Op maandag 13-10 werd ik in het ziekenhuis opgenomen met een veel te hoge bloeddruk. Ik heb toen medicijnen gekregen en bleef een week opgenomen. Op 20-10 mocht ik naar huis, met bedrust! Die heb ik (wonder boven wonder) braaf opgevolgd. Op donderdag 23-10 had ik een afspraak bij de gyn, Bij die controle was alles goed. Bloeddruk was netjes, urine was goed. Die avond kreeg ik ineens vreselijk voorweeen in combinatie met maagpijn. Dat heeft de hele nacht geduurd. Vrijdagnacht had ik vreselijk hoofdpijn erbij... Zaterdagnacht was het helemaal mis. Voorweeen, maagpijn, bijna niet geslapen. Zondag eind van de middag het ziekenhuis gebeld. We moesten gelijk komen. Vluchttas gepakt, in de auto gestapt en flink gassen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik het gebruikelijke riedeltje. CTG, bloeddrukcontroles, toxlab (bloedonderzoek om mijn organen, met name lever en nieren, in de gaten te houden). Op basis van die uitslagen werd besloten me een nacht ter observatie te houden. Ik had inmiddels 1 cm ontsluiting. Gelukkig kon en mocht mijn man bij me blijven. Ik kreeg een prik waar ik goed op kon slapen. En dat slapen lukte! Maandagmorgen kreeg ik opnieuw een CTG met bloeddrukmeting en toxlab. Uitslag: ik werd opnieuw opgenomen. De bloeduitslagen verslechterden. De hele maandag was een ramp. Mijn man was even naar huis geweest om nog wat leesvoer enzo voor me te halen, maar toen hij terug kwam was ik inmiddels al zo ziek dat ik daar totaal geen zin meer in had. Hij is weer naar huis gegaan en heeft toch nog wat kunnen werken... Mijn moeder kwam rond de lunch en toen was ik alweer een stuk zieker... Vlak voor ze kwam was de co-assistente van de gyn langsgeweest om mijn reflexen te testen. Die konden verhoogd zijn bij een zwangerschapsvergiftiging, zei ze. Aha, het hoge woord was eruit! Om een uur of 3 kwamen ze nog een keer bloedprikken. Het kon me inmiddels allemaal niet meer schelen. Ik was voor mijn gevoel doodziek. Ik herinner me eigenlijk vrij weinig van de rest van de dag. Het is in een waas aan me voorbij gegegaan. Alleen een constant gevoel van doodziek zijn is me bijgebleven. Rond half 6 was mijn man er weer, en om 6 uur werd er opnieuw bloed geprikt. Om 8 uur kwam de klinisch verloskundige met het verlossende, maar toch ook schokkende nieuws. Diezelfde avond zou er nog een keizersnee uitgevoerd worden. De gyn was al onderweg naar het ziekenhuis en als die er was zou het OK-team opgetrommelt worden. Intussen werd ik klaargemaakt voor de OK. Ik kreeg een catheter en ze zouden een infuus aanbrengen. De aders in mijn hand waren door de oedeem slecht te vinden, dus de verloskundige zei dat ze maar 1 poging zou doen en me dan niet verder pesten. Als het niet lukte zou ze het aan het OK-team overlaten. Na wat in mijn beleving een halve dag duurde, kwam de gyn kijken. Daarna werd ik naar de OK gereden. Mijn moeder en mijn man liepen mee. Bij de OK werd ik overgedragen aan een lieve meid met een brabantse tongval (stom dat ik me dat dan wel weer herinner. Ik had haar in mijn hoofd al snel omgedoopt tot 'de brabantse', want haar naam was me ontgaan). Ze stond me op te wachten met warme flanellen lakens. Ze zei tegen haar collega: "hier is de dame met HELLP" HELLP?!?!?!? Was het inmiddels al zo erg? Toen ik op de tafel lag heeft ze mijn infuus en wat sensors aangebracht. TOen kwam de ruggenprik. Ik moest voorover gaan zitten. Er volgde een hoop geduw op mijn wervels en toen een pijnscheut alsof er een mes in mijn rug werd gezet. Daarna een vreemd branderig in mijn rechterheup en been. Ik mocht weer gaan liggen. De brabantse vertelde me dat de gyn op een gegeven moment aan het OK-team zou vragen om mee te duwen. Dar zou een raar gevoel zijn, maar niks om van te schrikken. Toen ineens was mijn man er weer. Waar ie vandaan gekomen was weet ik niet, maar hij was er en dat was het belangrijkste. Na een tijd waarin ik alleen wat gerommel aan mijn buik voelde hoorde ik het inderdaad: "jongens, even meeduwen" Ik keek vol verwachting naar mijn man, die op zijn beurt verwachtingsvol naar mijn buik keek. Ik hoorde iemand zeggen "daar is ze" Ik hoorde geen gehuil, niks... En mijn hart sloeg 7 slagen over. Ik dacht alleen "oh mijn god, we zijn te laat geweest!" Maar al snel huilde ze wel en ik vroeg aan mijn man "is het echt een meisje?" en zijn antwoord was "volgens mij wel" En ik dacht "ik wist het wel!" Toen ineens was mijn man weg, om een paar minuten (?) later terug te komen met een klein bundeltje mens, mijn dochter! Ze was er... Ik had haar 35 wkn en 2 dgn in mijn buik gehad. 4 wkn en 5 dgn te kort, maar ze was er. Ze is geboren om 22.43 en heet Louise Christine Civile. Maar toen er naar haar naam gevraagd werd kon ik alleen schor "Christine" uitbrengen. En even snel als ze gekomen waren, waren ze ook weer verdwenen. Mijn man en mijn dochter. Ik was weer alleen met het OK-team en de lampen boven mijn buik. Na wat een eeuwigheid leek hoorde ik de gyn vragen of iedereen zijn spullen had (er werd intussen driftig geteld), dan kon ie het afmaken. De lampen gingen uit, de afscheiding tussen mij en mijn buik werd afgebroken en ik werd gefeliciteerd. Ik werd terug geschoven op mijn bed en ingepakt in warme flanellen lakens. Ik lag te rillen en kon er niet meer mee stoppen. Ontlading? Geen idee, maar irritant was het wel! Ik werd naar de couveuseafdeling gereden om mijn dochter te bewonderen. Die nacht hebben mijn man en ik gepraat, gepraaten nog eens gepraat. Over alles wat er die dag gebeurd was, wat we gevoeld hebben en hoe we het ervaren hebben. We vielen vele malen in herhaling. En langzaam kwam ook het gevoel in mijn benen weer terug. Ik begon ook de pijn in mijn buik te voelen. Toen kreeg ik van de verpleging paracetamol en een prik met pijnstilling. Mijn urineproductie werd goed in de gaten gehouden die nacht. Het was te weinig en er werd veel met mijn infuus gerommeld. Ze waren 'bang' dat mijn nieren er toich meer onder geleden hadden dan gedacht. Ik kreeg het steeds kouder en toen ging mijn man thee voor me halen. En toen pas merkte ik wat een vreselijke dorst ik had. In een half uur tijd heb ik 6 kopppen thee weggewerkt. Toen kwam mijn urineproductie ook weer op gang. Het bleek dat ik uitgedroogd was, ik was de dag ervoor zo ziek geweest dat ik niks meer heb gedronken. Gelukkig was er niks met mijn nieren aan de hand. Inmiddels ben ik sinds gisteren thuis. Mijn meisje zal nog een tijdje in het ziekenhuis moeten blijven (ik moet rekening houden met de uitgerekende datum, 29-11). Ze ligt in de couveuse aan een hart/long/saturatiemonitor, heeft een infuusje en een neussonde. Het zelf drinken gaat steeds beter. Ik kolf de melk voor haar, en dat geeft een goed gevoel. Op het moment vind ik het thuis zijn vreselijk. Ik mis mijn meisje en ook de schok van de ks en HELLP heb ik nog niet helemaal verwerkt... Dat zal tijd nodig hebben. Mijn lichaam herstelt gelukkig goed, al ben ik nog vreselijk moe... Maar zo raar is dat niet...
Ik geloof dat ik hier mijn eigen verhaal lees, alleen werd mijn mannetje met 27 weken en 5 dagen geboren. Maar de impact zal er bij jullie niet minder om zijn. In ieder geval van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en ik wens jullie veel sterkte voor de komende tijd. Wat de Hellp betreft: doe heel rustig aan, je lijf heeft een hele tijd nodig om te herstellen. Ik kamp nu nog met problemen naar aanleiding van de Hellp en bij mij is het al meer dan een jaar geleden. Fijn dat je zo goed met je man erover kunt praten, blijf dat ook doen, dat zal je goed doen.
Erg mooi geschreven je verhaal.. Erg heftig ook je bevalling, maar ik ben super blij dat mama en dochter het goed maken ! En ik hoop en duim voor jullie dat dochterlief toch eerder naar huis mag.. Geniet van jullie meid en van het ouderschap. Dikke knuffel
Heftig verhaal zeg! ik kan me voorstellen dat het moeilijk is je meisje daar zo achter te laten! Veel sterkte nog de komende tijd!
Lieve Tipp, wat een verhaal meissie. Rust goed uit. Ik hoop dat je snel van Christine thuis mag genieten.
Hoi Tipp, Dat was een heftige bevalling meid. Fijn dat je zo goed met tippman erover kunt praten. Het zal niet makkelijk zijn dit alles een plekje te geven. Maar het belangrijkste is dat jij en Chrisitine gezond zijn. Van harte gefeliciteerd met jullie dochter. En mooi geschreven hoor. Liefs Maranka
Lieve meid, jemig wàt een verhaal zeg! pfff... Wie had dit verwacht?! volgens mij toch helemaal niemand.. Gelukkig is jullie meisie er, doet ze het voorals nog goed en word ze goed in de gaten gehouden! Dat is fijn! Maar ik kan me wel voorstellen door dat je haar mist.. tuurlijk! Het is ook allemaal niet nix geweest in zo'n korte tijd! Meid, doe het vooral lekker rustig aan! en pas goed op jezelf! (daar heeft jullie meisje het meeste aan!) En geniet van haar! En ik hoop dat ze snel naar huis mag.... Dikke knuff!
Jeetje Tipp, heftig hoor. Ik hoop dat Christine snel met jullie mee naar huis mag meid. Sterkte. Liefs Zora
Wow Tipp, het is net alsof ik het zelf heb meegemaakt zo heb je het opgeschreven. Wat een belevenis voor jullie zeg. Doe rustig aan en de tijd zal snel voorbij gaan, dan is Christine weer bij jullie thuis, misschien wel eerder dan je denkt. Liefs Mieke
Jeetje wat een verhaal, heftig hoor! Ik kan me voorstellen dat je het allemaal nog een beetje moet verwerken. In ieder geval van harte gefeliciteerd met jullie dochter! Hopelijk blijft ze het zo goed doen en mag ze snel lekker mee naar huis!
Pfff heftig Tipp. Ik kan me goed voorstellen dat het heel dubbel is om thuis te zijn. Ik hoop dat jullie meisje snel thuis is! Sterkte met het verwerken van de schrik. Dikke knuffel!
jeetje Tipp, krijg gewoon kippenvel als ik het lees... kan geloven dat je je op dat moment machteloos voelt zeg, je wordt echt geleeft dan he. maar jullie hebben er iets heel moois voor terug gekregen, en een meisje nog wel, wat we allemaal al zeiden he rust goed uit en het zal niet lang meer duren dat jullie dochter bij jullie zal zijn, geniet er dan maar van met zijn drietjes. Proficiat meid, goed gedaan! heb bewondering voor je (heb in het topic al gezegd dat ik je echt een wijf met ballen aan je lijf vind) dikke kus lindsay
Lieve Tipp, Wat een heftig verhaal en een heftige ervaring moet dit zijn. Je hebt het zo helder beschreven, ongelooflijk! En wat goed dat jullie samen er zoveel over gepraat hebben. Blijf dat doen voor de verwerking want het is zeker heftig geweest. Gefeliciteerd met jullie dochter Christine. Ik hoop dat ze snel aansterkte en eerder naar huis mag. Pas goed op jezelf! Liefs g4b
Bedankt voor alle lieve reacties. De verwerking begint nu echt op gang te komen. Gelukkig heb en een sterke achterban (familie, goeie vrienden...)
pfff... tipp! wat een verhaal! ik weet hoe verschrikkelijk het is om je kleintje achter te moeten laten in het ziekenhuis! maar de dag dat je haar mee naar huis mag nemen zal geweldig zijn! doe het rustig aan! liefs rebbel