien vind ik het gezond dat ze leert luisteren. Kortom: ik vind de corrigerende tik soms handig en ben benieuwd welke methode vgl anderen in de hierboven geschetste situatie werkbaar is.
Ik snap helemaal wat je bedoeld. En idd. Het is niet makkelijk. En ik ben ook geregeld moe, gefrustreerd of gehaast. Voorbeeld uit mijn praktijk. We staan 's morgens op. Jongste wil niet wakker worden. Ik geeft hem even tijd (hij heeft dit vaker, dus mijn wekker staat al een kwartier vroeger) maar meneer is echt nog te moe. Met zachte dwang til ik hem uiteindelijk uit bed en zet hem beneden op de bank. Daar wordt hij echt wakker en dan begint het drama pas goed. Huilen omdat hij niet aan tafel wil. Huilen omdat hij geen boterham wil. Huilen omdat hij wel of juist niet zelf wil smeren. Huilen omdat oudste al van tafel gaat (die is er allang klaar mee en moet zich aankleden en tanden poetsen). Huilen omdat hij niet wil aankleden/andere kleren aan wil en niet kan kiezen. En ondertussen probeer ik mijn geduld te bewaren en zie ik de klok richting schooltijd lopen. Uiteindelijk lukt het me steeds om ze beiden op tijd op school te krijgen, maar vrolijk wordt je hier niet van. Ik weet dat de onderliggende behoefte hier rust is. Hij is nog te moe. Ondanks dat hij de vorige dag prima op tijd is gaan slapen. Treed ik strenger op, dan wordt de frustratie alleen groter. Ik heb de situatie besproken met een gezinscoach. Zij gaf me aan dat ik moet kijken naar wat er van het kind uit gezien nodig is. In dit geval dus rust. Maar... Hoe komen we dan op tijd op school vroeg ik. Gezinscoach: hij is net vier. Moet hij perse naar school? Ik: maar mijn werk... Oudste moet gebracht.... Dit hebben we laten bezinken. Oplossing kwam eenvoudig. Op dagen dat dit speelt (gelukkig lang niet elke dag) mogen we jongste tijdens de kleine pauze brengen. Oudste kan met een buurtgenoot je mee fietsen. Ik kan iets later starten met werk en dat uurtje op een ander moment inhalen. Jongste kan dan in zijn eigen tempo wakker worden en fit aan zijn schooldag beginnen. Hoe dit in de praktijk gaat werken moet nog blijken, want het is vandaag bedacht en besproken. Maar het geeft me nu al de mentale rust dat het grote moeten er even af is. En ik snap ook dat er vele andere situaties zijn, waar deze oplossing niet mogelijk is. Maar het is altijd mogelijk om naar de situatie te kijken en je af te vragen Wat is hier nodig? En wat is er nodig om dat te kunnen creëren? En dan zou je verbaasd kunnen staan over de mogelijkheden.
O ja... Nog even dit. Ik ben ervan overtuigd dat geweld nooit een oplossing is. Geweld leidt bijna altijd tot meer geweld. En een tik is, hoe zacht ook, een vorm van geweld. Alle oorlogen in de wereld zijn ooit ontstaan doordat 1 van de partijen geweld als oplossing zag. Nu denk ik niet dat je een oorlog ontketent door het uitdelen van een corrigerende tik. Maar de boodschap is dan wel. Je kunt een probleem oplossen door erop te meppen. En een tweede reden dat ik mijn kinderen NOOIT zal slaan is. Ik wil dat mijn kind zich ten alle tijde veilig voelt bij mij. En veiligheid creëer je niet met slaan.
Off topic maar @Fietwordtmama is het misschien een idee om hem in bed al aan te kleden? Als hij dan nog heel moe is kan je hem misschien half slapend aankleden? Zelf doen kan s'avonds nog of als je het ritueel van nu dus het huilen doorbroken hebt stilaan weer aanpassen. Eenmaal hij aangekleed is is hij al voor de helft klaar. Naderhand washandje over gezicht en handjes en tandjes poetsen maar aankleden is niet meer nodig bij zijn ochtendhumeur. Hier doe ik hem als eerst aankleden. Dan niet in bed want dat is niet nodig maar na het aankleden heeft hij tijd genoeg om lekker te chillen. Maar waauw! Wel super dat je een oplossing hebt kunnen vinden wat bij je zoontje past en hem de tijd geeft. ik hoop voor je dat het goed gaat lukken.
Dat werkt toch niet altijd? Als ik naar mijn werk moet of mijn zoon naar school moet brengen en hij weigert zijn schoenen aan te doen, dan heb ik echt geen tijd en geduld om uit te zoeken waarom hij dat niet wil. Dan moet hij gewoon zijn schoenen aan, punt. Ik denk ook niet dat er bij alles een onderliggende reden ligt. Ik ga niet bij elk gezeur en gejank uitzoeken wat daar de reden van kan zijn. Ik vind dat altijd zo overdreven om alles te analyseren.