Het is alsof ik een beschrijving van mijn zoontje lees! En ze zijn ook nog bijna precies even oud (nou ja, behalve dat mijn zoontje niet zo veel te vroeg geboren is). Mijn zoontje is ook erg bedachtzaam. Hij is heel erg voorzichtig (de keren dat hij van de glijbaan wilde kan ik op 1 hand tellen, hij zal niet snel ergens op klimmen, tenzij hij zeker weet dat hij het kan), en erg verlegen, vooral met andere kinderen. Met volwassenen gaat hij vaak wel hele gesprekken aan. Ook kan hij zich uren vermaken met zingend rondlopen, in de zandbak spelen met stokjes enzo, rondjes rennen en allerlei verschilende stappen en huppeltjes uitproberen, spelen met zijn autootjes (hij weet precies welke hij van wie heeft gekregen, en wat het precies voor autos zijn ('dat is mijn ferrari Enzo mama'). Hij kent het alfabet (niet alleen kan hij het opzeggen, maar hij kan ook alle letters herkennen. Dan zegt hij ineens in de bus tegen me: kijk mama, een e en een x), en heeft een geheugen als een olifant (we zijn een half jaar geleden een keer naar een binnenspeeltuin geweest, en die vond hij eng omdat er een ballenschiet apparaat was wat nogal lawaai maakte, en als we nu enigszins die kant op rijden zegt hij:' ik wil niet naar de speeltuin hoor, die is te luid'). Alles moet precies op zijn plek liggen (oh ik herken zo het 'dat moet in de wasmand/vuilnisbak!'), en volgens de regels. Ik moet zeggen dat ik het wel fijn vind om te lezen dat er meer kinderen zo zijn. Ik vind mijn zoontje geweldig zoals hij is, en wil hem helpen helemaal zichzelf en happy te zijn. Maar soms vraag ik me wel eens af of ik als ouder iets verkeerd doe, als hij in zijn eentje rondjes loopt in de speeltuin terwijl alle andere kindjes gillend van plezier van de glijbaan gaan... Ik ben zelf ook behoorlijk verlegen en voorzichtig, en vraag me dan wel eens af of ik dat onbewust toch overdraag. Ik doe vreselijk mijn best om dat niet te doen, maar ja. Of is het dan toch gewoon de aard van het beestje?