Hallo meiden, Sommige van jullie weten hoe ik me afgelopen week heb gevoeld. Mede doordat ik helemaal niks van mijn collega`s of baas heb gehoord. Dit heeft me zo`n pijn gedaan. Ik begrijp best dat het moeilijk is wat je moet zeggen tegen iemand die net een miskraam heeft gehad, maar als je niks zegt of doet, bezorg je diegene alleen nog maar meer pijn. Ik heb dit gevoel, omschreven in een gedicht, wat ik misschien wel eens aan mijn collega`s laat lezen. Maar voor nu, wil ik het met jullie delen: Een gebaar... Een gebaar, in een tijd van pijn en verdriet, me even troosten, als ik denk dat niemand het ziet. Een gebaar, mag ik misschien niet zomaar verwachten, maar het zal mijn pijn een beetje verzachten. Een gebaar, zonder dat je iets uit hoeft te leggen, met heel weinig woorden kun je toch veel zeggen. Een gebaar, al is het maar iets dat je laat weten, dan voel ik me niet zo alleen en vergeten. Een gebaar, op het moment dat ik er niet op heb gerekent, Juist dan, je moest eens weten wat dat voor mij betekent. Een gebaar, kom maar dichterbij, ik bijt je niet, het zijn alleen maar tranen, tranen van verdriet. Een gebaar, probeer die eerste stap eens te maken, met iets heel kleins zal jij mijn hart echt raken. Nou, moet ik wel zeggen dat dit echt alleen gericht is naar mijn werk, want van alle andere lieve vrienden en familie om me heen heb ik gelukkig genoeg steun gekregen. Ik hoop dat ik met dit gedicht mensen wat bewuster maak van wat een klein gebaar kan betekenen. Liefs Hope
Mooi zeg Hope! Ik zou hem zeker alten lezen op je werk.. Het is al moelijk om iets te zeggen als zoiets gebeurt. MIjn 2 bazen wisten ook niet wat ze moesten zeggen, een paar dagen later kreeg ik een mooi kaartje in de bus.. zoiets raakt gewoon je weet dan toh dat er aan je gedacht word.. Ben benieuwd of ze het op je werk begrijpen dit gedichtje
Mooi geschreven Hope! Ik zou het hier zo op het prikbord willen hangen! Ik heb ook nooit iets gehoord van mijn directe collega's Liefs Minka
Heb je je collega's al gezien sinds je miskraam? Ik begrijp persoonlijk wel dat je van iedereen begrip en medeleven wenst maar je kan dat nu eenmaal niet van iedereen verwachten, sommige mensen weten niet altijd goed wat zeggen, vinden het onderwerp te gevoelig of denken dat je er liever niet over praat. Ik denk persoonlijk dat het belangrijkste is dat je er voldoende kunt over praten met diegene die dicht tegen je staan, zoals je vriend en je dichte familie of enkele goeie vrienden.
@Mano82, Ik heb nog geen collega`s gezien. Dit gedicht is ook geen verwijt, maar meer iets wat misschien hun ogen kan openen. Dat als er ooit nog eens iets is, waar je bang voor bent om op te reageren, dat het voor diegene die niks hoort, nog moeilijker is. Ik ben ook absoluut blij met de aandacht die ik WEL kreeg van mijn man, familie en goede vrienden. Ik begrijp ook best dat het voor mensen moeilijk is om te reageren, en daarom schrijf ik ook dat je het misschien niet mag verwachten, maar voor mijn gevoel moest ik dit gedicht op papier zetten. Ik laat dan puur mijn gevoel spreken. (Tussen gevoel en verstand zit natuurlijk meer ) Hope
Heel mooi gedicht en ik vind dat het op iedereen kan slaan ik heb ook van sommige mensen niks gehoord en dat heb mij veel pijn gedaan. van sommige had ik geen reactie verwacht en kreeg ik er wel een dat deed mij goed. Het is altijd moeilijk om om wat te zeggen maar al is het maar een smsje een schouderklopje of wat dan ook het helpt. Denk dat dit gedicht ook de ogen opent als het om andere vervelende dingen gaat. als wij op het werk weten dat iemand het moeilijk heeft gaat de pot rond en word er een mega bos bloemen gehaald
mijn collega`s vonden het ook heel moeilijk. op mn eerste werkdag vroegen ze wel hoe het ging maar ze dufden niet verder te vragen. daar baalde ik wel van, want ik wilde het er wel over hebben. en vorige week was ik helemaal verbaast toen ik nadat ik buikgriep had gehad weer op mn werk kwam en de assistent manager aan mij vroeg of dat het nog door de mk kon komen. toen kreeg ik een brok in mn keel en moest ik weer gaan uitleggen dat het kwam doordat ik het zo`n lief gebaar vond dat hij er toch even wat langer bij na had gedacht. de rest is het denk ik alweer vergeten. liefs doris
@Wuppie en Dorisn, het zijn idd die kleine dingen. Het hoeft geen enorme bos bloemen te zijn, al is het maar die hand op je schouder, of dat kaartje. Maar als ze niks laten horen, dat doet pas pijn. Mensen doen het zeker niet bewust, denk ik, maar ik hoop ze over een tijdje wel bewuster te maken door dit gedicht. Maar nu nog even niet, het onderwerp is nu te beladen voor mij. Ik wacht maar even tot de eerst volgende teamvergadering. Ben blij dat jullie je allemaal kunnen vinden in dit gedicht, vond het al raar dat ik misschien wat overdreven reageerde. Hope
Ik begrijp je reactie volkomen. Ik heb dan wel steun gehad van mijn collega's (degene die het wisten toch) niet iedereen was op de hoogte. Ik heb dan wel niets gehoord van mijn schoonzus die op dat moment zelf zwanger was. Dit raakt me nu nog steeds heel erg. Ik begrijp echt niet dat ze niets van haar heeft laten horen. Een klein smsje was al voldoende geweest. Moeten niet altijd veel woorden zijn maar ieder gebaar doet deugd. Zelfs nu ben ik nog verwonderd dat sommige collega's vragen achter de stand van zaken. In mijn directe omgeving vrienden, familie ed vragen er dan weer minder om. Je kan soms toch raar schrikken van sommige mensen vind ik, van wie je het dan wel verwacht hoor je niks en juist andersom ook. Ik begrijp dat het voor sommige moeilijk ligt om ernaar te vragen, weten niet goed hoe ze iets onder woorden moeten brengen enzo. Ik heb nu toch geleerd uit ervaring dat je de mensen toch beter aanspreekt hoewel ze veel verdriet hebben, ik deed dit in het verleden ook niet altijd omdat ik niet goed wist hoe het te verwoorden. Nu weet ik dat dit echt wel verkeerd is. groetjes miesje Veel liefs en succes aan iedereen op dit topic