Ja dáár heb ik het dus ook niet over. Maar jij geeft dan in dat soort gevallen een tik en dat helpt de situatie?
Maar luistert hij omdat hij snapt dat hij moet luisteren, of omdat hij bang is/weet dat hij anders een tik krijgt? Dat vind ik nogal een verschil namelijk. En tja, hoe anders? Gewoon niet overal een strijd van willen maken. Wil hij/zij geen pyjama aan? Dan toch lekker niet? Wat kan jou dat nou schelen? En wil ze geen boekje uitzoeken? Nou, dan kies jij, of wordt er niet gelezen. Ik trek gewoon de deur achter me dicht als er zo dwars gedaan wordt bij het naar bed gaan. Ik geef aan dat ik ze zo niet naar bed kan brengen en dat ze even moeten nadenken over hun gedrag en of wat ze doen leuk is. Dan koken ze wel in hun eigen sop gaar en ik krijg dan vanzelf een “sorry mama”. Ik benoem dan nog even het ongewenste gedrag, we doen een knuffel en een kus en ze gaan alsnog lekker slapen. Dan hebben we geen ruzie hoeven maken, geen straf hoeven uitdelen en ze hebben zelf even kunnen kalmeren en nadenken over hun gedrag.
Hier vaak ook een kleuter en een peuter die gewoon dat zijn; een kleuter en een peuter. Geen diepgaande onderliggende psychologische oorzaak voor hun tegendraadsheid... of misschien wel, maar ik heb haast en geen tijd die te ontrafelen (en het kán waarschijnlijk niet eens) Dus hier is het soms ook gewoon nú luisteren anders komen we te laat. Dan ga ik niet tikken. Sommige ‘problemen’ komen telkens terug, dan ga ik wél kijken waar het vandaan komt en hoe we het beter kunnen aanpakken. Zo hebben we hier ‘s ochtends een vast schema van handelingen, als ze klaar zijn mag de tv nog even aan. Eerder deden ze pas na het ontbijt hun kleren aan en dan waren ze zooooo aan het treuzelen. Dus nu eerst wassen, tandenpoetsen, aankleden, dan pas naar beneden om te eten, schoenen aan, jas en tas klaar, nog even tv. Dat scheelt hier erg veel gezeur met ‘kleed je nou aahaaan!’ etc...
Nee ik heb dat toch ook niet gezegd? Dan doe ik gewoon zijn schoenen aan, ook al is het een strijd. Natuurlijk zijn er situaties dat verder doorvraag wat er is. Maar soms kan dat niet, en soms is er ook gewoon geen reden.
Maar dat is ook niet erg toch? Zolang je vervolgens maar niet gaat slaan. Mijn jongste wilde nooit in de autostoel, tja pech, dat is iets wat moet, dus dan maar met strijd, soms hevige strijd, maar niet met slaan, want daar los je het niet mee op. Enige wat je ermee bereikt is dat het kind doet omdat hrt bang is.
Ja hoor vooral toen ze kleiner waren en aan voorwerpen wilden zitten die gevaarlijk zouden kunnen zijn of kapot zouden kunnen gaan hebben ze weleens een tik op hun vingers gekregen. Mijn oudste puberkinderen hebben ook weleens een pets gekregen omdat ze mijn grens hadden bereikt met hun gedrag en pubergedoe. Natuurlijk direct spijt maar ook ik heb mijn grenzen en die zijn erg ruim en er moet heel iets gebeuren wil je daar overheen gaan. Ik heb vroeger ook weleens een pets gekregen maar heb daar geen trauma aan overgehouden. Nu ik zelf moeder ben met twee pubers begrijp ik mijn moeder heel goed . Er zit een heel verschil tussen een corrigerende tik en kindermishandeling.
Anticiperen. Veel praten. Zelf heel veel laten kiezen, zodat ze begrijpt dat wanneer ik zag dat iets nu móet, het menens is. Ik doe bitter weinig van 'omdat ik het zeg', wij praten veel over beslissingen. Dat betekent níet dat zij altijd maar haar zin krijgt, of dat ik over alles onderhandel. Het betekent wél dat ik naar haar luister en mezelf heel vaak afvraag 'Waarom wil ik dit nu zo graag?'. Als het antwoord dan iets onzinnigs is, betekent dat dat het ook allemaal niet zo veel uitmaakt en dat haar keuze soms evenveel waarde heeft als de mijne. Again: daarmee bedoel ik níet dat zij het huis hier runt. Maar wel: pick your battles.
Een heel groot deel is echt pick your battles, ga je moeilijk doen, prima dan doe je het zelf maar. Als je overal de strijd mee aangaat dan uit je uiteindelijk je eigen frustratie met die tik op de vingers. Bij jouw voorbeeld zou ik dus weltrusten wensen en de deur achter mij dicht doen en op het andere kind focussen. Als je niet je pyjama aan wil, prima. Geen boekje? Prima. Laat haar maar in haar eigen sop gaarkoken. Maar die tik is zó onnodig en ik begrijp het ook écht niet, dan misbruik je je macht als ouder, als volwassene.
Nu laat je het lijken alsof ik niet wil dat mijn kinderen zich veilig voelen. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik leer ze alleen dat ze ook veilig zijn zonder mij. Als ze het een periode wat moeilijker hebben blijf ik boven rondscharrelen en loop ik ok de zoveel minuten binnen, maar ik ga echt geen 20 minuten aan hun bedden zitten wachten tot ze in slaap vallen.
Nee, geen corrigerende tikken hier. Ook niet toen hij klein zat en aan dingen zat. Dan zeiden we gewoon ''nee mag niet'' en haalde hem uit de situatie. Dat moest even 100 keer maar uiteindelijk luisterde hij en zit hij nooit aan dingen die niet mogen. Mijn man heeft wel een keer uit reflex een ''tik'' gegeven omdat ons zoontje hem vanuit het niets hard beet (echt bloedens toe) Daar had hij ook direct spijt van overigens maar dat was echt een reflex. Ik heb zelf wel eens mijn zoontje wat hardhandig (vond ik dan haha) weggetrokken toen hij de straat op wilde lopen nadat ik 3x had gezegd dat hij bij mij moest blijven. Maar nee echt een corrigerende tik niet. Nooit nodig gevonden ook. En ik en mijn man hebben dat vroeger ook nooit gehad...
Ten eerste verlang ik geen gehoorzaamheid, dat is niet de manier waarop ik naar kinderen kijk. Tuurlijk moeten sommige dingen gewoon, zo werkt het nu eenmaal in de wereld, maar daarover kun je afspraken maken en soms gaat het niet goed en dan zitten er consequenties aan, maar nooit slaan. Bij je voorbeeld, je hoeft toch niet te gaan slaan als ze treuzelen bij het naar bed gaan?? Als ze graag voorgelezen willen worden mag dat. Als ze maar niks uitzoeken, waarschuw ik dat er zo geen voorleestijd overblijft. Nog niks? Dan ga ik niet slaan, maar lees ik niet voor. Een logischere consequentie van het gedrag dan een tik op de vingers. De volgnede dag kiezen ze sneller een boekje uit, omdat ze niet nog een dag voorlezen willen missen, niet omdat ze bang zijn dat ze een tik krijgen. En ja tuurlijk "werkt" jouw manier. Als ik elke keer een stroomschok krijg als ik de deurknop aanraak, dan denk ik ook wel 4 keer na voor ik de deur weer aanraak. Niet omdat het probleem dan opgelost is, maar wel omdat ik die pijn niet wil voelen.
Dit kan je met 1 kind doen maar met meerdere wordt dit ook wel lastig. Mijn jongste wordt er alleen maar ontzettend onrustig van als ik de deur open laat, dus die huilt soms in bed. Sommige kinderen zijn dat ook 'nodig', daar vind ik niks mis mee.
Als je als volwassene de strijd aangaat/wil beëindigen met een kind, door een tik uit te delen, heb je in mijn ogen de strijd al bij voorbaat verloren... Ik vind het puur onmacht en hoop dat het nooit zover komt dat ik me er schuldig aan maak. Ik geloof niet in een “corrigerende tik” en vind het al helemaal geen opvoedkundig middel. Ik heb vroeger wel eens zo’n tik gehad van mijn vader. En ook al deed het nooit pijn, ik voelde me afschuwelijk; volkomen machteloos (omdat hij slaat en jij niks terug mag/kan doen) en vooral heeel klein. Het gaat niet om pijn, maar om angst. Want na een paar van die tikken hoef je alleen nog maar tegen je kind te zeggen “nog 1x en dan....” of zoals mijn vader zei “je solliciteert ergens naar”.. en dan was ik bang dat ik een tik zou krijgen. Bang voor mijn eigen vader. Natuurlijk mag je boos worden op je kind. Je kind mag namelijk ook wel eens boos worden op jou. Maar mijn kind mag mij niet slaan, dus mag ik mijn kind ook niet slaan. Voor mij volkomen logisch.
Persoonlijk vind ik dat weggaan een ergere straf dan de tik. In die gradatie zou ik die geven: eerst tikje dan pas afstand. Mijn kids vinden dat ook erger... en ikzelf vind dat meer onveiligheid creëren dan de tik... Maar ik begrijp dat jij dat geen straf vindt? Daarbij leg ik wel uit waarom ik wil dat ze meewerkt hoor.
Hoe weet je zo zeker dat je kids dat erger vinden dan? Ze zijn nog zo jong. Maar waarom die tik? Echt hoor, zo zonde en zo onnodig. Bovendien verboden, dus waarom? Er moet toch een andere manier te vinden zijn?
Nogmaals, ik denk dat ik ze meer het gevoel van onveiligheid geef door weg te gaan dan door het signaal te geven: nu even meewerken. Want zo reageert ze er wel op. Als ik wegloop, gaat ze ontroostbaar huilen. Ik heb het idee dat ik haar met die aanpak meer mentale schade bezorg. Weglopen zou meer frustratie bevatten dan dar zachte tikje
Nouja, daar gaat dit topic toch over? Niet zo raar dan dat ik die vraag stel? Natuurlijk ga ik niet een uur zitten uitzoeken waarom een van mijn kinderen haar schoenen niet aan wil. Wij hebben dat hier ook een keer gehad, mijn dochter wilde alleen maar slippers aan naar school, ik vond het te koud en we hadden haast. Ik kon op mijn kop gaan staan maar echt niet dat die schoenen aan gingen hoor. Dan weet ik dus dat het niet helpt om de situatie op scherp te zetten door boos te reageren, daarmee zou het alleen maar langer duren. Dus toen mocht ze zelf uitvinden dat slippers te koud waren. Resultaat: "mama... het is toch wel heel koud aan mijn voeten".. Uiteraard had ik haar schoenen gewoon meegenomen naar school. Geen ruzie gehad, lesje geleerd: slippers in maart.. geen goed plan, nooit meer gebeurd.
Jep. Zo is zoontje een keer in zijn pyjamabroek naar school geweest, hij vertikte het een andere broek aan te doen en we moesten weg. Verhaal aan juf uitgelegd (hadden een gewone broek bij ons). Juf zei, lekker zo laten. Het is niet weer een strijd geweest.